องค์หญิงสิบเอ็ด แห่งแคว้นเว่ย 2

เช้าตรู่วันต่อมา เหม่ยอิง เดินทางไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน \"ข้ามาพบหัวหน้าหมู่บ้าน\" เหม่ยอิงเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านหัวหน้าหมู่บ้าน ไม่นานหัวหน้าหมู่บ้านก็ออกมา \"คุณหนูมีเรื่องอะไรใก้ข้ารับใช้ ขอรับ\" \"ไม่มีเรื่องอันใดดอก ข้าแค่อยากให้ท่านหาคนที่สมัครใจที่จะเข้าร่วมฝึกกับข้า พอจะหาได้ซัก 50 คน หรือไม่เท่านั้น\" หัวหน้าหมู่บ้านทำตาลุกวาว ถ้าเขาไม่ติดว่าอายุมากแล้วจะสมัครเป็นคนแรก \"ข้าว่าคงได้มากกว่า 50 คน ขอรับ\" อืม เหม่ยอิงทำสีหน้าพอใจ \"พรุ้งนี้เช้ายามเหม่า ให้พวกเขาไปที่หน้าจวน อ้อ แล้วให้ข้าเรียกท่านว่าอะไร รึให้เรียกหัวหน้าหมู่บ้าน\" \"ออ ขออภัยขอรับ ข้าแซ่หวง ชื่อหวงอู๋ชวน ขอรับ\" \"ในหมู่บ้านมีแค่ 3 แซ่เท่านั้นขอรับ แซ่ซู แซ่หวง แซ่อู๋ ตอนนี้แซ่ซูมีท่านกับบ้านซูเซียวหลิน ที่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ใด เพราะตอนที่เกิดเรื่องพวกเขาออกไปดูแลกิจการให้ท่านตาของท่านที่ต่างเมือง\" ในใจเหม่ยอิงกลับคิดอีกแบบ ลางสังหรณ์นางค่อนข้างจะแม่ยซะด้วยสิ พอกลับจวนหลังจากเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้วเหม่ยอิงก็เข้านอน ในตอนที่กำลังหลับสบายนั้น ก็คลับคลายคลับคลาว่า ไปเดินในสวนคล้ายสวนจตุจัตร ในกรุงเทพ มีคุณตาคนหนึ่งเดินเข้ามาหา แล้วเรียก \"แววดาว\" ทำให้เธอหันไปมอง \"รู้จักหนูเรอคะ\" \"ต้องรู้จักสิ ก็ฉันเป็นคนส่งหนูไปอยู่ที่นั้น\" พอได้ยินแค่นั้น \"อ้อ นั้นสินะคะก็อยากรู้มานานแล้ว ไม่เหมือนนิยายที่อ่าน ทึ่พอทะลุมิติไปก็ได้ดิบได้ดี นี่อะไรโหอยู่ในป่างี้ พรสักข้อก็ไม่มี ไม่มีสิทธิพิเศษเลย ฮึ!\" คุณตาคนนั้นเลยบอกว่า \"แต่เจ้าก็มีชีวิตที่ดีนี่นา อย่าบ่นนักเลยน่า ไอ้หนูคนนี้นี่ เฮ้อ!\" \"หร่าาาาา หนูต้องดีใจงั้นสิ อยู่ดีๆก็ตายเนี่ยนะ ไม่มีใครบอกเหตุผล แล้วนี่ ก็พึ่งจะมาเอาปานนี้ ไม่ต้องมาแล้วม่างงงงง\" ว่าพลางเชิดหน้าประชดประชัน ทำเอาคุณตาคนนั้นหัวเราะเสียงดัง ฮ่าๆๆๆๆ \"ข้าก็มีงานทำงานไม่ใช่ว่าง เจ้านี่ ข้าให้ข้อได้ข้อเดียว ว่ามา\" \"ขอได้จริงเรอ\" แล้วทำเสียงคนแก่ว่า \"ข้าให้เจ้าขอพรได้ 3 ข้อ\" \"เขามีแต่ว่าแบบนี้ มีที่ไหนได้ข้อเดียว\" \"แล้วจะเอาไม่เอา\" \"เอาสิ โห! ใจร้ายใจดำใจอำมหิต\" คุณตาก็เงียบ รอฟังคำขอ \"ข้าขออะไรก็ได้ใช่ไหม ถ้าข้าว่าขอท่านจะรับปากข้าใช่ไหม\" \"ถ้าไม่ผิดศีลธรรม ข้าก็ไม่ว่าอะไร\" \"อืม! งั้นข้าขอให้ข้า...