บทที่ 13 เราคบกันเถอะ

บทที่ 13 เราคบกันเถอะ วินาทีได้ยินเสียง หมี่โยวตกตะลึงอย่างมาก หรือเมืองNมันเล็กไป หรือว่าเธอและหนานกงห้าวฉีมีวาสนาต่อกัน! แต่ได้เห็นผู้ชายคนนั้นที่อยู่ด้านหลังเธอ ในใจของหมี่โยวแอบดีใจนิดๆขึ้นมาทันที หลี่เสี่ยวหวั่นหันตัวไปดู มองอย่างไม่อยากจะเชื่อกับการโผล่มากะทันหันของหนานกงห้าวฉี และเฉินโม่ห้าน ก็ตกตะลึงเหมือนกัน: “ประธานบริษัทตระกูลหนานกง.....” ไม่สนใจความตกตะลึงของเขาสองคนนั่นที่อยู่ข้างๆเลย หนานกงห้าวฉีเดินเข้าไปเคารพทักทายกับพ่อแม่ของหมี่โยวอย่างมีมารยาท: “สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า ผมเป็นแฟนของหมี่โยว ชื่อหนานกงห้าวฉีครับ ที่ทำงานมีธุระนิดหน่อย มาสายหน่อย” คุณแม่หมี่ลุกขึ้นยืน แล้วมองดูตัวของหนานกงห้าวฉี สายตาเต็มไปด้วยความชมเชย ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงหน้าตาดี ทั่วร่างกายมีสง่าราศีเหมือนคนมีฐานะ ที่คนไม่สามารถมองข้ามได้ “สวัสดี ฉันคือแม่ของเสี่ยวหมี่ รีบมานั่งสิ พวกเราก็เพิ่งถึง” คุณแม่หมี่พูดด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า หนานกงห้าวฉีตอบรับด้วยการพยักหน้าอย่างมีมารยาท หลังจากนั้นก็มองไปที่สองคนนั้นที่น่ารำคาญ สีหน้าจึงเปลี่ยนเป็นเย็นชา: “ยังมีเรื่องอะไรเหรอ?” หลี่เสี่ยวหวั่นสีหน้าเกรงๆ มองหน้าหมี่โยวอย่างไม่พอใจ จึงฝืนยิ้มแล้วพูดว่า: “หมี่โยว เรายังมีธุระที่อื่นขอตัวกลับก่อนนะ วันหลังมีเวลาค่อยนัดทานข้าวกันอีก” เห็นหน้าที่เสแสร้งของเธอ หมี่โยวแอบโล่งอกไปหน่อย แต่เรื่องต่อไป ควรจะโกหกต่อไปไหม? “พ่อหนุ่ม คุณเป็นแฟนเสี่ยวหมี่ลูกสาวเราจริงๆหรือ? แล้วก็เสี่ยวหมี่ ผู้ชายคนเมื่อกี้.....” คุณแม่หมี่ถามคำถามที่สงสัยในใจออกมา มองดูหน้าของแม่ หมี่โยวไม่กล้าที่จะบอกความจริงแก่พวกเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมา พวกเค้าไม่อยากให้เธอถูกทำร้ายจิตใจแม้แต่น้อย “แม่ นั่นมันเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ตอนนี้ เขาเป็นแฟนหนู” หมี่โยวพูดและมองหน้าหนานกงห้าวฉี ได้ยินคำพูดของเธอ มุมปากของหนานกงยิ้มเป็นเสี้ยว แล้วเป็นกลับมาปกติ: “ผมกับหมี่โยวเรารักกันตั้งแต่แรกพบ” ได้ยินแล้ว คุณแม่หมี่โล่งอกไปที และยิ้มกล่าว: “งั้นก็ดี ห้าวฉีใช่ไหม? เมื่อกี้ได้ยินว่าคุณเป็นประธานบริษัท? งั้น คุณคือเจ้าของบริษัทเหรอ?” สีหน้าปกติ หนานกงห้าวฉีตอบอย่างนิ่งๆ: “ครับ ผมมีบริษัทหนึ่ง ถือว่าหารายได้นิดหน่อย สามารถหาเลี้ยงครอบครัวได้ คุณป้าวางใจได้ครับ” รายได้เล็กน้อย..... มุมปากของหมี่โยวชักขึ้นมาทีนึง ตระกูลหนานกงเป็นตระกูลใหญ่โตแห่งเมืองN