ท่านอยากโดนข้อหาใด

เมื่อเจ้ากรมการคลังได้ฟังรายงานจากองครักษ์ที่ให้ตามไปดูแลบุตรสาวคนที่ 1 และ 4 ก็รีบเดินทางมาที่งานปล่อยโคม ชมจันทร์ ทันที มาถึงงานก็ต้องตกใจเพราะบุตรสาวคนที่ 2-3 ของตนยังไม่ตายตามที่ฮูหยินใหญ่ที่ตนพึ่งตั้งใหม่บอกกล่าวว่าได้ตายตอนที่ไปไหว้พระ พลัดตกเขา ตนก็ให้คนไปค้นหาก็พบศพแต่ไม่เห็นหน้าตาเพราะโดนหมาป่าแทะเล็มไปเกือบหมด เมื่เห็นดังนั้นตนจึงประกาศไปว่าบุตรสาวทั้งสองของตนที่เกิดจากฮูหยินเอกได้ตายไปแล้ว \"นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น เสวี่ยชิน เสวี่ยชิง\" เมื่อเห็นว่าผู้เป็นบิดาตนมาถึงจึงรีบวิ่งไปหาและเล่าเรื่องราวทั้งหมดจริงบางส่วนเท็จบางส่วนให้บิดาได้รับรู้ว่าตนไม่ผิด เป็นท่านอ๋องที่ลงโทษนางรุนแรงเกินเหตุ \"ต้องขอประทานอภัย องค์หญิงด้วยพะยะค่ะ หม่อมฉันอบรมสั่งสอนบุตรสาวไม่ดีเอง กลับไปบ้านหม่อมฉันจะอบรมสั่งสอนใหม่พะยะค่ะ\" \"ท่านพ่ออออ ถึงจะเป็นองค์หญิงแต่เป็นแคว้นอื่นใยต้องเคารพมากมาย\" \"หุบปาก!! นี่คือท่านหมอปีศาจที่รักษาองค์ฮ่องเต้เชียวนะ\" ประโยคต่อมาของบิดาทำเอาสองพี่น้องมองหน้าแบบ ไม่เชื่อ แต่ถึงขั้นบิดาเป็นคนเ่อยปากมีรึจะไม่ใช่ \"ข้าว่าถึงกลับไปก็อบรมไม่ได้หรอก ดังนั้นข้าช่วยล่ะกัน\" ไม่ว่าเปล่านางใช้ลมปราณดีดเม็ดยาเข้าปากสองพี่น้องทันที โดยได้รับช่วยเหลือจาก ไป๋เฟิ้งและสืออี้ \"ที่พวกเจ้ากินเข้าไปคือยามารยาท ฮ่าๆๆๆ จะได้มีมารยาทไง เมื่อใดที่มีจิตใจไม่ดี พวกเจ้าจะปวดหัวจนเหมือนจะระเบิดเลยล่ะ\" \"ออ พวกเจ้าขอโทษคนของด้วย มิเช่นนั้น......\" เมื่อรู้ว่าตนโดนพิษก็ไม่กล้าขัดขอโทษ เข่อชิงและเจียอีแม้ไม่เต็มใจแต่ก็ขัดไม่ได้ ยังมีท่านอ๋องที่มองดูอยู่ \"เออ ไม่ทราบว่าคนของท่านสองคนนี้ มีนามว่าเช่นไร พะยะค่ะ คือพวกนางคล้ายกับบุตรตรีกระหม่อมเหลือเกิน\" \"ไม่จำเป็นต้องบอก ถึงจะเป็นบุตรตรีท่านแล้วไง ในเมื่อท่านไม่สามารถดูแลพวกนางได้ ข้าก็จะดูแลพวกนางเอง\" ลี่เซียนไม่ตอบคำถาม แต่ใช้คำแบบกึ่งตอบกึ่งไม่ตอบ \"กระหม่อมขอคุยกับพวกนางได้หรือไม่พะยะค่ะ\" \"อันนี้ก็แล้วแต่นางว่าจะคุยหรือไม่\" ลี่เซียนยกให้ เข่อชิงตัดสินใจเพราะเรื่องเป็นเรืีองส่วนตัวพวกนาง เข่อชิงเมื่อมทองสายตาผู้ชื่อว่าเป็นบิดาก็ถอนหายใจ \"ท่านมีสิ่งใดก็พูดมาเถิด พวกเราไม่มีความลับอันใดกับคุณหนู\" หยูนเสี่ยวเจี่ยมองดูบุตรสาวเมื่อก่อนนั้นอ่อนแอ อ่อนโยน แต่ตอนนี้นางดูเข้มแข็ง \"พวกเจ้าจะไม่กลับจวนรึ\" เจียอีถาม \"กลับไปทำไมรึเจ้าคะ ท่านเจ้ากรม พวกเราไม่ใช่ลูกหลานท่าน ถ้าใช่ท่านอยากโดนข้อหาใดรึเจ้าคะ ความผิดฐานหลอกลวง ความผิดไม่เลี้ยงดูบุตรของภรรยาเอก รึ....