บทที่ 16 ผู้สื่อข่าวโจมตี

บทที่ 16 ผู้สื่อข่าวโจมตี แปดโมงเช้า หมี่โยวพาพ่อกับแม่ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ หมี่โยวดึงมือคุณแม่หมี่ไว้ แล้วถามอย่างออดอ้อน “แม่คะ วันนี้แม่กับพ่อจะกลับบ้านจริง ๆ เหรอคะ? ฮื่อ......หนูไม่อยากแยกจากพ่อกับแม่” คุณแม่หมี่ตีหลังมือของเธอเบา ๆ แล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน “ร้านเล็ก ๆ ของที่บ้านจะปิดตลอดไม่ได้ ถ้าหากลูกคิดถึงพวกเรา ก็กลับไปเร็ว ๆ หน่อย ลูกเรียนจบแล้ว สามารถกลับไปหางานทำได้แล้ว” เคยคิดมาก่อนว่าเมื่อเรียนจบก็จะอยู่ที่นี่ต่อ ทั้งหมดเป็นเพราะเฉินโม่ห้าน แต่ตอนนี้...... “ค่ะ” หมี่โยวยิ้มตอบรับ ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ ทันใดนั้นก็มีผู้คนมากมายล้อมรอบพวกเขาไว้ จากนั้นไมโครโฟนนับสิบก็จ่อมาข้างหน้าเธอ “คุณกับประธานหนานกงกำลังคบดูใจกันอยู่ใช่ไหม? สำหรับข่าวที่ปรากฏขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณมีความคิดเห็นอย่างไร?” หมี่โยวตอบสนองไม่ทันชั่วคราว ทำเพียงแค่มองอย่างงุนงง “คุณผู้หญิง สองท่านนี้คือพ่อแม่ของคุณเหรอ? คุณกับประธานหนานกงถึงขั้นคุยกันถึงเรื่องแต่งงานแล้วเหรอ?” สติกลับมาทันที หมี่โยวรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่ค่ะ ฉันกับคุณหนานกงไม่ใช่......” เธอชำเลืองมองไปที่พ่อกับแม่ จากนั้นหมี่โยวก็ปิดปากลงทันที ในตอนนั้นเอง ก็มีผู้ชายสุขุมนุ่มลึกสองสามคนเดินออกมาจากกลุ่มคนแล้วขับไล่พวกนักข่าวสื่อมวลชนไป “คุณหมี่ครับ คุณหนานกงสั่งให้พวกผมส่งคุณกลับบ้านอย่างปลอดภัยครับ” บอดี้การ์ดคนนึงพูดขึ้นอย่างสุภาพ เมื่อได้ยินว่าเป็นการจัดการของหนานกงห้าวฉี หมี่โยวไม่ได้คิดอะไรมาก พยุงพ่อและแม่ขึ้นรถที่จอดอยู่ด้านข้างทันที เมื่อกลับถึงบ้าน คุณแม่หมี่รีบถามขึ้นอย่างร้อนใจมาก “หมี่เอ๋อ หนานกงห้าวฉีคนนั้นเป็นคนคนใหญ่คนโตใช่ไหม? ไหนบอกว่าเป็นเพียงประธานบริษัทเล็ก ๆ แห่งหนึ่งไง?” “อันที่จริงเขาคือประธานที่มีชื่อเสียงโด่งดังของบริษัทตระกูลหนานกงของเมืองN ตระกูลหนานกงเป็นเหมือนกับตระกูลร่ำรวยยิ่งกว่าร่ำรวย” หมี่โยวพูดอย่างเฉยเมย สำหรับเรื่องพวกนี้เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรนักหนา เมื่อได้ยินแบบนั้น คุณพ่อหมี่ขมวดคิ้วแน่น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบสถานะที่สูงส่งแบบนี้ “หมี่เอ๋อ สถานะของเขาสูงเกินไป ครอบครัวเล็ก ๆ แบบพวกเราไม่เหมาะสมกับเขา ถึงเวลานั้น คนอื่นจะคิดว่าพวกเราใฝ่สูง” เมื่อเห็นท่าทางเป็นกังวลของคุณพ่อ หมี่โยวยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้น “พ่อคะ หนูกับเขาเพียงแค่คบหาดูใจกัน ไม่ได้คาดการณ์ถึงการแต่งงาน ไม่แน่พวกเราอาจจะเลิกกันในเร็ว ๆ นี้ก็ได้ค่ะ” คุณแม่หมี่ลูบหัวของเธอ ท่าทางของเธออ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด “ไม่ว่ายังไง พ่อกับแม่หวังเพียงแค่ว่าลูกจะมีความสุขนะ” ตั้งแต่เล็กจนโต หมี่โยวรู้สึกว่าตนเองเป็นเด็กที่โชคดีมาก พ่อกับแม่รักเธอมาก สำหรับเธอ นี่คือความโชคดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว “ค่ะ แน่นอนค่ะ” หมี่โยวพูดออกมาจากใจจริง ณ สนามบิน หมี่โยวอาลัยอาวรณ์ไม่อยากบอกลากับคุณพ่อคุณแม่ “แม่คะ อยู่ต่ออีกสักสองสามวันนะคะ” คุณแม่หมี่บีบจมูกเธอ ยิ้มอย่างรักใคร่เอ็นดู แล้วพูดขึ้น “เด็กโง่ ถ้าหากคิดถึงบ้าน ก็กลับไปบ้านเร็ว ๆ หน่อย” สำหรับเมืองนี้ หมี่โยวไม่ได้มีความทรงจำมากมายขนาดนั้น ไม่แน่อีกไม่กี่วัน ก็อาจจะต้องจากไปก็ได้ “คุณลุงคุณป้าครับ ขอประธานโทษนะครับ ผมมาช้าไปหน่อย” เสียงทุ้มต่ำดังมาจากด้านหลัง หมี่โยวหันกลับมองไปอย่างตกตะลึง ไม่รู้ว่าหนานกงห้าวฉีมายืนอยู่ด้านหลังเธอตั้งแต่ตอนไหน “คุณหนานกง หวังว่าคุณจะดูแลหมี่เอ๋อของพวกเราอย่างดีนะ” คุณพ่อหมี่พูดอย่างจริงใจ “แน่นอนครับคุณลุง” หนานกงห้าวฉีตอบรับอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะทำใจไม่ได้ยังไง สุดท้ายก็ต้องแยกจากกัน หมี่โยวมองตามหลังพ่อแม่จนลับสายตาเข้าไปในด่านตรวจความปลอดภัย แล้วจึงหันหลังกลับ โค้งคำนับขอบคุณเขาด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะคะที่ให้ความร่วมมือในสองสามวันมานี้ ในที่สุดหลังจากนี้ไปพวกเราก็ไม่ต้องแสดงละครอีกต่อไป” หนานกงห้าวฉีมองดูนาฬิกาเพชรบนข้อมือ จากนั้นก็พุ่งตรงไปจับมือเธอ “ยังต้องแสดงต่อ คุณพ่อของฉันต้องการพบเธอ” อะไรนะ? หมี่โยวหยุดเดินในทันที จากนั้นก็สบัดมือเขาออก แล้วรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่ได้ค่ะ คุณหนานกง ฉันไม่อยากไป” หนานกงห้าวฉีขมวดคิ้วจ้องมองไปที่เธอ ไม่พูดไม่จา หมี่โยวกระวนกระวายใจนิดหน่อย แต่เธอกลับไม่อยากจะโกหกอีกต่อไปแล้ว “คุณชายคะ พวกเราควรกลับไปตามทางของตัวเองได้แล้ว”