已经是第一章了
บทที่ 17 ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้
บทที่ 17 ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้
หลังจากผ่านเรื่องที่เฉินโม่ห้านหักหลังนอกใจ หมี่โยวสั่นไหวเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องความรัก เรื่องแบบนี้ พบเจอได้แต่บังคับกันไม่ได้ ส่วนหนานกงห้าวฉีไม่มีทางมองดูเธอเดินจากไปแบบนั้น
มือข้างนึงล้วงกระเป๋ากางเกง สีหน้าเย็นชา หนานกงห้าวฉีเอ่ยปากพูดอย่างเฉยชา “ในเมื่อพบเจอกันแล้ว จะทำเหมือนไม่เคยพบกันไม่ได้ หมี่โยว นอกจากว่าเรื่องทั้งหมดระหว่างพวกเราจบลงทั้งหมด ไม่เช่นนั้น ความสัมพันธ์ไม่มีทางตัดขาดกัน”
หมี่โยวกัดริมฝีปากเล็กน้อย ไม่พูดไม่จา เมื่อนึกถึงข่าวเมื่อเช้า เธอจึงรีบพูดขึ้น “อ้อใช่ วันนี้ฉันเห็นข่าวนั้นแล้วค่ะ ฉันบอกก่อนเลย ว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำค่ะ”
เมื่อเห็นท่าทางร้อนรนของเธอ หนานกงห้าวฉียิ้มมุมปากเล็กน้อย “อืม ฉันรู้ แต่ว่าเรื่องนี้นำไปสู่ความเข้าใจผิด เธอกลับเฉยเมย ถึงอย่างไรก็เป็นเพราะช่วยเธอถึงได้เป็นข่าว”
เขาพูดแบบนี้ก็มีเหตุผลอยู่ หมี่โยวเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ประนีประนอมได้ “งั้นก็ได้ค่ะ ฉันกลับไปคุณก็ได้ แต่ว่าฉันรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ไม่ค่อยเป็นนะคะ”
ฝ่ามือของเขาวางลงบนแก้มของเธอ มีความร้อนในดวงตาของเขา พูดเสียงเพราะ “ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้”
หมี่โยวเงยหน้าขึ้น มองไปที่ดวงตาของเขา หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว แก้มของเธอแดงขึ้นไม่หยุด
ภายใต้ความกระวนกระวายใจ ในที่สุดก็มาถึงบ้านตระกูลหนานกง มองดูคฤหาสน์สไตล์ยุโรปที่อยู่ตรงหน้า หมี่โยวกลืนน้ำลายด้วยสัญชาตญาณ
หนานกงห้าวฉีกุมมือเธอ แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ “พร้อมแล้วยัง?”
หมี่โยวสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วทำท่าทางอกผายไหล่ผึ่ง “ไปกันเถอะค่ะ”
สองนาทีต่อมา เมื่อหมี่โยวและหนานกงห้าวฉีปรากฏตัวพร้อมกันที่ห้องรับแขก พ่อแม่หนานกงที่นั่งอยู่บนโซฟาพากันตกตะลึง “เธอคือ......”
หมี่โยวเดินไปข้างหน้า โค้งคำนับพวกเขาอย่างสุภาพ ใบหน้าแต้มด้วยรอยยิ้มบาง ๆ แล้วพูดขึ้น “คุณลุงคุณป้าสวัสดีค่ะ หนูชื่อหมี่โยว”
เมื่อได้ยินเธอแนะนำตนเอง คุณแม่หนานกงอึ้งไปสองสามวินาทีถึงจะได้สติกลับคืนมา “สวัสดีจ้ะ เธอคือแฟนของห้าวฉีสินะ หน้าตาสวยดีนะ”
หนานกงเจิ้งฉิงขมวดคิ้ว ทำท่าทางเคร่งขรึมอย่างยากที่จะเข้าใจ เขามองไปที่หมี่โยวด้วยสายตาที่เย็นชาหนาวเหน็บ แผ่นหลังสั่นไหวไม่หยุด
หมี่โยวยังไม่ทันจะตอบคำถาม หนานกงห้าวฉีก็พาเธอไปนั่งลงบนโซฟา “พ่อแม่ วันนี้ผมเพียงแค่พาหมี่โยวมาพบพ่อกับแม่ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว พวกผมขอตัวก่อนนะครับ”
ได้ยินดังนั้น น้ำเสียงของหนานกงเจิ้งฉิงแสดงความไม่พอใจ “ห้าวฉี ช่วงนี้เรื่องที่แกก่อขึ้นไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ นะ ควรจะพิจารณาตนเองได้แล้ว”
หนานกงห้าวฉีสีหน้าเย็นชา แล้วตอบกลับด้วยท่าทางไม่สนใจ “ผมรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”
หนานกงเจิ้งฉิงชำเลืองมองหมี่โยวแวบหนึ่งแล้วลุกขึ้นยืน พูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม “ตามฉันมา ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก” พูดจบก็เดินนำหน้าไปที่ห้องหนังสือ
หนานกงห้าวฉีตบไหล่เธอเบา ๆ พูดเสียงเบา “รอฉันตรงนี้นะ คุยกับคุณแม่ไปก่อน เดี๋ยวฉันกลับมา” พูดจบ ก็เดินตามหนานกงเจิ้งฉิงไป
หมี่โยวยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้น สบตาเข้ากับคุณแม่หนานกงพอดีจึงเพิกถอนสายตากลับไม่ทัน “คุณป้า มีอะไรหรือเปล่าคะ?” หมี่โยวถามด้วยรอยยิ้ม
คุณแม่หนานกงมองเธออย่างลึกซึ้ง แล้วตอบกลับอย่างนุ่มนวล “ไม่มีอะไรจ้ะ เพียงแค่รู้สึกว่าหนูเหมือนกับเด็กผู้หญิงคนนึงที่ป้าเคยเจอ หนูชื่อหมี่โยวใช่ไหม ห้าวฉีเขาดีกับหนูไหม?”
หมี่โยวยิ้มแล้วพยักหน้า ตอบตามความจริง “เขาดีกับหนูค่ะ เขาเหมือนซูเปอร์แมนเสมอ เวลาที่หนูมีปัญหา เขามักจะปรากฏตัวทันเวลาเสมอ”
ส่วนภายในห้องหนังสือเวลานี้ ซูเปอร์แมนของเธอ กำลังมองผู้ชายน่าเกรงข้ามตรงหน้าอย่างไรอารมณ์ “เลิกกับเธอซะ เธอไม่คู่ควรกับแก” หนานกงเจิ้งฉิงออกคำสั่งด้วยใบหน้าเย็นชา
“ไม่มีทาง” หนานกงห้าวฉีตอบอย่างชัดเจน ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา “ชีวิตคู่ของผม ไม่ต้องการให้พ่อมาชี้แนะ”
หลังจากที่พูดประโยคนี้ออกมา บรรยากาศรอบ ๆ ก็อึมครึมจนน่ากลัว “ฉันสามารถทำให้เธอหายสาบสูญตลอดกาลได้” หนานกงเจิ้งฉิงทิ้งคำขู่แรง ๆ ไว้
已经是最新一章了
加载中