\" \"พอเถอะเจียอี พวกเราเป็นคนของท่านหมอ ดังนั้นเราจะไม่ไปที่ใด อย่างที่ท่านหมอบอกกลับไปแล้วท่านดูแลเราได้รึ เราอยู่ที่นี่สบายดี ขอบคุณที่กรุณาห่วงใย\" ว่าพลางย่อกายอย่างอ่อนหวานนอบน้อมเคารพท่านเจ้ากรม ทำเอาท่านเจ้ากรมพูดไม่ออก เขารู้ว่าบุตรสาวทั้งสองถูงรังแก แต่ก็ปิดตาข้างหนึ่งเพื่อไม่ให้มีปัญหาภายในครอบครัว แต่ไม่คิดว่าบุตรสาวทั้งสองจะเกลียดชังตน เฮ้อ! แต่เห็นว่าท่านหมอดูแลเอาใจใส่ทั้งสองอย่างดีก็ว่างใจแล้ว คิดได้เช่นนั้นก็ขอตัวจากไปพร้อมบุตรสาวอีกสองคน \"พวกเจ้าถ้าอยากไปข้าก็ไม่ห้ามนะ ยังไงๆเขาก็คือบิดาพวกเจ้า\" ลี่เซียนถามให้ทั้งสองสมัครว่าจะอยู่ที่ใด \"พวกเราไม่ไปหรอกเจ้าคะ\" ทั้งสองคนกล่าวออกมาอย่างตั้งใจ \"ข้ารู้ว่าที่พวกเจ้าปิดข้าเพราะสิ่งใด\" \"เฮ้อ!แต่ถึงจะเป็นบิดาแล้วยังไง พอแต่งออกบ้านไปก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่ดี ฮ่าๆๆๆ\" ลี่เซียนเอ่ยหยอกล้อสอวสาวของนาง ทั้งสองนางแอบคิดว่าต่อไปจะไม่โกหกคุณหนูอีกแล้ว หยางจิ้นอ๋อง มองแมวน้อยของเขาช่างมีความคิดที่ไม่เหมือนใครจริงๆ \"ท่านพี่พวกเราไปเดินเที่ยวงานกันเถอะ เห็นเขาว่ามีงาน \"ปล่อยโคม ชมจันทร์\" เรามาที่แคว้นเหลียนทั้งที นะท่านพี่\" องค์หญิงเจ็ดเอ่ยกับองค์ชายสาม จริงๆเขาอยากไปชวน อิงอิงของเขา แต่ถ้าเขาไปทุกคนก็ต้องไปและเหม่ยฮวาก็จะต้องไปหาเรื่องอิงอิง อีกเช่นนั้นยิ่งจะทำให้ อิงอิง ไม่พอใจเขาเป็นแน่ แต่ตนให้หลีจิ้งไปดูมาแล้วและเห็นว่าคนที่ไปกับ อิงอิง นั้นคือ หยางจิ้นอ๋อง พอคิดถึงชื่อนี้พานให้ใบหน้าที่ไม่ค่อยยิ้มบึงตึงขึ้นไปอีก แน่ล่ะใครจะชอบคนที่มาเป็นกางขวางใจกันล่ะ \"ไปสิ ไปกันเถอะ เหม่ยฮวาชอบดูโคมมิใช่รึ\" \"แหม ท่านพี่สามรู้ใจน้องที่สุดเลยเพคะ\"องค์หญิงเหม่ยฮวากล่าว ว่าแล้วนางก็เข้าห้องเปลี่ยนชุด พอดีกับหลีจิ้งมารายงานว่า ลี่เซียนกลับจวนแล้ว ทำให้หลินหลงที่อยากออกไปดูคน กลับต้องยืนทำหน้าตึง \"น้องเจ็ดไปกลับน้องห้าเถอะ\" พูดจบก็เดินกลับเข้าห้องพักไป