บทที่ 19 ยากกระโดด ผมจะเป็นเพื่อน

บทที่ 19 ยากกระโดด ผมจะเป็นเพื่อน ใบหน้าของเขาขยับเข้ามาเรื่อย ๆ หมี่โยวหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารินแก้มของเธอ ให้ความรู้สึกจั๊กจี้ ริมฝีปากของเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่เซน เสียงที่น่าดึงดูดใจของหนานกงห้าวฉี ดังขึ้นอีกครั้ง “หญิงสาว ชอบฉันไหม?” หมี่โยวเลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย เสียงของเธอสั่นไม่หยุด “ฉัน......ฉัน......” “ต้องพูดความจริง ไม่เช่นนั้นฉันจะทำโทษเธออย่างหนัก” หนานกงห้าวฉีพูดอย่างคลุมเครือ เธอมองดูผู้ชายที่อยู่บนตัว สายตาประสานเข้ากับดวงตาของเขา อดไม่ได้ที่จะหลงเสน่ห์เขา เขาชอบทำให้คนอื่นจิตใจสับสนอยู่เรื่อย “ดูเหมือนว่าจะนิดนึง” หมี่โยวตอบตามความจริง เมื่อพอใจในผลลัพธ์ที่ได้ หนานกงห้าวฉีขยับออกจากร่างกายของเธอ เขายิ้มมุมปาก แล้วหัวเราะเบาะ ๆ “เธอจะยิ่งชอบฉันขึ้นเรื่อย ๆ” วิกฤตการณ์ผ่านพ้นไปแล้ว? หมี่โยวดึงสติกลับมา แล้วลุกขึ้นทันที จากนั้นก็พูดขึ้น “งั้น ฉันขึ้นไปบนห้องก่อนนะคะ เดินทางปลอดภัยนะคะ” หางเสียงยังไม่ทันพูดจบ หมี่โยวก็พุ่งตัวออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว จ้องมองแผ่นหลังของเธอ แววตาของเขาช่างดูห่างไกล ในสายตาเขาหมี่โยวกลับไม่ใช่หมี่โยว แต่เป็น...... หลังจากเรียนจบมาได้ช่วงหนึ่ง เพื่อการอยู่รอด หมี่โยวตัดสินใจไปหางานทำ ตอนเรียนมหาลัยเธอเรียนจิตรกรรมการออกแบบแค่เพียงสาขาวิชาเดียว การหางานทำจึงไม่ใช่เรื่องง่าย เธอชอบการวาดเขียน ดังนั้นทางเลือกแรกจึงไปสมัครเป็นครูฝึกสอนที่สตูดิโอวาดภาพ เธอเพิ่งเรียนจบ ไม่มีประสบการณ์เลยสักนิด บวกกับสตูดิโอวาดภาพที่มีไม่มากนัก ใช้เวลาหาอยู่หลายวันก็กลับมามือเปล่า วันนี้เป็นอีกวันที่ออกไปตามหาแต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมา ตกกลางคืน หมี่โยวลากร่างกายที่เหนื่อยล้ามาบนสะพาน จิตใจวุ่นวาย หมี่โยวนั่งลงบนสะพาน สายตาจ้องมองไปที่สายน้ำใต้สะพาน ลมเย็นปะทะหน้า หมี่โยวอารมณ์ดีขึ้นเยอะ ปกติเวลาที่อารมณ์ไม่ดี เธอมักจะชอบมาตากลมแบบนี้ โทรศัพท์มือถือสั่นขึ้น หมี่โยวเหลือบมองเบอร์โทรศัพท์แล้วขมวดคิ้ว จากนั้นก็ตัดสายทิ้งไปแต่ว่ามือถือก็ดังขึ้นอีกอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ผ่านไปห้านาที หมี่โยวรับสายอย่างโมโห “เฉินโม่ห้าน มีธุระก็รีบพูด อย่าลีลา” ชายหนุ่มที่อยู่ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หมี่โยว ฉันอยากเจอเธอ ไม่เจอเธอหลายวันฉันคิดถึงเธอ” เมื่อคิดถึงหน้าตาน่ารังเกียจนั้น หมี่โยวกัดฟันกรอด “ถุย ผู้ชายสกปรก นายยังคิดว่าฉันเป็นเมียน้อยเหรอ? ฉันกับนายจบกันไปแล้ว ต่อจากนี้ไปไม่ต้องโทรมาหาฉันอีก” กำลังจะวางสายโทรศัพท์ เฉินโม่ห้านรีบพูดอย่างเร็ว “ถ้าหากฉันหย่ากับเสี่ยวหวั่นตอนนี้ เธอจะยอมกลับมาหาฉันไหม? หมี่โยวอันที่จริงฉันรักเธอ” หมี่โยวหายใจเข้าออกอย่างแรง อยากที่จะโยนโทรศัพท์ทิ้งไป “เฉินโม่ห้าน ฉันไม่ได้แพศยาขนาดนั้น! ถึงนายจะหย่า ฉันก็คบกับนายไม่ได้ ฉันกับนายเล่นพอแล้ว!” ยังไม่ทันพูดจบ หมี่โยวก็ปิดเครื่อง โมโหจนสองมือโบกไปมา หมี่โยวโมโหจนเส้นผมจะชี้ตั้งขึ้นมา “ผู้ชายคนนี้เห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย! หมี่โยวเธอสายตาเสียเหรอ ทำไมถึงได้ไปชอบคนแบบนั้น” อารมณ์โมโหมากเกินไป หมี่โยวลืมตัวชั่วขณะ ว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนสะพาน หลังจากที่เธอขยับไปขยับมา ร่างกายเอนเอียงชั่วขณะ เธอใช้แรงเอนตัวไปด้านหลัง แต่ว่าไม่ทันแล้ว “ว้าย!” หมี่โยวตื่นตระหนกจนร้องตะโกนเสียงดัง ในตอนที่เธอจะตกลงไปนั้น มือคู่หนึ่งจับข้อมือของเธอไว้ “คุณหนานกง เป็นคุณเอง!” หมี่โยวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตะลึงงัน “หญิงสาว เธอจะกระโดดลงแม่น้ำเหรอ?” หนานกงห้าวฉีขมวดคิ้วพูดขึ้น เดิมทีไม่ได้คิด หมี่โยวกลับฝืนใจตอบกลับ “ถ้าตายได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องเจอผู้ชายน่ารังเกียจคนนั้น” เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ หนานกงห้าวฉียิ้มบาง ๆ มองเธอด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้ “ได้ ฉันกระโดดเป็นเพื่อนเธอ” ยังไม่ทันพูดจบ จู่ ๆ หนานกงห้าวฉีก็ปล่อยมือ หมี่โยวร่วงลงไปด้านล่าง แล้วในวินาทีต่อมา หนานกงห้าวฉีมือนึงจับที่กั้น กระโจนไปข้างหน้าแล้วกระโดดลงไปด้วยกัน......