ณ หุบเขาปีศาจ

เมื่อเดินทางโดยเสี่ยวเป่ยก็ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงหุบเขาปีศาจ \"เสี่ยวเป่ยไปตวรจดูสภาพความเรียบร้อยเถอะ ข้าจะไปแช่น้ำผ่อนคลายสักหน่อย\" ว่าแล้วนางก็ออกเดินทาง เมื่อมาที่หุบเขาปีศาจนางไม่จำเป็นค้องสวมหน้ากาก หยางจิ้นอ๋องเมื่อว่างเขาจะมาที่บ่อน้ำ เพราะเริ่มที่จะรู้แล้วว่าเข้าออกได้อย่างไร เมื่อเตรียมตัวจะกลับ ก็รู้สึกว่ามีคนกำลังมา จึงเดินไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาแก่บ่อน้ำทิพย์ เหม่นอิงทั้งเครียดทั้งเหนื่อยเลยไม่ได้ระวังตัวมากก็จัดการขุดตัวนอกเหลือแต่ตัวในเดินลงบ่อน้ำทันที \"เฮ้อ อยู่ที่นี่สบายที่สุดเลยนะ เหม่ยอิง\" เธอพูดกับเจ้าของร่างของเธอ \"แปลกจัง ตาเฒ่าหายไปไหนตั้งนาน ไม่ส่งข่าวเลย ไม่ห่วงลูกศิษย์ตัวน้อยๆ ไร้พิษภัยที่ต้องเดินทางคนเดียวเลย เฮ้อ อยากกลับแล้วล่ะ\" \"เหนื่อยมากเลยรึ\" หยางจิ้นอ๋องที่ไม่ได้ออกมานั่งลงหันหลังพิงต้นไม้แล้วเอ่ยขึ้น \"อืม ข้ารู้ว่าท่านมา แต่ข้าเหนื่อยเกินกว่าจะทักท่าน เขาไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้ายังกินอยู่อีก ต่อให้เป็นเง็กเซียนฮ่องเต้ก็ช่วยไม่ได้หรอก ข้าเข้าใจว่าอยู่ด้วยกันมานาน แต่จะให้ข้ามาก็ไม่ได้ ข้ายังเหลือเวลาอีก 2 เดือนในแคว้นเว่ย\" \"แล้วเจ้าจะกลับหลังจากจบแคว้นเว่ยรึ\" ท่านอ๋องแอบดีใจที่นางคุยด้วยเสียงของนางช่างไพเราะเหลือเกิน \"ข้าก็เดินทางต่อมาแคว้นเหลียน แล้วกลับไปกาพ่อแม่บุญธรรมเพื่อทำพิธีปักปิ่น น่ะ\" นางลืมไปว่าเขาเป็นใคร หยางจิ้นเฟยดวงตาเป็นประกาย นางจะมาปักปิ่นที่นี่ ถ้างั้นเขาก็มีสิทธิ์ที่จะมามอบปิ่นให้นางได้ \"ข้ามามอบปิ่นให้เจ้าได้ไหม\" แต่ต้องถามก่อนเดี๋ยวนางไม่พอใจ \"ทำไมไม่ได้ล่ะ ห้ามด้วยรึ\" นางยังไม่เข้าใจในเรื่องนี้เพราะมัวแต่รักษาคน \"ไม่ห้ามข้าจะหาปิ่นที่ดีที่สุดมามอบให้เจ้า\" เขานั่งอยู่เช่นนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงของนางเอ่ยว่าอะไรจึงเดินออกไปนึกในใจว่านางไปแล้ว แอบเสียใจนิดๆที่นางไปไม่ยอกกล่าว แต่เมื่อเดินออกมาพบว่านางหลับไปเสียแล้วโดยแต่งตัวเสร็จแล้วแต่นางเอาผ้ายาวมาผูกแทนเปลหลับผูกไม่สูง