การรักษาที่ต่อเนื่อง

หลังจากที่เข้าไปนอนพัก ลี่เซียนก็หลับลึกจนไม่รู้ว่า หยางจิ้นเฟยนั้นแอบเข้ามานอนข้างๆ มองหน้าแมวน้อยของเขา อย่างพึงพอใจ จนแอบคิดว่า \"ถ้ากอดนิดหน่อยจะเป็นไรไหม\" แม้คิดเช่นนั้นแต่ส่วนลึกๆก็ยังคงบอกว่า \"ไม่ต้องรีบก็ได้\" ใช่ๆไม่ต้องรีบ แต่ก็อดใช้ริมฝีปากกดจูบแบบบางเบาเหมือนแมลงปอแตะผิวน้ำ พอได้นอนเต็มๆตา ลี่เซียนก็ตื่นขึ้นมาปรากฎว่าตนเองนอนที่ตำหนักรับรองแล้ว ก็ไม่ได้ติดใจอะไรคิดว่า หยางจิ้นเฟยตงพานางกลับมานั้นแหละ ฝั่งทาง หยางจิ้นเฟยนั้นอารมณ์ดีมากๆ แต่เะราะกลัวใจตนจะทนไม่ไหว จึงพาลี่เซียนกลับมาแต่ก็ได้กำไรหลายอย่างมิใช่น้อย เมื่อถึงเวลายามอุ้ย ลี่เซียนก็เดินทางมาถึงห้องรักษา ทุกคนรออยู่ก่อนแล้ว มองดูหน้าตาหมิงหลงฮ่องเต้ ลี่เซียนจึงกล่าวว่า \"ท่านสั่งให้คนของท่านทำความสะอาดห้องบรรทมของท่านด้วย เป็นไปได้เปลี่ยนของใช้ใหม่ทั้งหมด รวมถึงสาวใช้ด้วย\" หมิงหลงฮ่องเต้มองหน้าลี่เซียน ถามขึ้นมาว่า \"มีสิ่งใดผิดปกติรึ ท่านหมอ\" \"หน้าท่านซีดกว่าที่ควร ปากคล้ำและตาท่านค่อนข้างออกไปทางแดงแปลว่า มีบางอย่างในห้องท่านที่เป็นตัวกระตุ้นพิษที่ท่านหมอเชี่ยวสกัดไว้ ดีที่ยาข้าแรง มิเช่นนั้นวันนี้คงไม่ได้คุยกันเช่นนี้\" เมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงสั่งให้ขันทีฮง ไปดำเนินการให้เรียบร้อย \"วันนี้ท่านต้องแช่น้ำยา 4 ชั่วยาม ที่เหลือทำเหมือนเดิมที่เพิ่มมีแค่ตัวยาที่ท่านต้องแช่เท่านั้น เพราะตัวยาจะเพิ่มทุกวัน วันละ 1 ขนาน เอาหล่ะเริ่มกันเถอะ\" ทุกอย่างพร้อมก็เริ่มการรักษาวันที่ 2 หยางจิ้นเฟยไม่ไว้ใจใคร จึงสั่งให้ไป๋เฟิ้งไปดูการเปลี่ยนของใช้ในห้องบรรทมและตรวจดูว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่ ถ้ามีให้เก็บไว้รอตนออกมาจะไปจัดการ วีนที่ 2 ของการรักษาเป็นการสับเปลี่ยนกันระหว่างหมอเทวดาและหมอปีศาจ เมื่อเสร็จจากการรักษา ไป๋เฟิ้งก็เอาของหลายอย่างมาให้ตรวจดู ลี่เซียนจึงพบว่า มีการเอากุหลาบพันปีมาตกแต่งภายในห้อง ทั้งยังมีกลิ่นของธูปหอมไปกระตุ้นให้ดอกไม้พันปี คลายกลิ่นที่เป็นพิษออกมา \"ห้ามเอาดอกไม้สดไปไว้ที่ห้องนอนและธูปหอม ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องจุด\" ลี่เซียนกล่าว ก่อนจะขอตัวไปพักผ่อน การรักษาดำเนินมาเรื่อย จนถึงวันที่ 7 วันสุดท้าย ลี่เซียนจึงกล่าวว่า \"วันนี้ ใช้เวลา 14 ชั่วยาม พร้อมทั้งการฝังเข็มดังนั้น ท่านหมอเชี่ยวท่านต้องควบหนักหน่อย ส่วนข้าจะรอทำขั้นตอนสุดท้าย เพราะท่านทำไม่ได้ ดูแล้วจำ ไปใช้กับคนคนนั้นด้วย ข้าไม่สามารถไปช่วยเขาได้\" ว่าแล้วทุกคนก็เข้าห้องรักษาทันที เมื่อมาถึงขั้นตอนสุดท้าย ลี่เซียนใช้พลังเวทในการฝังเข็มรักษาพร้อมทังให้กินน้ำจากบ่อน้ำพิทย์อีกบ่อที่อยู่ในถ้ำ ยาสลาบพิษ108 ยาขยายลมปราณและยาปรับสภาพ เมื่อครบทุกขั้นตอนแล้ว ลี่เซียนลุกขึ้นเดินออกมาถึงกับล้มพลับไป ทำเอาหยางจิ้นเฟยรีบวิ่งมารับเกือบไม่ทัน พร้อมกับหันไปบ่นหมิงหลงฮ่องเต้ว่า \"รู้ว่ามีพิษยังฝืน ท่านเป็นหนี้ชีวิตนาง\" แล้วก็พาลี่เซียนออกไปเดินทางไปที่บ่อน้ำทิพย์ทันที แต่ด้วยลี่เซียนยังไม่ได้สติ หยางจิ้นเฟยจึงต้องพานางลงบ่อน้ำ โดยเขาถอดเสื้อนอกให้ตนเองและลี่เซียน ด้วยความรู้สึกสบายตัว ลี่เซียนจึง ส่งเสียง \"ฮืม\" เบาๆ ทำเอาหยางจิ้นเฟยหูแดง มือสั้นเล็กน้อยเหมือนกัน ทั้งคู่นั่งอยู่โดยหยางจิ้นเฟยตระกองกอดลี่เซียนเอาไว้ เพื่อเป็นที่ให้ลี่เซียนได้พิง หลังจากผ่านได้สักระยะ ลี่เซียนก็ลืมตาขึ้น เมื่อปรับสภาพสายตาแล้วจึงรู้ว่าตนอยู่ที่บ่อน้ำทิพย์ \"ตื่นแล้วรึ\" หยางจิ้นเฟยที่ตระกองกอดอยู่เอ่ยขึ้น ลี่เซียนหน้าแดงแล้วเตรียมจะเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดของหยางจิ้นเฟย แต่อีกคนกลับกอดแน่นขึ้น \"ควรให้รางวัลใช่หรือไม่\" \"อืม\" ว่าพลางก้มหน้า หยางจิ้นเฟยจับตัวลี่เซียนให้หันหน้ามาหาตนแล้วก้มลงจูบแบบหนักๆ \"มีข่าวมาว่าหมอปีศาจมารักษาฮ่องเต้แคว้นเหลียน พะยะค่ะ\" \"ยังลืออีกว่า หมอปีศาจคือองค์หญิงสิบเอ็ดเฟิ้งอวี้ลี่เซียน แห่งแคว้นเว่ย พะยะค่ะ องค์ชาย\" หลีจิ้งรายงานการสืบเรื่องความเคลี่อนไหวของแคว้นเหลียน \"ถึงว่าตามกาตั้งนาน\" อิงอิงของเขาคือองค์หญิงรึ ช่างเป็นเรืีองดีทีเดียว การที่เขามางานสานสัมพันธ์ครั้งนี้คุ้มค่ายิ่งนัก \"เออ.......\" หลีจิ้งอยากจะพูดต่อ แต่ไม่แน่ใจว่าองค์ชายสามจะฟังได้รึไม่ อีกทั้งยังสงสารนายของตนยิ่งนัก ร้อยวันพันปีมิเคยต้องใจหญิงใด แต่ต้องมาทุกข์ใจเพราะหญิงที่พึงใจ \"ว่ามาไม่ต้องปิดข้า สักวันข้าต้องรู้อยู่ดี\" เขาพอจะได้ยินมาบ้าง \"เป็นที่ลือกันว่า องค์หญิงสิบเอ็ดแคว้นเว่ย เป็นที่ต้องใจของหยางจิ้นอ๋องพะยะค่ะ\" พร้อมกับมองดูสีหน้าของนายตน \"แล้วไง ต้องใจใครแล้วไง