กลับจวนผิงอาน

คนที่นอนมองเพื่อนจะสังหารตนล้มลงก็เบิกตากว้าง \"ข้าจะใหโอกาสเจ้ามีชีวิจ เจ้าจะรับหรือไม่ ถ้ารับกระพริบตาสองครั้ง\" ลี่เซียนถามออกไป นางเสียดายคนมีฝีมือเช่นนี้ คนที่นอนไร้เรี่ยวแรงคิดครู่นึงก็กระพริบตา สองครั้งทันที \"อืม! ข้าจะให้ยาแก้พิษเจ้า เมื่อเจ้ากินยาภักดีแล้ว\" เขาก็กระพริบตาสองครั้ง ลี่เซียนจึงเอายาภักดีให้กิน สักครู่จึงให้ยาถอนพิษไร้เรี่ยวแรง ผ่านไปครู่ใหญ่เขาก็มีอาการดีขึ้น \"เจ้าชื่อว่าอะไรข้าไม่รู้แต่เจ้าในอดีตตายไปแล้ว ต่อไปนี้เจ้าคือคนใหม่นามว่า \"เริ่นเจิน\" ไปเถอะกลับจวนกัน ออ! ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวเขาก็ฟื้น ฮ่าๆๆๆ\" ว่าแล้วก็เดินทางกลับจวนปิงอานทันที \"คุณหนูกลับมาแล้ว\" คนเฝ้าจวนกล่าวกับ ลี่เซียน \"อืม! อาเฉียงอยู่ที่นี่หรือไม่\" ลี่เซียนเอ่ยถามคนเฝ้าประตู \"วันนี้ ท่านเจียงเฉียงมาที่จวน ขอรับ\" ลี่เซียนพยักหน้ารับรู้แล้วเดินเข้าจวนไปพร้อม เริ่นเจิน องครักษ์คนใหม่ \"คุณหนู\" เจียงเฉียงทำความเคารพ ลี่เซียน \"อืม ไม่ต้องเคารพข้าหรอก เรื่องภายในจวนเป็นอย่างไรบ้าง\" เจียงเฉียงก็รายงานเรื่องภายในจวนทั้งสองตั้งแต่ต้นจนจบ ลี่เซียนพยักหน้าเข้าใจ แล้วแนะนำว่า \"นี่คือ เริ่นเจิน หรือ อาเจิน จะมาช่วยดูแลจวนอานฉวน\" ลี่เซียนกล่าว \"ขอรับ แล้วเรื่องท่านพ่อท่านแม่บุญธรรมท่านจะทำเยี่ยงไร ขอรับ\" \"ที่จริงข้าจะให้อาเจินไปรับท่านทั้งสองโดยข้าจะเขียนจดหมายไปด้วย จวนทางนี้ข้าจะดูก่อนคราวๆ มีบางอย่างที่ข้าต้องการจากแคว้นหนานด้วย ฝากเจ้านำมาให้ข้าด้วยนะ\" ลี่เซียนกล่าวพลางหันหน้าไปทางเริ่นเจิน \"ส่วนเจ้า ข้าจะให้เจ้าไปที่แคว้นหมิง ไปประจำการอยู่ที่นั้นแทนท่านแม่ทัพ ไม่ใช่ว่าข้าไล่เจ้า แต่ท่านแม่ทัพทำหน้าที่บางอย่างไม่ได้และไม่ควรด้วยตำแหน่งแม่ทัพค้ำคออยู่ เจ้าก็เป็นคนที่นั้นมันสะดวกกว่าถ้าเป็นเจ้า นอกจากเจ้าแล้วข้าก็มองไม่เห็นผู้ใด\" ตอนแรกเจียงเฉียงก็ใจเสีย แต่พอได้ยินประโยคสุดท้ายก็คิดว่าใช่แล้ว คุณหนูไว้ใจตนยิ่งนัก นางยังไม่เคยไว้ใจผู้ใด แม้นไม่อยากรับปากแต่ก็เข้าใจนางเช่นกัน \"ข้ายังไม่รู้เลยว่าจะอยู่ที่แคว้นใด เพราะท่านพ่อข้าอยู่ที่แคว้นเว่ย แต่ข้าโตที่แคว้นเหลียน บางทีข้าอาจจะกลับไปอาศัยอยู่ที่หุบเขาก็ได้\" ลี่เซียนเดาใจ อาเฉียงออกว่าไม่อยากห่างจากนาง \"ข้าคงต้องฝากเรื่องพวกนี้กับพวกเจ้าแล้ว\" \"ขอรับ คุณหนู\" ทั้งสองคนรับคำ ลี่เซียน \"คุณหนูไปพักผ่อนเถอะขอรับ ส่วนอาเจินข้าจะช่วยเขาเอง\" เจียงเฉียงกล่าว \"อืม ฝากเจ้าด้วยนะ\" ว่าแล้วลี่เซียนก็เดินไปห้องพักโดยที่มีสาวใช้คนนึงพาไป \"เข่อชิง เจียอี ไปไหนรึ\" ลี่เซียนถาม \"พี่เจียอีไปเตรียมอาหารเจ้าคะ ส่วนพี่เข่อชิงไปเตรียมน้ำไว้รอคุณหนูเจ้าคะ\" สาวใช้น้อยตอบอย่างมีมารยาท ทำเอาลี่เซียนยิ้มๆ \"ออ อืม ไม่มีอะไรแล้วเจ้าจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ\" สาวใช้น้อยก็ออกไป \"คุณหนู ล้างตัวสักหน่อยเถอะเจ้าคะ\" เข่อชิงบอกกล่าวลี่เซียน ลี่เซียนพยักหน้าเล็กน้อย เมื่อเดินลงอ่างน้ำอุ่นก็รู้สึกสบายตัว เฮ้อ! ที่ไหนจะดีเท่าบ้านตัวเองหนอ เมื่อสบายตัวตาก็เริ่มจะปิด เจียอีก็เดินเข้ามา \"รองท้องสักนิดนะเจ้าคะ\" \"หืม! พวกเจ้ามีเรื่องอันใดบอกมา เอาใจข้าเป็นพิเศษเช่นนี้ต้อมีเรื่องอะไรแน่ๆ\" ลี่เซียนกล่าว สองสาวมองหน้ากันก่อนที่ เจียอีจะกล่าวว่า \"พรุ่งนี้จะมีงานปล่อยโคม ชมจันทร์เจ้าคะ\" \"ออ อยากไปใช่ไหม หลังจากงานนี้แล้วก็เป็นงานสานสัมพันธ์ 5 แคว้นที่จัดในวัง อืม! พวกเจ้าไปเถอะ เดี๋ยวก็จะไม่ได้ไปไหนอีกนาน\" เมื่อทั้งสองได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มหน้าบานกันใหญ่ วันงานก็มีแขกมาหาที่จวน \"ท่าน เฮ้อ! พึ่งจะกลับจะมารับอีกรึ\" ลี่เซียนกล่าวกับหยางจิ้นเฟย \"ข้ามารับไปเที่ยวงาน\" หยางจิ้นอ๋องกล่าวแบบไม่สนใจว่าอีกคนจะประชดประชันตนรึไม่ \"ข้าอยากไปกับคนของข้า ส่วนท่านก็ไปกับคนของท่านสิ\" \"ข้าไปกับเจ้า คนของเจ้าไปกับคนของข้า\" หยางจิ้นเฟย หันไปมองคนของตน ไป๋เฟิ้งและสืออี้จึงเชิญสองสาวออกไป เฮ้อ เจ้ายักษ์ตัวเขียว หึๆ ลี่เซียนคิดในใจ \"ข้ายังไม่ได่แต่งตัวเลย\" \"ไม่ต้องแต่ง แค่นี้ก็พอแล้ว\" \"จะบ้ารึ เข่อชิง เจียอี เข้ามาพาข้าไปแต่งตัว\" สองสาวรีบวิ่งเข้ามา \"เจ้าคะ\" เมื่อแต่งตัวเสร็จ สองสาวจึงถามว่า \"พวกเราไปกับคุณหนูก็ได้เจ้าคะ\" พลางใช้หางตาชำเรืองมองท่านอ๋อง \"ไม่เป็นไร ท่านอ๋องคงไม่กินข้าหรอก พวกเจ้าไปเถอะ\" ว่าพลางมองหน้าคนตัวโตที่มองนางอยู่ก่อนแล้ว หยางจิ้นเฟย คิดอยากจับนางเปลี่ยนชุดใหม่พร้อมกับใส่หน้ากากนั้นเสีย จะได้ไม่มีใครมองแมวน้อยของเขา แต่ก็ทำไม่ได้แมวน้อยเขาดุขนาดนี้ หึๆ คิดไปพลางขบขันตนเองที่ให้ใจนางไปมากขนาดนี้ ทั้งที่ไม่เคยรับใครเข้ามาเพราะกลัวตนจะเป็นเหมือนท่านแม่ \"ไปกันเถอะ ออ! ดูแลคนของข้าดีๆนะ ห้ามขายขนมจีบพวกนางด้วย ฮ่าๆๆๆ\" คำพูดลี่เซียนทำเอาสองสาวหน้าแดงถึงใบหู