แค่ระดับอกของเขา ต้นไม้สองต้นนี้มีรอย น่าจะเป็นที่ที่นางใช้พักผ่อน เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ นั่งลงข้างเปลนางมองหน้านางยามหลับ ปากรูปกระจับนั้นช่างนี้สัมผัสเหลือเกิน แต่เขาต้องอดใจไว้กลัวนางตื่มมาแล้วไม่พอใจเขานั่งหันหลังพิงต้นไม้ฝั่งทางหัวนางแล้วหลับตาลง ในใจคิดว่า \"ดีจริงข้ากับเจ้าได้นอนด้วยกันเช่นนี้ แม้จะไม่ใช่ร่วมเตียงก็ตาม\" รอยยิ้มปรากฎขึ้นที่มุมปากจนหลับไป ทั้งที่ตื่นตั้งนานจนมองหน้าจนพอใจ พอเห็นนางรู้สึกตัวก็หลับตาลงอย่างคนนอนหลับ เหม่ยอิงมอวหน้าชายหนุ่มตรงหน้า \"ว้าว หล่อจริงๆ ผู้ชายโบราญนี่หล่อและหุ้นดีหมดเลย ไม่มีไขมันส่วนเกิน น่ากินๆ ไอ้แววไม่ได้ๆเสียชื่อหมอปีศาจหมด\" จึงแกล้งปลุกโดยเอามือไปวางที่ไหล่ ขอกินเต้าหู้นิดๆหน่อยคงไม่ถือหรอกนะ \"ท่านๆ ตื่นได้แล้ว\" เป็นจังหวะที่หยางจิ้นเฟย ทำท่าเอนไปนางจึงตกลงไปทับเขาแบบเต็มๆตัว เมื่อนึกไม่ถึงเหม่นอิงก็หน้าแดง กำลังจะลุกขึ้นกลับถูกชายหนุ่มรั้งไว้ ด้วยรู้สึกว่าถูกรั้งจึงหันหน้ากลับไปสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น หยางจิ้นเฟยแค่ตั้งใจจะแกล้งนางที่มาหลอกกินเต้าหู้ตนเองจึงเอนหลังลงไป ทำให้นางตกลงมาทับตน เมื่อรับรู้ได้ว่าคนตัวเล็กหน้าแดง แถมไม่ได้ต่อว่าตนจึงได้ใจ รั้งนางลงมาจูบแบบอุ่น ในตอมแรกคิดว่าคงพอแต่มันไม่พอเสียแบ้วตอนนี้ เขาได้สติตอนที่นางทุบเบาที่อกเขา เฮ้อ พอก่อนดีกว่าเดี๋ยวนางไม่พอใจเอา เมื่อลุกขึ้นมาได้เหม่ยอิงก็เดินกระฟัดกระเฟียด กลับที่พัก พร้อมกับหน้าที่แดงจนร้อน หยางจิ้นเฟย เดินตามนางไปก็พบกับบ้านหลังใหญ่ที่สามารถอยู่กันได้ราว 5-6 คนเลยทีเดียว เขาเคยคิดว่าน่าจะเป็นกระท่อมหลังกลางให้พออยู่อาศัย แต่นี้มันสามารถลงหลักปักฐานได้เลยทีเดียว \"ท่านตามข้ามาทำไม กลับจวนท่านไปได้แล้ว\" เหม่ยอิงกล่าวเมื่อถึงบ้านพอหันหลังกลับจะปิดประตูก็เห็นหยางจิ้นเฟยเดินตามนางมา เขาไม่สนเดินผ่านนางเข้าไปในบ้าน มองดูรอบๆ แล้วก็เดินไปนั่งที่ห้องโถง \"ไม่ชวนดื่มชารึ\" \"ถ้าจะอนุญาตตนเองเข้ามาขนาดนี้ ก็หากินเองละกัน\" ว่าแล้วเหม่นอิงก็เดินเข้าห้องไปเปลี่ยนชุด