การเดินทางสู่แคว้นเว่ย

มองดูรถม้าวิ่งไปจนลับสายตาแล้ว เหม่ยอิงจึงเดินหันหลังกลับไป \"ท่านจะมองอีกนานไหม\" นางเห็นเขาตอนที่นางตามบิดามา แต่ก็คร้านจะสนใจ \"เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่\" หยางจิ้นเฟย ถามออกไปอย่างเป็นห่วง \"ข้าไม่เป็นไร ข้าจะพา พ่อแม่บุญธรรมข้าไปอยู่แคว้นหนาน\" เมื่อคิดว่าที่แคว้นหนานมีเพียง ชิงชิงและเด็กๆ อยู่กันลำพัง นางจึงตั้งใจว่าจะให้สามีภรรยาฟางไปอยู่ที่นั้นจะได้มีคนดูแล \"ให้ข้าช่วยหรือไม่\" \"อืม หารถม้าให้ข้าสักคันก็พอ\" หยางจิ้นอ๋องจึงพยักหน้า เมื่อตกลงวันกันแล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป ของที่ท่านพ่อนางให้มานางเก็บเข้าแหวนมิติไปหมดแล้ว จึงไม่มีอะไรให้ขนมาก \"ท่านแม่ ท่านพ่อ วันพรุ้งนี้ต้องเดินทางไกลพวกท่านไปพักผ่อนเถอะเจ้าคะ\" เหม่ยอิงเรียกจนติดปากจึงไม่ได้รู้สึกอะไร จนเหม่ยเอินท้วงว่า \"เจ้าต้องเรียกพวกเราว่า ท่านลุง ท่านป้า นะ เจ้าต้องใช้แซ่เว่ยไม่ใช่ฟางแล้ว\" ฟางเหม่ยเอินว่าพลางน้ำตาคลอ \"เฮ้อ! เอาไว้ค่อยว่ากันเถอะเจ้าคะ เรียกยังไงพวกท่านก็เลี้ยงข้ามา\" \"เข้าไปพักผ่อนเถอะเจ้าคะ\" ไม่ว่าเปล่านางเข้าไปโอบเอวฟางเหม่ยเอินแล้วดันฟางหลิวจงเข้าห้องพักผ่อน เมื่อถึงเวลาเดินทางรถม้าก็มารอและได้ขนของขึ้นรถไป \"เราจะไปที่ใดกันเหม่ยอิง\" เหม่ยเอินถาม \"ไปถึงก็จะรู้เองเจ้าคะ เพื่อความปลอดภัย ข้าไม่ไว้ใจให้พวกท่านอยู่ที่นี่เอาไว้ใหทุกอย่างดีขึ้นค่อยกลับมานะเจ้าคะ เชื่อลูกไหมเจ้าคะ\" สองสามีภรรยามองหน้ากันแล้วตอบออกมาว่า \"พวกเราเชื่อเจ้าเสมอ\" พลางใช้มือลูบหัว ลูบหลัง เมื่อรถม้าออกเดินทาง ในระหว่างที่เหม่ยอิงนั่งในรถม้า \"ผลุบ\" เสียงเปิดประตูทั้งที่รถไม่ได้หยุด \"ท่านจะมาด้วยทำไม\" \"ข้าอยากไปส่งอิงเออร์ของข้า\" ว่าพลางใช้สายตากรุมกริม \"ใครเป็นของท่านกัน\" \"แต่เรานอนด้วยกัน และจูบกะ....\" \"ท่านจะป้าวประกาศเลยไหม จะได้ได้ยินกันหมด\" ว่าพลางเอามือปิดปากหยางจิ้นเฟยเพื่อไม่ให้พูดต่อ เมื่อมือเหม่ยอิงปิดปากตนกลิ่นหอมอ่อนของดอกโม่ลี่ฮวาก็ลอยมาปะทะกับจมูก \"ช่างหอมเหลือเกิน\" เหม่ยอิงกำลังจะเอามือออก หยางจิ้นเฟยก็จับมือไว้แล้วออกแรงดึงนางเข้าไปในอ้อมกอดแล้วกระซิบบอกนางว่า \"ข้าจะรอเจ้า ไม่ว่าจะเท่าไหร่ ข้าจะรอเจ้า เหม่ยอิงของข้า\" เหม่ยอิงไม่ได้ตั้งตัวก็ตกเข้าไปในอ้อมกอดของหยางจิ้นเฟย พอได้ยินเขากระซิบที่ข้างหู