หลังจากทุกคนไปหมดแล้ว หลินหลง ก็พูดกับหลีจิ้งว่า \"ไปจวนผิงอาน\" พูดจบก็ใช้วิชาตัวเบาไปทางจวนผิงอานของลี่เซียน \"ท่านจะอยู่นานไหม กลับได้แล้วข้าจะพักผ่อน\" ลี่เซียนมองหน้าคนตัวโตแต่ดื้อเหมือนเด็กที่นั่งนิ่งไม่ขยับ \"ท่านไป๋เฟิ้งพาเจ้านายของท่านกลับไปได้แล้ว\" ลี่เซียนพาดพิงไปกาไป๋เฟิ้งที่ยืนตังลีบอยู่มุมห้อง \"ข้าแค่อยากส่งเจ้าเข้านอน\" หยางจิ้นเฟยกล่าว \"แค่นี้ก็พอแล้ว\" \"ไม่รู้แล้วข้าไปนอนแล้ว\" ลี่เซียนเลิกสนใจ แล้วเดินเข้าห้องไปล้างตัวแล้วล้มตัวนอนหลับไป ในตอนที่ หยางจิ้นอ๋องกำลังจะใช้วิชาตัวเบาออกไป ก็เห็นเงาแว๊บๆเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนลี่เซียน จึงใช้วิชาลบตัวตนแอบไปดูเหตุการณ์ องค์ชายสามหลินหลงเมื่อมาถึงก็เข้าไปในห้องลี่เซียนทันที จนไม่ทันสังเกตุว่ามีใครอยู่หรือไม่ ในขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปลูบใบหน้าลี่เซียนนั้น หยางจิ้นเฟยก็ปรากฎตัวพร้อมกับปัดมือเขาออกให้ห่างจากลี่เซียน \"เจ้าเป็นใคร ทำไมมาอยู่ในห้อง อิงอิงได้\" องค์ชายสามหลินหลงถาม เพราะภายในห้องที่มืดทำให้มองไม่ชัด \"ข้าต้องถามเจ้า เข้ามาทำอะไรในห้องเซียนเอ๋อ\" หยางจิ้นอ๋องใช้คำเรียกที่องค์ไทเฮาเรียกลี่เซียนมาถามเพื่อให้มองว่าเขากับนางสนิทกันเพียงใด หลินหลงได้ยินคำว่า \"เซียนเอ๋อ\" ก็ตกใจ จึงพูดขึ้นว่า \"ไม่นึกว่าจะเจอท่านอ๋องอีกครังที่นึ่\" \"เซียนเอ๋อพึ่งหลับ\" หยางจิ้นเฟย ดีดตัวออกจากห้องบี่เซียนทันที องค์ชายสามหลินหลงก็ตามออกไป เพราะเข้าใจความที่หยางจิ้นอ๋องสือ คือนางนอนแล้วออกไปคุยข้างนอก \"ท่านมาทำอะไรที่นี่ท่านอ๋อง\" องค์ชายหลินหลงถาม หยางจิ้นเฟย \"ไม่ใช่ ข้าควรถามรึ เข้าห้องนางในยามนี้มิใช่สิ่งดี\" หยางจิ่นเฟยไม่ตอบ แต่พูดเชิงตำหนิว่าหลินหลงเข้าห้องสตรียามวิกาลไม่ถูกต้อง \"ท่านทำได้ ทำไมข้าจะทำไม่ได้\" หลินหลงมิอาจยอมแพ้ \"นางยอมข้า แต่เจ้าไม่\" คำพูดนี้ทำเอาหลินหลงสะอึกกึก อิงอิงยอมให้หยางจิ้นอ๋องเข้าห้องได้รึ หยางจิ่นเฟยใช้คำพูดกำกวม เพราะนางให้เขานั่งรอนางนอนได้ แต่ไม่ได้รวมว่าให้เข้าไปในห้องได้ ใครสนใจล่ะ นะตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องอธิบาย หลินหลงรู้ว่าตนสู้หยางจิ้นอ๋องไม่ได้ จึงทำเสียงฮึดฮัดแล้วเดินจากไป