แล้วเดินกลับออกมา ออกมาแล้วยังเห็นเขานั่งอยู่ \"ท่านไม่กลับรึ\" \"เจ้าจะให้จ้าพักที่นี่ไหม\" หยางจิ้นเฟย ไม่ตอบแต่กลับถามต่อ \"ไปไกลๆเลย\" เหม่ยอิงพูดแบบไม่จริงจัง \"มีเรื่องอะไรอีก ว่ามา\" เขาคงอยากรู้อะไรบ้างอย่าง นางคิด \"เรื่องพิษเขาน่ะ\" หยางจิ้นเฟยสงสัยมาตลอดว่าเป็นพิษแบบไหน ทั้งที่ทั้งสองคนก็แต่งงานกันมานานแล้ว เป็น 20 กว่าปี \"ยาเสน่ห์อ่อนๆ เมื่อใช้เป็นเวลานานก็เลยกลายเป็นยาพิษ ตอนที่ตาเฒ่าเชี่ยวเล่าอาการให้ข้าฟัง ข้าก็พอรู้แล้า ตาเฒ่าหาตัวยาไม่ได้เลยไม่สามารถรักษาได้ แต่ที่ข้ามีครบเขาเลยจะให้ข้าไปช่วย\" \"เมื่อรู้แล้วท่านก็กลับไปเถิด ข้ามีที่ที่ต้องไป\" นางเ่อยปากไล่เขาอีกแล้ว เขาก็ไม่ได้โมโหอะไรเพราะดูการแต่งตัวของนางคงจะไปที่ไหนสักแห่งจริงๆ \"อืม งั้นข้าไม่กวนเจ้า\" ว่าแล้วก็เดินออกไป เมื่อกลับมาถึงจวนด้วยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ กว่าหลายวันที่ผ่านมา บรรดาเหล่าข้ารับใช้ต่างมองหน้ากัน ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นท่านอ๋องยกมุมปาก แม้เพียงนิด แต่นี้ยกกว้างเป็นรอยยิ้มเช่นนี้ \"เป็นบุญตาจริงๆตายตาหลับแล้ว\" แม่นมเอ่ยขึ้นหลังจากเดินผ่านท่านอ๋องพร้อมรอยยิ้มที่แทบไม่ได้พบพานนานแล้ว \"ท่านอ๋องมีเรื่องดีรึ พะยะค่ะ\"ไป๋เฟิ้งถามอย่างแปลกใจเะราะเห็นนายของตนเดินยิ้มมาตั้งแต่ออกจากหุบเขา รึว่าโดนพิษ \"โดนพิษรึพะยะค่ะ ให้ข้าเรียกหมอหลวงไหมพะยะค่ะ\" หยางจิ้นอ๋องหันมามอง \"ทำไมข้าแปลกไปรึ\" \"แปลกมากพะยะค่ะ ตั้งแต่ออกมาจากหุบเขาท่านเดินยิ้มไม่หยุด\" \"งั้นรึ\" ว่าพลางนั่งลงที่ห้องหนังสือหยิบตำราพิชัยยุทธ์มาเล่มหนึ่งอ่านแบบไม่ตั้งใจ พร้อมรอยยิ้มที่ยังคงมีเมื่อนึกถึงคนอีกคน ส่วนอึกคนเดินลงเขามา เพื่อเป็นการออกกำลังกายนางจึงไม่ให้เสี่ยวเป่ยพาลงเขามา เมื่อถึงบ้านสองสามีภรรยาฟาง \"ท่านพ่อท่านแม่ข้ากลับมาเยี่ยมท่าน\" นางเปิดประตูเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม แต่ก็ค้างอยู่แบบนั้นเพราะภายในไม่ได้มีแค่ สองสามีภรรยาฟาง แต่มีบุคคลแปลกหน้าสองคน โดยสองสามีภรรยาฟางนั่งคุกเข่าอยู่ข้างล่าง