ชาติกำเนิดที่แท้จริง

\"เหม่ยอิงมานี่สิ\" เป็นฟางเหม่ยเอินที่เรียกนางให้เข้าไป \"นี่สินะที่พวกท่านปิดข้า\" เหม่ยอิงเดินเข้าไป ประครองสองสามีภรรยาขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ แต่ทั้งสองคนกลับตัวแข็งทื่อไม่ยอมขยับ \"ถ้าพวกท่านไม่ลุกขึ้นมา ข้าจะไป\" เมื่อได้ยินดังนั้นทั้งสองหันไปมองหน้าผู้ที่นั่งด้านหน้า เมื่อคนคนนั้นพยักหน้าทั้งสองคนจึงลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ \"มีอะไรก็ว่ามา ไม่ต้องอ่ำๆอึ้งๆ\" \"เหม่ยอิงอย่าเสียมารยาท\" เสียงฟางเหม่ยเอินทักท้วง \"ช่างนางเถอะ\" เสียงมีอำนาจของคนด้านหน้ากล่าว \"ข้าจะพาเจ้ากลับวังด้วย ไปเตรียมตัวซะ\" \"ไม่ไป ข้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับวังของท่าน\" \"ท่านเจ้าคะ ให้ข้าพูดกับนางเถอะนะเจ้าคะ\" เมื่อทางนั้นพยักหน้า ฟางเหม่ยอิงจึง กล่าวว่า \"จริงๆแล้วเจ้าเป็นองค์หญิงสิบเอ็ดของแคว้นเว่ย เป็นเพราะท่านแม่ของเจ้าไม่พอใจท่านพ่อเจ้าจึงหนีออกมาจากวังและมาพบพวกข้าที่แต่เดิมอยู่ที่หมู่บ้านแถบชายแดนเข้าไปหาเก็บของป่าขายแถวๆป่าชายแดน จึงช่วยนางกลับมาตานที่มานางก็ได้ตั้งท้องเจ้าได้ 8 เดือนแล้วจะคลอดเต็มที่ พอคลอดเจ้าได้ 1 เดือนอยู่นางก็วิ่งหนีบางอย่างมาและชวนพวกข้าที่รักนางอย่างน้องสาวไปอยู่ที่อื่น นางบอกเพียงว่าถ้าย้ายไปแล้วจะบอกความจริงพวกเราทุกอย่าง พวกเราจึงพากันเก็บข้าวของเดินทางออกมาเรื่อยๆ จนมาพบที่นี่ และท่านแม่ของเจ้าก็ได้ทำตามสัญญาเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้พวกเราฟัง\" เสียงถอนหายใจก่อนที่ ฟางหลิวจงจะเล่าต่อ \"จนวันหนึ่งก็มีคนมาพบแม่เจ้าแล้วพาตัวนางไป แต่ไม่มีคนรู้ว่าเจ้าอยู่ที่ไหน เพราะเจ้าหายไปนานมาก พวกเราใช้เวลาเป็นเดือนตามหาเจ้าก็ไม่พบจึงถอดใจใช้ชีวิตแบบปกติ จนมาพบเจ้าอีกทีในสันนั้นที่เจ้าตำอะไรไม่ได้เลย เรากลัวเจ้าจะตกใจเสียใจ จึงรับเจ้ามาเป็นบุตรบุญธรรม\" \"และเมื่อไม่นานก็มีคนมากาพวกเราถามหาเจ้า ว่าเจ้าเป็นบุตรของท่าน\" \"แล้วไง ข้าก็คือฟางเหม่ยอิง ไม่ใช่รึ ท่านช่วยท่านแม่ข้ารับท่านแม่ข้าเป็นน้องสาว แบะข้าคือหลานท่านที่ท่านเบี้ยงดูมาแต่กำเนิด