บทที่ 14 แค่บทละครฉากหนึ่ง

บทที่ 14 แค่บทละครฉากหนึ่ง ในสายตาของหมี่โยวเต็มไปด้วยความตะลึง เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ยากที่จะเดาความคิดของหนานกงห้าวฉี “ให้เหตุผลฉันหนึ่งข้อ” หมี่โยวพูดอย่างใจเย็น จ้องมองสายตาคู่นั้นที่คุ้นเคย ความรู้สึกในใจสับสนวุ่นวาย วนเวียนไปมาจนถึงที่ปากคือ: ถ้าผมบอกว่ารักคุณตั้งแต่แรกพบ คุณเชื่อไหม?” ได้ยินดังนั้น หมี่โยวส่ายหน้าอย่างเฉียบพลัน บนหน้ามีรอยยิ้ม แล้วพูดแบบห่างเหิน: “ไม่เชื่อ เพราะรักแรกพบทั้งหมดนั้น มันเป็นแค่คำพูดที่หลอกลวงคน” ผู้หญิงคนนี้ ไม่เหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วไปจริงๆ หนานกงห้าวฉีรู้สึกว่า ถ้าเป็นเธอ เขาไม่เคยปฏิเสธ หนานกงห้าวฉีเอามือออกจากตัวเธอ ไม่ได้พูดต่อเรื่องนี้ หันตัวแล้วพูดอย่างช้าๆว่า: “ฝันดี ถ้าต้องการอะไร ติดต่อผมมานะ” ยังไม่ทันก้าวเท้าออก ชายเสื้อกลับถูกดึงไว้ แปลกใจจึงมองดู เห็นหมี่โยวบิดไปบิดมาอย่างเขินอาย พูดอย่างเกรงๆว่า: “คุณ เอาเบอร์โทรศัพท์ให้ฉันได้ไหม? ถ้าฉันไม่สามารถปิดความลับพ่อแม่ไว้ได้จริงๆ อาจจะต้องการความช่วยเหลือจากคุณ แค่สองสามวันนี้” มองสีหน้าของเธอแล้ว แววตาของหนานกงห้าวฉียิ้มๆ หยิบมือถือของตัวเองออกมา ยืนไปที่มือของเธอ: “กดเบอร์โทรศัพท์ของคุณ” หมี่โยวพยักหน้าอย่างเต็มใจ กดเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองใส่มือถือ แล้วกดโทรออก ได้ยินเสียงสายเข้า ก็รีบวางสาย “คุณชายหนานกง คราวหน้าถ้าคุณมีอะไรที่ต้องการให้ฉันช่วยเหลือ ฉันจะพยายามช่วยให้ถึงที่สุด” หมี่โยวพูดอย่างยิ้มแย้ม เขาใช้มือลูบๆหัวของเธอ หยิบมือถือคืนแล้วเดินไปทางลิพท์ เธอยืนอยู่กับที่และมองตามเขาจากไป บนหน้าของหมี่โยวมีรอยยิ้มตลอดเวลา “ถึงจะดูแปลกประหลาดหน่อย แต่ก็เป็นคนดี” หมี่โยวพูดเองเออเองอยู่คนเดียว แต่วันนี้เธอได้ค้นหาข้อมูลของหนานกงห้าวฉี ข่าวคราวที่ว่าเขานิสัยเย็นชาเยือกเย็นผิดปกติ มีแต่คนตามจีบไม่เคยขาดสาย สุดท้ายก็ตัวคนเดียวไม่มีคู่ ไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนง่ายๆ แต่นี่มันไม่ค่อยเหมือนกับสิ่งที่เธอเห็นทั้งหมด ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ในห้องนอน หมี่โยวและคุณแม่หมี่นอนคุยเล่นกันบนเตียงเล็กๆคุณแม่หมี่เอามือลูบๆหัวเธอและบ่นด้วยความห่วงใย: “เสี่ยวหมี่จ๋า แม่หวังไว้ตลอดว่าหนูจะรีบเติบโตเป็นผู้ใหญ่ รีบมีความรักและแต่งงาน” หมี่โยวพิงที่อกและกอดแม่ไว้ ยิ้มแย้มเบิกบานอย่างดอกไม้: “หนูยังไม่แต่งงานนะคะ หนูเพิ่งเรียนจบ ชีวิตเพิ่งจะเริ่มต้น ยังแต่งงานไม่ได้” คุณแม่หมี่หยิกแก้มของเธอและยิ้มพูดว่า: “แต่งานแล้วก็ค่อยๆทำงานได้ ถ้าหาผู้ชายดีๆได้แล้วก็ต้องทะนุถนอมไว้ให้ดี แม่ดูเสี่ยวฉีหนุ่มน้อยคนนี้ไม่เลวนะ นิสัยดีไว้ใจได้” หมี่โยวได้ยินแล้วตะลึงไปพักนึง หัวเราะแล้วตอบแม่: “แม่ หนูและเขาเพิ่งจะคบกันไม่นาน ฉะนั้นเรื่องในอนาคตใครจะไปรู้ แม่อ่า อย่าคาดหวังให้มากขนาดนั้นเลยนะคะ” คุณแม่หมี่ยักคิ้วหยอกล้อเธอและพูด: “ใช่หรือ? แม่รู้สึก หนุ่มคนนั้นดีกับหนูมาก ไม่แน่ หนูสองคนคบกันไปจนแต่งงานได้” หมี่โยวหัวเราะฮ่าๆแบบแห้งๆและไม่ตอบอะไร เธอกับเขาก็แค่เล่นละคร ไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ก็ไม่รู้ทำไม ตอนที่เธอคิดแบบนี้ ในใจกลับรู้สึกเจ็บแปลกๆอย่างพูดไม่ถูก มองที่นาฬิกาแล้ว คุณแม่หมี่ลุกขึ้นมาพูด: “แม่กลับห้องนอนก่อนนะ หนูก็รีบๆพักผ่อน แม่กับพ่ออยู่เที่ยวอีกสองวัน ก็จะกลับแล้ว” หมี่โยวเอามือแตะบนหัวแบบขี้เล่นๆ ขนตางอนๆ พูดอย่างอ่อนหวานว่า: “ค่ะคุณแม่ ฝันดีนะคะ” ปิดประตูห้องแล้ว หมี่โยวจ้องมองแต่เพดานอย่างเซ่อๆ คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาวันนี้ทั้งวัน รอยยิ้มบนมุมปากยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เช้าของวันที่สอง หมี่โยวพาพ่อแม่ไปเที่ยวในเมืองN เดินข้างๆพ่อแม่ตลอดเวลา พยายามให้ดีที่สุดเพื่อให้ท่านทั้งสองมีความสุข “แล้วเสี่ยวฉีล่ะ วันนี้เขาไม่มีเวลาเหรอ? เมื่อวานเขามานั่งเป็นเพื่อนเราครึ่งวัน วันนี้เราควรเชิญชวนเขามาทานข้าว” คุณพ่อหมี่พูดด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน หมี่โยวโบกมือไปมา ตอบไปอย่างฉาบฉวย: “ไม่ต้องแล้ว วันนี้เขาน่าจะงานยุ่งมาก” คุณแม่หมี่ใช้นิ้วจิ้มไปที่หัวเธอ และว่ากล่าวเธอว่า: “เสี่ยวหมี่นี่โง่จริงๆ แม่กับพ่ออยากจะรู้จักเขาให้มากกว่านี้ ดูว่านิสัยใจคอเป็นอย่างไร หนูนี่ รีบไปโทรศัพท์ไป ไม่แน่เขาอาจจะมีเวลาว่าง” เข้าใจความห่วงใยของทั้งสองท่าน แต่เธอไม่อยากให้หนานกงห้าวฉีมาที่นี่ แต่ดูแววตาที่ดุคู่นั้น หมี่โยวหดคอและยักไหล่ หยิบมือถือออกมาอย่างไม่เต็มใจ: “ฮาโหล ฉันเอง ฉันขอถามอะไรหน่อยนะ วันนี้คุณมีเวลาว่างไหม?” เสียงในโทรศัพท์ ที่ต่ำๆแหบๆของเขา เหมือนเศร้าเสียใจมากอย่างงั้น: “วันนี้ผมมีธุระ”