บทที่ 1 สร้างปัญหาในงานแต่ง

บทที่ 1 สร้างปัญหาในงานแต่ง หนึ่งเดือนก่อน ด้านหน้าของโบสถ์ที่กว้างใหญ่ มีหนุ่มน้อยที่หน้าตาหล่อกำลังจับมือของสาวน้อยที่หน้าตาสวยงามน่ารัก หนุ่มหล่อได้กล่าวอย่างมีความลึกซึ้งว่า: “หมี่โยว รอเราสองคนเรียนจบแล้ว แต่งงานกันที่นี่นะ ดีไหม? ถึงเวลานั้น เธอต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกเลย” หมี่โยวดีใจและพยักหน้าตอบตกลง จึงเข้าไปกอดเขาอย่างแน่น และพูดอย่างมีความสุขมากๆว่า: “ดีๆ อยากให้เราเรียนจบเร็วๆจัง แต่ว่า ในวันนี้หลังจากนั้นหนึ่งเดือน สถานที่และเวลาเดียวกัน ร่างที่แข็งกระด้างของหมี่โยว กำลังยืนมองอย่างไม่กระพริบตาในที่ไม่ไกลนัก ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนต้อนรับแขกรับเชิญ ชายที่ตัวสูงใหญ่ใส่สูทที่พอเหมาะพอดี ดูหล่อด้วย และข้างๆกายของเขา คือผู้หญิงที่แต่งหน้าสวยๆและใส่ชุดเจ้าสาวที่ขาวสว่างจ้า ยิ้มแย้มอย่างสวยงามดั่งดอกไม้ที่เบิกบาน สองคนนั้นเธอก็รู้จัก คนหนึ่งคือแฟนที่เธอคบกันมาสองปี อีกคนกลับเป็นเพื่อนสนิทของเธอ! หมี่โยวไม่เข้าใจ ระยะเวลาแค่หนึ่งเดือน ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างถึงได้เปลี่ยนไปแล้ว? ทำไมเฉินโม่ห้านถึงแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น? เธอดื่มแชมเปญไปหลายแก้วและดื่มไม่หยุด สติของหมี่โยว ค่อยๆถูกไฟที่กำลังโมโหแทนที่ ลุกขึ้นยืนกับที่ เดินทีละก้าวทีละก้าวไปทางชายหญิงสารเลวคู่นั้น หมี่โยวสมองมึนๆหน่อย เดินเซไปเซมา ทั้งตัวเอียงไปด้านหน้าแล้วล้มลงตรงนั้น เธอตกใจจนลืมตาโตๆ ดิ้นรนจะให้ตัวเองยืนนิ่งๆ แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว มีเสียงปั้งดังขึ้น หมี่โยวล้มลงที่พื้นอย่างแรง ไม่ทันร้องว่าเจ็บ ทันใดนั้นมีเสียงต่ำแว่วมา: “เธอ ไม่ต้องทำความเคารพกับผมแบบนี้ก็ได้” ได้ยินเสียงนั้น หมี่โยวเงยหน้าขึ้นมา เห็นเป็นหน้าคนๆหนึ่งที่ใบหน้าดูดีอย่างกับเทวดา มีตาที่แหลมคม คิ้วดก โครงหน้าที่เคร่งขรึม ริมฝีปากที่สวย กำลังก้มลงมามองเธอ สมองโล่งนึกไรไม่ออกไปชั่วขณะ หมี่โยวลุกขึ้นมาจากพื้นและยืนไม่ค่อยนิ่ง ผู้ชายคนนี้ เหมือนเคยเห็นที่ไหน ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ ตั้งสติกลับมาดีๆ หมี่โยวก็ก้าวเท้าเดินอีกครั้ง อยากจะเดินออกจากวงล้อมของผู้คน แต่แขนถูกจับไว้ “ใจร้อนเข้าไปแบบนี้ ไม่กลัวโดนโยนออกไปเหรอ?” มองไปที่ๆไม่ค่อยไกลนักเห็นหน้าตาที่มีความสุขของสองคนนั้น หัวใจของหมี่โยวเจ็บปวดเหมือนโดนทิ่มแทง: “ถึงจะถูกโยนออกไป ก็ยังดีกว่าเป็นคนโง่ที่โดนหลอกเล่นๆ!” เธอสะบัดมือเขาทิ้ง หมี่โยวเดินไปอย่างเข้มแข็ง เจ้าสาวหลี่เสี่ยวหวั่นที่กำลังกุมมือของเฉินโม่ห้าน ได้เห็นท่าทีของหมี่โยวที่กำลังเดินเข้ามา เธอรู้สึกตกใจ ทนอะไรก็ทนได้ แต่เรื่องนี้เธอทนไม่ได้! ชี้นิ้วไปทางเจ้าสาวที่หลายวันก่อนยังเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน ตะโกนด่าอย่างเสียงดัง: “หลี่เสี่ยวหวั่น เธอมันหน้าด้าน!” หลังจากเสียงเงียบลง ผู้คนทั้งหมดก็หันหน้ามาดูที่ตัวเธอ หลี่เสี่ยวหวั่นหน้าเขียวไปเลย เดี๋ยวเดียวก็เปลี่ยนสีหน้ากลับมายิ้มแย้มและพูดว่า: “หมี่โยว เธอเมาแล้วเหรอ?” สองมือท้าวเอวหมี่โยวตอบอย่างโมโห: “หลี่เสี่ยวหวั่น เธอคือเพื่อนสนิทของฉันนะ ให้เธอช่วยดูแลโม่ห้านแค่เดี๋ยวเดียว เธอก็ดูแลจนเอามาเป็นผัวตัวเองเลยเหรอ” ยังไม่ทันพูดจบ แขกรับเชิญทั้งหลายก็ต่างพากันซุบซิบนินทา หลี่เสี่ยวหวั่นทำหน้าเศร้าเสียใจ พิงลงบนหน้าอกของเฉินโม่ห้าน พูดอย่างเสียใจ: “หมี่โยว จริงๆแล้วเธอเป็นคนแอบรักโม่ห้านมาตลอด ยังคิดจะดึงดูดความสนใจของเขา เสียใจที่ฉันนับเป็นเพื่อนสนิทกับเธอ คิดไม่ถึงว่าเธอจะ.....” เฉินโม่ห้านขมวดคิ้วเมื่อเห็นเธอที่น่าสงสาร แขกรับเชิญในงานต่างพากันมองเธอ และเขาก็พูดขึ้นมาว่า: “หมี่โยว คุณดื่มเยอะไปแล้ว ผมให้คนไปส่งคุณ.....” “ปิดปากเงียบ! เฉินโม่ห้าน ฉันมันตาบอดจริงๆ ถึงชอบคนอย่างนายได้ หนึ่งเดือนก่อน ฉันยังโง่ไปเชื่อคำพูดของนาย ฮึฮึ.....น่าหัวเราะจริงๆ!” หมี่โยวรู้สึกเจ็บปวดใจ ตาทั้งสองข้างแดงก่ำจนเหมือนสีเลือด เฉินโม่ห้านก้มหน้า ในตาเหมือนรู้สึกผิด เขาไม่ใช่ไม่รักหมี่โยว แต่ว่าหลี่เสี่ยวหวั่นบอกเขาว่า เธอท้องกับเขา และพ่อแม่ก็อยากให้เขารีบๆมีหลานให้อุ้ม หลี่เสี่ยวหวั่นเห็นสายตาที่ผิดปกติของเฉินโม่ห้าน รู้สึกหวั่นใจกลัว แล้วจับมือเขาไว้แน่นๆ ก้มหน้าและพูดอย่างอ่อนหวานว่า: “โม่ห้าน