แล้วทำไมข้าต้องไปกับเขา\" \"แล้วท่านแม่ข้าอยู่ที่ใด\" \"ท่านแม่ของเจ้าไปได้เพียงครึ่งทางก็สิ้นใจ เพราะนางคลอดเจ้าแล้วเราไม่มีเงินหาหมอแต่ก็ทนมาได้เพราะพวกเราไม่ให้นางทำงานหนัก แต่พอต้องเดินทางอีกทั้งนางไม่ยอมไปนางจึงกระโดนลงจากรถม้าตกหน้าผา มีคนพบศพนางที่ใต้หน้าผานั้น\" ฟางเห่มยเอินคว้าตัวฟางเหม่ยอิงเข้าไปกอด \"เจ้าช่างอาภัพนัก แต่แม่เจ้าก็เคยบอกพวกเราไว้เป็นไปได้ไม่อยากให้เจ้าเข้าวัง แต่ตอนนี้ท่านพ่อของเจ้าเดินทางมารับเจ้าเองเชียวนะ ข้าจะปฏิเสธได้เยี่ยงไร\" ว่าไปร้องไห้กอดเหม่ยอิงไป \"ขนาดท่านแม่ยังไม่อยากให้ข้าไป ท่านก็กลับไปเสียเถิดนะ เคยอยู่แบบไหนก็อยู่แบบนั้นไม่ข้องเกี่ยวกัน\" \"นี่เจ้า! ไม่เห็นหัวข้ารึ ข้าคือบิดาเจ้าข้ามารับด้วยตนเองเพียงนี้ จะ.....\" \"รับข้าไปแล้วดูแลข้าได้รึ รับข้าไปอยู่กับข้าได้ตลอดรึ ท่านแม่ข้าท่านยังดูแลไม่ได้ทั้งที่นอนเตียงเดียวกัน แล้วข้าละ การแก่งแย่งชิงดี ในวังหลวงทุกคนล้วนแล้วแต่รู้ว่ารุนแรงแค่ไหน ยิ่งข้ามาจากบ้านนอกเช่นนี้จะมีที่ยืนไม่ ท่านดูแลข้าได้จริงๆรึ\" ว่าแล้วเหม่ยอิงก็น้ำตาไหลพรากลงมาโดยไม่รู้ตัว \"เป็นท่านพ่อข้าแล้วไง คำสั่งเสียก่อนตายท่านแม่คือไม่ให้ข้าเข้าวัง ท่านพาข้ามาไกลเพียงนี้ท่านมาทำไม ท่านรู้ดีแก่ใจ\" เหม่ยอิงตะโกนขี้นเสียงดัง ก่อนจะร่ำไห้เสียงดังตาม สองสามีภรรยาฟางเข้ามากอดปลอบนาง โดยที่คนทั้งหมดไม่รู้เลยว่าข้างนอกนั้นมีคนผู้นึง เมื่อกลับจวนแล้วแต่ยังอยากรู้ว่านางจะไปที่ใด จริงใช้วิขาตัวเบาแอบตามนางมา จึงได้รับรู้เรื่องราวในครั้งนี้ด้วย และเข้าใจด้วยว่าเหตุใดนางไม่ชอบเชื้อพระวงศ์ตั้งแต่นางยังไม่รู้ชาติกำเนิดตนเพราะการปลูกฝังของมารดานางนั้นเอง ช่างน่าสงสารเหลือเหลือ \"แมวน้อยของข้า\" \"ข้าจะพาพวกท่านไปจากที่นี่ ไปอยู่ในที่ที่พวกเขาจะมารบกวนพวกท่านไม่ได้ จะไปกับข้าหรือไม่ ท่านพ่อท่านแม่\" คำนี้นางพูดแบบไม่ละอายใจเลยเมื่อทั้งสองดีต่อนางเพียงนี้ ส่วนคนอีกคนที่เห็นว่าบุตรสาวตนตั้งตัวเป็นปรปักกับตนก็ปวดใจยิ่งนัก เขาพลาดมาโดยตลอด พลาดที่ไม่ฟังนางผู้เป็นที่รักตน พลาดที่ไม่ได้ดูแลเลี้ยงบุตรที่ตนเฝ้ารอจากนางผู้เป็นที่รัก