ยังจะรายได้เล็กน้อย..... “แม่คะเราทางข้างกันก่อนเถอะ กินเสร็จแล้ว หนูพาท่านทั้งสองไปเดินทั่วๆ” หมี่โยวไม่อยากให้พ่อแม่รู้เยอะเกินไป รีบๆขัดจังหวะ คุณพ่อหมี่พยักหน้า พูดอย่างอ่อนโยน: “ใช่สิ เสี่ยวหมี่ดูเหมือนจะหิวมากแล้ว เรากินข้าวก่อนเถอะ” ต่อไป ก็คือเวลาทานข้าว แสดงก็ต้องให้เต็มบทบาท หนานกงห้าวฉีได้ตักกับข้าวให้หมี่โยวตลอดเวลา พ่อแม่ของหมี่โยวดูแล้วรู้สึกอุ่นใจมาก ส่วนหมี่โยวก็ได้แต่หัวเราะแบบโง่ๆ ไม่พูดจา ในที่สุดก็รับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย หมี่โยวรีบๆจะหาทางให้เขาออกจากที่นั่น: “หนานกง……ห้าวฉี คุณยังงานที่ต้องจัดการอีกไม่ใช่เหรอ ตรงนี้มีฉันก็พอแล้ว รีบไปทำงานเถอะ” เขาเข้าใจความหมายของเธอดี หนานกงห้าวฉีตอบกลับด้วยความเอาใจใส่: “งานในที่บริษัทจัดการเมื่อไหร่ก็ได้ คุณลุงกับคุณป้านานๆมาครั้ง อยู่คุยกับท่านทั้งสองนานๆดีกว่า” ได้ยินคำพูดที่อุ่นใจอย่างนี้ คุณแม่หมี่ดีใจจนน้ำตาจะไหล พูดด้วยความชมเชย: “เสี่ยวฉีเป็นคนที่มีมารยาทมาก เสี่ยวหมี่ เข้าใจดูคนดีนิ เป็นเด็กดีที่เอาใจคนเก่ง ป้าถูกใจคุณนะ! ตั้งแต่เด็กจนโต ป้าตามใจเสี่ยวหมี่มากไป อาจจะไม่ค่อยเป็นผู้ใหญ่ คุณก็คอยให้อภัยกันนะ” หางเสียงยังไม่ทันจบ หมี่โยวก็พูดขึ้นมาด้วยความออดอ้อน: “แม่ มีคนไหนที่ว่าลูกสาวตัวเองแบบนี้อ่า” คุณพ่อหมี่เอามือลูบหัวเธอและมองเธอด้วยความรัก: “ดูสิ โตป่านนี้แล้วยังอ้อนอยู่เลย เป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตจริงๆ” แล้วหมี่โยวก็ไปกอดแขนของพ่อ ดึงไปดึงมา และพูดจาอ่อนหวาน: “ต่อหน้าพ่อแม่ หนูก็จะเป็นลูกตัวน้อยของพวกท่านเสมอตลอดไปนะ” ได้ยินเช่นนั้นแล้ว คุณพ่อหมี่และคุณแม่หมี่ยิ้มและมองหน้ากัน ในสายตาเต็มไปด้วยความรักที่แท้จริงที่มีให้กับหมี่โยว เห็นหมี่โยวอ้อนพ่อแม่และยิ้มแย้มอย่างอ่อนหวาน สายตาของหนานกงห้าวฉีอยู่ไม่เป็นที่ กลับถึงบ้านทั้งครอบครัวแล้ว หมี่โยวและหนานกงห้าวฉียืนที่หน้าประตูเพื่อบอกลากัน หมี่โยวคำนับขอบคุณเขา และพูดอย่างจริงใจว่า: “คุณชายหนานกง วันนี้ขอบคุณคุณมากนะที่ช่วยฉันแก้ปัญหา ถ้าไม่อย่างนั้น.....” หนานกงห้าวฉียกมือไปจับที่เส้นผมเธอ เขายิ้มออกมา: “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น ไม่รู้สึกว่าเราสองคนมีวาสนาต่อกันเหรอ?” เธอและเขา จะบังเอิญเจอกันทุกครั้งโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ หมี่โยวหัวเราะตอบ: “ใช่มีวาสนาต่อกันมาก คุณเป็นคนดี” เห็นท่าทางที่เขาทำ หมี่โยวแก้มแดงเลย อดใจไม่ไหวจึงหยิกแก้มเธอทีหนึ่ง หนานกงห้าวฉีก้มตัวลงมา มองตาเธอด้วยความเสน่ห์หา: “ถ้าผมพูดว่า เราคบกันเถอะ คุณคิดจะลองดูไหม?”