已经是第一章了
ความหลังของไทเฮา
\"เฮ้อ! ข้าก็พึ่งรู้ตอนที่ไปเจอท่านหมอปีศาจนั้นแหละ เห็นแม่ทัพบอกว่า ท่านหมอบอกเหมือนที่บอกหมิงหลง ว่าอย่าไว้ใจคนใกล้ตัว\"
\"ที่จริงเขาก็ต้องแต่งสตรีนางนั้นอยู่แล้ว เพราะเป็นราชองค์การ\" \"ที่จริงถ้าไม่ได้ท่านข้าอาจจะผิดพลาดไปมากเช่นกัน ฮ่องเต้องค์ก่อนท่านก็ดีกับข้าและให้เกียรติข้ายิ่งนัก ที่จริงข้าควรขอบคุณท่าน ขอบคุณท่านพี่ ที่ผ่านมาข้าผิดเองอย่าได้ถือโทษข้าเลยนะ\"
\"มิได้ๆ เจ้าเป็นถึงไทเฮา อย่าทำเช่นนี้\"
\"แต่ข้าก็คือน้องสาวท่านเช่นกัน\"
เมื่อคุยกันได้พักใหญ่ปรับความเข้าใจกันแล้ว ท่านหมอเชี่ยวก็ขอตัวไปพักผ่อนเพื่อเดินทางต่อ ส่วนไทเฮากลับนอนไม่หลับ คิดถึงความหลังเมื่อครั้งยังไม่ได้แต่งงาน
ตอนนั้นยังใช้ชื่อ เชี่ยวหมิ่นหมิ่น เป็นคนตระกูลเชี่ยวที่ทำการวาณิช ไม่ใช่เป็นขุนนางเมื่อเดินทางไปทำการค้าที่แคว้นฉิน ก็ได้เดินเที่ยวแล้วพลัดหลงกับครอบครัวจึงได้พบกับคุณชายคนนึงซึ่งรู้แค่เพียงว่าเป็นคุณชายที่ครอบครัวเป็นขุนนาง ไม่ได้นึกว่าเป็นถึงเชื่อพระวงศ์ พบกันหลายทีจึงตกหลุมรักกัน ในระหว่างนั้นก็ได้เดินทางกลับแคว้นเหลียน ระหว่างทางพบเจอชาวบ้านเดือดร้อนครอบครัวนางจึงเข้าช่วยเหลือเป็นจังหวะที่ฮ่องเต้องค์ก่อนมรงเสด็จมาช่วยเหลือเช่นกัน ทำให้ฮ่องเต้กับไทเฮาได้พบกันตอนนั้น และเป็นเหตุให้องค์ฮ่องเต้มีราชองค์การอภิเสกสมรสเป็นฮ่องเฮา ทั้งที่ถูกคัดค้าน เพราะในอดีตท่านเป็นแค่บุตรสาวจากครอบครัววาณิชเท่านั้น เมื่อรู้ข่าวว่าต้องแต่งงานท่านจึงส่งสารไปหาคนรัก และได้คำตอบมาว่าคนรักจะเดินทางมารับนางไปที่แคว้นฉิน แต่ถูกขัดขวางโดยพี่ชายตนเองซึ่งก็คือท่านหมอเชี่ยว ซึ่งเดินทางไปศึกษาวิชาแพทย์กับท่านอาจารย์กลับมารู้ข่าวแล้วมาบอกเล่าว่าคนคนนั้นเป็นเชื้อพระวงศ์และมีสัญญาหมั้นหมายไว้แล้ว ถ้าเขาคนนั้นจริงใจจริงๆทำไมไม่บอกเรื่องนี้ จึงทำให้ ไทเฮาเสียใจยิ่งนัก เสียใจที่คนรักตนปิดบัง และเสียใจที่พี่ชายตนกลับมาในเวลานี้ เมื่อถึงยามอิ๋น จึงค่อยๆเคลิ้มหลับไป
เมื่อยามอิ๋น หมอเทวดาเชี่ยวได้ไปหาลี่เซียน เพื่อรับยาและคำชี้แนะ ลี่เซียนได้เตรียมไว้แล้วฝากให้ หยางจิ้นเฟยไว้ ทำให้ไป๋เฟิ้งต้องเป็นคนที่มารอท่านหมอเพื่อ รอนำส่งยาและคำแนะนำต่างที่เขียนลงในสมุด
เมื่อทราบข่าวการเดินทางมาถึงแคว้นฉินของหมอเทวดา ฮ่องเต้อู่เฟยตี้หลง ก็รีบให้คนไปรับท่านหมอเข้ามาในวังหลวงทันที
