已经是第一章了
บทที่ 15 ให้ผมกอดสักพัก
บทที่ 15 ให้ผมกอดสักพัก
ชายหาดที่เงียบเหงา รูปร่างที่ผอมสูงคนหนึ่งยืนตรงนั้น สีหน้าดูเศร้าหมอง ขมวดคิ้วอย่างเข้มขรึม เหมือนกำลังระบายความเจ็บปวดของเขา ไม่ได้พูดจา สายตาทั้งสองคู่จ้องไปตรงๆที่ทะเลอันกว้างไม่มีที่สิ้นสุด
หนานกงห้าวฉีไม่รู้ยืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่แล้ว ขาทั้งสองข้างคงชาไปหมดแล้ว เขากลับไม่คิดที่จะออกจากที่นั่น “จื่อยู่น ผ่านไปอีกหนึ่งปีแล้ว” หนานกงห้าวฉีออกเสียงด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
คลื่นทะเลซัดมาเรื่อยๆ จนท่วมมิดเสียงของเขาทั้งหมด สี่ปี พริบตาเดียว เธอจากไปสี่ปีแล้ว จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังรับไม่ได้กับความจริงที่เธอจากไป
นึกถึงภาพในตอนนั้นหนานกงห้าวฉีหลับตาอย่างเจ็บปวด สี่ปีที่แล้ว ตอนที่เขาเพิ่งรับไม้ต่อเป็นผู้บริหารบริษัทตระกูลหนานกง เพราะคู่แข่งเยอะ คู่แข่งบางคนเล็งเป้าหมายไปที่แฟนของเขาเย่จื่อยู่น
ครั้งหนึ่งถูกจับตัวเป็นประกัน คู่แข่งเอาชีวิตของเย่จื่อยู่นมาข่มขู่ ให้เขายอมถอนตัวออกจากโครงการหนึ่งที่มีความสำคัญมาก เขาสับสนมาก สุดท้ายก็เลือกถอนตัวออกจากโครงการ แต่ว่าสุดท้าย เธอก็ถูกทำร้าย ถูกคนร้ายผลักลงไปในทะเล
เขาจ้างคนมากมายมาช่วยค้นหา แต่ก็ไม่มีข่าวคราวการค้นหาของเธอ ทุกคนต่างบอกเขาว่าเย่จื่อยู่นตายแล้ว แต่ว่ายังไงเขาไม่ยอมเชื่อ สี่ปีนี้ผ่านพ้นไปอย่างทุลักทุเล
ควักกระเป๋าสตางค์ออกมา แล้วดูหน้าคนที่อยู่รูป หนานกงห้าวฉีค่อยๆเอามือลูบๆ สี่ปี ตอนที่เขาเตรียมที่จะลืมและฝังความรักครั้งนี้ไว้ลึกๆในใจ หมี่โยวกลับปรากฏตัวมาอยู่ในสายตาของเขา
“จื่อยู่น ฉันเจอผู้หญิงคนหนึ่ง เค้าหน้าตาคล้ายเธอมาก เค้าเหมือนเธอมากจริงๆ เห็นเขาแล้ว ก็เหมือนเธอกลับมาอยู่ข้างกายของผม” หนานกงห้าวฉีพูดด้วยเสียงแหบ
ข้างๆหูมีเสียงคลื่นทะเลพัดผ่าน พัดขึ้นแล้วก็พัดลง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว หนานกงห้าวฉีเหมือนพูดอยู่คนเดียว: “ถึงจะเห็นแก่ตัวก็ดี ผมอยากให้เขามาเป็นตัวแทนของเธอ”
มองดูผิวน้ำทะเลที่โดนคลื่นทะเลซัดไปมาอย่างรุนแรง หนานกงห้าวฉีหันหลัง แล้วเดินไปทางเดิม
อีกข้างหนึ่ง หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว หมี่โยวกลับมาเที่ยวเล่นกับพ่อแม่ บนหน้ามีรอยยิ้มอยู่ แต่รอยยิ้มนั้นไม่ค่อยเต็มที่ เหมือนใจลอยไม่อยู่กับที่
ในที่สุดก็จบรายการไปหนึ่งวัน ตอนที่ทั้งครอบครัวกลับไปถึงที่คอนโดนั้น มองเห็นคนๆหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าคอนโด ยืนอยู่กับที่หมี่โยวมองเขาอย่างตกตะลึง
คุณแม่หมี่สะกิดตัวหมี่โยว พูดอย่างหยอกล้อว่า: “ลูกสาวที่ซื่อบื้อ เค้ากำลังรอหนูอยู่นะ ยังไม่รีบเดินเข้าไป”
ได้สติขึ้นมา แก้มหมี่โยวกลายเป็นสีแดงเลย รีบๆวิ่งเข้าหา แล้วหยุดตรงหน้าของเขาด้วยระยะห่างประมาณสองเมตรหมี่โยวถามอย่างแปลกใจว่า: “คุณชายหนานกง คุณทำไมมาที่นี่....”
