บทที่ 4 ชายนัดบอดที่เพอร์เฟค

บทที่ 4 ชายนัดบอดที่เพอร์เฟค ใจของเธอกำลังเต้นตุ้บๆตับๆ มองตาจ้องกันจนปากจะชนกันแล้วหมี่โยวรีบเอามืออุบปากเธอไว้ ปากของเขาจูบไปโดนมือเธอ รู้สึกคันๆจั๊กจี้ หนานกงห้าวฉีไม่ได้โมโห เอียงหัวไปที่คอของเธอ กัดไปอย่างแรงหนึ่งครั้ง: “นี่แหล่ะคือดอกเบี้ย” พูดจบแล้วก็แยกออกจากกัน ตรงคอเธอรู้สึกเจ็บจี๊ดหมี่โยวกลับรู้สึกโล่งอกไปหน่อย “เวลาก็สายแล้ว คุณชาย ฉันควรจะไปแล้ว วันหลังคงมีโอกาสเจอกันอีก” เธอทิ้งคำพูดนี้ไว้ หมี่โยวก็รีบวิ่งออกไปทางประตู เห็นเธอวิ่งออกไปอย่างตื่นตกใจ ในตาของหนานกงห้าวฉียิ้มๆ เธอเหมือนจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่เห็นเขาแล้วรีบหนี นึกถึงตาคู่นั้น แววตาของเขาคิดถึงได้สักครู่หนึ่ง ตาคู่นั้นที่เหมือนจะพูดได้ของเขา เหมือนกับของเธอมากจริงๆ ยิ้มด้วยความขมขื่น หนานกงห้าวฉีหันตัวแล้วเดินออกไปข้างนอก วิ่งหนีเหมือนหนีชีวิตอย่างนั้น หมี่โยวกำลังหายใจแรงๆ เห็นผู้คนเดินไปมากำลังมองเธออยู่ หมี่โยวก้มหน้า รู้สึกหน้าร้อนวูบๆ คิดหนีชีวิตอย่างเดียว เกือบลืมไปว่าบนตัวเธอใส่ชุดนอนอยู่ เธออายจึงก้มหน้าไว้ หมี่โยวเดินตรงไปหารถแท็กซี่ “หวังว่าวันหน้าจะไม่เจอหน้ากันอีก อับอายขายขี้หน้าจริงๆ” หมี่โยวพูดกับตัวเองอยู่คนเดียว แต่ก็มีเรื่องเยอะตลอด มันน่าแปลกจริงๆ คิดว่ามันแค่เจอกันโดยบังเอิญ แท้ที่จริงแล้วบุญวาสนาได้กำหนดไว้แล้ว ด้านนอกของร้านอาหารร้านหนึ่ง หมี่โยวก้มหน้าวิ่ง เพื่อนที่สนิทของเธอ นอกจากหลี่เสี่ยวหวั่นที่แย่งแฟนเธอแล้ว ยังมีอีกคนก็คือยูนเหยาเหยา ตามที่ยูนเหยาเหยาพูดไว้ วิธีที่จะรักษาอาการอกหักที่ดีที่สุดก็คือ หาผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ดีกว่า ฉะนั้น เธอจึงโผล่มาอยู่ที่นี่! เพิ่งจะวิ่งมาถึงหน้าประตู ก็ชนหัวคนๆหนึ่ง “โอ้ย หัวของฉัน” หมี่โยวเอามือกุมหัวแล้วร้องออกมา “คุณคนนี้ทำไม่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ห้าวฉี คุณโดนชนเจ็บไหม?” เสียงใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา หมี่โยวกำลังจะโต้ตอบ แต่ตอนที่เงยหน้าไปดู ตกใจ ทำไมเป็นเขาอีก! โลกนี้ ทำไมมันเล็กแค่นี้? เห็นเป็นหมี่โยว แววตาของหนานกงห้าวฉีเหมือนจะยิ้มๆ หมี่โยวจะเอ่ยปากพูด แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาพอดี เธอเห็นแล้วหันไปพยักหน้าทางหนานกงห้าวฉี และวิ่งเข้าไปข้างใน ผู้หญิงที่ยืนข้างๆเขากำลังจะเอ่ยปากพูด ก็ได้ยินเสียงที่เคร่งขรึมของ หนานกงห้าวฉี: “ปิดปาก” หมี่โยวไม่ได้สังเกตด้านหลังมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง รีบร้อนวิ่งเข้าไปที่ที่นัดไว้ หมี่โยวรู้สึกผิดและขอโทษ: “ขอโทษด้วยค่ะ ฉันมาสายไปหน่อย” ตรงข้ามเธอมีหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ ใส่แว่นตา ดูท่าทางเรียบร้อยมีมารยาท: “ใช่คุณหมี่ไหมครับ? ไม่เป็นไรครับ ผมเพิ่งถึงเหมือนกัน คุณหมี่สวยมากเลยครับ ตัวจริงสวยกว่าในรูป” หมี่โยวหัวเราะเหอะๆ เพื่อที่จะหาทางลืมผู้ชายเลวๆคนนั้น เธอตอบตกลงกับยูนเหยาเหยามานัดบอด