ตามใจ บุตรสาวคนโปรด

หลังจากอยู่ได้ไม่กี่วัน ลี่เซียนก็ขออนุญาตออกไปทำภาระกิจให้เสร็จ ตามคำสั่งของตาเฒ่าปีศาจ ในระหว่างนั้นนางก็เริ่มมีการดำเนินกิจการต่อจากแคว้นหนานซึ่งมีชิงชิงดูแล แคว้นหมิงมีจีเสวี่ยดูแล แคว้นฉินมีอ๋องแปดดูแลเนื่องจากอ๋องแปดไม่ยอมขึ้นเป็นฮ่องเต้ยังคงเป็นฮ่องเต้องค์เดิม ส่วนแคว้นเว่ยนางใช้คนจากหมู่บ้านหนีหรู่มาดำเนินงาน เพื่อจะได้คลอบคลุมทุกแคว้น เป็นศูนย์หน่วยข่าวกรอง ที่มีประสิทธิ์ภาพมากที่สุด แคว้นเหลียน ณ จวนหยางจิ้นอ๋อง \"ท่านมาหาข้าถึงนี่มีเรื่องอันใด\" เสียงหยางจิ้นเฟยถามขึ้น \"นี่ข้าใช่ฮ่องเต้หรือไม่ เฮ้อ น่าอนาจใจแท้\" เสียงฮ่องเต้กล่าวออกมาอย่างทีเล่นทีจริง \"ท่านแม่รอนานแล้ว เมื่อไหร่เจ้าจะแต่งงานสักที ข้าฟังท่านบ่นจนหูชาแล้วนะ\" \"เข้าเรื่องเถอะ\" เสียงเฉยชากล่าวมา \"ข้าจะทำอย่างไรดี ทำตามที่ท่านหมอบอกดีหรือไม่\"หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว \"ข้าก็บอกท่านไปหมดแล้ว ท่านอยากรอด รึ อยากตายเล่า\" \"ข้าเป็นพี่เจ้านะ จะโหดร้ายเกินไปไหม\" หมิงหลงฮ่องเต้โอดครวน \"ถ้าเป็นคนอื่นข้าฆ่าทิ้งไปนานแล้ว แค่คิดว่าจะตายรึจะอยู่เท่านั้น\" หยางจิ้นเฟยเริ่มจะรำคาญพี่ชายตนที่โอดครวน รำพึงรำพันไม่ยอมตัดสินใจ \"ถ้ารักเมื่อรู้ว่าป่วยก็น่าจะพอ\" พอได้ยินน้องชายพูดแบบนี้ก็เข้าใจทันที \"อืม\" สองพี่น้องมองหน้ากันเข้าใจทันที หมิงหลงฮ่องเต่ก็เสด็จกลับตำหนักทันที พอรุ่งเช้าหยางจิ้นอ๋องออกตรวจประชาชน ระหว่างมานั่งที่ร้านอาหารชื่อดังที่ชั้นสอง ก็มีบุตรสาวเสนาบดีซ้าย เดินเข้ามาทำการทักทาย \"ไม่ทราบว่าท่านอ๋องมาคนเดียวรึเจ้าคะ ให้ขะ...\" ยังพูดไม่จบประโยคก็ถูกขัดขึ้น \"ไสหัวไป\" กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา \"ท่านอ๋องข้าแค่หวะ....โอ้ยยยยย\" เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นพร้อมกับที่นางลงไปนอนร้องอย่างเจ็บปวดที่พื้น \"น่ารำคาญ\" กล่าวจบหยางจิ้นอ๋องก็เดินจากไป ทิ้งไว้แค่ หญิงสาวนางหนึ่งที่นอนเอามือกุมหน้าอย่างเจ็บปวด แคว้นหนาน จวนองค์ชายสาม ตงฟางหลินหลงกำลังนั่งฟังรายงาน \"ข้าไปได้แค่แคว้นฉิน พะยะค่ะ เกินนั้น คุณหนูบอกว่า ถ้าไม่อยากมีชีวิตก็ให้ตามไปพะนะค่ะ\" ฟู่จงรายงานตามที่ตนได้ประสบพบเจอมา คุณหนูอิงอิง น่ากลัวมากกกก \"อืม รู้แล้ว ให้คนไปสืบเรื่ององค์หญิงสิบเอ็ดมาด้วย\" \"พะยะค่ะองค์ชาย\" เมื่อรับคำเสร็จฟู่จงก็ออกมาจากห้องหนังสือ เจอหลีจิ้งจึงกล่าวว่า \"ข้าไม่นึกเลยว่าคุณหนูอิงอิง จะน่ากลัวมากขนาดนี้ ท่านหลีจิ่ง\" หลีจิ้งพยักหน้า จริงเขามองว่าคุณหนูอิงอิง ออกจะไม่สนใจองค์ชายเลยรึว่านางมีคนที่สนใจแล้วรึเปล่า แล้วองค์ชายของเขาเล่าจะทำเช่นไร ลี่เซียนเดินทางออกมาได้สักพักก็พ้นเขตแดนแคว้นเว่ย เข้าสู่แคว้นเหลียน ระหว่างทางรักษาคนมาก็ไม่น้อย สมุนไพรในมือก็พร่องลงไปมา แต่เพราะ กำไลมิติที่นางสวมได้ปลูกไว้มากเช่นกันจึงไม่ได้ส่งผลกระทบมากมาย ลี่เซียน แอบบ่น ไหนละอาวุธที่ขอ ยังมีความสามารถอีก ผู้เฒ่าขี้โม้ เทพผู้ให้กำเนิดจาม 2-3 ครั้ง \"ต้องเป็นยายหนูนั้นแน่ บ่นให้เราแน่ๆ เฮ่ย! ได้แล้วๆ\" เมื่อหาที่พักริมชายแดนได้ ลี่เซียนก็สังเกตุได้ว่า สร้อยคอของตนเรืองแสง \"แหม ถ้าไม่บ่นก็ไม่ใก้นะท่าน\" ลี่เซียน แอบค้อน พลางยิ้มๆ \"อาเฉียง ข้าจะพักผ่อน เจ้าก็ไปพักเถอะ\" ว่าแล้วลี่เซียนก็เดินเข้าห้องพักไป แต่ไม่ได้พักนางเข้าไปนั่งสมาธิเรียกอาวุธที่คุณตาให้มา อย่างแรกคือ ขลุ่ย อย่างที่สองคือพัด ลี่เซียนจึงถามเสี่ยวยู่ว่าสองอย่างนี้คืออะไร ใช้ยังไง ดีอย่างไร \" นั้นเป็น ขลุ่ยอินชิว ตรงตามชื่อคือ เสียงแห่งฤดูใบไม้ร่วง เป็นอาวุธเทพขั้นสูง ส่วนพัดคือ พัดวายุอัคคี เป็นอาวุธเทพขั้นสูงเช่นกัน\" สามารถกลายร่างเป็นคนได้เช่นพวกเสี่ยวเป่ยกับเสี่ยวยู่ \"งั้นข้าจะตั้งชื่อให้ว่า เสี่ยวอินกับเสี่ยวเฟิง ที่แปลว่า เสียงกับลม\" ว่าพลางพยักหน้า เสี่ยวเฟิงเอ่ยว่า \"ท่านเทพฝากของมาให้ท่าน ให้เข้าไปในสร้อยมิติ ขอรับ\" ลี่เซียนพยักหน้ากล่าวว่า \"ฝากพวกเจ้าด้วย\" แล้วก็นั่งสมาธิหายเข้าไปในมิติ ภายในมีหนังสือมากมาย ทั้งเคล็ดวิชา วิธีใช้อาวุธเทพต่างๆ เต็มไปหมด \"เฮ้อ! นี่ประชดข้าใช่ไหม ก็ได้เดี๋ยวแม่จัดให้ ฮึ! แค่นี้ ชิวๆ\" ว่าแล้วก็นั่งลงอ่านหนังสือทันที ด้วยเพราะขอพรมาแล้ว จึงอ่านได้เร็วและจำได้ทันทีแถมยังนำมาใช้ได้จริงเสียด้วย เมื่ออ่านจบทั้งหมดก็ออกมา ลี่เซียน คิดว่าคงใช้เวลาหลายวัน อาเฉียงน่าจะเป็นห่วง แต่พอออกมากลับกลายเป็นว่าผ่านไปแค่ 6 ชั่วยาม แต่ภายในมิติเป็น 6 วัน เมื่ออกมาแล้วจึงล้มตัวลงนอน ยังมีเวลาอีกหน่อยกว่าจะเช้า เป็นไปตามคาดว่ามีคนบางคนมารอรับตัวนางที่ด้านล่างโรงเตี้ยมตั้งแต่เช้า เมื่อนางเดินลงมา \"ท่านมาแล้ว ท่านหมอ\" หยางจิ้นเฟย เอ่ยพร้อมกับยกมุมปากน้อย \"หู ตา ไวจริงแท้ หรือไม่คงมาเฝ้าที่ชายแดนเลยกระมั้ง\" คำพูดประชดประขันที่ออกมาจากปาก ลี่เซียนหาได้ทำให้ หยางจิ้นเฟยโกรธไม่กลับกัน เขากลับยิ้มแบบมีแผนการในใจ \"มารับท่านหมอ มีเรื่องอันใดให้มาไม่ได้กัน\" หยางจิ้นเฟยกล่าวยิ้มๆ ซึ่งการกระทำเช่นนี้ทำให้บรรดาทหารที่ตามมารอรับด้วยตกตะลึงกันทั้งกอง \"ท่านอ๋องกินยาผิดขนานมารึเปล่า\" มีทหารคนนึงเอ่ยขึ้น ทุกคนก็คิดเช่นนั้น ตั้งแต่เข้ามาเป็นทหารไม่เคยได้ยินว่าท่านอ๋องยิ้มแม้ต่อหน้าองค์ฮ่องเต้ยังไม่ยิ้มแม้แต่น้อย จะไม่ให้ข้ารักษาชาวบ้านหน่อยรึ อย่าเห็นแก่ตัวนัก ถึงเป็นเชื้อพระวงศ์ก็เถอะ\" \"ระแวกนี้ข้าให้หมอหลวงลงพื้นทึ่ช่วยหมดแล้ว ไม่มีโรคประหลาดที่ท่านต้องรักษาเป็นพิเศษ ไม่ทีขาดตกบกพร่อง ส่วนที่หนักก็ให้รับไปรอที่จุดพักซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก\" ไป๋เฟิ้งตกใจอ้าปากค้างนี่เป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่เขาเคยได้ยินจากท่านอ๋อง ทั้งยังเป็นการอธิบายที่ท่านอ๋องไม่ชอบ เวลาที่คุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงานและไม่สนิท ต้องมีอะไรที่หุบเขาปีศาจวันนั้นไป๋เฟิ้งยังคงคาใจ ตรงกันข้ามกับเจียงเฉียงที่ยืนอยู่ข้างแต่เหมือนไม่มีตัวตน ได้ฟังการพูดคุยของคุณหนูอิงอิง กับ ชายคนนี้คาดว่าน่าจะรู้จักกันมาก่อนและค่อนข้างจะสนิทเป็นพเศษด้วยจึงจะทำใจไว้นานแล้วแต่ตนก็ยังหวังว่าคงนานกว่านี้ เขาอยากอยู่สองคนแบบเมื่อก่อนให้นานกว่านี้ถึงรู้ว่าตนไม่คู่ควรแต่ก็ยังแอบคิดเข้าข้างตนเองบ้างเล็กน้อยก็ยังดี เมื่อออกเดินทางมาได้สักพักก็มีทหารมารายงานว่า มีคนป่วยโรคที่หมอหลวงไม่รู้จัก คนนึงอาการค่อนข้างจะหนัก ลี่เซียน จึงให้ทการคนนั้นรีบพานางไปทันที เมื่อถึงสถานที่รักษาบรรดาหมอหลวงทำความเคารพท่านอ๋อง แต่ลี่เซียนหาสนใจไม่ถามว่า \"คนป่วยอยู่ที่ใด\" เมื่อพวกหมอหลวงได้ยินก็พากันสงสัยเสียงที่ได้ยินนั้นนางยังเด็กอยู่เลยจะใช่หมอปีศาจรึ? ทุกคนมองหน้าหยางจิ้นอ๋อง \"จะรออีกนานไหม น่ารำคาญจริง รักษาไม่ได้ก็หลบไปเกะกะ\" ลี่เซียนเห็นแววตาสงสัยเชิงดูถูกก็ให้พานหงุดหงิด เมื่อมาถึงคนป่วย ลี่เซียน ก็รู้ทันทีว่าทำไมทุกคนรักษาไม่ได้ เพราะอาการแบบนี้คือไส้ติ่งอักเสบ น่าจะใกล้แตกแล้วต้องผ่าเอาไส้ติ่งออก เมื่อจะเริ่มรักษาก็ให้อาเฉียงเข้ามาช่วยเช่นปกติ และให้ทุกคนออกไปให้หมด หลังจากผ่าตัดก็ใช้ยาสมานแผลและยาอีกสามอย่าง รอคนไข้ฟื้นเอง ถ้าฝ่าตัดต้องมห้ฟื้นเองเท่านั้น