已经是第一章了
พบเจอ ดีใจ
\"ข้าได้ยินแล้วๆๆ ท่านจะเป่าให้หูข้าแตกตายเลยรึไง\" เสียงพูดลอยมาจากหน้าห้องลับ ทำให้นางรีบแต่งตัวเดินออกมา มองดูเห็นว่าเป็นอะไร \" ตะขาบเรอ \" คำพูดหลุดออกมาพลางมองตังอะไรขาวๆแดงๆเท่าฝ่ามือลอยอยู่
อยากร้องไห้จริง ว่าพลางน้ำตาไหลทั้งยินดีที่ได้พบ ทั้งเจ็บปวดในคำพูด \"ตะขาบบ้านท่านจะสง่าขนาดนี้รึ ข้าคือมังกรนะ ฮือๆๆ\"พูดออกไปด้วยน้ำตา ชีวิตมังกรของข้าช่างอาภัพนัก ตกต่ำถึงขั้นกลายมาเป็นตะขาบได้
สุดท้ายมันก็ก้มหัวลงแล้วเรียก \"นายท่านกลับมาแล้ว ข้ารอท่านนานเหลือเกินขอรับ นับพันๆปีแล้วขอรับ\"
เหม่ยอิง \"เรอ ข้าเนี่ยนะ\" \"ข้ารู้แตว่าข้าเคยมีสัตว์ในพันธะ และอาวุธ คู่กาย แล้วเจ้าคือมังกรอะไร \"
\"มังกรเพลิงหยก ขอรับ \" ข้าตั้งชื่อให้นะ อืมมมมม เอาชื่อ ผิงอาน รึว่า อืมมม ได้ละเอาตามนี้เลย เสี่ยวเป่ย ห้ามค้าน ฮ่าาาาาา\"
\"ข้าไม่ขัดนายท่านหรอกขอรับ แค่ท่านตั้งชื่อให้ก็ดีมากแล้ว\" เสี่ยวเป่ยกล่าวอย่างนอบน้อม
\"แล้วข้าจะไปหา หมิงยู่ที่ไหนล่ะ\" นางเรียกอาวุธคู่กายไว้แล้ว ไม่เอาแบบอื่น จะตั้งแบบแปลกๆ
\"มันคงยังไม่ถึงเวลานะนายท่าน\"
\"เจ้าเปลี่ยนร่างได้หรือไม่ ถ้ามีคนเห็นคงลำบาก\"
\"ได้ขอรับ\" ว่าเสี่ยวเป่ยก็กลายร่างมาพันที่กำไลหยกที่ตาเฒ่ามอบให้ลักษณะคล้ายหยกพันด้วยหยก แต่ดูแล้วสวยมาก มีเอกลักษณ์ในตัว \"ดีจัง แบบนี้ดีที่สุด\"
\"ไม่ต้องเรียกนายท่าน เรียกแบบแก่ เรียกอิงอิง ดีกว่า นะ\"
\"งั้นเรียก คุณหนูดีกว่าขอรับ นายท่าน\" เมื่อตนเรียกผิดแอบชำเลืองมองก็เห็นสายตาเหม่ยอิงก็รีบยิ้มแก้เก้อทันที
\"ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้วข้าไปแช่น้ำในป่าก่อนเจ้าก็ไปสั่งการให้เรียบร้อยถ้าจะติดตามข้า ข้าจะรอที่บ่อน้ำ นะ\"
เสี่ยวเป่ยคำนับแล้วจึงจากไป
เมื่อเสี่ยวเป่ยไปแล้วนางจึงเดินเรื่อยมาจนถึงบ่อน้ำ รีบถอดชุดลงแช่น้ำแบบสบายใจ
ในระหว่างนั้นมีใครบ้างคนที่กำลังเป็นกังวล \"ฮ่องเต้อาการเป็นเช่นไรบ้าง\"
\"ทูลท่านอ๋อง ดูเหมือนจะไม่ค่อยดี พะยะค่ะ\" องครักษ์คนสนิทกล่าว
\"ไหนเจ้าว่าหมอเทวดาจะถึงวันนี้มิใช่รึ แล้วนี้ยามใดแล้วทำไมยังไม่เห็นแม้เงา\"
กำลังจะตอบออกไปก็มีทหารรีบวิ่งเข้ามารายงานว่า \" มีชายชราเข้ามาบอกว่าเป็นท่านหมอเทวดามาขอเข้าเฝ้าฮ่อวเต้ พะยะค่ะ\"
\"มาแล้วรึ ไป ไปหาท่านหมอ\" กล่าวเสร็จก็เดินออกจากห้องพักไปห้องบรรทมขององค์ฮ่องเต้ทันที
เมื่อพบท่านหมอก็เห็นท่านหมอยื่นรออยู่ก่อนแล้ว \"ท่านคือหมอเทวดาเชี่ยวรึ\"
\"ใช่แล้วพะยะค่ะ\" ไม่พูดมาก ท่านอ๋องก็กล่าวขึ้น \"เชิญ\"
หมอเทวดาได้เข้าไปตรวจอาการฮ่องเต้แคว้นเหลียน จึงกล่าวว่า \"ไม่ผิดพะยะค่ะ ทรงถูกวางยาพิษ มาช้านานประจวบเหนาะที่ช่วงนี้ราชกิจเยอะจึงทำให้อาการทรุดหนักพะยะค่ะ ตอนนี้ที่พอจะช่วยประครองชีวิตไว้คือต้องไปเอาน้ำจากบ่อวารีทิพย์ที่หุบเขาปีศาจมาเท่านั้นจากนั้น ข้าได้ข่าวว่ามีหมอปีศาจออกรักษาโรคประหลาดมากมายที่หมอทั่วไปรักษาไม่ได้ ตอนนี้ข่าวว่าอยู่ที่แคว้นหนาน หลังจากได้น้ำวารีทิพย์มาแล้วท่านส่งคนไปตามหมอปีศาจมา เะราะพิษนี้ข้าไม่สามารถรักษาได้ เพราะมันสะสมมานานมากแล้ว\"
\"แสดงว่าต้องไปเอาวารีทิพย์จากหุบเขาปีศาจ ก่อนใช่หรือไม่ \" \"ดังนั้นระหว่างนี้ท่านก็ต้องอยู่ที่นี่
\"ข้าไม่ไปไหนหรอก เขาคือลูกศิษย์ข้านะท่านอ๋อง โปรดวางใจเถิด\" เมืีอท่านหมอกล่าวจบ ท่านอ๋องก็เดินออกไปทันที
\"เตรียมตัวเดินทาง ไป๋เฟิ้ง\" เมื่อกล่าวจบก็ใช้วิชาตัวเบาลอยออกไปจากวังหลวงทันที พร้อมองครักษ์คนสนิทเมื่อถึงทางขึ้นหุบเขาจึงสั่งลูกน้องคนสนิทว่า \"เจ้ารอแถวนี้ รอข้าส่งสัญญาณ\" ไป๋เฟิ้งคำนับแล้วตั้งท่าระแวดระวัง ปล่อยให้ท่านอ๋องหยางจิ้นเฟยหลง เดินทางไปคนเดียวเข้าหุบเขาปีศาจ
เหม่ยอิงกำลังแช่น้ำอย่างสบายใจ ฮัมเพลงในอดีตที่เป็นแววดาว \" แอบคิดถึงเธอ ไม่รู้เป็นยังไง ไม่แน่ใจเรียกว่ารักรึเปล่า ที่รู้แค่เพียงอยากให้เธอเป็นเงา เฝ้าค่อยตามดูแลหัวใจ\"โดยไม่รู้เรื่องเลยว่าจะมีอะไรมารบกวนใจและกายในภายภาคหน้า