เขานั่งหน้าตึงก็จริงแต่ในใจกลับเสียใจที่ต้องมาเห็นบุตรสาวตนเรียกคนอื่นว่าท่านพ่อ ทั้งที่ตนคือบิดาแท้ๆ \"เมื่อเจ้าตัดสินใจแล้วข้าก็จะไม่บังคับเจ้า แต่เจ้าก็ยังเป็นเจ้าสิบเอ็ดของข้า\" หันไปมององครักษ์ส่วนตัว ก็มีขบวนทรัพย์สินและเครื่องประดับมากมายเต็มลานบ้าน และยังมี หยกแขวน สำหรับที่จะแสดงตำแหน่งของนาง และมีปิ่นปักผม ที่ไม่ใช่ของมีราคามันเป็นเพียงแค่ปิ่นเงินธรรมดา \"ปิ่นนี้แม่เจ้าห่วงแหนนักนางบอกว่ามันเป็นของตกทอดมา แต่ตอนมานางเอาไปขายเพื่อที่จะหนีจากข้า มันเป็นของเจ้า เอาไว้เมื่อถึงเวลาปักปิ่นเถอะนะ\" \"ขอบคุณท่านมากที่นำมันกลับมา ข้าจะรักษาไว้อย่างของๆท่านแม่\" ในใจเขาอยากได้ยินสักคำว่า \"ท่านพ่อ\" แต่คงจะไม่มีโอกาสนั้นทุกอย่างมันเป็นความผิดของเขาที่ไม่รีบมาให้เร็วกว่านี้ ไม่สืบเรื่องราวให้เร็วกว่านี้ เมื่อได้เวลากลับทุกคนเดินออกไป ขึ้นรถม้าฮ่องเต้แคว้นเว่ยกำลังก้าวขึ้นรถม้าก็ได้ยินเสียงเบาๆว่า \"ลาก่อนท่านพ่อ\" ใจที่เหี่ยวเฉาพองโตขึ้นทันที แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง แต่น้ำตาแห่งความปิติกลับไหลลงมา เขานึกว่าชาตินี้จะไม่ได้ยินคำนี้จากบุตรสาวของคนที่เขารักและบุตรสาวที่เขาเฝ้ารอมาตลอดเสียแล้ว เมื่อรถม้าออกไป เหม่ยอิงก็ถอนหายใจ แต่ก็เหมือนยังมีอะไรติดอยู่ในอก \"ท่านไม่ได้ผิดหรอก ท่านตามหาลูกตลอด ทัังๆที่ไม่มีแม่เจ้าแต่ท่านกลับเดินทางมาด้วยตนเอง\"เหม่ยเอินเดินมาลูบหลังเหม่ยอิง เมื่อได้ยินแบบนั้นน้ำตาเหม่ยอิงก็ไหลเป็นทาง เพราะความทิฐิของนางสินะ เมื่อคิดได้ก็ใช้วิชาตัวเบาตามรถม้าไป ยืนขว้างทางรถม้าแล้วพูดว่า \"ข้าขอโทษ ท่านพ่อ ข้าขอโทษ\" พลางน้ำตาล่วงเป็นทาง ฮ่องเต้แคว้นเว่ยเมื่อได้ยิมเช่นนั้น รีบลงรถม้าวิ่งมาตรงหน้าบุตรสาว สวมกอดทันที ทั้งสองยืนกอดกัน \"พ่อก็ขอโทษเจ้าด้วย ที่ผ่านมาเจ้าคงลำบากมาก พ่อรอเจ้ามานานเหลือเกิน รอตั้งแต่ในครรภ์ของแม่เจ้า ลูกรักของพ่อ\" ฮ่องเต้เอามือลูบหัวบุตรสาวอย่างรักใคร่ จึงเดินทางกลับ ด้วยความปลื้มใจ เพราะเหม่ยอิงบอกกันเขาว่ากำลังจะเดินทางไปทำภาระกิจที่แคว้นเว่ย นั้นหมายความว่าอย่างน้อยๆ เขาก็จะได้อยู่ใกล้บุตรสาวอีกนานหน่อย