บทที่ 7 คุณแสดงเก่งนะ

บทที่ 7 คุณแสดงเก่งนะ วันนี้ที่เมืองNคึกคักมาก หัวข่าวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ เป็นรูปที่มัวๆ ในรูปนั้นมีชายสองคน เขียนว่า“รักและผูกพัน” แต่ที่น่าตกตะลึงมากก็คือ คนในรูปนั้น กลับเป็นทายาทของตระกูลหนานกง ในห้องทำงานของประธานบริษัท ที่สำนักงานใหญ่ของบริษัทตระกูลหนานกง หนานกงห้าวฉีหน้าตาซีดเซียว สายตาอันเยือกเย็นคู่นั้นกำลังจ้องมองหนังสือพิมพ์ ในเวลานี้คนทั้งเมืองN นึกว่าเขาเป็นเกย์ “ท่านประธานครับ ข่าวถูกระงับหมดแล้ว พวกผมกำลังพยายามเก็บคืนหนังสือพิมพ์ทั้งหมด แต่เรื่องนี้ ก็ยังถูกส่งไปถึงหูของนายท่านแล้ว” เลขาท่านประธานรายงานอย่างคร่าวๆ สองมือวางไขว้บนโต๊ะ สีหน้าของหนานกงห้าวฉีหน้ากลัวมาก: “หนังสือพิมพ์สำนักไหนที่ปล่อยข่าวเรื่องนี้ เอาเรื่องให้ถึงที่สุด!” เลขาดูไปที่หนังสือพิมพ์ แล้วตอบ: “เป็นสำนักข่าวที่ชื่อว่านิวมีเดีย ข่าวนี้เป็นเนื้อหาที่นักข่าวคนหนึ่งชื่อยูนเหยาเหยาทำรายงาน ได้ยินว่า เขาเป็นแค่นักข่าวฝึกงาน” ยูนเหยาเหยา ชื่อนี้เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน.....หรี่ตาคิด หนานกงห้าวฉีนึกได้กะทันหัน วันนั้นได้เจอผู้หญิงคนหนึ่ง และยิ้มอย่างเย็นชา หนานกงห้าวฉีค่อยๆเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า: “เธอตายแน่!” ไม่รู้อะไรเลยว่าคนอันตรายกำลังเข้าใกล้ เธอกำลังกินหมี่อย่างมีความสุข คิดมาทั้งคืน เธอตัดสินใจจะบอกพ่อแม่เรื่องที่ถูกแฟนทิ้ง แต่ที่ตรงนี้ เธอไม่อยากอยู่ต่อไปแล้ว ตอนที่เธอกำลังกินอย่างอร่อยนั้น เสียงกริ่งประตูดังขึ้น เธอวางตะเกียบลง หมี่โยวแปลกใจจึงเดินไปเปิดประตู เห็นชายที่อยู่นอกประตูแล้ว หมี่โยวตกตะลึงและถามไปว่า: “คุณชายหนานกง? คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันพักอยู่นี่?” มองหน้าเธออย่างไม่มีอะไร สายตาและความรู้สึกของหนานกงห้าวฉีมีความลึกลับ หมี่โยวไม่หยุดกลืนน้ำลาย มองเขาอย่างไม่สบายใจ และหลีกทางโดยดี หมี่โยวมองเขาอย่างตื่นเต้น: “คุณชาย คุณ.....เชิญข้างในค่ะ” เข้าไปด้านในห้องแล้ว หนานกงห้าวฉีจ้องเธอตลอดไม่ละสายตาเลย หัวเราะเบาๆและพูดว่า: “คุณก็เก่งไม่น้อยเลยนะ คิดใช้วิธีแบบนี้ มาดึงดูดความสนใจของผม” เธอมองเขาด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย: “คุณชาย คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ?” เอามือไปจับหัวไหล่ของเธอ มือของหนานกงห้าวฉีค่อยๆเพิ่มแรงเรื่อยๆ หมี่โยวรู้สึกเจ็บแต่กัดฟันไว้ ดึงมือเขาแต่ยังไงก็เอาไม่ออก: “คุณทำอะไร รีบปล่อยฉันนะ” เขาเกลียดผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์มารยา ตลอดมาเขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ดูใสซื่อจริงใจ ที่แท้ก็เหมือนกับผู้หญิงเหล่านั้น “คุณรู้ว่าผมคือใคร ตั้งใจเข้าใกล้ผม ใช่ไหม?” หนานกงห้าวฉีพูดอย่างสายตาที่เยือกเย็น หน้าซีดๆ จับมือเขาไว้ หมี่โยวรีบร้อนพูดว่า: “ฉันจะรู้ได้ไงว่าคุณคือใคร เจ็บ รีบปล่อยฉันนะ” ถึงตอนนี้ยังไม่ยอมรับอีก หนานกงห้าวฉีผลักเธอออก หยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา หน้าแรกก็คือภาพที่ถ่ายเมื่อวาน ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า: “ถึงตอนนี้แล้วคุณก็ยังจะแก้ตัวอีก?” เธอขยับๆแขนที่เจ็บ หมี่โยวแปลกใจและพูดว่า: “ฉันแค่ถ่ายรูปใบเดียว ไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมาย เมื่อวาน ฉันก็รู้ตัวเดินออกไปแล้วนิ” เห็นเธอปากแข็งอย่างนั้น หนานกงห้าวฉีเอาหนังสือพิมพ์โยนไปให้เธออย่างรุนแรง หมี่โยวรับไว้อย่างแปลกใจ ดูรูปในหนังสือพิมพ์และข่าวที่ไม่น่าฟัง ตกใจลืมตาโตๆ: “รูปนี้ไม่ใช่ฉันเป็นคนถ่ายนิ อ้าว นักข่าวที่เขียนคือเหยาเหยา” สายตาดูไปที่หัวข่าว หมี่โยวตกใจลืมตาโตๆ ชี้ไปที่เขา ไม่อยากจะเชื่อและกลืนน้ำลาย เอ่ยปากอย่างตัวสั่นว่า: “คุณ.....คุณคือประธานบริษัทของบริษัทตระกูลหนานกง?” หนานกงห้าวฉีทำปากแบบไม่พอใจ และพูดประชดว่า: “ดูไม่ออก คุณนี่แสดงเก่งมากจริงๆ ดูแล้วคุณกับหลี่เสี่ยวหวั่นคนนั้นเปรียบเทียบกันแล้วต่างกันเยอะเลย” หายจากความตกตะลึงแล้ว ได้ยินชื่อคนที่ทรยศต่อตัวเอง หมี่โยวรีบเปิดศึกโต้ตอบ สองมือท้าวเอว พูดอย่างอารมณ์ร้อน: “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงเลวๆแบบนั้น! อย่าดูถูกฉันนะ” หนานกงห้าวฉีมองเธออย่างเย็นชา เหมือนในสายตากำลังเตรียมจะพัดลมพายุมา เขาไม่พูดอะไร แต่ความรู้สึกที่ประชดประชันดูชัดเจนมาก หมี่โยวจ้องเขาด้วยตาโต ในใจร้อนรุ่มเหมือนไฟที่กำลังจะลุกไหม้ ถ้าไปจุดก็จะระเบิดลุกโชนขึ้นมาได้เลย