เมื่อเดินทางมาถึงด้านในหุบเข้าชั้นในสุดก็ต้องเจอยาพิษที่ลอยอบอวนในอากาศทำให้แทบยืนไม่มั่นคงอีกทั้งยังต้องมาต่อสู้กับสัตว์อสูรขั้น 9 พร้อมกันถึง 3 ตัวทำให้หยางจิ้นอ๋องได้รับบาดเจ็บทั้งภายในและภายนอก เมื่อพยายามเต็มทีจึงหลบหนีออกจากการต่อสู้มาได้แต่ก็แทบไม่มีสติ เหลืออยู่ เดินมาเรื่อยก็พบว่ามีบ่อน้ำขนาดไม่ใหญ่มาก ตรงตามที่หมอเทวดาบอก แต่ติดตรงที่ ...มีคนนั่งแช่วารีทิพย์แบบสบายใจ เหมือนเป็นที่ส่วนตัว \"อะแฮ่มมม \" เมื่อมีเสียงเหม่ยอิงจึงหันไปมองทางเสียงต้นเหตุ นางก็ตกตะลึง อ้าปากค้าง ไม่ใช่ว่าหล่อเหลา แต่หล่อมากกกกก นี่ขนาดบาดเจ็บนะเนี่ย ไม่ใช่ๆๆ เขามาได้อย่างไรในหุบเขาปีศาจนี้ แถมนี้คือชั้นในสุดไม่ใช่ชั้นนอก
เช่นกันกับหยางจิ้นอ๋อง นางเป็นใคร รึว่าสัตว์อสูรแปลงกายมา นางช่าง งดงามยิ่งนัก งดงามปานหล่มบ้านหล่มเมือง
เหม่ยอิง เมื่อได้สติก็สบัดมือพริ้บตาก็แต่งตัวเรียบร้อย เดินเข้าไปถาม \" ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร? ผ่านหมอกพิษมารึ? พวกเด็กๆให้ท่าน ผ่านเข้ามาได้รึ?\"
\"ข้ามาขอแบ่งวารีทิพย์สักหน่อยได้หรือไม่ พอดีพี่ชายข้าป่วยหนักต้องได้รับมัน\"
\" หืม ท่านว่าอะไรนะ ท่านบอกข้าว่าน้ำในบ่อนี้คือวารีทิพย์งั้นรึ \" นางมองเขาแบบไม่น่าเชื่อ ฉันแช่น้ำนี้ทุกวันถึงว่าเวลาแช่แล้วสบายตัว โดนตาเฒ่าใช้งานเม่าไหร่ก็ไม่เหนื่อย คนอื่นอยากได้จนเสี่ยงชีวิตมาเอา แต่ไอ้เรานอนแช่สบานใจเฉยเลย ไอ้แววดาวเอ้ยยยย
\" อืม ตามสบายในเมื่อท่านเขามาถึงนี่คงเป็นวาสนาของท่านแล้ว ข้าไปล่ะ\" เอ่ยจบนางก็เดินจากไป ด้วยความอับอาย จึงลืมเก็บ ผ้าผูกผม กลับไปด้วย
เมื่อมองนางจนลับตา หยางจิ้นอ๋องก็ทำการตักเอาวารีทิพย์มาดื่ม ในจังหวะนั้นลืมสนิทว่ามีใครนอนแช่น้ำอยู่ในบ่อ อาการบาดเจ็บก็ทุเลาลงทันที แทบไม่หลงเหลืออาการแม้เพียงเล็กน้อย พร้อมกับนำขวดกระเบื้องมากรอกจนเต็ม ระหว่างนั้นก็นั่งลงฟื้นฟู้พละกำลังครู่หนึ่งจึงเดินทางออกจากป่า ไปหาไป๋เฟิ้ง เพื่อเดินทางกลับวังหลวง โดยที่ไม่ลืมหยิบผ้าผูกผมของเหม่ยอิงติดตัวไปด้วย อย่างหวงแหน เมื่อนึกถึงคนผู้หนึ่งและใบหน้าแดงๆที่ตอนหันมามองเขา ก็แอบกระตุกมุมปากนิดๆ ที่คนใต้หล้านี้ไม่เคยมีใครเห็น เพราะท่านอ๋องผู้นี้ขึ้นชื่อว่าเป็น \"ท่านอ๋องโหด\" แม้นหน้าตาหล่อเหล่าแต่ก็มิมีสาวคนใดกล้าเข้าใกล้เขาสักคนเดียว
已经是最新一章了
加载中
