เริ่มต้นรักษา

เมื่อ ลี่เซียนกล่าวจบบรรดาขุนนางต่างกระซิบกระซาบ ไม่น่าเชื่อว่าฮ่องเฮาถึงขั้นจะปลงพระชนน์ฮ่องเต้เลยรึ ไม่น่าเชื่อๆ \"พรุ้งนี้เตรียมตัวไว้ อ้อ! เตรียมคนไว้ด้วย\" หยางจิ้นเฟยกล่าวต่อว่า \"ใช้เวลานานหรือไม่\" \"วันแรก 2 ชั่วยาม และจะเพิ่มขึ้นวันละ 2 ชั่วยาม ส่วนยาข้าจะเขียนเทียนให้บางส่วนเพราะยาบางตัวหาไม่ได้มีที่ข้าเท่านั้น\" \"ถ้ายังไม่รักษาตอนนี้ล่ะ\" ฮ่องเต้ทรงถามขึ้น \"ก็ไปขอร้องเง็กเซียนฮ่องเต้ดูว่าท่านจะรักษาได้หรือไม่\" ลี่เซียนตอบแบบสบายๆ ทำเอาฮ่องเต้ สะอึกพูกไม่ออก หยางจิ้นอ๋องได้ยินเช่นนั้นก็ยกมุมปากขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็ทำให้คนที่มองดูอยู่ถึงกับอึงไปเลยที่เดียว ท่านอ๋องโหด ยิ้มเป็นด้วยรึ ถ้าไม่เห็นด้วยตาใครจะเชื่อ ส่วนท่านหมดเทวดานั้น ไม่มีทางที่จะอั้นไว้หัวเราะเสียงดังลั่นทั้งท้องพระโรง ตรงกันข้ามกับทางด้านฮ่องเฮาซึ่งนั่งน้ำตาไหลเป็นทาง บ่นรำพันว่า \"ท่านฆ่าข้าได้จริงรึ ท่านฆ่าข้าได้เช่นไร\" \"เสด็จแม่ท่านวางยาท่านพ่อจริงรึ\" องค์ชายใหญ่กับองค์ชายรองรีบเดินเข้ามาถามฮ่องเฮา \"หึๆๆๆ ข้าทำเพื่อเจ้า เจ้าต้องได้เป็นรัชทายาท เจ้าต้องได่เป็นฮ่องเต้องค์ต่อไป เข้าใจรึไม่ๆ\" องค์ชายทั้งสองมองมารดาของตนเช่นคนไม่เคยรู้จัก \"ข้าวางยาท่านแล้วยังไง สุดท้ายแล้วท่านก็ไม่เลือกข้าอยู่ดี ฮือๆๆๆๆๆ\" เมื่อไดเวลาที่ ฮ่องเต้ทรงมีราชองค์การมาถึง ขันทีข้างกายฮ่องเต้ได้เอายาพิษที่ได้จากฮ่องเต้ประทาน เอามาให้อดีตฮ่องเฮา \"ฝ่าบาททรงฝากคำมาให้แก่ท่านว่า \"ฝ่าบาทยังจำได้เสมอในวันที่ท่านกับฝ่าบาทพบกันครั้งแรก ในวันที่ฝนตกใต้ชายคาเดียวกัน มิมีวันลืม แต่ทำไมท่านถึงได้ลืมเลือนเสียเล่า\" เชิญพะยะค่ะ\" ว่าพลางเอายาพิษวางตรงหน้า อดีตฮ่องเฮา เมื่อฮ่องเฮาได้ฟังคำที่ฮ่องเต้ฝากมา ก็ร้องไห้อย่างหนักแล้วกล่าวว่า \" หม่อมฉันขอโทษเพคะฝ่าบาท เป็นหม่อมฉันเองที่ผิดๆ หม่อมฉันผิดสัญญาที่ได้ให้ไว้กับพระองค์ ฮือๆๆๆๆ\" กล่าวจบก็ยกยาพิษขึ้นดื่ม เมื่อออกมาจากท้องพระโรง หยางจิ้นหมิงหลงก็ได้เชิญ ลี่เซียน หยางจิ้นอ๋องและท่านหมอเทวดา มาที่ห้องทรงพระอักษร \"เราต้องเตรียมตัวอย่างไร ท่านหมอ\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว \"แต่ท่านเตรียมตัวรับความทรมานจากการแก้พิษก็พอ ดังนั้นท่านต้องให้กินให้อิ่ม ในระหว่างที่รักษาท่านจะต้องมีสติครบทุกประการ เท่านั้นเอง\" ลี่เซียนตอบหมิงหลงฮ่องเต้ \"ข้าก็บอกตั้งนานแล้วว่าให้หยุดกินก็ยังกินอยู่ได้ เฮ้อ! ไม่รักตัวเองรอให้คนอื่นมารักรึไง ไม่มีทาง\" \"อืม เจ้าก็อย่าบ่นมากนักเลย หืม\" หยางจิ่นอ๋องกล่าว \"ข้าถือคำว่า \"เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนเป็นสัตว์\" ก็แค่นั้น จะทนทำไมเวลาเจ็บเขาไม่ได้มาเจ็บกะเราสักหน่อย ช่างเถอะแค่พรุ่งนี้เริ่มตอนยามอุ้ย ข้าก็จะไปพัก ช่วงนี้ก็ให้คนไปหายาที่ข้าเขียนเทียบให้ละกันให้พอใช้สำหรับ 7 วัน\" ว่าแล้วลี่เซียนก็ขอตัวกลับไปพัก โดยพักที่ตำหนักใกล้ที่ประทับของหมิงหลงฮ่องเต้ เมื่อถึงเวลาที่ต้องมารักษาฮ่องเต้ ลี่เซียน ไม่ได้เรียกอาเฉียงเข้ามาเพราะที่นี่คนมากมาย แต่ที่จวนต้องมีคนดูแลรวมทั้งธุรกิจต่างๆด้วย \"ใช้ห้องที่เงียบสงบหน่อย ห้ามมีคนมารบกวนเวลารักษา ท่านจะให้ใครอยู่เป็นเพื่อนตอนลงแช่ยา วีนนี้ฝั่งเข็มเปิดลมปราณในร่างกายก่อนอันนี้ท่านหมอเชี่ยวทำได้ หลังจากนั้นค่อยไปแช่น้ำยา แต่ทุกขั้นตอนตั้งมีสติตลอดด้วย\" ลี่เซียนอธิบายขั้นตอนต่างๆ \"ให้อาเฟยอยู่กับเราก็พอ ส่วนท่านขีนทีฮง ข้าไว้ใจเจ้าเรื่องการเตรียมยา ภายนอกห้อง\" การพูดเช่นนี้ขันทีข้างกายก็น้ำตาปริ่ม ที่ได้รับความำว้วางใจ \"พะยะค่ะ ฝ่าบาท กระหม่อมจะทำอย่างดีที่สุด\" เมื่อเตรียมความพร้อมเสร็จแล้ว ลี่เซียน ก็เอ่ยขึ้นมาว่า \"กางเขตเก็บเสียงด้วย ไม่งั้นผู้คนจะพานตกใจ\" ว่าแล้ว หยางจิ้นเฟยก็กางเขตปิดเสียง \"ท่านหมอท่านต้องฝังเข็มใกล้ๆกับอ่างยามากที่สุด เมื่อดึงเข็มออกต้องสามารถลงแช่ยาได้ทันที และต้องแช่ใก้ครบทุกส่วนมากที่สุดเท่าทีจะทำได้ และในระหว่างนั้นท่านต้องฝังเข็มดึงเอายาขึ้นสู่ศรีษะด้วยห้ามผิดพลาดนะ\" \"ข้ารูแล้วๆ ท่านอาจารย์อย่าดุข้ามากนัก\" ลี่เซียนทำท่าจะขย่ำท่านหมอเชี่ยว ทำเอาท่านหมอรีบถอยกรูหนีทันที เรียกเสียงหัวเราะได้ครู่ใหญ่ \"ออ อีกอย่างข้าจะดูอยู่ด้วยถ้าท่านไม่ไหวให้ไปพักมิเช่นนั้นมีผลกับผู้รับการรักษาจำไว้ด้วย\" เมื่อสรุปรายละเอียดเรียบร้อยก็เริ่มการรักษาทันที พอฝังเข็มได้ 2 เค่อ ก็ไปลงแช่น้ำยาที่ลี่เซียนเตรียมไว้ทันที