การรักษาที่คล้ายกัน

เมื่อสั่งงานเรียบร้อย ลี่เซียนก็เดินทางมาที่วังหลวง แต่พอใกล้จะถึงประตูวัง \"เจ้าหลบไป\" ลี่เซียนหันไปมองก็เห็นหญิงนางหนึ่งสวมหน้ากากเงินคล้ายของนาง แต่ไม่ใช่ วันนี้นางไม่สวมหน้ากากแต่ใช้ผ้าปิดแทน \"ทำไมต้องหลบ\" ลี่เซียนเอ่ยออกมาด้วยท่าทางสบายๆ \"ข้าจะเข้าไป ไม่รู้รึว่าข้าเป็นใคร ช่างกล้านัก\" พูดวางอำนาจ และอวดบารมี พร้อมมีคนมามุ้งดูและมีคนเดินตามมาหลายคน เริ่มทำหน้าไม่พอใจลี่เซียน \"นี่คือท่านหมอปีศาจ เจ้าไม่รู้จักรึ หลบไปให้พ้นทาง ท่านหมอได้รับเชิญให้เข้าวัง\" มีคนพูดออกมาแทนหญิงสาวคนนั้น \"อ้อ! รึ\" ยังคงทำท่าทางสบายๆ อยู่ \"ใครเชิญเจ้ารึ ฮ่องเฮารึ\" \"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า หลบไป!\" ว่าพลางจะเดินผ่านโดยมีคนเดินเข้ามาจะผลักนาง ลี่เซียนไม่สนใจเดินไปยื่นป้ายของหยางจิ้นอ๋อง เพื่อเข้าวัง ทหารยามได้รับคำสั่งไว้แล้วว่าถ้ามีคนเอาป้านของท่านอ๋องมายื่นใก้พาไปที่ท้องพระโรงทันทีไม่ต้องไต่ถาม เมื่อทหารยามตรวจดูว่าใช่จึงรีบพาลี่เซียนเข้าวัง ส่วนหญิงสาวนางนั้นก็ตามเข้าไปทันทีเพราะมีป้ายของฮ่องเฮา เมื่อมาถึงท้องพระโรง ผู้คนต่างมองพวกนางทั้งสอง หยางจิ้นเฟยนั้นแค่มองก็รู้แล้วว่าลี่เซียนไม่ได้ใส่หน้ากากมา หญิงสาวนางนั้นทำการคุกเข่าคำนับฮ่องเต้ ส่วนลี่เซียนนั้นแค่ยอตัวนิดหน่อย \"บังอาจนักกล้าดีอย่างไรไม่คุกเข่าคำนับฮ่องเต้\" เสียงฮ่องเฮาที่ทรงอำนาจเอ่ยขึ้น \"ขนาดท่านหมอปีศาจยังมรงให้เกียรติแล้าเจ้าเป็นผู้ใด\" \"แล้วไง ฮ่องเต้มิใช่คนรึ ก็ทำความเคารพแล้วมากเรื่องทำไม อ้อ! ถ้านางเป็นหมอปีศาจจริงๆ ทำไมทั้งที่ทะเละกันกับข้าที่หน้าประตูแต่ข้าไม่ยังถูกพิษ มิใช่ว่าหมอปีศาจเลื่องลือเรื่องความเอาแต่ใจมิใข่รึ\" ทุกคนต่างหันไปมองหญิงสาวอีกนางที่มีคนติดตามมา ลักษณะคล้ายเจียงเฉียง 6-7 ส่วน \"ข้ามิสนใจ เรื่องแค่นี้ดอก\" พูดด้วยการวางท่าทีสูงส่ง \"อืม เจ้าคือหมอปีศาจก็ไปรักษาสิ\" หยางจิ้นเฟยเอ่ยปากบอกหญิงสาวที่สวมหน้ากาก \"แล้วนางเล่าปลอมเป็นหมอปีศาจเข้าวังมามีความผิดมิใช่รึ\" หญิงสาวนางนั้นกัดไม่ยอมปล่อยนาง \"ข้ายังมิเอ่ยเลยว่าข้าเป็นใคร ทำไมเจ้าถึงรู้ล่ะว่าข้าเป็นใคร ฮ่าๆๆๆ\" ลี่เซียนหาได้มีอารมณ์โกรธหรือโมโห แต่ยังทำตัวสบายๆเช่นเดิม \"ถ้าเจ้าไม่ใช่ดังว่า เหตุใด....\" หญิงสาวนางนั้นยังเอ่ยไม่จบ ลี่เซียนก็พูดแทรกขึ้นมาว่า \"หม่อมฉันองค์หญิงสิบเอ็ดเฟิ้งอวี้ลี่เซียน แห่งแคว้นเว่ย เพคะ\" พร้อมกลับปลดผ้าปิดหน้าลง เสียงซูดลมหายใจ ทั้งบางคนที่ตกตะลึงในท้องพระโรงเป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้แล้วทั้งลี่เซียนและหยางจิ้นเฟย \"หม่อมฉันเดินทางมาเพื่อร่วมงานสานสัมพันธ์ 5 แคว้น แต่ระหว่างทางพบเจอท่านอ๋องเข้า วันนี้จึงถือโอกาสเข้ามาเพื่อถวายพระพร องค์ฮ่องเต้แคว้นเหลียนเพคะ\" ว่าพลางยิ้มน้อยๆไปพลาง แต่มีรึที่ฮ่องเต้จะไม่รู้ เพราะอาการน้องชายของเขาแสดงออกว่าพึงพอใจเช่นนั้น หึๆ \"เป็นเกียรติมากที่องค์หญิงลี่เซียนเสด็จมาแคว้นเหลียนแล้วเข้ามาทักทายเรา เอาไว้วันหน้าเราจะเลี้ยงต้อนรับละกันนะ\" \"ขอบพระทัยอย่างยิ่งเพคะ\" หยางจิ้นเฟยรู้สึกไม่พอใจ จึงเอ่ยว่า \"เช่นนั้นเพื่อเป็นเกียรติให้กระหม่อมพาไปเดินเที่ยวชมวังหลวง ได้หรือไม่\" จากการพูดครั้งนี้ของท่านอ๋องทำเอาบรรดาขุนนางทั้งหลายตกใจ มองหน้ากันไปมา ขนาดบุตรสาวท่านเสนายังเข้าใกล้ไม่ได้ แต่นี่ท่านอ๋องออกหน้าพาชมวังหลวง ไม่น่าเชื่อๆ แต่จะว่าได้รึสาวงามหล่มบ้านหล่มเมืองขนาดนี้ ต่อให้เป็นท่านอ๋องก็ใจละลายได้เช่นกัน \"ด้วยความยินดียิ่งเพคะ\" กล่าวพลางก้มหน้าเอียงอายเล็กน้อย หยางจิ้นเฟยแอบขำในใจ แมวน้อยของเขานี่แสดงได้สมบทบาทจริงๆ หึๆๆๆ ในทางกลับกันองค์ฮ่องเต้กลับมองว่า \"นี่สินะน้องสะใภ้ของข้า ต้องไปบอกเล่าสู่ท่านแม่ฟัง\" \"ท่านรู้อยู่แล้วรึ\" ลี่เซียน เอ่ยปากถาม หยางจิ้นเฟย \"เรื่องใด?\" หยางจิ้นเฟยถามตอบ \"เรื่องหมอกำมะลอนั้น\" นางสงสัยอยู่เพราะเห็นเขาไม่ทักท้วงตอนนางเอ่ยปาก \"ถ้าข้าเจ้า เจ้าจะทำฉันใด? ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เข้ามาในนามหมอปีศาจอยู่แล้ว\" \"ข้ากลัวมาในนามหมอปีศาจ ตาเฒ่าเชี่ยวต้องรีบแจ้นมาแน่ๆ\" ว่าพลางทำท่าทางขนลุกขนชัน \"รู้จักเจ้ารึ\" \"ยิ่งกว่ารู้จัก คนบ้าอะไรแก่ปานนั้นมาขอเปฌนศิษข้า บรือ!!