ล้างมลทิน ตระกูลจาง

เช้าวันต่อมา เหม่ยอิงออกกำลังกายแต่เช้าโดยมีอาเฉียงมาด้วย เมื่อคืนนางแบ่งหน้าที่ให้ทุกคนครบแล้วแต่ห้ามออกนอกจวน ส่วนอาเฉียงก็ให้คำตอบนางเรียบร้อย \"อาเจียงยาที่ให้กินจะออกอาการคืนนี้ ดังนั้นให้เจ้าไปที่ ที่เคยคุยกับท่านแม่ทัพของเจ้าในคืนนี้ ข้าจะไปกับด้วย เจ้าไม่พูดอะไรแค่ฟัง\" นางย้ำอีกที \"พอไปถึงข้าจะให้ยาแก้กับเจ้า กว่าเจ้าจะดีขึ้นก็ประมาณ 2 ชั่วยาม\" \"ขอรับ\" \"แล้ว......\" \"เจ้าไม่ต้องห่วงข้าไม่ทำอะไรเค้าหรอก ข้าคิดว่าเขาก็คงโดนเหมือนเจ้า แต่คนละแบบ\" เมื่อก่อนท่านแม่ทัพกับเขาเป็นสหายกันตั้งแต่เด็กๆ จึงตกลงกันว่าเวลาทีี่มีเรื่องอะไรไม่สบายใจให้ไปที่ท้ายจวนตระกูลจาง ที่นั้นจะมีบ้านร้างอยู่หลังหนึ่งพวกเขาใช้ที่นั้นมาโดยตลอด จึงสร้างหลังใหม่ในที่สุดแต่ก็ยังเป็นความลับอยู่ เมื่อเดินทางมาถึง เหม่ยอิงให้อาเฉียงนั่งพักที่ต้นไม้ข้างหน้าบ้าน แล้วนางเดินเข้าไปแทน \"ข้ามารอเจ้าที่นี่ทุกวัน หลังจากเกิดเรื่อง\" ท่านแม่ทัพเอ่ยทั้งที่ยังไม่หันหน้ามา \"ข้าไม่ใช่เขา\" เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เจียงเฉียง แม่ทัพจงจีเสวี่ย ก็หันหน้ากลับมา \"เจ้าเป็นใคร ทำไมมาที่นี่ได้\" ว่าพร้อมตั้งท่ารับมือ \"ท่านไม่ต้องกังวลหรอก ข้าไม่ทำอันใดท่าน ข้าแค่มาดูว่าท่านยังสบายดีหรือไม่ ขณะที่สหายของท่านเป็นตายเท่ากัน\" นางมองดูเขาเห็นความเสียใจในแววตา \"เขาอยู่ที่ใด เขาให้เจ้ามาที่นี่รึ\" แม่ทัพถามแบบงงและเสียใจ \"ไม่ใช่ แต่เขามาไม่ไหว เขาให้ข้ามาดูท่าน ข้าแค่ไม่เข้าใจท่านอยู่อย่าง\" \"ทำไมรึ\" แม่ทัพเอ่ยขึ้น เขาก็ไม่เข้าใจ \"ทั้งที่เขาและท่านเป็นสหายแต่วัยเยาว์กัน ทำไมท่านไม่เชื่อใจเขา แต่ท่านเชื่อใจคนที่พึ่งพบหน้าแค่ วันเดียว แล้วตัดสินเขาไปแบบนั้น ทิ้งเขาไว้ไม่มาที่นึ่ ทั้งที่เขามาทุกวันจนครอบครัวเขาไม่มีก็ยังมา แต่ท่านพึ่งจะมาเอาป่านนี้เนี่ยนะ มาทำไม อ้อ! เพราะท่านโดนแบบเขาแล้วสินะ\" เหม่ยอิงยิ้มแบบเย้ยหยั่น จีเสวี่ยตกใจ ไม่นึกว่าจะมีคนแค่มองด้วยตาก็รู้ได้ \"เจ้ารู้ได้อย่างไร? ส่วนเจียงเฉียงนางบอกว่าเขาจะไม่ตายถ้าข้าไม่เปิดโป่งนาง\" \"เจ้าเชื่อคนแบบนั้นรึ\" เหม่ยอิงมองแบบเย้ยหยั่น \"ข้าเชื่อแล้วไง ไม่เชื่อแล้วไง ไม่มีคนรักษาพวกเราได้\" \"งั้นรึ\" แม่ทัพจีเสวี่ยมองนางอย่างแคลงใจ นางส่งจดหมายฉับบหนึ่งให้ เมื่อเขาเปิดอ่านแล้วก็ต้องตกใจ แล้วทำลายทิ้งทันที \"เดี๋ยวนางจะมา เขาก็จะเข้ามาเหมือนกัน ทำว่าข้าไม่เคยเข้ามา\" เหม่ยอิงบอกออกไป จีเสวี่ยก็พยักหน้าทันที เขาไม่แคลงใจถ้าสหายของเขาไว้ใจนาง เขาก็จะไว้ใจนาง ไม่นานเจียงเฉียงก็เดินโซซัดโซเซเข้ามาในสภาพ เหมือนไม่ใช่คน เมื่อจีเสวี่ยเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปประคองสหายตนทันที ทั้งคู่นั่งเล่าเรื่องราววัยเยาว์และตอนออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กัน เป็นเวลานานหลายปี จนมาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น \"ข้าน่าจะเชื่อเจ้า ไม่เช่นนั้นครอบครัวเจ้าก็คง.....\" จีเสวี่ยเอ่ยพร้อมน้ำตาคลอ สำนึกผิด ที่ไม่เชื่อสหายรักตน แต่ไปเชื่อผู้หญิงคนนั้น \"สุดท้ายท่าน 2 คนก็ได้เจอกันมิใช่รึ\" เสียงหญิงสาวนางหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านที่ทั้ง 2 คนนั่งคุยกันอยู่ \"เจ้า......มาได้อย่างไร\" จีเสวี่ยเอ่ยแบบน้ำเสียงไม่พอใจ \"ทำไมล่ะ ข้ามาดูลูกๆของข้าว่าเป็นอย่างไรบ้าง ฮ่าๆๆๆ\" นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม จัวหวะที่นางอ้าปากหัวเราะ ก็มีอะไรบางอย่างพุ่งเข้าปากนางทันที นางมองไปที่เจียงเฉียง \"เจ้าทำอะไรข้า อยากตายนักใช่ไหม ข้าจะทรมานเจ้า ไม่ให้ตายหรอก\" ว่าแล้วนางก็ล่วงเอากู่ตัวผู้ออกมาใส่น้ำอะไรบางอย่างทำให้กู่ดิ้นแบบทรมาน ทุรนทุราย แต่ไม่ตาย \"อ่ะ! โอ้ยยยยยย\"เสียงร้องโหยหวนของนางก็ดังขึ้น พร้อมกับการปรากฎตัวของเหม่ยอิง ส่วนเจียงเฉียงสีหน้าก็ดีขึ้นมาก จนแทบเป็นคนละคนกับเมื่อกี้ \"อืม เป็นไงบ้างล่ะ ดาบนั้นคืนสนอง\" นางรับเอากู้ตัวผู้มาส่งให้เสี่ยวเป่ยที่อยู่ในร่างกำไล \"ตกใจรึ อย่าเลย หึๆ\" \"เจ้า! เป็นใคร\" เมื่อหายจากการเจ็บปวดก็มองหน้าเหม่ยอิงแต่ก็เห็นเพียงหน้ากากปิดทั้งใบหน้าเอาไว้ \"ไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า ไม่นานเจ้าก็จะรู้เอง\" \"ฮ่าาาาา เจ้าคิดว่าแค่เอากู่ใส่ข้าแล้วข้าจะกลัวเจ้ารึ แค่เจ้าเอากู่ออกจากตัวเขาได้ก็ว่าตัวเองเก่งกาจแล้วรึ ข้าจะบอกเจ้าให้ มีคนที่เก่งเรื่องพิษกู่มาก เจ้าเพียบไม่ติดหรอก ข้ากลับไปก็สามารถแก้พิษกู่ได้แล้ว\" ว่าแล้วนางก็เตรียมตัวออกไป \"ฝากบอกท่านอ๋องสามด้วยว่า ขอให้โชคดีในทุกอย่างที่ตั้งใจทำมา หึๆ\" \"คุณหนู จะปล่อยนางไปหรือขอรับ\" อาเจียงเอ่ยปากถามเมื่อเตรียมตัวจะตามไป \"ไม่ต้องตามนางจะกลับมาที่นี่ในไม่ช้า.....รวมทั้งท่านอ๋องสาม ด้วยอีกคน\" ทั้ง 2 คนมองหน้าเหม่ยอิง อยากเห็นหน้าตอนนี้ของนางนักว่าจะเป็นเช่นไร เซียวชีชี เดินคลำทางมาจนถึงจวนท่านอ๋องสาม ลืมเรื่องที่ว่า เหม่ยอิง รู้ว่านางเป็นคนของท่านอ๋องสามได้อย่างไรเสียสนิท ด้วยนางเข้าออกจวนนี้บ่อยทางคนเฝ้าประตูจึงจำได้ และปล่อยให้นางเข้าไป \"เรียนท่านอ๋อง แม่นางชีชี มาขอพบท่านพะยะค่ะ นางว่ามีเรื่องด่วน\" ขันทีเอ่ยบอก เสวี่ยเยี่ยจิ้งหรือท่านอ๋องสามอย่างนอบน้อม \"อืม ข้ารู้แล้ว...ให้นางรอก่อน\" เมื่กล่าวจบก็ก้มหน้าอ่านฎีกาต่อ แต่ในใจร้อนรน เขาสั่งนางไว้แล้วว่าถ้ายังไม่ถึงกำหนด อย่าพึ่งมาพบเขา เพราะเดี๋ยวจะผิดแผนที่วางไว้ นางจะทำให้เสียเรื่องเสียได้ เมื่อรอแล้วท่านอ๋องไม่มาหาตนสักที จึงอาละวาดจะไปพบท่านอ๋องให้ได้ ในขณะกำลังก่อเรื่อง ท่านอ๋องก็เดินเข้ามาพอดี \"เจ้ามีเรื่องอะไร\" ท่านอ๋องกล่าวด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ \"ท่านอ๋อง ช่วยข้าด้วยๆๆ ท่านต้องช่วยข้านะ เพคะ\" จังหวะที่นางเดินไปใกล้ท่านอ๋อง เอื่อมมือไปจับชายเสื้อแล้วท่านอ๋องประคองนางขึ้นนั่งนั้น ในตอนนั้น \"อ่ะ!\" ท่านอ๋องรู้สึกเหมือนโดนแมลงกัดแต่จังหวะนั้น เซียวชีชีใช้แรงดึงจึงเหมือนว่าโดนเล็บนางเป็นลอยแดงๆ \"เล่ามาก่อน ข้าจะได้ช่วยเจ้าได้ เลิกโวยวายก่อน\" เสวี่ยเยี่ยจิ้งพยายามระงับความขุ่นมัวและโมโห ถามแบบใจเย็น เมื่อตั้งสติได้แล้วเซียวชีชี ก็เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ท่านอ๋องสามฟัง ตั้งแต่พบเจียงเฉียง และหญิงประหลาดที่ใส่หน้ากากปีศาจ รวมทั้งเรื่องที่ตนโดนวางพิษกู่ของตัวที่ท่านอ๋องใส่ในตัวเจียงเฉียง \"เจ้ากำลังบอกข้าว่า แม่นางคนนั้นถอนพิษกู่ของข้าได้รึ เป็นไปได้อย่างไร กู่ตัวนั้นถ้าคนที่โดนพิษไม่ตายกู่ก็จะไม่ย้ายร่าง