บทที่ 2 หลงรัก

บทที่ 2 หลงรัก เธอยอมงอตัวอยู่นิ่งๆในอ้อมอกของหนานกงห้าวฉี หมี่โยวไม่ได้ดิ้นรนที่จะดีดตัวออกมา จนออกไปถึงด้านนอกโบสถ์ เธอจึงดิ้นรนออกจากอ้อมอกของเขา ขาทั้งสองข้างยืนบนพื้นอย่างอ่อนแรงหมี่โยวเงยหน้าขึ้นมา กล่าวด้วยความซาบซึ้งน้ำใจ: “ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยฉันแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ในวันนี้ คุณคงคิดว่า ฉันมันน่าตลก” หนานกงห้าวฉีไม่ออกเสียง แค่สองมือกอดอก และยืนมองเธออย่างเย็นชา เธอหัวเราะตัวเอง ในใจของหมี่โยวเจ็บปวดรวดร้าว: “ฮ่าฮ่า ฉันไม่คิดว่าฉันจะซมซานถึงขนาดนี้” หนานกงห้าวฉีดูสายตาคู่นั้นที่แดงๆแล้วขมวดคิ้ว: “โง่จริงๆ ในสถานการณ์แบบนั้น คุณเท่านั้นที่ถูกทำร้ายอยู่คนเดียว” หมี่โยวยิ้มอย่างเจ็บปวด ไม่ได้ตอบโต้ หันหลังและเดินหน้าไปอย่างโซซัดโซเซ ไปได้สักระยะหนึ่ง เธอนั่งลงกับพื้น ก้มหัวชนกับหัวเข่า แล้วร้องไห้โฮออกมาดังๆ หนานกงห้าวฉีเดินไปยืนตรงข้างหน้าของเธอ สองมือเสียบไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วจ้องดูเธอที่ร้องไห้ฟูมฟายจนตัวสั่นๆ ทนไว้มานานมากแล้ว สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมา ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ดูท่าแล้วเธอก็ยังไม่หยุดร้องหนานกงห้าวฉีพูดอย่างเย็นชาว่า: “คุณ ร้องไห้อีกเดี๋ยวเดียว ฟ้าก็จะมืดแล้วนะ” ได้ยินเสียงแล้วหมี่โยวก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาด้วยน้ำตาที่นองเต็มหน้า สองตาแดงและบวมๆ ดูดน้ำมูกสองสามที หมี่โยวกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า: “เมื่อกี้คุณทำไมต้องช่วยฉัน ฉันเหมือนจะไม่รู้จักคุณนะ” เขานั่งลง แล้วจ้องหน้าที่น่าเกลียดของเธอหนานกงห้าวฉีพูดอย่างดูถูกเธอว่า: “ถึงว่าล่ะเขาถึงทิ้งคุณ ไม่สวยเลยจริงๆ” เธอเช็ดน้ำตาอย่างรุนแรง เงยหน้านิดๆหมี่โยวก็พูดด้วยเสียงสูงๆ: “ใช่ ฉันมันทั้งโง่ทั้งไม่สวย สมควรที่ถูกทิ้ง คุณพอใจรึยัง?” พูดไปร้องไห้โฮๆเสียงดังไปด้วย เป็นแบบนี้กะทันหัน ทำให้หนานกงห้าวฉีตั้งตัวไม่ทัน เห็นเธอร้องไห้เสียใจขนาดนั้นหนานกงห้าวฉีเอามือปิดปากเธอด้วยความรุนแรง: “เงียบ ถ้าร้องไห้อีกผมจะโยนคุณกลับไปในงานแต่งอีกรอบ” คำๆนี้มีได้ผลดีมากหมี่โยวก็หยุดร้องไห้ทันที เธอไม่อยากให้ตัวเอง โดนทำร้ายอีกครั้ง ดูดน้ำมูกสองที หมี่โยวรู้สึกเสียใจและก้มหน้าลง: “ที่ผ่านมาฉันนึกว่า เขารักฉันจริงๆ แต่คิดไม่ถึง.....ขึ้นเตียง มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” ที่คบกันมาสองปี เฉินโม่ห้านเคยพูดว่าอยากที่จะกระชับความสัมพันธ์มากขึ้นกว่าเดิม แต่ถูกเธอปฏิเสธ เธอคิดอยากจะเก็บสิ่งที่ดีที่สุดของตัวเองไว้ ให้เขาตอนวันแต่งงานกัน แต่ไม่เคยคิด กลายเป็นให้โอกาสหลี่เสี่ยวหวั่น หลายวันก่อน หลี่เสี่ยวหวั่นบอกหมี่โยวอย่างได้ใจ เธอกับเฉินโม่ห้านแอบได้เสียกันครึ่งเดือนกว่าแล้ว..... ยิ่งคิด ในใจลึกๆก็ยิ่งเจ็บปวด หนานกงห้าวฉีลุกขึ้นและเปิดปากพูด: “ถ้าไม่อยากให้ถูกมองว่าเป็นลิงโง่ ลุกขึ้นมา ไม่มีใครจะสงสารเธอหรอก มีแต่คนจะหัวเราะเยาะ” คำพูดของเขาไม่มีจิตใจ แต่ก็เป็นความจริง เธอพยายามลุกขึ้นมา หมี่โยวตั้งใจมองไปที่ๆหนึ่ง เหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างที่ยาก: “งั้น....เรามาคบกัน!” เขาขมวดคิ้ว หนานกงห้าวฉีทำหน้าอย่างเข้มงวด พูดอย่างมีเล่ห์นัย: “คนสวย คุณอย่าล้อเล่นนะ”