ขอพรได้อีก 5 ข้อ\" \"นี่!!!เจ้า!!!\" คุณตาก็ถอนใจ เฮ้อ! ไม่น่าไว้ใจยัยเด็กคนนี้เลย พลาดแล้วจริงๆ \"เอ้า ว่ามาสิ\" ฮืม! ฮ่าๆๆ ว่าแล้วก็หัวเราะ \"ข้อแรก ให้ข้ามีความเก่งกล้าสามารถในทุกด้านเฉี่ยวฉลาด ปราดเปรื่อง ความจดจำ การอ่าน การฝึกฝน รอบรู้ คิดค้น ไม่เว้นแม้แต่การกินโดยไม่อ้วน ข้อ 2 ให้ข้ามีครบทุกธาตุ ทั้งเก้าธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ สายฟ้า น้ำแข็ง เยี่ยวยา ฟื้นฟู่ ก่อเกิด ข้อ 3 ข้าขอให้มีความทรงจำทุกอย่างตั้งแต่ข้าเป็นแววดาว ยูเซริ จนมาถึง เหม่ยอิง ข้อ 4 ข้าของอาวุธวิเศษ อีก 2 อย่างที่วิเศษมากๆ ข้อ 5 ข้าขอคิดก่อน ยังคิดไม่ออก ฮ่าๆๆๆ ไม่ได้เตรียมตัว\" \"ทำไมเจ้าอยากได้เยอะขนาดนั้นที่มียังไม่พอรึไง\" \"ข้ามาอยู่ในโลกที่ คนแข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะมีขีวิตรอดนี่นา ดังนั้นต้องเตรียมตัวไว้ก่อน\" \"เฮ้อ เอาเถอะ นี่คือพรข้อสุดท้ายของเจ้า\" ว่าแล้วคุณตาก็เอาสร้อยคอคล้ายๆพลอยสีแดงมาให้ไม่ใหญ่มากขนาดกำลังดี \"เจ้าไปเถอะเดี๋ยวก็เช้าแล้วว่าแล้วก็บอกให้แววดาวเดินตาทางสีขาวมาจนสุดทาง เหม่ยอิงสะดุงตื่น ก็นอนไม่หลับ พลางคิดว่าลืมถามเรื่องว่าทำไมตนถึงมาอยู่ที่นี่ ช่างเพราะเหตุใดก็ไม่สำคัญแล้วเพราะยังไงก็มาแล้ว รุ่งเช้าวันใหม่ ไหนล่ะพรที่ขอ \"เฮ้อ! ไม่สนแล้ว\" ว่าแล้วก็เดินไปที่หน้าจวนก็พบกับคนในหมู่บ้านที่มายืนรออยู่เต็มไปหมด \"ทั้งกี่คน\" เหม่ยอิงเอ่ยถาม \" 110 ขอรับ\" หนึ่งในกลุ่มตอบออกมา \"เจ้าคนที่ตอบเมื่อกี่ออกมา ชายหนุ่มรูปร่างค่อนข้างสูงแต่กำยำเดินออกมา \"ข้าให้เจ้าคัดเลือกหาคนมานำกลุ่มย่อย 9 คนรวมผู้นำเป็น 10 คน\" เหม่ยอิงนำการฝึกตอนทึ่เป็นยูเซริมาใช้เพราะเป็นการฝึกเอาตัวรอดในทุกสถานะการณ์ บวกกับการฝึกที่หุบเขาปีศาจ ผลจึงออกมาดีมาก \"นี่ผ่านมา 2 เดือนแล้วเรายังไม่ได้ไปไหนเลยนะ อาเฉียง\" สงสัยคงต้องออกเดินทางเสียแล้ว ค่อยกลับมาอีกที เมื่อตัดสินใจแล้วจึงบอกกล่าวกับ ลุงอู๋ชวน ว่าให้จัดคนรักษาความปลอดภัยหมู่บ้านให้ดี อีกทั้งนางจะกลับมาในไม่ช้า เหม่ยอิงออกเดินทางแต่เช้าตรู่ ข้อแรกกันคนมาส่งให้วุ่นวาย ข้อสองนางยังต้องผ่านเทืองหลวง และคงต้องแวะหาบิดา ถ้าไม่จำเป็นจะเบี่ยงใก้สุดหล้าฟ้าเขียวเลย เหม่ยอิงเ่อยกับตัวเองเบาๆว่า \"เจ้าจะทำตามข้าใช่ไหม เชื่อท่านแม่เจ้าใช่ไหมเหม่ยอิง\" ที่นางกล่าวเช่นนี้เพราะว่านางคุยกับเจ้าของร่าง เมื่อเดินทางมาเรื่อยๆ ก็มาถึงเมืองหลวง เมื่อก้าวเข้ามาถึงเมืองหลวงนางก็ได้รับเชิญให้ไปที่วังหลวง \"ไม่น่าดีใจสักนิด\" เหม่ยอิงบ่นพึมพำ เมื่อเข้ามาภายในวัง เหม่ยอิง ก็ถอดหน้ากากออกเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่านางเป็นใครอีกคน นางใช้ผ้าขาวบางปิดใบหน้าแทน ทหารพานางเดินเข้ามาในท้องพระโรง ก็ได้ยินเสียงฮ่องเต้กล่าวว่า \"เป็นที่ทราบแล้วว่า เราได้พบกับธิดาของเราที่เกิดพระสนมชู ดังนั้นเพื่อเป็นการยืนยันเมื่อ นางเดินทางมาถึงแคว้นเว่ยแล้วเราจึงพาองค์หญิงสิบเอ็ดมา\" เมื่อเข้าไปภายในท้องพระโรงก็เงียบสนิท แทบไม่มีเสียงใดๆ ฮ่องเฮาจึงเอ่ยขึ้นว่า \"องค์หญิงสิบเอ็ดรึ ปิดหน้าปิดตาเช่นไร เป็นการไม่สมควรนะ\" ว่าพลางมองนางเชิงบอกว่าพวกบ้านนอก ออกไปทางดูถูก เย้ยหยัน เมื่อเหม่ยอิงได้ยินเช่นนั้นก็ ทำการเคารพแบบถูกต้องตามวิธีคำนับฮ่องเต้ พร้อมกับกล่าวว่า \"พอดีหม่อมฉันไม่ค่อยชอบเป็นที่สนใจใครเลยคิดว่าแบบนี้ดีที่สุด\" ว่าแล้วก็ถอดผ้าปิดหน้าออก เมื่อพวกขุนนางน้อยใหญ่ในวังเห็นหน้านางก็พากันอ้าปากค้าง ตกตะลึง มีคนกล่าวขึ้นมาว่า \"ช่างเหมือนพระสนมยิ่งนัก ไม่สิๆ งดงามกว่าหลายเท่านัก\" บางคนก็พยักหน้าเห็นด้วย เมื่อเห็นเหม่ยอิงเปิดหน้า ฮ่องเฮาก็ตกตะลึง ไม่คิดว่านางจะเหมือนมารดาอย่างถอดแบบเช่นนี้ \"เมื่อได้เห็นพวกเจ้าคงหายสงสัย ก่อนที่ข้าจะขับพระสนมออกจากวัง ข้าไม่เคยบอกว่าจะไม่ให้บุตรสาวของนางเข้าวัง อีกทั้งข้ายังได้พระราชทานนามของนางไว้ตอนที่ยังไม่คลอดว่า \"เฟิ้งอวี้ลี่เซียน\" เอาล่ะพอแค่นี้\" ว่าแล้วฮ่องเต้ก็เดินออกจากท้องพระโรงไป เป็นขันทีข้างกายพระองค์เดินมาหา เหม่ยอิง แล้วกล่าวว่า \"เชิญองค์หญิงทางนี้พะยะค่ะ\" เฮ้อ! นี่ฉันต้องใช้ชื่อไหนว่ะ ไอ้ดาวเอ้ยยยย ได้แต่บ่นในใจแล้วเดินตามขันทีไปที่ห้องทรงพระอักษรของฮ่องเต้ เมื่อเข้าไป ฮ่องเต้ได้ยืนหันหน้าไปทางหน้าต่าง เอามือไคว้หลัง \"เจ้ามาแล้วรึ เดินทางเหนื่อยละสินะ\" เขาเฟิ้งอวี้เฟยหลง ขึ้นครองราชมา 20 ปี ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะดีใจเช่นนั้นได้อีกครั้ง \"อืม หม่อมฉะ...\" \"ไม่ต้องใช้คำนั้น พ่อไม่ได้อยากมีอำนาจกับบุตรสาวตนเอง มานี่สิ\" ฮ่องเต้เฟยหลง กล่าวเรียกบุตรสาว เหม่ยอิง ยืนนิ่งครู่นึงก่อนจะเดินเข้าไป