ครั้งแรกก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี เธอดื่มน้ำไปคำหนึ่ง ยิ้มแล้วตอบไปว่า: “ขอบคุณค่ะ ถ้างั้นเราสั่งอาหารกันดีกว่าค่ะ” ชายที่ใส่แว่นตาโบกมือแล้วบอกว่า: “ไม่ต้องไม่ต้อง ผมกินขนมปังมาแล้ว ไม่ค่อยหิวครับคุณหมี่ คุณหิวแล้วเหรอครับ?” หมี่โยวมองเขาอย่างพูดไม่ออก ทำปากเบะและคิดดูสักพัก จึงตอบกลับไปอย่างอดทนว่า: “ฉันก็ไม่ค่อยหิวค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวค่อยสั่งก็ได้ค่ะ สั่งน้ำดื่มก่อนละกัน” อีกข้างหนึ่งหนานกงห้าวฉีเดินเข้ามาในร้านอาหาร พริบตาเดียวก็สามารถมองเห็นด้านหลังของร่างอันผอมเพรียว “ห้าวฉี เราไปที่ห้องวีไอพี.....” “ไม่ต้อง” หนานกงห้าวฉีพูดอย่างเย็นชา แล้วเดินไปทางที่นั่งหมี่โยว เพิ่งจะอกหัก ก็มีนัดกับผู้ชายคนอื่น? หนานกงห้าวฉีหรี่ตานิดๆ พนักงานเดินมา หมี่โยวกำลังจะเอ่ยปากสั่งน้ำดื่ม ก็ได้ยินผู้ชายที่ใส่แว่นตาก็เอ่ยปากพูดว่า: “พนักงาน เอาน้ำชานมหนึ่งแก้ว น้ำเปล่าหนึ่งแก้ว” หมี่โยวตลึงไปพักนึง เธอเหมือนไม่เคยพูดว่าเธอชอบดื่มชานมนะ? พนักงานบริการเดินออกไปแล้ว เขาถอดแว่นตาออก และพูดจาดีๆ: “คุณหมี่ จุดมุ่งหมายของการนัดบอดของเราคือคบกันเพื่อแต่งงาน เราควรทำความเข้าใจกันสักนิดหนึ่ง” จุดมุ่งหมายเพื่อแต่งงาน.....ได้ยินคำๆนี้ หมี่โยวขนลุก ยูนเหยาเหยาบอกเธอว่าแค่นัดบอดหาชายคนหนึ่ง ไม่ได้บอกจะแต่งงานเลย และมันเร็วเกินไปไหมอ่า! ในขณะเดียวกัน มีเสียงต่ำๆเสียงหนึ่ง ดังออกมาจากข้างๆเธอ: “พนักงาน สั่งอาหาร” หมี่โยวค่อยๆแอบเหลียวไปดู แต่เห็นหนานกงห้าวฉีกำลังนั่งนิ่งๆที่นั่งข้างๆเธอ ทั้งสองจ้องตากันพอดี หมี่โยวตกตะลึง ในขณะที่เธอสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ชายที่ใส่แว่นตาก็พูดไปด้วย: “คุณหมี่ ผมเป็นลูกคนเดียวในบ้าน ฉะนั้นนอกจากต้องดูแลตัวเองแล้ว ยังต้องดูแลพ่อแม่ พ่อแม่ของผมอายุมากแล้ว ถ้าแต่งงานกับผม คุณต้องทำงานบ้านงานเรือนทั้งหมด ดูแลพ่อแม่ผม แล้วก็.....” ได้ยินเขาพูดอย่างไม่หยุด เกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำหลังจากแต่งงานกับเขาแล้ว หมี่โยวได้แต่ยิ้มๆอย่างเกรงๆ หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง.....เหมือนจะไม่ยอมหยุด สองมือจับท้องอย่างน่าสงสารและเต็มไม่ด้วยความไม่พอใจ และข้างๆโต๊ะของเธอ มีแต่กลิ่นหอมของอาหารลอยมาหมี่โยวกลืนน้ำลาย: “คุณคะ ถ้างั้นเราสั่งอาหารมาสองสามอย่างไหม.....” ชายที่ใส่แว่นตายิ้มๆและพูดอย่างสุภาพ: “เราควรจะพูดให้จบก่อนแล้วค่อยทานข้าวดีกว่าครับ กินไปพูดไป แบบนี้ไม่เข้ากับกฎระเบียบของบ้านเรา” เหงื่อของเธอไหลลงบนหน้าผากหลายหยด หมี่โยวรู้สึกเบื่อ หันไปด้านข้าง สองตามองไปที่อาหารที่ดูหรูและอร่อยน่ากินไปหมดหมี่โยวอดใจไม่ได้ที่จะให้ลูกตาเข้าไปอยู่ในจาน ท้องร้องโจ๊กๆเหมือนต้องการประท้วง หมี่โยวตัดสินใจอะไรบางอย่างกะทันหัน “คุณชาย เราพบกันอีกแล้วนะ มีบุญวาสนากันจริงๆ!” หมี่โยวหันหัวไปกะทันหันและพูดกับหนานกงห้าวฉี วางมีดลงบนโต๊ะ หันหน้าไปหนานกงห้าวฉีพูดเบาๆสบายๆ: “แล้วไงครับ?”