บทที่ 10 ฮีโร่ช่วยคนสวย

บทที่ 10 ฮีโร่ช่วยคนสวย ถึงเวลาดึกๆ หมี่โยวไปที่ผับบาร์อย่างรวดเร็ว ในมุมมืดๆ เห็นยูนเหยาเหยากำลังดื่มเหล้าด้วยอารมณ์เศร้า รีบๆเดินเข้าไปแย่งแก้วเหล้าออกจากมือ หมี่โยวพูดอย่างเป็นห่วง: “ยูนเหยาเหยา เธอไม่ชอบดื่มเหล้าไม่ใช่เหรอ แล้วเธอโทรเรียกฉันมาทำไม?” ยูนเหยาเหยาก้มหัว ทำหน้าท้อแท้ พูดด้วยความเครียด: “ไม่ดื่มเหล้าฉันจะไปทำอะไรได้ หมี่โยว ฉันโดนไล่ออกแล้ว ตระกูลหนานกงให้ความกดดัน สำนักข่าวของเราโดนปิด ฉันยิ่งแย่ ถูกทั้งวงการข่าวปฏิเสธไม่ยอมรับ.....” ได้ยินคำพูดของเธอ ทันใดนั้นในหัวของหมี่โยวเหมือนมีเสียงปั้ง นึกไม่ถึง เรื่องมันจะเลวร้ายขนาดนี้ เป็นนักข่าว คือความฝันของยูนเหยาเหยามาโดยตลอด “ถ้ารู้จะเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่เอารูปถ่ายใบนั้นของเธอ เฮ้อ.....” ยูนเหยาเหยาพูดด้วยความเครียดและกำลังสะอึกเหล้า หมี่โยวนึกถึงตัวเองปฏิเสธคำพูดของหนานกงห้าวฉี มีความรู้สึกผิดและจับมือเธอ: “ขอโทษนะ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ ฉันก็ควร.....” เธอพูดไม่จบ แล้วหยุดไปสักพักก็ถามขึ้นมา: “ตอนนี้ ยังมีโอกาสแก้ไขอะไรได้ไหม?” ยูนเหยาเหยาส่ายหน้าและเอามือทุบหัวอย่างไร้ที่พึง: “ฉันไม่รู้ คนตัวเล็กๆเท่ามดอย่างเรา ทำอะไรได้ ตอนนี้เหรอ ฉันต้องคิดหาทาง ดูว่ามีงานอย่างอื่นที่พอจะหาได้บ้างไหม” อาการเสียใจของเธอทิ่มตาของหมี่โยวจนเจ็บปวด ตลอดเวลาที่ผ่านมา ยูนเหยาเหยาเป็นคนร่าเริง แต่คราวนี้เหมือนคนหมดหวังไม่มีแรง เธอก็เสียใจมากด้วยเช่นกัน แล้วนึกถึงคำแนะนำที่พูดเมื่อเช้าของหนานกงห้าวฉี หมี่โยวส่ายหัวไปมาอย่างแรง ไม่อยากจะคิดต่อไป พยุงยูนเหยาเหยาเดินออกจากผับบาร์ เพิ่งเดินถึงหน้าประตู ก็เจอพวกผู้ชายที่ท่าทางจะเป็นนักเลงเข้ามาล้อมรอบ “พวกคุณคิดจะทำอะไร?” เธอเอาตัวกันยูนเหยาเหยาไว้ หมี่โยวแกล้งทำเป็นนิ่งๆใจเย็นๆไว้และมองพวกเขา พวกเขาหยิบรูปใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เทียบกับหมี่โยว คนที่เป็นหัวหน้าแก๊งถุยน้ำลายทีนึง แล้วพูดว่า: “เธอก็คือหมี่โยว? พวกข้ารับเงินจากคนอื่น เพื่อมาทำร้ายเธอ เธอยังกล้าตามตื้อคุณชายที่ชื่อเฉินโม่ห้าน วันนี้พวกข้าต้องสั่งสอนเธอสักหน่อย” หางเสียงยังไม่ทันจบ ชายคนนั้นมองไปที่พรรคพวก คนหลังพยักหน้าตอบ ลากตัวหมี่โยวมาอย่างรุนแรง “ปล่อยฉัน พวกนักเลง!” หมี่โยวดิ้นรนจะหนีและตะโกนไปด้วย ชายคนหนึ่งจับหน้าเธอและยิ้มอย่างลามก แล้วหัวเราะพูดว่า: “เดี๋ยวเธอก็รู้ อะไรคือนักเลงตัวจริง คืนนี้ เธอเป็นของพวกเรา!” ในขณะที่พูด ชายคนนั้นก็ลากตัวหมี่โยวไปด้วย เข้าไปในซอยมืดเงียบๆ ยูนเหยาเหยาถีบคนไปทั่ว รีบร้อนตะโกนไปว่า: “ไอ้เลว ปล่อยตัวหมี่โยวนะ!” หมี่โยวใช้ขาถีบไปถีบมา พยายามหันไป แล้วกัดแขนของผู้ชายที่จับตัวเธอไว้ จนเขาเจ็บตัว จึงฟาดมือไปตบหน้าเธอ: “อีเลวกล้ากัดกูงั้นเหรอ คืนนี้กูต้องเอามึงมาเป็นเมียให้ได้!” ขณะที่พวกเธอกำลังจะถูกคนลากตัวไปนั้น มีเสียงแหบๆคำหนึ่งแว่วมา: “ปล่อยตัวเค้า” มองไปตามทางเสียงนั้น เห็นแต่หนานกงห้าวฉีลงมาจากรถด้วยหน้าตาที่เคร่งขรึม สองมือเสียบไว้ในกระเป๋ากางเกง บรรยากาศรอบๆมืดๆอย่างวังเวง ตอนแรกๆนักเลงพวกนั้นก็ตกใจ แล้วตอบกลับไปด้วยความกล้าหาญ: “ไอ้หนุ่มน้อย นี่ไม่ใช่เรื่องของมึง อย่าทำตัวเป็นฮีโร่ช่วยผู้หญิงสาวสวย ระวังพวกกูจะเตะจนเลือดอาบ” มุมปากยิ้มขึ้นนิดๆ จ้องไปที่พวกเค้า หนานกงห้าวฉีก้าวเดินอย่างนิ่งๆไปทางพวกเค้า: “ใช่เหรอ? ผมอยากจะลองดู” เห็นเขายิ่งเดินยิ่งใกล้ ชายที่เป็นหัวหน้าแก๊งรู้สึกจะเกรงกลัว นึกถึงพวกตัวเองมีคนเยอะ ก็รีบยืดอกตั้งรับ และยกมือให้สัญญาณลูกน้องทั้งหลาย: “รุก” ได้รับคำสั่งแล้ว พวกนักเลงรีบวิ่งเข้าหาหนานกงห้าวฉีทันที สายตาของหนานกงห้าวฉีไม่เกรงกลัวอะไรเลย ขณะที่พวกเขากำลังจะแตะต้องตัวเขา เห็นเค้าออกมือชกอย่างแกร่งกล้า ชกไปที่จุดสำคัญๆของฝ่ายตรงข้าม หมี่โยวยืนเซ่อมองดูฝีมืออันเก่งกาจของเขา ฝีมือของเขาเก่งมาก เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่ใช่คนระดับเดียวกันกับนักเลงพวกนี้ ไม่ถึงสิบนาที นักเลงพวกนั้นต่างเจ็บตัวอยู่บนพื้น จัดการกับพวกนี้แล้ว หนานกงห้าวฉีเดินมาถึงตรงหน้าของหมี่โยว พูดอย่างเบาๆว่า: “คุณเป็นอะไรไหม?” ตอนเมื่อสักครู่นั้น หมี่โยวดูจนเหม่อลอย: “ดูไม่ออกจริงๆเลย คุณนี่เก่งจังเลย” หนานกงห้าวฉีไม่ได้พูดอะไร สองตามองแต่แก้มที่แดงบวม ยกมือขึ้นแล้วจะจับดู หมี่โยวก็ร้องเจ็บ “คุณโง่เหรอ ยืนให้เค้าตีง่ายๆทำไม?” หนานกงห้าวฉีว่าเธอ หมี่โยวก้มหัวลง พูดกระซุบกระซิบ: “ฉันสู้ไม่ไหวนิ” หนานกงห้าวฉีไม่ได้พูดอะไร แค่จูงมือเธอ เหมือนจะพาเธอออกจากที่นั่น แต่นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ทันที หมี่โยวมองหน้าพวกนักเลงอีกครั้ง: “ใครจ้างพวกคุณมา? ถ้าไม่พูด เค้าจะสั่งสอนพวกคุณอีกรอบ” คนที่เป็นหัวหน้าแก๊งหน้าเขียวช้ำ รีบๆตอบตามความจริง: “เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่นามสกุลแซ่หลี่ เขาบอกให้พวกผมมาฉุดเธอไปข่มขืน” ผู้หญิงแซ่หลี่ ถ้าใช่เขาจริงๆ! เค้าไม่ไปหาเรื่องเธอ กลับมาทำเรื่องสกปรกแบบนี้กับเธอ หมี่โยวกำหมัดอย่างแน่น ในตากลั้นน้ำตาไว้: “หลี่เสี่ยวหวั่น เธอคิดว่าคนอย่างหมี่โยวจะเป็นแค่คนอ่อนแอไม่มีทางสู้เหรอ? บัญชีนี้ ฉันจะต้องเอาคืนให้ได้!”