การเดินทางสู่แคว้ยเว่ย2

การเดินทางมาถึงชายแดนแคว้นหมิงกับแคว้นเว่ย เหม่ยอิงด้วยความช่วยเหลือของแม่ทัพพยัคฆ์ เมื่ข้ามไปแคว้นเว่ยจึงทำการติดต่อกับอาเฉียง จางเจียงเฉียงก่อนหน้านั้นได้รับคำสั่งให้รอที่แคว้นเว่ย แต่ก็รอนานจึงไปหาสืบข่าวคราวๆรอ เพราะเคยเป็นถึงรองแม่ทัพให้อยู่เฉยๆก็ทำตัวไม่ถูก ในตอนที่ได้ข่าวว่า เหม่ยอิงมาถึงแล้วจึงรีบไปยังที่นัดหมายไว้ทันที \"คุณหนูท่านมาแล้ว\" \"อืม พอดีมีธุระน่ะ มีข่าวอะไรบ้างที่แคว้นเว่ย\" เหม่ยอิงถามเพราะรู้ว่าคนเคยเป็นระดับรองแม่ทัพคงอยู่เฉยไม่เป็น \"เห็นว่ามีการแต่งตั้ง องค์หญิงสิบเอ็ด ขอรับ\" \"ข่าวลือว่ากันว่า เป็นธิดาที่เกิดจากสนมเสียนเฟย แต่เนื่องจากทำผิดกฎร้ายแรงในวังหลวงที่จริงต้องทรงประหารชีวิต แต่องค์ฮ่องเต้ทรงรักสนมซูมากและเพราะพระสนมซูเป็นสามัญชนคนธรรมดาจึงทำให้ไม่มีอำนาจฝ่ายใดช่วย อีกทั้งทรงตั้งพระครรภ์ แถมตอนนางมีชีวิตทรงช่วยราษฎร์มากมาย ฮ่องเต้ไม่อาจตัดพระทัยประหารสนมรักได้จึงแค่ขับออกจากวังหลวง ทุกคนคิดว่าพระสนมคงสิ้นพระชนพร้อมธิดาในพระครรภ์แล้วแต่เมื่อไม่นานกลับมีพระราชองค์การประกาศออกมาว่า องค์หญิงสิบเอ็ดยังไม่สิ้นพระชน ประชาชนก็พากันดีใจ อยากเห็นองค์หญิงสิบเอ็ดมาก บางคนคาดเดาว่าคงงดงามเหมือนพระสนม ขอรับ\" \"อืม เฮ้อ! ท่านจะทำให้ข้าไม่มีวันสงบสุขเลยสินะ\" เหม่ยอิงว่าพลสงถอนหายใจ \"เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะเจ้าเรื่องที่ทำให้ข้ามาช้า\" ว่าแล้วนางก็เรื่องที่เจอท่านพ่อให้อาเฉียงฟัง เท่าที่จำเป็น เพราะเดินทางด้วยกันจะช่วยได้มากถ้ารู้เรืีองด้วย ฝั่งทางเจียงเฉียงก็ตกใจ นึกไม่ถึงว่าเบื้องหลังของ เหม่ยอิงจะยิ่งใหญ่เช่นนี้ จากที่คิดว่าแค่เป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ในแคว้นเหลียน กลับกลายเป็นองค์หญิงผู้สูงส่ง \"ไม่ต้องตกใจ ข้าก็ยังเป็นข้า หาใช่เป็นอื่น ข้าพาท่านพ่อ ท่านแม่บุญธรรมมาอยู่ที่แคว้นเหลียน ข้าไม่คิดอยากเป็นเช่นท่านแม่\" เหม่ยอิงกล่าวพร้อมกับหันไปถามเรื่องการเดินทาง เพื่อทำการรักษาชาวบ้าน โดยเลี่ยงที่จะเข้าเมืองมากที่สุด \"ทูลฝ่าบาท เรื่ององค์หญิงสิบเอ็ดจะทำอย่างไรต่อไปพะยะค่ะ\" ขันทีประจำพระองค์ทรงถามขึ้น \"เฮ้อ! ข้าแค่อยากให้นางได้มีในสิ่งที่ควรมีเท่านั้น ข้าได้แต่หวังว่า นางจะเข้าใจ\" เมื่อเดินทางมาได้ 5 วันก็พบกับหมู่บ้านเล็กๆ แต่ภายในกลับเหมือนมีอะไรดึงดูดให้เหม่ยอิงเข้าไป \"อาเฉียง หาที่พักเถอะ ที่นี่ดูแปลกๆ\" เจียงเฉียงรับคำแล้วเดินไปถามว่ามีที่พักหรือไม่ แต่เหมือนกับไม่มีคนสนใจ แถมพูดคุยภาษาแปลกๆที่เจียงเฉียงฟังไม่รู้เรื่อง \"อาเฉียง!