บทที่12 ผู้หญิงคนนี้แสดงเก่งจัง

บทที่12 ผู้หญิงคนนี้แสดงเก่งจัง หนานกงห้าวฉีจับคางของเธอ: “คุณจูบไม่เป็นเหรอ?” “มีใครตั้งกฎว่าต้องฝึกเปลี่ยนลมหายใจ” หนานกงห้าวฉีพิงที่ข้างหูของเธอ พูดอย่างมีเล่ห์ใน: “นี่คือของขวัญที่คุณตอบแทนผม ฝันดี” พูดจบก็หันหลังเดินก้าวยาวๆเข้าไปที่ใต้ตึก สายตาตามส่งเขาออกไป สมองของหมี่โยวโล่ง มาไม่บอกไม่กล่าว ชอบโผล่มากะทันหัน เวลาไปก็ไปอย่างห้าวหาญ เธอใช้ปลายนิ้ววางบนริมฝีปากหมี่โยวยืนนิ่งอย่างคนบ้า: “เมื่อกี้ ทำไมไม่ดันเขาออก?” หมี่โยวกำลังรอด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดพ่อแม่ของหมี่โยวก็มาถึงเมืองN เธอไปรับที่สนามบิน หมี่โยวเข้าไปกอดด้วยความกระตือรือร้น: “พ่อ แม่ หนูคิดถึงพวกท่านจังเลย” คุณแม่หมี่ลูบหัวของเธอด้วยความรักและเอ็นดู พูดอย่างดีใจว่า: “แม่ก็คิดถึงหนู เห็นไหม มาเยี่ยมเยือนหนูแล้วไง ทำไมมีแต่หนูคนเดียวล่ะ แล้วแฟนไปไหน?” เธอรู้สึกละอายเล็กน้อย หมี่โยวจับมือของแม่ไว้ และยิ้มๆตอบ: “เขา.....กำลังเดินทางมา อีกเดี๋ยวก็คงถึง.....เราไปหาที่ทานข้าวกันก่อน เดี๋ยวหนูค่อยๆเล่าให้ท่านฟัง” คุณแม่หมี่ยิ้มหน่อยๆและพยักหน้า และเดินออกไปพร้อมกันตรงทางออก จนถึงร้านอาหารหรูร้านหนึ่ง หมี่โยวแนะนำอาหารจานพิเศษของที่นี่อย่างกระตือรือร้น: “พ่อแม่ ท่านทั้งสองกว่าจะมาได้ครั้งหนึ่งยากมากๆ ต้องมาพักที่นี่หลายๆวันนะคะ” พ่อมองดูลูกสาวตัวเองแล้วเปิดปากพูดออกมาว่า: “เสี่ยวหมี่ ไหนบอกว่าจะพาแฟนมาให้พวกเราได้เห็นกันไง ทำไมยังไม่ถึง? เป็นผู้น้อย ทำไมไม่ตรงเวลาเลย” ทั้งสองมือไขว้กัน หมี่โยวสีหน้าที่แสดงออกมาไม่ค่อยดี กำลังคิดอยู่ว่าต้องเริ่มพูดยังไงกับท่านทั้งสอง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงคนหนึ่งที่เธอไม่อยากได้ยินที่สุด: “หมี่โยว” ยอมรับชะตากรรมและหันหน้าไปทางเสียงนั้น สีหน้าของหมี่โยวเปลี่ยนไป ที่ไม่ไกลนัก หลี่เสี่ยวหวั่นกำลังกุมมือของเฉินโม่ห้าน ยิ้มแย้มแจ่มใสเดินใกล้เข้ามา มองดูหน้าตาของเธอแล้ว หมี่โยวรู้ว่าเธอต้องตั้งใจมาแน่ๆ! รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มยิ้มกว้างขึ้น หลี่เสี่ยวหวั่นเดินมาถึงตรงหน้าของเธอ แล้วหันไปยิ้มและพูดกับผู้ใหญ่คู่สามีภรรยาคู่นั้น: “คุณลุง คุณน้า ยังจำหนูได้ไหมคะ? หนูเป็นเพื่อนสนิทของหมี่โยว” คุณแม่หมี่นึกและจำหน้าเธอได้ พูดตอบด้วยความอ่อนโยนและใจดี: “ฉันจำได้ หนูเป็นเพื่อนหอพักที่อยู่ห้องเดียวกับเสี่ยวหมี่ คนนี้คือแฟนของหนูเหรอ? หน้าตาดีมาก