นางยังไม่บอกว่านางต้องใจผู้ใด ดังนั้นข้าก็ยังมีหวัง\" องค์ชายสามหลินหลงเอ่ยด้วยความมั่นใจ ถึงจะมีแอบกลัวบ้างแต่ก็ไม่สามารถถอยกลับไปได้แล้ว เมื่อกลับมาที่วังหลวง ลี่เซียนก็รีบกลับตำหนักทันที ด้วยใบหน้าที่แดงเถาเป็นลูกตำลึงสุก โดยหารู้ไม่ว่ามีคนหมายมั่นตนเอาไว้ \"เจ้าดีขึ้นแล้ว ข้าคงต้องไปเะื่อช่วยอีกคน\" ท่านหมอเทวดากล่าวกับหยางจิ้นหมิงหลงฮีองเต้ ที่จริงนี่คือหลานชายเขา ซึ่งเป็นบุตรของน้องสาว \"ท่านลุงไม่ไปเยี่ยมท่านแม่บ้างรึ นานแล้วท่านแม่คงให้อภัยท่าน\"หยางจิ้นหมิงหลงฮ่องเต้กล่าว \"เฮ้อ! ถึงแม่เจ้าจะอภัยให้ข้าแล้วแต่ข้าคงไม่มีหน้าไปเจอนางได้หรอก ส่วนเรื่องเฟยหลงข้ามองๆแล้ว น่าจะมีใจให้ท่านหมอแล้ว\" \"เป็นเรื่องดีมิใช่รึ ท่านลุงว่าท่านหมอไม่ดีรึ\" \"ไม่ใช่ท่านหมอไม่ดี ข้าก็ว่าเหมาะกันดี แต่ท่านหมอจะคิดยังไงนั้นข้าไม่สามารถเดาใจท่านได้เลย ยิ่งเฟยหลงนิสัยแบบนี้เอาใจสตรีไม่เป็น เฮ้อ! คงต้องแล้วแต่บุญกรรมแล้ว\" \"มีสิ่งใดที่ต้องโทษบุญกรรมรึ\" ไทเฮาเอ่ยขึ้นแบบไม่ให้ทั้งสองคนตั้งตัว เมื่อท่านหมอเทวดาได้ยินเสียงก็เตรียมตัวจะหนีไป \"ถ้าท่านกล้าออกไป ก็ไม่ต้องกลับมาอีก\" ไทเฮาเอ่ยขึ้น ทำเอาหมอเทวดาหยุดนิ่งทันที \"ท่านคิดคิดจะกล่าวสิ่งใดกับข้ารึ\" ไทเฮายังไม่ยอมปล่อยง่ายๆ \"ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น เพียงแต่ข้าต้องเดินทางไปช่วยคนต่อ\" ท่านหมอเชี่ยวรีบอธิบาย \"ข้าว่าพวกท่านไปคุยกันก่อนไหม พอดีข้าเพลียๆนิดหน่อย\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว \"ท่านตามข้ามา\" ไทเฮาเอ่ยปากพลางปรายตามองท่านหมอเชี่ยว ท่านหมอเชี่ยวหันไปมองหน้าหลานชาย แบบขอความช่วยเหลือ แต่กลับได้มาเพียงรอยยิ้มเยาะนิดๆ คราวนี้คงสิ้นชื่อหมอเทวดาเสียแล้ว เมื่อถึงตำหนักองค์ไทเฮา \"ท่านจะไม่คุยกีบข้าอีกแล้วใช่หรือไม่\" \"มันไม่ใช่แบบนั้น ข้าแค่ไม่มีหน้ามาพบเจ้าก็เท่านั้น หาใช่ว่าไม่คุยอรกเสียเมื่อไหร่\" \"อันที่จริงเมื่อก่อนนั้นข้าเกลียดท่านยิ่งนัก แต่ในตอนนี้ข้าคิดว่ามันไม่ใช่ความผิดท่านซะทีเดียว เพราะมันเป็นสมรสพระราชทานถ้าข้าไม่รับครอบครัวเราจะเป็นเช่นไร เฮ้อ!\" \"เออ! อันที่จริงข้ากำลังจะไปรักษาเขา เขามีอาการเช่นเดียวกับหมิงหลง\" \"ท่านหมายความว่าเขาป่วยรึ หนักรึ\" ไทเฮากล่าวทำสีหน้าตกใจ \"มิใช่เขาสุขสบายรึ ตามที่เขาบอกข้ามาตลอด\"