พอแช่ได้ครึ่งเค่อก็มีอาการทันทีเจ็บปวดรวดร้าวไปถึงกระดูก ยิ่งท่านหมอฝั่งเข็มดึงยาขึ้นศรีษะ ยิ่งเหมือนโดนเข็มนับพับเล่นทิ่งแทงภายในสมอง น้ำยาจากสีเขียวกลายเป็นสีดำมีการถ่ายเอาน้ำสีดำออก เป็นน้ำยาเรื่อยๆ จนกว่าจำครบ 2 ชั่วยาม \"อ้ากกกกกก\" เมื่อกลั้นไว้นานแล้วแต่มันกลั้นไม่ไหวจึงปล่อยเสียงออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาน หยางจิ้นเฟยมองพี่ด้วยสายตาเป็นห่วง ลี่เซียนจึงเดินมาแล้วกล่าวว่า \"ท่านต้องสู้เพื่อคนในครอบครัวท่านที่ยังรอและเพื่อประชาชนของท่าน\" สิ้นคำกล่าวจากที่สติเริ่มเลือนลางก็คืนกลับมา \"ท่านต้องช่วยให้เขาอยู่กับเรา ถ้าเขาหลับ เขาจะไม่อยู่กับเรา\" ลี่เซียนเอ่ยกับหยางจิ้นเฟย หยางจิ้นเฟยพยักหน้าเข้าใจทันที \"ท่านพี่ยังมีข้า มีท่านแม่และองค์ชายใหญ่องค์ชายรองและองค์หญิงนะ อดทนอีกหน่อยนะ\" หมิงหลงฮ่องเต้พยักหน้า ใช่เขายังมี ท่านแม่และน้อวชายที่ไม่คิดเรื่องบัลลังก์หรือต้องการแย่งขิงอำนาจ เขาต้องผ่านไปให้ได้ แค่อดทนเท่านั้นๆๆ เมื่อครบ 2 ชั่วยาม หยางจิ้นอ๋องก็พยุงหมิงหลงฮ่องเต้ขุ้นจากอ่างเพื่อล้างตัวและเข้าห้องเพื่อฝังเข็มสกัดพิษไว้รอ พรุ้งนี้ค่อยเปิดเพื่อให้ยาเข้าไปอีกที่ รวมเป็นเวลา 4 ชั่วยามในการรักษา และต้อวพักผ่อนเพื่อพรุ่งนี้ เมืีอเป็นดังนั้น ลี่เซียนที่ง่วนอยู่กับการปรุงยาก็อยู่ในสภาพอ่อนแรง จึงบ่นขึ้นว่า \"อยากไปแช่น้ำจัง\" พลางเดินกลับตำหนัก แต่อยู่ก็รู้สึกว่าตัวลอยได้ เมื่อหันไปมองต้นเหตุ ก็คือหยางจิ้นเฟย \"ท่านจะพาข้าไปไหน\" หยางจิ้นเฟยไม่เอ่ยสิ่งใด เมื่อถึงบ่อน้ำทิพย์ ลี่เซียนก็เข้าใจทันที แอบยิ้ม แต่ก็ถอดเสื้อนอกแล้วเดินลงบ่อเพื่อแช่น้ำทันที เมื่อก้าวลงบ่อ ความรู้สึกเมื่อยล้าก็ค่อยๆหายไปกลายเป็นความสดชื่นแทน \"ขอบคุณที่พามา ข้าคงต้องเอาไปด้วยแล้วล่ะ\" \"เหนื่อยมากใช่หรือไม่ พักเสียหน่อยสิ\" \"ข้าไม่เป็นไรแล้ว\"แต่ก็ยอมเดินตาม หยางจิ้นเฟยไป พอถึงที่ๆเคยนอนก็เห็นเป็นที่นอนนุ่มๆแถมยังมีม่านกับหลังคาช่วยกันน้ำค้างด้วย ขณะที่เดินเข้าไปเพื่อพักผ่อน \"ขอบคุณอาเฟย\" แม้จะเป็นเพียงเสียงแผ่วเบาแต่หยางจิ้นเฟย ก็ได้ยินเต็มสองหู ทำให้หน้าที่บึ้งตึงตอนแรกกลายเป็นรอยยิ้มกว้าง หล่อเหลา ลี่เซียนหรือแววดาวคิดในใจว่า\"จะหล่อไปไหน เดี๋ยวแม่ก็กินซะหรอก\"