ตะลึงงัน

ผู้ที่กล่าวมิใช่ใคร องค์หญิงเจ็ดแคว้นหนานนั้นเอง ลี่เซียนถอนหายใจ บางคนนี้ไม่รู้จักปล่อยวางบ้างเลยนะ อะไรกับไอ้แววนักหนานางนึกในใจ \"อืม\" แค่ทำเสียงในลำคอ หยางจิ้นอ๋องมองลี่เซียนแล้วเห็นนางทำท่าทางฮึกฮัด \"ไม่ต้องไปสนใจ ข้า...\" \"ไม่เป็นไรข้าจัดการได้\" ลี่เซียนตัดบทหยางจิ้นเฟย \"ถ้าข้าขึ้นไปก็ขอประชันกับองค์หญิงแล้วกันถ้าผลออกมาข้าแพ้ข้าจะทำตามที่ท่านต้องการหนึ่งข้อ แต่ถ้าท่านพ่ายแพ้ก็ทำตามข้าต้องการหนึ่งข้อ ท่านเห็นว่าเช่นไร\" \"ก็ได้ ตามนั้น\" นางคิดว่าตนนั้นสามารถชนะได้เพราะที่แคว้นหนานไม่มีคนที่สามารถชนะนางได้ \"อืม ข้าให้เกียรติองค์หญิง เชิญ\" ลี่เซียนกล่าว องค์หญิงเหม่ยฮวาเดินลงไปที่ลานแสดงอย่างสง่างาม คางเชิดนิดๆ นางคิดว่า\"ท่านอ๋องแล้วท่านจะรู้ว่าใครที่คู่ควรกับท่าน\" นางทำความเคารพฮ่องเต้และหันไปทำความเคารพหยางจิ้นอ๋องพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนหวานหยดหย้อย แอบเอียงอายนิดๆ ลี่เซียนมองดูก็ถึง\"บางออ\"ทันที มิน่าตั้งท่าเป็นอริกับนาง หาเรื่องนางแทบตายเพราะผู้ชายนี่เอง แหมอีกดอกจริงๆ หึๆคิดจะแย่งผู้ชายกับคน สามชาติอย่างนางรึ แน่จริงก็ลองดู แม้นไม่เคยมีแฟนแต่ความรู้เรื่องแบบนี้สมัยเป็นแววดาวเห็นมาเยอะแล้วลูกสาวเอ้ย หยางจิ้นอ๋อง หาได้สนใจไม่สายตายังคงมองลี่เซียนที่นั่งทำหน้าคิดอะไรบางอย่างคนเดียว จึงพูดขึ้นว่า \"เจ้าหึงข้ารึ\"พร้อมกับส่งรอยยิ้มกว้างๆให้นางโดยไม่ได้หันไปทางลานแสดงสักนิดแม้แต่ตอนที่องค์หญิงเหม่ยฮวาทำความเคารพตนก็ตาม \"แหมๆๆ หลงตัวเองไปนะ ชิๆ\"ว่าพลางหันไปมององค์หญิงเหม่ยฮวาที่มองมาที่นางแบบจะกลายร่างเป็นหมาบ้าจะกระโดดกัดนางซะอย่างนั้น องค์หญิงเหม่ยฮวาเมื่เห็นรอยยิ้มของกยางจิ้นอ๋องในตอนแรกก็ตกตะลึกงัน ต่อมาก็อาฆาตแค้นท่านอ๋องต้องมอบรอยยิ้มนั้นให้นางเท่านั้นยัยผู้หญิงบ้านนอกนั้นไม่สมควรได้รับมัน หึๆหลังจบการแสดงก่อนเถอะแล้วจะได้รู้ว่าใครคือหยกงาม ลี่เซียนมองดูองค์หญิงเหม่ยฮวา เห็นนางให้คนนำเอาฉินมาวางเมื่อจัดท่าทางและตั้งฉินเรียบร้อย นางก็เริ่มบรรเลงบทเพลงที่แสดงถึงความรักที่ลึกซึ่ง ทำเอาทุกคนตกตะลึกพร้อมกับเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงเพลงที่บรรเลงได้อย่างไพเราะเพราะพริ้ง อืม เล่นได้ดี ลี่เซียนคิเในใจ แล้วก็แอบชำเลืองมองคนตัวโตที่นั่งข้างๆซึ่งก็ยังนิ่งเฉย \"นางเล่นได้ดีนะ แถมไพเราะด้วย\" หยางจิ้นเฟย หันมามองลี่เซียน \"แล้วไง เจ้ากลัวแพ้รึ\" เขาไม่รู้เลยว่าแมวน้อยของเขาจะเล่นอะไร เขาห่วงนางกลัวนางไม่สบายใจจึงขยับเข้าไปหานางแล้วเอื้อมมือไปจับมือนางแล้วพูดว่า \"เจ้ายังมีข้า\" ลี่เซียนแอบตกใจนิดๆไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าคนหมู่มากเช่นนี้ จนเผลอลืมดึงมือกลับ \"ไม่มีอะไรให้กลัวนี้\" ซึ่งการกระทำของหยางจิ้นเฟยนั้นอยู่ในสายตาองค์ชายหลินหลง เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ยกจอกสุราขึ้นดื่ม จนออกอาการมึนๆ หลังจากเล่นจนเพลงองค์หญิงเหม่ยฮวาก็ได้รับการปรบมืออย่างท่วมท้นพร้อมกับกล่าวว่า \"เชิญองค์หญิงลี่เซียน\" ลี่เซียนเรียกเสี่ยวอินออกมา นางสั่งว่าทำให้ดีกว่านั้นได้รึไม่ \"นายท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะทำให้ดีกว่านั้นร้อยเท่า ขอรับ\" เมื่อนางเดินออกไปยังลานแสดงก็เริ่มแสดงทันที โดยให้เสี่ยวอินเป็นขลุ่ยใช้ทำนองที่มีในตำราเทพ เสียงที่ออกมาก็ดังกังวาลแต่ไพเราะด้วยมีความอ่อนหวานและนุ่มนวลชวนให้คนฟังนั้นเคลิบเคลิ้มยิ่งเวลาที่ลี่เซียนขยับปลายนิ้วไล่ไปตามตัวโน๊ตของขลุ่ยยิ่งทำให้น่ามอง เวลาขยับร่างกายโอนอ่อนไปตามเสียงขลุ่ยยิ่งน่าหลงไหล ทำเอาทุกคน \"ตะลึกงัน\"อยู่กับที่ไม่มีการเคลื่อนไหว หยางจิ้นเฟยแทบอยากอุ้มเอาแมวน้อยของเขาไปให้ไกลจากสายตาพวกนี้ยิ่งนัก แต่คิดว่านางคงไม่ยินยอมแน่ๆ องค์ชายหลินหลงก็มองอย่างหลงไหล ถ้าได้นางมานั่งข้างกายจะดีเพียงใดกัน คิดแล้วก็ต้องหาวิธีเสียแล้ว เพราะตั้งแต่ประลองกับหยางจิ้นอ๋องวันนั้นตนยังมีอาการบาดเจ็บหลงเหลืออยู่ เขาไม่ยอมแค่นี้หรอกไม่มีทาง องค์หญิงเหม่ยฮวาได้แต่ทำหน้านิ่งแต่ใจนั้นร้อนรุ่มดังไฟเผา กล้าดีอย่างไรมาเก่งกว่านาง กล้าดีอย่างไร มือที่อยู่ในชายเสื้อดึงผ้าเช็ดหน้าจนแทบจะขาด นางไม่ยอมหรอกนางเป็นหนึ่งในแคว้นกนานจะมาแพ้ให้คนบ้านนอกที่พึ่งได้ขึ้นมาสูงศักดิ์รึ เมื่อลี่เซียนเล่นจบเพลง เป็นอ๋องเต้ที่ได้สติก่อนจะลุกขึ้นปรบมือเสียงดัง ทำเอาทุกคนได้สติและปรบมือตาม \"เมื่อเป็นเช่นนี้ทุกคนมีความเห็นว่าเช่นไร\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว ทุกคนลงความเห็นว่า เสียงขลุ่ยขององค์หญิงสิบเอ็ด