คุณอย่าเงียบไปสิ หมี่โยวนั่นแหล่ะที่คอยตื้อคุณตลอด วันนี้เป็นวันแต่งงานของเรานะ พ่อแม่ยังมองกันอยู่ด้วย!” พอดึงสติกลับมาได้ เฉินโม่ห้านก็เงยหน้าขึ้น มองหน้าผู้หญิงที่เขาเคยรักมาก สายตาที่โกรธเกลียดของเธอ เขามองเห็นอย่างจริงจัง แต่ก็เป็นความจริงอย่างที่หลี่เสี่ยวหวั่นพูด วันนี้เป็นวันแต่งงานของเขาสองคน เขาได้ทรยศต่อเธอไปแล้ว..... เฉินโม่ห้านทำใจให้นิ่ง ไม่กล้ามองตาเธอ กลั้นใจพูดสิ่งที่ไม่ตรงกับใจว่า: “หมี่โยว คุณอย่ามาตื้อผมอีกเลย ฉันเคยบอกคุณแล้ว ว่าคนที่ผมชอบคือเสี่ยวหวั่น” ทันใดนั้น เสียงหัวเราะดังขึ้นมา เธอมองหน้าหลี่เสี่ยวหวั่นทำท่าทางที่ได้ใจ หมี่โยวไม่ได้ออกเสียง นัยน์ตาของเธอ มีแต่ชายที่เธอเคยรักมาก แต่ตอนนี้กลับใส่ร้ายเธออย่างไม่สนใจอะไรเลย หมี่โยวเอามือคว้าเค้กที่วางบนโต๊ะ ใช้แรงปาเค้กใส่ไปที่หน้าเฉินโม่ห้านเต็มๆ ทันใดนั้นเค้กที่ขาวหวานมันเนยได้ถูกขว้างใส่บนเสื้อสูททั้งตัว จ้องมองเขาถูกกระทำจนเละไปทั่วตัวอย่างดุร้าย หมี่โยวพูดด้วยความโกรธและเกลียด: “เฉินโม่ห้าน นี่คือการตอบแทนที่คุณใส่ร้ายฉัน” นาทีนี้ สิ่งดีๆทั้งหมดที่เคยมีให้กันได้กลายเป็นแค่ลมที่ไม่มีตัวตน “หะ หมี่โยว เธอทำอะไรอ่า!” หลี่เสี่ยวหวั่นตะโกนร้อง และดึงตัวเฉินโม่ห้านถอยหลังออกไป ท่ามกลางความวุ่นวาย มีบอดี้การ์ดหลายคนวิ่งเข้ามา และเข้าไปล้อมตัวหมี่โยวไว้ ทันใดนั้น ที่เอวก็มีแรงอะไรสักอย่างจับเธอไว้ หมี่โยวยังไม่ทันหันไป ตัวเธอก็เริ่มลอยขึ้น เธอตกตะลึงแล้วเงยหน้าขึ้นมาดู เจอสายตาคู่หนึ่ง: “คนสวย ไหนพูดมาฟังหน่อยซิ เธอไปตื้อใครเมื่อไหร่ เห็นที วันนี้ผมต้องลงโทษคุณสักหน่อยแล้ว” ได้ยินเช่นนี้แล้ว คนทั้งงานต่างพากันซุบซิบพูดคุยกัน “เธอเป็นผู้หญิงของผู้บริหารบริษัทตระกูลหนานกง?” “นี่เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?” หนานกงห้าวฉีไม่สนใจและยักคิ้วให้เฉินโม่ห้าน แล้วอุ้มตัวหมี่โยวเดินออกจากงานในโบสถ์ต่อหน้าทุกคน อุตส่าห์เชิญหนานกงห้าวฉีมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆหลี่เสี่ยวหวั่นกลับเห็นเขาปกป้องหมี่โยว มองตามด้านหลังของพวกเขาที่เดินออกไป ในตาของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา