已经是第一章了
การรักษาที่คล้ายกัน 2
\"ท่านอาจารย์ ท่านมาพอดีเลย ข้าหาท่านมาตลอดทาง มีคนให้ท่านไปรักษา\" ท่านหมอเทวดาเชี่ยวมาถึงก็ถามหาท่านหมอปีศาจ ทั้งที่ทุกคนบอกว่าหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆคือหมอปีศาจ แต่หมอเทวดาก็หาฟังไม่
ทุกคนหันมองไปตามสายตาที่หมอเทวดา หันไปพร้อมกับคำทักทายที่ทำเอาคนทั้งท้องพระโรงยิ่งตกตะลึงไปกันใหญ่
\"ท่านมาได้ยังไง แล้วก็ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าไม่รับศิษย์ที่แก่คราวปู่แบบนี้ เฮ้อ!!!\"
ฮ่องเฮาทรงกล่าวขึ้นว่า \"ท่านว่าอะไรนะ อาจารย์รึ ท่านหมอเทวดาท่านทักผิดคนรึไม่ นางคือองค์หญิงสิบเอ็ด จากแคว้นเว่ยนะ แถมยังไม่ได้สวมหน้ากากปีศาจ\"
\"มิผิดๆ อาจารย์ตนเองจะจำผิดได้เยี่ยงไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่านางไม่เคยนอบน้อมอ่อนแอแบบนั้น ข้าบอกเลยว่าต่อให้เจ้าปลอมตัวมาดีเยี่ยงไร ก็เทียบไม่ได้กับนางหรอก ข้าเป็นพยานได้เลย\"
\"งั้นนางคือใคร\"บรรดาราชบริพารที่อยู่ในท้องพระโรงท้วงติ่งขึ้นมา
\"นั้นสิแล้วนางคือใคร\"หมอเทวดากล่าวขึ้นมา\"ก็ท่านหมอปีศาจอาจารย์ข้าไม่ใช่นาง แล้วนางคือใคร\"
ฮ่องเต้ทรงมองมาที่ฮ่องเฮา แล้วกล่าวว่า \"ฮ่องเฮาบอกมาสิว่านางคือใคร นางมาในนามฮ่องเฮานี่\" ว่าพลางใช้สายตาถามว่าเจ้าทำอะไร
ฮ่องเฮานิ่งครู่นึงมองหญิงสาวนางนั้น กล่าวว่า \" เจ้ามาหลอกข้าเพื่อสิ่งใดบอกมา\" ทำเอาคนในท้องพระโรงทำสีหน้าไม่ถูกก็ตอนแรกบีบบังคับให้ท่านหมอยอมมิใช่รึ กระทั้งเข้าข้างโดยเห็นได้ชัดตอนนี้กลับพลิกเรื่องง่ายๆเช่นนี้เลยรึ
\"เฮ้อ! พอเถอะนะ ส่วนท่านเลิกเรียกข้าอาจารย์สักที ถ้าข้าเป็นอาจารย์ท่าน แล้วฮ่องเต้จะเรียกข้าว่าอย่างไร\" ลี่เซียนเอ่ยออกมาอย่างจนใจ
\"โถ! ทะ...\" ด้วยสายตาลี่เซียนที่มองอย่างคาดโทษ ทำให้หมอเทวดาเชี่ยวก็ไม่กล้าพูดต่อ
\"เหอ ข้ารูว่าเจ้าจะให้ข้าไปรักษาใคร เขามีอาการแบบเดียวกันกับฮ่องเต้ ข้าเคยเตือนเขาแล้ว แรกๆทำเพราะรัก สักพักทำเพื่ออำนาจ รู้ว่าอีกคนป่วยเพราะตนก็น่าจะพอได้แล้วนี่เรียกว่ารักรึ ำร้สาระสิ้นดี\" ลี่เซียนเอ่ยขึ้นมา ทำเอาฮ่องเฮาหน้าชา เพราะตน เองเป็นเช่นนั้น
\"ข้าไม่ไป ท่านต้องไป ระหว่างที่ข้ารักษาท่านจะต้องดูอย่างใกล้ชิด เข้าใจนะ\"
\" ออ! หัดรักษาคนจนๆบ้างคนมีอำนาจน่ารำคาญ รักษาไม่ได้ก็มีแต่จะฆ่าๆ ตนเองยังไม่อยากตายเคยคิดถึงคนอื่นบ้างไหมเขาก็ไม่อยากตายเหมือนกัน\" เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย บี่เซียนก็หันหน้าไปทาง ฮ่องเต้และฮ่องเฮา ทำเอาทั้งสองนั่งแทบไม่ติด
\"เจ้าจะเริ่มเมื่อใด\" หยางจิ้นเฟยเอ่ยปากถาม
\"เมื่อพวกท่านจัดการคนทำได้ ถ้าไม่กล้าเพราะใกล้ชิด ก็ยอมตายเถอะ น่ารำคาญจริงๆ\" พูดจบก็เดินออกจากท้องพระโรงไปโดยไม่สนใจว่า คนที่มองตามนั้นจะเป็นเช่นไร
\"เห็นไหมๆนี่สิถึงจะใช่นาง ท่านหมอปีศาจ ไม่มีทางทีท่านจะอ่อนข้อให้เชื่อะระวงศ์หรอก\" ว่าพลางมองดูหญิงสาวที่จากตอนแรกกลายเป็นนั่งคุกเข่าในตอนนี้
\"ท่านตัดสินใจเถอะ เพราะข้าไม่สามารถชาวยท่านได้มากกว่านี่\" หยางจิ้นเฟยกล่าวกับผู้เป็นพี่ชายตน แล้วเตรียมจะเดินออกไป
\"ทุกคนออกไปให้หมด ฮ่องเฮาเจ้าอยู่ก่อน เจ้าด้วยหยางจิ้นอ๋อง ส่วนนางนำตัวไปโบยจนตายโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูง ทั้งยังหลบหลู่อาจารย์ยายข้าแค่นี้ก็ไม่สมควรมีชีวิตต่อเพื่อหลอกผู้อื่นได้อีกแล้ว\" กล่าวจบก็โบกมือให้คนออกไป รวมทั้งนำหญิงสาวที่ปลอมตัวมาไปลงโทษ โดยไม่คิดที่จะเปิดหน้าดูด้วยซ้ำไป
เมื่อทุกคนอแกไปหมดแล้ว \"ท่านพี่มีเรื่องใดรึเพคะ\" ฮ่องเฮาเอ่ยถามแบบอดไม่ได้ที่จะตกใจนิดๆ
\"ตั้งแต่เมื่อใด\" ฮ่องเต้ถามฮ่องเฮา เขาไม่อยากพูดหรอก แต่ก็เหมือนที่ท่านหมอบอก ไม่มีใครอยากตายหรอกนะ
ฮ่องเฮารู้ว่าตนปิดบังไม่ได้แล้ว ก็กล่าวออกมาอย่างสงบนิ่งว่า \"ตั้งแต่แรกเพคะ\"
\"ทำไม ข้าไม่ดีต่อเจ้ารึ เซียวอวี้อิง\"
\"เปล่าเลยเพคะ เป็นเพราะหม่อมฉันโลภมากเพคะ กลัวพระองค์จะไม่สนใจ กลัวพระองค์ไปอยู่กับสนมอื่น กลัวพระองค์ทิ้งหม่อมให้อยู่เพียงลำพัง จึงทำเช่นนั้น\" ว่าพลางทำสีหน้าหนักแน่น
\"แล้วเจ้าไม่รู้สึกผิดต่อข้าบ้างรึ\" หยางจิ้นหมิงหลงถามผู้เป็นภรรยา
\"หม่อมฉันกลับคิดว่า ต่อให้ย้อนกลับไปได้ก็ยังจะทำเช่นนั้นเพคะ\"
\"อืม เราเข้าใจแล้ว อาเฟย เจ้าพานางออกไปเถอะ พรุ้งนี้ข้าจะประกาศความผิดนาง\" ว่าแล้วก็หันหล้งให้ เพื่อให้หยางจิ้นเฟยพาเซียวอวี้อิงออกไปจากท้องพระโรง ครู่ต่อมาขันทีข้างกายก็เดินเข้ามา \"ไม่เป็นไรนะพะยะค่ะ ให้กระหม่อมพากลับตำหนักนะพะยะค่ะ\" ฮ่องเต้พยักหน้า กล่าวว่า \"พาข้าไปหาเสด็จแม่\" \"พะยะค่ะ\"
ไทเฮาที่ทรงกำลังจะเข้านอนก็รีบออกมาพบ \"มีเรื่องอันใดรึ ถึงได้มาดึกดื่น ที่จริงลูกไม่อยากบอกท่านแม่เลย แต่ลูกอยากบอกท่านก่อนทุกคน\" ว่าแล้วก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับฮ่องเฮาและท่านหมอปีศาจให้ไทเฮาฟัง เล่าจบก็ถามความเห็นว่าจะทำเช่นไรกับนาง
\"แล้วเจ้าคิดว่า ถ้าเป็นท่านหมอ นางจะทำอย่างไร ถ้าทำให้นางไม่พอใจนางจะทำเหมือนแคว้นฉินหรือไม่เจ้ากลับไปคิดดู แม่ไม่ว่าทำความที่สมควรเถอะ\" ไทเฮาทรงถอนหายใจ ที่จริงนางก็เอ็นดูลูกสะใภ้คนนี้ยิ่งนัก นางทั้งอ่อนโยน นอบน้อม ทั้งนิสัยใจคอก็ดี แต่ไม่รู้ว่าที่ทำมาคือการเสแสร้ง กลับกันท่านกลับมองว่านางทำอย่างจริงใจำม่ได้เสแสร้ง แต่เหตุใดจริงเป็นเช่นนี้ เฮ้ออออ
รุ่งเช้าภายในท้องพระโรงเสียงพูดคุยอื้ออึง
\"ฮ่องเต้เสด็จจจจจจ ไทเฮาเสด็จจจจจจ\" เสียงขันทีประจำพระองค์ประกาศก้อง บอกกล่าวว่าฮ่องเต้เดินทางมาถึงแล้ว ทุกคนจึงเงียบเสียงลง
เมื่อเดินมานั่งประจำทีแล้ว ก็กวาดตามองทั่วทั้งท้องพระโรง \"ลุกขึ้นเถอะ ตามสบาย\"
ลี่เซียนก็คำนับแบบเดิมคือแค่ย่อกาย เช่นกันกับหยางจิ่นอ๋อง
เมื่อทุกคนประจำที่ตนเองและนั่งลงเรียบร้อยแล้วก็เป็นท่านเสนาบดีซ้าย กล่าวว่า \"กราบทูลฝ่าบาทเรื่องความผิดของ...\"
\"เราได้ตัดสินใจเรื่องความผิดของฮ่องเฮาแล้ว ท่านไม่ต้องกล่าวสิ่งใดอีก เอาหล่ะ\" เว้นวรรคนิดนึงก่อนจะกล่าวว่า \"ด้วยแต่เดิม ฮ่องเฮานั้นต้องมีความเมตตาและโอบอ้อมอารี แต่ฮ่องเฮาขาดซึ่งความโอบอ้อมอารีจึงเป็นผลทำให้ขาดคุณสมบัติ และยังมีโทษหนัก ลอบวางยาปลงพระชนน์ฮ่องเต้ ทั้งที่อยู่ด้วยกันมานานปีแต่ยังมีความคิดไม่ปล่อยวาง เช่นนั้นจึงให้ปลดออกจากตำแหน่งและประทานยาพิษเพื่อให้คงไว้ซึ่งกฎหมาย ตามกฎหมายแคว้นเหลียนคือประหารทั้งตระกูล แต่เพื่อพระโอรสและธิดาที่ยังอยู่จึงลงโทษแค่ เซียวอวี้อิง คนเดียว โดยไม่มีคำทัดทานใดไม่มีข้อแม้หากใครกล้าทัดทานข้าจะให้ตามนางไป\" กล่าวจบก็นิ่งฟัง รอชมว่าจะมีผู้ใดคัดค้านหรือไม่
\"ท่านหมอท่านมีสิ่งใดจะกล่าวรึไม่\" วันนี้ลี่เซียนสวมหน้ากากมาเพราะใครบางคนไม่พอใจ และนางก็ไม่ชอบที่มีคนมามองนานๆด้วย
\"อืม ที่จริงท่านถูกวางยาเสน่หา แต่พอหลังจากที่ท่านเริ่มมาอาการป่วยนางได้เริ่มให้ยาเพิ่มคือยาลืมเลือน เพื่อทำให้ท่านไม่สามารถ ทำราชกิจของฮ่องเต้ได้ ดังนั่นการรักษา ต้องใช้เวลา 7 วัน ระหว่างนั่นท่านหมอเชี่ยวจะดูแลท่าน
已经是最新一章了
加载中