แคว้นเว่ย นั้นไพเราะกว่าองค์หญิงเจ็ด แคว้นหนานอยู่ 2 ถึง 3 ส่วน จึงให้ลี่เซียนเป็นผู้ชนะ \"เช่นนั้นเชิญองค์หญิงลี่เซียนของจากองค์หญิงเหม่ยฮวาได้\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว \"สิ่งที่หม่อมฉันจะขอ คือ ห้ามองค์หญิงหรือคนขององค์ซึ่งก็คือคนของแคว้นหนานยุ่ง วุ่นวายทำร้าย หรือสร้างความลำบากให้คนของหม่อมฉัน ยกเว้นถ้าตรวจสอบแล้วคนของหม่อมฉันผิดจริงก็ทำตามกฎหมายได้\" ขณะที่บอกว่าคนของหม่อมฉันนั้นได้หันไปมอง หยางจิ้นเฟยทันทีพร้อมกับหันไปมององค์หญิงเหม่ยฮวา ในใจคิดว่า คนคนนี้ก็เป็นคนของฉันนะ หึๆ หยางจิ้นเฟยเมื่อได้ยินว่าคนของนางแล้วนางหันมามองตนหัวใจก็พองโต นี่นางหมายถึงเขาด้วยสินะ หึๆสมกับเป็นแมวน้อยของเขาจริงๆ ผิดกับองค์หญิงเหม่ยฮวาและองค์ชายหลินหลงที่แทบจะกระอักเลือดตายอยู่แล้ว แค่ได้ยินคำว่าคนของนางก็พอรับได้แต่ที่นางหันไปมองนั้นหมายถึง หยางจิ้นอ๋องด้วยงั้นรึ นางพึงใจท่านอ๋องงั้นรึ สองพี่น้องนั่งทำหน้าตึงจนแทบจะระเบิดกำมือแน่น องค์ชายหลินหลงนั้นแทบไม่อยากนั่งตรงนั้น เขาอยากจะบักพาตัวนางไปไกลแสนไกลไม่มีผู้คนหาเจอ เขาไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้วเป็นนางเท่านั้น ส่วนองค์หญิงเหม่ยฮวานั้นจะไม่รับปากก็ไม่ได้เพราะพยานมีตั้ง 5 แคว้น ลี่เซียนกล่าวต่อว่า \"โดยต้องมีสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษรด้วย โดยมีทั้ง 5 แคว้นเป็นพยาน ถ้าผิดคำที่ตกลงกันไว้จะต้องชดใช้คือหม่ิมฉัน 5 เท่า เพคะ\" หึๆบอกแล้วเล่นกับใครไม่เล่น องค์หญิงเหม่ยฮวาทนไม่ไหว จึงเอ่ยขึ้นแบบใช้น้ำเสียงเกรี้ยวกราดว่า \"มันไม่มากไปรึ 5 เท่าเชียวรึ\" \"ทำไมจะมากไปล่ะ ตอนที่รับคำท้าก็ไม่มีเงื่อนไขใดๆนี่น่า รึจะผิดคำพูดรึองค์หญิงงงงง\" ลี่เซียนกล่าวแบบอารมณ์ดี \"ข้าไม่ได้บอกว่าจะผิดคำ แค่บอกว่ามันมากไปเท่านั้น ท่านว่าไหมท่านอ๋อง\" นางกล่าวพลางหันไปร้องขอความช่วยเหลือหยางจิ้นอ๋อง \"ข้าว่า เซียนเอ๋อพูดถูกแล้วนะ\" เขาต้องเข้าข้างแมวน้อยของเขาอยู่แล้ว แม้นนางจะของขีวิตคนเขาก็ย่อมเข้าข้างนางเหมือนเดิม ทำเอาทุกคนที่ได้ยินถึงกับ ตกตะลึกงันอีกรอบ ท่านอ๋องเรียกองค์หญิงลี่เซียนว่า \"เซียนเอ๋อ\" ต้องสนิทกันขนาดไหนถึงจะเรียกแบบนั้นได้ นี่ถ้าไม่ได้ยินกับหูคงหาว่าโกหกแน่ๆ