แต่ว่าเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน” หมี่โยวเอามือกุมหัว อดใจไม่ไหวอยากจะถีบผู้หญิงเลวนั่นให้บินไปไกลๆ ไม่รอหมี่โยวตอบคำถาม หลี่เสี่ยวหวั่นก็พูดอย่างกระตือรือร้น: “หนูมาแนะนำก่อนนะคะ เขาคือสามีของหนูเองค่ะ ชื่อเฉินโม่ห้าน สองสามวันก่อนเราเพิ่งจะแต่งงาน” “เฉินโม่ห้าน?” คุณพ่อหมี่และคุณแม่หมี่ตกใจจนพูดออกมาพร้อมกัน เห็นได้ชัด พวกเขาคุ้นเคยกับชื่อนี้ สายตามองไปหาหมี่โยว ความโมโหของหมี่โยวมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วลุกขึ้นมาทันที มองเธอด้วยสีหน้าที่เย็นชาและคำพูดที่เยือกเย็น: “หลี่เสี่ยวหวั่น รีบหายไปต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้นะ เห็นแล้วฉันรู้สึกสะอิดสะเอียน” เธอเก็บรอยยิ้มขึ้น และก้มหน้า หลี่เสี่ยวหวั่นทำหน้าแบบน่าสงสารและมองหน้าเธอ: “หมี่โยว ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอเกลียดฉันมาก แต่ว่า ฉันและโม่ห้านเรารักและจริงใจต่อกัน เราแต่งงานกันแล้ว เธอไม่ควรแย่งชิง” ได้ยินเธอกล่าวโทษแบบนั้น หมี่โยวอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ “เธอไม่ไปเป็นนักแสดงนี่เสียดายมากเลยนะ แสดงได้ดีขนาดนี้ พวกเธอใสหัวออกไปไกลๆ อย่าโผล่มาให้คนสะอิดสะเอียน” คุณพ่อหมี่และคุณแม่หมี่ต่างมองหน้ากัน ในตาทั้งสองคนเต็มไปด้วยความสงสัย และพวกเขารู้สึกได้ว่า ลูกสาวตัวเองถูกรังแก: “เสี่ยวหมี่ ชายคนนี้คือแฟนที่หนูเคยบอกพ่อกับแม่ใช่ไหมลูก?” กับคำถามของคุณพ่อหมี่ เฉินโม่ห้านตอบกลับอย่างมีมารยาท: “คุณอา สวัสดีครับ ผมเคยคบกับหมี่โยวจริงๆครับ แต่ตอนนี้เราเลิกกันแล้วครับ” เห็นพวกเค้าตกใจ หลี่เสี่ยวหวั่นหัวเราะเบาๆและมองหน้าหมี่โยวด้วยความโมโห ในคำพูดเต็มไปด้วยการประชด: “หมี่โยว ดูแล้วเหมือนว่าเธอไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปบอกให้คุณลุงคุณน้าทราบนะ หรือว่า เธอจะหาโอกาสกลับไปคืนดีกับโม่ห้านอีกเหรอ?” “หลี่เสี่ยวหวั่น อย่าคิดว่าคนอื่นจะหน้าด้านเหมือนเธอนะ ฉันมีแฟนแล้ว ดีกว่าผู้ชายเลวๆคนนี้ตั้งสิบเท่า” หมี่โยวพูดโต้ตอบอย่างกะทันหัน สองมือกอดอก หลี่เสี่ยวหวั่นพูดอย่างยืดเยื้อ: “ใช่เหรอ? แล้วไหนแฟนเธอล่ะ? เก่งจริง ก็เรียกเขาออกมาสิ ฉันก็สงสัย หน้าตาของแฟนเธอจะเป็นแบบไหน” คำพูดออกจากปากแล้ว หมี่โยวยิ่งเครียดกว่าเดิม ถึงตอนนี้แล้ว เธอจะไปหาผู้ชายคนไหนมาแทน? กำลังเครียดๆ ก็มีเสียงแหบๆของผู้ชายคนหนึ่งแว่วมา: “ขอโทษด้วยครับ ผมมาช้าไป”