\"ท่านมาแล้ว แล้วท่านหมอปีศาจเล่า\" เมื่อเห็นหมอเทวดามาคนเดียวจึงสงสัย
\"เจ้าก็น่าจะพอเดาได้มิใช่รึ\" ท่านหมอว่าพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้
\"แล้ว หมิ่นหมิ่น เป็นเช่นไรบ้าง นางสบายหรือไม่\" เขาอดไม่ได้ที่จะถามหาอดีตคนรัก
\"นางบอกว่านางปล่อยวางแล้วซึ่งอดีต เจ้าก็จงปล่อยวางเถิดไม่ว่าเรื่องใดที่เกิดเพราะเหตุใดก็ตาม อีกอย่างนางไม่ใช่ เชี่ยวหมิ่นหมิ่นแล้ว\"
\"เป็นเพราะข้าไปหานางมิได้รึ รึว่าเป็นเพราะข้าผิดสัญญากับนาง\"
\"มิใช่ดอก เป็นเพราะเจ้าปิดบังนาง ทั้งที่นางรักเจ้าเพียงนั้น\"
คำพูดนี้ทำเอาตี้หลงฮ่องเต้ สะอึกทันที ใช่เขาไม่ทันได้บอกนาง นางก็เดินทางกลับแคว้นเสียก่อน จริงๆเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของเขาเช่นนั้น
\"เรื่องมันผ่านมาแล้ว เอาหล่ะข้าได้รับการฝึกพิเศษจากท่านหมอ ได้รับยามาด้วย พรุ้งนี้ยาม อุ้ย ก็เริ่มรักษาเลย ข้าได้เรียกลูกศิษย์เอกของข้ามาช่วยคงเดินทางมาถึงในไม่ข้า
เมื่อการรักษาเป็นไปได้ด้วยดี องค์ฮ่องเต้จึงประทานรางวัลให้มากมาย พร้อมกับที่ลี่เซียนขอตัวกลับจวนเพราะไม่ได้กลับหลายวัน และเตรียมตัวร่วมงานสานสัมพันธ์ 5 แคว้นด้วย
หลังจากออกจากวังลี่เซียนก็ใช้ผ้าปิดหน้าออกมาและเดินเท้าไม่นั่งรถม้า หยางจิ้นเฟยต้องการไปส่งก็ถูกปฏิเสธอย่างสิ้นเชิงว่า \"ข้าไม่อยากเป็นจุดสนใจ\" ลี่เซียนก็เดินทางกลับจวน หยางจิ้นเฟยไปเองไม่ได้เลยต้องให้ไป๋เฟิ้งแอบตามมาส่ง
ฝั่งทางองค์ชายสามหลินหลงเมื่อรู้ว่าหยางจิ้นฮ่องเต้รักษาจนหายดีแล้วก็ได้มาดักรอลี่เซียนที่ทางเดินบริเวณหน้าวังหลวง
\"เจ้าจะไม่ทักเราบ้างเชียวรึ\" หลินหลงเอ่ยปากถามลี่เซียน ในขณะที่ลี่เซียนจะเดินผ่านไป
\"มีเรื่องอันใดให้ทักรึ เราไม่ได้สนิทกันมากเช่นนั้นนี้\" ลี่เซียนเอ่ยแบบสบายๆ
\"เจ้ายังโกรธเรื่องนั้นรึ ข้า..\" \"เปล่าเลย ไม่เกี่ยวกับเรื่องใดๆ เพียงแต่ขัาไม่สนิทกับท่าน อีกอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดจากคนของท่าน อ้อ! ถ้าในฐานะคนเคยรู้จักกันพอได้นะ ข้าไปหล่ะ\" ลี่เซียนกล่าวจบก็เดินจากไป เหตุที่นางไม่ทักเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายมีความหวังเพราะนางไม่ได้มีใจกับเขา และเพื่อไม่ให้คนตัวโต ที่พยายามตามจีบนางเข้าใจผิดด้วย แต่ว่าแต่ทำไมนางถึงต้องเป็นกังวลเรื่องเขาด้วยนะ ลี่เซียนส่ายหน้าไล่ความคิดออกไปจากสมอง แล้วเดินทางกลับจวนทันที