พานหน้าแดง ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตา จนหยางจิ้นเฟย อดไม่ได้จึงใช้มืออีกข้างเชยคางนางให้แหงนขึ้นมาสบตาเขา พลางก้มลงกำลังจะจูบนางให้สาสมกับที่จะต้องรอเนินนาน \"ถึงชายแดนแล้วขอรับท่านอ๋อง\" ไป๋เฟิ้งรายงานเมื่อถึงที่ท่านอ๋องต้องลงจากรถม้าได้แล้ว โดนไม่รู้ตัวว่าตนนั้นโดนคาดโทษอย่างหนัก ภายในรถม้าเงียบสนิทแม้นจะถูกรบกวนแต่ท่านอ๋องก็ไม่อาจห้ามได้จูบเหม่ยอิงหนักหน่วง ทั้งยังสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานภายในปาก ใช้ลิ้นหยอกล้อ จนเห็นเหม่ยอิงทุบอกเขาเบาๆเป็นสัญญาณว่าไม่ไหวแล้ว เขาจึงถอนปากออก อย่างเสียดาย \"ท่านมันโรตจิต ฮึ\" ว่าพร้อมกับหันหน้าหนีเพราะหน้าทั้งใบแดงดังลูกตำลึงสุกงอม เมื่อหยางจิ้นเฟยได้ทิ้งของสิ่งหนึ่งไว้ในรถม้าเมื่อเหม่ยอิงหยิบมาดูในถุงผ้ามันคือป้ายแขวนหยก ที่สลักคำว่าหยางไว้ \"นี่อย่าบอกนะว่าเอาป้ายประจำตัวมาให้นาง\" บ้าจริงๆ ด้วย เมื่อยืนมองรถม้าวิ่งไปจนลับตา หยางจิ้นอ๋องก็เอ่ยขึ้นว่า \"ไปรับโทษ ในถ้ำอสรพิษ 10 วัน\" ไป๋เฟิ้งได้แต่ทำหน้า งงๆ เขาทำผิดอะไร ถึงโดนลงโทษ มีอะไรเกิดขึ้นในรถม้า ไป๋เฟิ้งนะไป๋เฟิ้ง แกนี่ไม่ดูอะไรเลยจริงๆ ความดีไม่มีบ้างเลยรึท่านอ๋อง ได้แต่เรียกร้องในใจ\"ขอรับ\" เมื่อมาถึงที่พักจวนเป่ยเจียนคนเฝ้าประตูเห็นเป็นเหม่ยอิงก็เข้ามาทำความเคารพ แล้วช่วยขนของเข้าจวน \"คุณหนูท่านกลับมาแล้ว\" แว่วเสียงชิงชิง มาแต่ไกล \"เป็นอย่างไรบ้าง ทุกคนสบายดีกันรึไม่\" เหม่ยอิงถามเพราะไม่ได้ถามข่าวเลยมีแต่เรื่องยุ่งๆ \"ไม่มีเหตุอันใดเจ้าคะ\" ชิงชิงตอบ พลางมอที่ยืนอยู่ข้างอย่างสงสัย แต่ก็มิได้เอ่ยปากอันใด \"เข้าไปข้างในกันก่อน ให้คนไปตามทุกคนมาข้ามีเรื่องจะแจ้งแก่ทุกคน\" \"เจ้าคะคุณหนู\" ชิงชิงเอ่ยปากรับคำ แล้วนำคำสั่งไปบอกแก่ทุกคน \"เมื่อมากันครบทุกคนแล้ว นี่คือ ท่านพ่อท่านแม่บุญธรรมของข้า\" \"นายท่าน นายหญิง\" ทุกคนเรียกพร้อมกัน ทำเอาสองสามีภรรยาฟางทำตัวไม่ถูก หันหน้าไปมองเหม่ยอิง ซึ่งได้มองพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว นางพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าถูกต้องแล้ว \"พวกท่านจะมาอยู่ที่นี่ เพราะยังต้องเดินทางอีกนาน จึงอยากให้พวกเจ้าช่วยดูแลท่าน\" พ่อบ้านหลิวเดินออกมาแล้วกล่าวว่า \"ช่างน่ายินดียิ่งนักขอรับ ที่นี่มีแต่พวกเด็กๆ ได้พวกท่านมาอยู่ที่นี่เด็กจะได้มีคนดูแลขอรับ\" เหม่ยอิงก็คิดเช่นนั้น \"ฝากท่านลุงหลิวและทุกคนดูแลพวกท่านด้วยนะ ส่วนเรื่องกิจการร้านค้า เอาไว้พรุ้งนี้ค่อยว่ากัน\" ชิงชิง ซึ่งก่อนน่านั้นได้สั่งให้คนเตรียมอาหารและน้ำไว้สำหรับล้างเนื้อล้างตัวแล้ว \"ข้าได้เตรียมน้ำไว้แล้ว ให้นายท่านทั้งสองได้ล้างเนื้อล้างตัว เจ้าคะ\" \"ท่านพ่อ ท่านแม่ ไปอาบน้ำก่อนค่อยออกมากินข้าว แล้วพักผ่อนนะเจ้าคะ เดินทางมาไกลพวกท่านคงจะเหนื่อย\" \"ก็ดีเหมือนกัน\" เมื่อฟางหลินจงจับใจความได้จึงทำตามที่เหม่ยอิงว่า อย่างว่าง่าย เหม่ยอิงให้ ชีเอ๋อ นำทางสองสามีภรรยาฟางไปห้องพัก ส่วนชิงชิงให้ตามนางไปที่ห้องพักเพื่อรายงานความเป็นอยู่ในจวนพร้อมท่านลุงหลิว \"เรื่องร้านค้าไม่มีสิ่งใดต้องกังวลขอรับ คนที่คุณหนูให้ทำงานก็ทำงานกันอย่างดีขอรับ\" \"อืม ท่านลุงหลิวข้าอยากให้ท่านหาคนที่ไว้ใจได้มาให้ข้าคนนึง ข้าจะเปิดกิจการลับหนึ่งอย่างต้องไว้ใจได้และเก็บความลับได้อย่างดีด้วย ท่านพอจะหาได้รึไม่\" นางอยากมีหน่วยข่าวกรองที่แมนยำ และเชี่ยวชาญ \"ข้าไม่แน่ใจขอรับ ขอลองดูก่อนขอรับ\" เมื่อรับคำแล้ว พ่อบ้านหลิวก็ออกไป \"ชิงชิง เจ้าจะอยู่แบบนี้ไปตลอดเลยรึ เฮ้อ! ช่างเถอะ คนของเจ้าที่มีน่ะเรียกออกมาคุยกับข้าหน่อย\" ฟางชิงชิง ได้ยินอย่างนั้นก็เงยหน้ามอง เหม่ยอิง นางคิดในใจคุณหนูรู้มากเพียงใด อดไม่ได้จึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า \"ท่านรู้เรื่องของข้า?\" \"เหตุใดข้าจะไม่รู้ ทั้งองครักษ์เงาของเจ้าพวกนั้นอีกด้วย\" บรรดาองครักษ์ในเงามืดทำสีหน้ามึนงง นางรู้ถึงตัวตนพวกเขาได้อย่างไร \"ข้าเป็นถึง \"หมอปีศาจ\" เชียวนะ ฮ่าๆๆๆ\" \"แต่ข้าไม่ได้ต้องการคนของเจ้า เพียงแต่อยากให้ฝึกคนกลุ่มหนึ่งให้ข้า เพื่อตัวเจ้าชิงชิงเพราะถ้าไม่ใช่เหตุจำเป็นเจ้าคงไม่อยากเรียกพวกเขา ดังนั้นเราต้องสร้างคนของเรา\" ชิงชิงก้มหน้าลงคิดครู่นึง \"ใช่ คุณหนูพูดถูกเป็นลูกสาวแม่ทัพแล้วยังไง ในเมื่อบิดานางตายด้วยข้อหากบฎ ต้องสร้างคนของตน\" คิดได้ดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาว่า \"ข้าจะลองดู แล้วคนเล่าเจ้าคะ\" \"ข้าจะหามาให้ในไม่ช้า ให้เจ้าเตรียมสถานที่ตามที่ข้าบอกให้ดี รอคน\" \"เจ้าคะ\" นางให้ ชิงชิง ออกไปเตรียมที่หลังจวนไว้พอคนมาจะได้ทำการฝึก รวมถึงพวกเด็กที่ต้องการฝึกด้วย เพราะจวนของตนนั้นก็ห่างไกลจากผู้คนอยู่แล้ว เมื่อสั่งการเสร็จเรียบร้อยก็ออกเดินทางไปแคว้นเว่ยทันที