เดินพ้นประตูออกมา ไป๋เฟิ้งก็กล่าวขึ้นมาว่า \"ท่านมีศักดิ์ก็สูงเหตุใดขึ้นยอมมาอยู่เช่นนี้ ขอรับ\" \"มีแค่ศักดิ์ทำอะไรได้ ถูกปล่อยให้ตายอยู่ดี อยู่กับท่านหมอ ท่านดีกับเราเสมือนคนในครอบครัว สบายใจดีออก\" ว่าแล้วก็เดินจากไป สืออี้ถามขึ้นบ้างว่า \"พี่เฟิ้ง นางใช่คุณหนูจวนเจ้ากรมการคลังใช่หรือไม่\" ไปเฟิ้งพยักหน้า เขาจำได้ในปีนั้น ครอบครัวเจ้ากรมการคลังประกาศว่าบุตรสาวคน 2 และคนที่ 3 ที่เป็นบุตรในฮูหยินเอกเสียชีวิต แล้วที่เดินอยู่นี่ล่ะ คือใคร เพราะฮูหยินเอกเสียชีวิตเลยตัดบุตรสาวทิ้งเสียเช่นนั้นรึ ระหว่างที่เดินเที่ยวงาน ลี่เซียนก็แทบอยากกลับไปเอาผ้ามาปิดหน้าจริง ทุกที่ที่เดินผ่านคนมองจนเหลียวหลัง คนตัวโตก็แทบจะเข้าสิงตัวนางอยู่แล้ว กลัวคนไม่รู้รึไงว่ามาด้วยกัน โอ้ยจะบ้าตาย แล้วเสียงอะไรทางด้านหลัง มีเรื่องอันใดกัน ลี่เซียนหันกลับไปมอง ก็เห็น เข่อชิงกำลังถูกหญิงสาวนางหนึ่งกำลังชี้หน้าด่าว่าต่างๆนาๆ หืม!!! \"มีเรื่องอันใดกันรึ\" ลี่เซียนเดอนย้อนกลับไปถาม \"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า เจ้าเป็นใครกล้าดีอย่างไรมายุ่งเรื่องของคนอื่น\" หญิงสาวดังกล่าวพูดเสียงดัง \"อืม แล้วเจ้าหล่ะเป็นใคร มีเรื่องอะไรกับนาง\" \"แหม ไปอยู่ป่ามารึ ถึงไม่รู้จักข้า คุณหนูจวนเจ้ากรมการคลังผู้นี้\" หึๆๆๆ นางยิ้มเยาะลี่เซียน แถมมองแบบเย้ยหยัน ยังไม่ทันที่ ลี่เซียนจะกล่าวสิ่งใด หญิงสาวคนนั้นก็ถูกท่านอ๋องซัดไป 1 ฝ่ามือ แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดมือแล้วเผาทิ้งด้วยพลังธาตุไฟทันที \"ท่านอ๋อง ข้าทำอะไรผิด\" นางกล่าวพร้อมกับกระอักเลือดออกมา ไป๋เฟิ้งเดินออกมา แล้วกล่าวแทนเจ้านายว่า \"เจ้าจะเจ็บตอนนี้หรือไปตายที่วังหลวง ช่างบังอาจนักท่านนี้ไม่ใช่คนที่เจ้าจะล่วงเกินได้\" เพื่อนของนางที่มาด้วยกันพยุงนางขึ้นมาพน้อมกับกล่าวว่า \"ทำไมจะไม่ได้\" \"เพราะท่านคือ องค์หญิงสิบเอ็ดแห่งแคว้นเว่ย เป็นธิดาองค์โปรดของฮ่องเต้แคว้นเว่ย ทั้งคือธิดาของพระสหายสนิทของฮ่องเต้คนก่อน แม้แต่องค์ฮ่องเต้ยังให้เกียรติ แล้วใครใก้ความกล้าแก่พวกเจ้ากัน\" \"ขะ...ข้าก็แค่ว่าหญิงนางนี้ไม่เกี่ยวกับองค์หญิงเสียหน่อย\" หญิงสาวคนดังกล่าวยังไม่ยอม \"เพราะนางเป็นคนของข้า แล้วทำไมจะไม่เกี่ยว\" ลี่เซียนกล่าวแบบไม่สนใจใดๆ เดินเข้าไปถาม เข่อชิงว่า \"เป็นเช่นไรบ้างในเมื่อเจ้าคนของข้าจะต้องกลัวสิ่งใด\" เข่อชิงมองหน้า ลี่เซียนน้ำตาไหล พร้อมกับพยักหน้า