\" เมื่อได้ยินเหม่ยอิงเรียกเจียงเฉียงจึงวิ่งกลับมา \"ขอรับคุณหนู\" \"ไปที่นั้น ก่อนตะวันตกดิน\" เหม่ยอิงชี้ไปที่จวนหลังหนึ่งที่มีขนาดใหญ่แต่เหมือนกลับไม่มีคนอยู่ เจียงเฉียงสงสัยอยากถาม แต่เมื่อเห็นแววตาจริงจังของเหม่ยอิงแล้วก็รีบกระโดดขึ้นรถม้าบังคับให้ไปที่นั้นอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงหน้าจวน ดหม่ยอิงไม่รอช้า \"เสี่ยวเป่ยเปิดประตู\" คำสั่งของเหม่นอิงดังขึ้น ประตูเปิดออก \"อาเฉียงรีบนำรถม้าเข้าไป\" เมื่อสิ้นเสียง เจียงเฉียงก็บังคับรถม้าวิ่งพลาดเข้าไป พอดีกับประตูปิดลงทันที \"เฮ้อ! ใจหายใจคว่ำหมด เจ้าอยากรู้ใช่ไหม ตามข้ามาห้ามจุดไฟเด็ดขาด\" \"ข้าไม่ได้กลัวหรอกเพียงแต่ไม่อยากทำร้ายชาวบ้าน\" เจียงเฉียงเดินตามมาจนถึงหน้าระเบียงจวนชั้นสอง \"นั้น!!\" \"อืมพวกเค้าตายครึ่งไม่ตายครึ่ง เฮ้อ! คงถูกใช้ในการทดลองยาน่ะ\" เหม่ยอิงมองดูชาวบ้านที่ไม่รู้เรื่องราวของอำนาจ แต่ก็ไม่พ้นโดนลูกหลง \"เราต้องอยู่ที่นี่ก่อน เพราะที่นี่มีบางอย่างทำให้พวกเขาเข้ามาไม่ได้\" เจียงเฉียงมองดูชาวบ้านเดินแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้ และยังตาลอยๆ \"พวกเขาเป็นอะไรรึขอรับ\" เจียงเฉียงถามอย่างสงสัย \"โดนควบคุมจิต โดยใช้ของบางอย่าง ข้าต้องสอบดูก่อนว่ามันคืออะไร เอ้านี่กินเข้าไปวันละ 1 เม็ดระหว่างที่อยู่ที่นี่ ไม่งั้นเจ้าได้เป็นแบบนั้นแน่\" เหม่ยอิงจับสังเกตุได้อย่างนึงคือกลิ่นที่ลอยมานั้นมันมาจากไหน เพราะมันฉุนแปลกๆ เมื่อเดินสำรวจทั่วทั้งจวนก็พบว่ามีห้องลับใต้จวน 2 ห้อง \"อาเฉียงกินยาเพิ่มไปอีกเม็ด ตอนนี้\" ว่าแล้วเหม่ยอิงก็หยิยเม็ดยาโยนเข้าปาก เสียงของเสี่ยวเป่ยบอกว่า 2 ห้องนั้นมีห้องดีกับไม่ดี จะไปห้องไหนก่อน เหม่ยอิงเลือกห้องไม่ดีก่อน เพราะจะได้เบาตอนเข้าห้องดีๆ เมื่อเข้าไปก็พบกับสภาพห้องที่มืดและอับ ตามทางเดินมีโครงกระดูก จนมาถึงใจกลาง เหม่ยอิงหยุดเดิน เจียงเฉียงที่คุ้มกันด้านหลังก็ยังไม่คลายความระแวดระวัง อืม นี่คงเป็นปัญหาที่ชาวบ้านเจอสินะ แต่ทำไมเข้ามาง่ายจัง พอนึกได้แบบนั้นก็เหมือนถูกอ่านความคิด มีหมาป่าสีเงินตัวใหญ่เดินออกมาจากเงามืด 5 ตัว ยืนขู่น้ำลายยืดยิงฟัน \"ออกมาซะที มีแค่นี้เรอ ลูกเล่นพื้น\" เหม่ยอิงกล่าวเย้ยหยัน \"กล้าดีมากที่เข้ามาในที่ของข้า\" แหบแห้งของหญิงชรานางหนึ่ง \"ก็ไม่มีอะไรที่ต้องกลัวนี่ ต้องทำถึงขนาดนี้เลยรึ เพื่อคนคนเดียว\" หญิงชราหัวเราะร่า \"เจ้าจะไปรู้อะไร.....\" \"ข้ารู้\" เหม่ยอิงเอ่ยตัดไม่ให้หญิงชราพูดต่อ \"และข้าก็ไม่ให้พวกท่านทำอีกแล้ว\" เหม่ยอิงไม่คิดจะอธิบายเพิ่มเพราะคนประเภทนี้พูดไปก็เท่านั้น เห็นแก่ประโยชน์ตนเองเป็นหลัก \"ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู อย่าคิดว่าเป็นหมอปีศาจแล้วจะเก่งกาจนะ หึๆ\" ภายในจิต \"เสี่ยวเป่ยมันอยู่ตรงไหน ตรวจสอบแล้วเป็นไงบ้าง\" \"มันอยู่ที่กระถางธูป ไอ้เจ้ากระถางธูปนั้นแหละคือปัญหา มันคือกระถางพิษในตำนาน\" อืม! \"อาเฉียงเจ้าไปที่กระถางพิษ โรยยาที่ข้าให้เจ้าไป 3 เม็ด แล้วถอยออกมา\" เมื่อสั่งการเสร็จก็เข้าไปจัดการกับหมาป่าสีเงิน เมื่อเรียบร้อยก็หันไปมองดูอาเฉียงที่กำลังใช้ความพยายามในการเอายาไปใส่ในกระถาง พอดีกับภายในหัวมีเสียงๆหนึ่งลอยเข้ามา นายท่าน ท่านมาแล้ว เหม่ยอิงทำหน้าแปลกใจไม่ใช่เสียงเสี่ยวเป่ย \"เจ้าคือใคร\" เหม่ยอิงเอ่ยปากถาม \"ถ้าไม่ช่วยข้าจัดการเรื่องนี้ข้าจะไม่รับเจ้า\" หึๆ จะได้ไม่เปลืองแรงในการจัดการพวกนี้ \"ขอรับนายท่าน\" ว่าแล้วเสียงนั้นก็หายไปพร้อมกับมีแสงส่องออกมาจากปานประตูอีกห้อง พร้อมเสียง \"ปัง\" กระถางธูปที่อยู่ภายในห้องก็ร้าวทันทีพร้อมกับมีน้ำสีแดงหรือถ้ามองดีๆมันคือเบือดนั้นเอง ฝ่ายหญิงชราเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า \"เจ้าไม่ได้โดนสะกดรึ เป็นไปไม่ได้ๆๆ\" พร้อมกับกระอักเลือดออกมา ทรุดล้มลงนั่ง \" เจ้า คือ หมอปีศาจจริงๆรึ\" \"มีเหตุผลใดให้ข้าโกหกเจ้า และก็เจ้าคือคนที่อยู่เบื่องหลังของคนคนนั้นสินะ\" หญิงชรามองหน้าเหม่ยอิงแบบสงสัยแต่ด้วยเหม่ยอิงใส่หน้ากากจึงไม่รู้ว่าเป็นใคร \"เจ้าคงอยากรู้สินะว่าข้าเป็นใคร จะช่วยให้หายสงสัยและจะได้แค้นถูกคน\" เหม่ยอิงทำการถอดหน้ากากออกช้า จนบนใบหน้าไม่มีสิ่งใดปกปิด หญิงชราตกตะลึง เผลอเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า \"พระสนมซูเสียนเฟย\"