เมื่อใกล้จะถึงจวนนางก็พบกับครอบครัวนึงที่ดูดีๆเหมือนลำบากยากเข็ญ แต่จริงๆแล้วแค่สภาพภายนอกเท่านั้น ทั้งครอบครัววิ่งเข้ามาหานางให้นางช่วยเหลือครอบครัวตน \"ท่านช่วยพวกเราด้วย พวกเราไม่มีที่ไป รับพวกเราด้วยเถิดๆ\"
\"ทำไมข้าต้องรับพวกเจ้า\" ลี่เซียนรู้ทุกอย่างแต่ก็ยังให้แผนของใครบ้างคนดำเนินต่อไป
\"ดูจากเสื้อผ้าของท่าน ท่านคงมีฐานะมิใช่น้อย ให้พวกเราเป็นวัวเป็นม้าก็ได้ นะท่าน\" ผู้คนที่มุงดูก็พยักหน้าเห็นด้วยกับครอบครัวนี้
\"แล้วทำไมต้องเป็นข้า ผู้อื่นมรตั้งมากมายทำไมไม่เลือกกลับมาเลือกข้า\"
\"พวกเรามองดูแล้วท่านน่าเป็นคนใจดี\"
\"เห็นหน้าข้ารึ มองยังไง ฮ่าๆๆๆ\" ลี่เซียนเอ่ยออกมาแบบขำๆ
ครอบครัวดังกล่าวถึงกับสะอึกกึก ลืมไปว่านางปิดใบหน้ามองหน้าคงไม่ชัดเจน
\"ฮ่าๆๆ ใครให้พวกเจ้ามา ถ้าไม่บอกก็ตายตรงนี้\" ลี่เซียนเอ่ยออกมาแบบนิ่งไม่มีอารมณ์ใดๆ
\"พวกเรายากจนเช่นนี้จะ....\" \"ข้า...หมอปีศาจไม่ใช่คนใจดี ถ้ายังไม่อยากตายก็บอกมา\" ยังพูดไม่จบก็ถูกลี่เซียนพูดแทรกเสียก่อน แต่พอได้ยินเช่นนั้นก็มองหน้ากันไปมา
\"ข้าบอกไว้ก่อนนะ เล่นกับใครไม่เล่น เลือกที่จะเล่นกับข้าคิดดีแล้วใช่รึไม่\" ที่จริงนางรู้แล้วว่าใคร เพราะเสี่ยวเป่ยบอกนาง
\"ดังนั้นก็รับผลนั้นซะ\" ลี่เซียนซัดเข็มเงินอาบยาพิษอ่อนแรง ออกไปทางอีกฝากบนโรงอาหารชั้นสอง ซึ่งนางรู้ว่าคนที่โดนยอมไม่ใช่เป้าหมายนี่แค่เตือน จากนั้นนางก็ปล่อยผึ่งพิษกัดกินไปที่ครอบครัวดังกล่าว \"ไม่บอกก็ตายเถอะ\" พูดจบครอบครัวดังกล่าวก็ล้มชักดิ้นชักงอค่อยๆช้าลงๆและตายในที่สุด \"ข้าไม่ยอมให้มีหนอนในที่ของข้าหรอกนะ\" กล่าวจบก็เดินจากไป
ส่วนชั้นบนของโรงอาหาร องครักษ์ที่ออกมาขวางเข็มเงินก็อ่อนยวบลงทันที เหมือนคนไม่มีกระดูก ทำเอาองค์หญิงเจ็ดแคว้นหนาน ตกตะลึงไปครู่ใหญ่จากนั้นก็เอ่ยว่า \"เอาออกไปข้าไม่อยากเห็นเขา\" องครักษ์คนอื่นก็รีบพาเขาไปทันที
คอยดูต้องมีสักวันที่เจ้าจะต้องไม่รอดจากมือข้า ตงฟางเหม่ยฮวาคิดแค้นในใจ
เมื่อบรรดาองครักษ์นำอีกคนที่ได้รับพิษมาถึงชายป่าก็กล่าวว่า \"ข้าขอโทษท่านด้วย ขอรับหัวหน้า แต่ข้าทำตามคำสั่ง\"ว่าพลางยกดาบขึ้นเตรียมที่จะสังหารแต่อยู่ๆก็หมดสติไป
已经是最新一章了
加载中