\" ลี่เซียนเดินชมนกชมไม้ไปเรื่อยๆ จนมาพบคนที่ไม่คาดคิด เช่นเดียวกันกับหยางจิ้นเฟย ลี่เซียนทำความเคารพแบบนอบน้อม \"ถวายพระพร องค์ไทเฮาเพคะ\" \"ถวายพระพร เสด็จแม่\" ที่จริงองค์ไทเฮาได้รับข่าวจากฮ่องเต้ว่าหยางจิ้นเฟยพาลูกสะใภ้เข้าวัง ในใจอดไม่ได้ที่จะมาชื่นชมจึงต้องแกล้งทำว่ามาเดินเล่นแล้วบังเอิญเจอ \"อืม เจ้าไม่คุ้นหน้าเลยนะ\" \"หม่อมฉันองค์หญิงสิบเอ็ด แคว้นเว่ย เฟิ้งอวี้ลี่เซียนเพคะ\" ลี่เซียนกล่าวอย่างมีมารยาท ไทเฮามองอย่างชื่นชม สมกับที่ฮ่องเต้บอกจริงๆ ว่านางงดงามหาใดเปรียบจริงๆ ไม่น่าล่ะบุตรชายตัวดีของเขาถึงกับเดินตามเฝ้าเพียงนี้ \"ไปหาที่นั่งคุยกับเถอะ\" \"เสด็จแม่ ลี่เซียนพึ่งเดินทางมาถึงให้นางได้พักผ่อนมิดีรึ\" หยางจิ้นเฟยรู้ว่าแม่ตนต้องการสอบถามเรื่องของนางกับเขาแน่ เขาไม่มีวันยอมหรอก \"อะไรแค่นั่งคุยไม่มีอะไรมาก ส่วนเจ้าจะไปทำอะไรก็ไป ทิ้งองค์หญิงไว้นี่ แม่ไม่ใช่เสือแม่ไม่กินหรอก\" หยางจิ่นเฟยกำลังจะเอ่ยปากก็ไม่ทันซะแล้ว ไทเฮาจูงแขนลี่เซียนให้เดินตามไปที่ศาลากลางน้ำสระบัว เขาจึงได้แต่เดินตามไป \"รู้จักกับอาเฟยนานรึยัง แล้วเขาเป็นอย่างไรบ้าง\" เพื่อไม่ให้เสียเวลา ไทเฮาก็รีบถามทันที \"เออ ก็ไม่นานเพคะ ท่านอ๋องช่างเจรจานักเพคะ\" ลี่เซียนกล่าวตามจริง ตั้งแต่รู้จักกันหยางจิ้นเฟย พูดมากจริงๆ ไทเฮาหยุดเดอนครู่นึง ถามย้ำอีกที่ว่า \"ช่างเจรจารึ อาเฟยน่ะรึ\" เฝ\"เพคะ รึปกติท่านอ๋องไม่พูดมากรึเพคะ งั้นก็แปลกแล้วเพคะ\" ไทเฮารู้ทันทีว่าบุตรชายตนคง พึงใจนางมากทีเดียว นี่ขนาดลากนางมายังจะเดินตามมาอีก \"ใช่แล้วปกติถามสองคำ ตอบหนึ่งคำ\" \"ยังคิดว่าจะไม่แต่งงานซะอีก อ้อ! อย่าเรียกไทเฮาสิมันดูห่างไกลนัก เอาอย่างนี้เรียกเสด็จแม่เหมือนอาเฟยก็ได้ แม่ก็จะเรียกเจ้าว่าเซียนเอ๋อ นะจะได้ไม่ดูห่างไกลนัก\" ลี่เซียนว่าจะเอ่ยปากค้านแต่อีกคนกลับพูดขึ้นว่า \"อืม เซียนเอ๋อก็ดี\" ทำเอาสองสาวต่างวัยหันหน้ากลับไปมองแล้วหันมามองหน้ากัน หัวเราะชอบใจกันใหญ่ เหล่าขันทีและสาวใช้น้อยใหญ่ที่รับใช้ไทเฮามาไม่เห็นไทเฮาทรงหัวเราะร่าแบบนี้นานแล้วก็พานพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปตามๆกัน เมื่อเวลาผ่านไปนานแล้ว ลี่เซียนจึงขอตัวกลับ ไทเฮาบอกให้นางพักที่ตำหนักในวังหลวงแต่ลี่เซียนปฏิเสธบอกว่าอยากชมเมืองสักหน่อย ไทเฮาจึงไม่คัดค้าน แต่บอกให้หยางจิ้นเฟยเป็นคนพานางไปเที่ยวชมเมืองด้วยตัวเอง ซึ่งตรงกับใจบุตรชายยิ่งนักเขาไม่ปล่อยนางไปคนเดียวหรอก ไม่มีทาง เมื่อเดินออกมาที่ท้องพระโรงเพื่อขอตัวกลับก็เจอกับปัญหาใหญ่