หางเสียงยังไม่ทันจบ หนานกงห้าวฉีก็เดินก้าวเท้ากว้างๆ สองมือกางออก แล้วเข้ากอดเธอไว้ ตกใจจนตาโต หัวใจของหมี่โยวเต้นตุ้บๆอย่างว้าวุ่น: “คุณ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
กอดเธอไว้แน่นๆ เหมือนต้องการรู้สึกถึงความมีตัวตนของเธอ แล้วเอาหัวซุกไปที่ไหล่ของเธอ เสียงของเขาเหมือนเครียดๆ: “ให้ผมกอดสักพัก” กอดสักพัก เหมือนเธอกลับมาแล้ว
หมี่โยวตอบเซ่อๆคำเดียวว่าอืม และยืนนิ่งๆอย่างเชื่อฟัง ให้เขากอดไว้อย่างนั้น รู้สึกว่าวันนี้หนานกงห้าวฉีมีความแปลกประหลาด แต่เหตุผลที่สำคัญ ก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไง
ตรงที่ไม่ไกลนัก คุณแม่หมี่พิงในอกของคุณพ่อหมี่ เต็มไปด้วยความอุ่นใจ ภาพนี้ ดูแล้วเหมาะสมและดีงาม
โอบกอดแล้วสิบนาทีกว่า หนานกงห้าวฉีค่อยปล่อยเธอออก มองดูแก้มแดงๆที่น่ารัก และมองหน้าทั้งใบ หนานกงห้าวฉียิ้มอย่างอ่อนโยน ใช้นิ้วโป้งถูที่แก้มของเธอ ท่าทางดูอ่อนโยนมาก
หมี่โยวไม่รู้ว่าจะเปรียบเทียบความรู้สึกในใจอย่างไรดี มีความสับสนวุ่นวาย พูดยาก “คุณ เป็นไรไหม?” หมี่โยวลองถามดู
เขาปล่อยมือ แล้วรีบจับมือของเธอ ไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสปฏิเสธได้: “ผมสบายดี แต่หิวข้าวมาก สะดวกเชิญผมขึ้นไปกินข้าวไหม?”
“ถ้าไม่สะดวกล่ะ?” หมี่โยวพูดอย่างใจแข็ง ดูออกว่าพ่อแม่พอใจเขามาก ฉะนั้น ไม่อยากให้เรื่องมันแย่ลงกว่านี้
หนานกงห้าวฉีหันตัวแล้วยิ้มๆ: “คุณคงไม่มีโอกาสปฏิเสธแล้วล่ะ ไปเถอะ” หนานกงห้าวฉีพูดไปด้วยและใช้มือดันเธอขึ้นไปที่ห้อง
ในที่ไม่ไกลนัก มีคนที่แอบๆในที่มืดรีบๆกดชัตเตอร์รัวๆ เก็บภาพเหตุการณ์นี้ไว้ หนานกงห้าวฉีหันไปเห็นอย่างไม่ตั้งใจ แล้วยิ้มๆ
已经是最新一章了
加载中
