已经是第一章了
สองสามีภรรยาฟางกับความจริงที่ถึงเวลา
หลังจากได้ข้อตกลงแล้ว การประลองอื่นๆก็ไม่น่าสนใจเท่าที่ควร จนหยางจิ้นเฟยบอกว่า \"ไปกันเถอะ\" พร้อมกับจูงมือลี่เซียนเดินออกไป
คนที่ไม่พูดสิ่งใดตั้งแต่ต้นจนจบคือไทเฮาที่มีความพึงพอใจอย่างยิ่ง ทำดีมากๆต้องเตรียมการไว้รอลูกสะใภ้เสียแล้ว \"ลูกรู้นะว่าเสด็จแม่คิดสิ่งใด\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว
\"ไม่ดีรึ น้องเจ้ามีใจให้สตรีแล้วนะ\" ไทเฮากล่าว
\"เสด็จแม่ไม่คิดว่านางเหมาะกับลูกมากกว่าน้องรึ\" หมิงหลงกล่าวหยอกล้อองค์ไทเฮา
\"ถ้าเจ้าไม่กลังอาเฟยก็ลองดูสิ\" ไทเฮากล่าวยิ้มๆอย่างรู้ทัน
นั้นสิเจ้าเฟยหลงมันยิ่งหวงของยิ่งกว่าสิ่งใดถ้ายิ่งปักใจแล้วไม่ตายอย่าเรียกหยางจิ้นเฟยหลงเชียว ไม่เอาดีกว่าไม่คุ้มๆ หมิงหลงฮ่องเต้คิดในใจ
\"ท่านจะพาข้าไปที่ใด\" ลี่เซียนตกใจเมื่ออยู่ๆหยางจิ้นเฟยก็ลากนางออกมาจากงาน \"แล้วคนของข้าเล่า\"
\"ข้าให้ไป๋เฟิ้งไปส่งพวกนางกลับจวนแล้ว มิต้องเผฝป็นห่วง\" ว่าพลางพาลี่เซียนเดินทางโดยใช้วิชาตัวเบาไป หยางจิ้นเฟยกอดลี่เซียนไว้แนบอกไว้แน่น เพื่อไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง เมื่อเดินทางมาถึงที่ที่ตั้งใจไว้ก็ปล่ยนางออกจากอก ทั้งที่ใจจริงแทบไม่อยากปล่อยก็ตาม ที่ที่เขาพานางมาคือ หน้าผาชันที่สามารถมองเห็นเมืองหลวงยามค่ำคืนอย่างสวยงาม \"ที่นี่คือที่ที่ข้ามาเวลาไม่สบายใจมานี่สิ\"ว่าพลางเดินนำเข้าไปมีกลไกลับโดยใช้หยกแขวนที่หยางจิ้นเฟยใช้แขวนที่เหมือนกันกับที่เคยให้นาง วางไปที่ช่องด้านข้างประตูเมื่อประตูเปิดออกก็รีบดึงลี่เซียนเข้าไปอย่างรวดเร็ว ลี่เซียนไม่ได้ตั้งตัวจึงซบไปที่อกของหยางจิ้นเฟย \"ประตูจะปิดแบบรวดเร็วต้องใช้ความเร็วในการเข้ามาเพื่อป้องกันหลายอย่าง\" หยางจิ้นเฟยบอก
ลี่เซียนออกจากอ้อมอกหยางจิ้นเฟยมองดูการตกแต่งภายในห้องน่าอยู่มากจริงๆมีชั้นหนังสือมากมาย มีเตียงนอน มีทุกอย่างครบครั้น \"ท่านมาที่นี่บ่อยรึ โอ๊ะ มีหน้าต่างด้วย\" เมื่อมองออกไปก็เป็นฝั่งทางแม่น้ำ แต่มีทางเดินออกไปอีกนิด เหมือนเป็นระเบียง
หยางจิ้นเฟยหยิบโคมลอยที่วาดเป็นรูปของลี่เซียนในกิริยาบทต่างๆ มาจุดไฟแล้วส่งให้นาง \"วันนั้นเรายังไม่ได้ปล่อยโคมด้วยกันเลย\"
เมื่อลี่เซียนจับโคมลอยหลับตรเตรียมตัวจะอธิฐานก็รู้สึกว่ามือตนเองถูกคนตัวโตจับเพื่อเตรียมปล่อยโคมด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนใดๆจึงอธิฐานต่อ จนลืมตาขึ้น เป็นจังหวะปล่อยโคม ลี่เซียนแหงนมองโคมลอยออกไปตามแรงลม พอเอากน้าลงก็ถูกคนตัวโตดึงเข้าไปจูบแบบดูดดื่ม โดยลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดรัดกันไปมาอยู่พักใหญ่ หยางจิ้นเฟยถอนจูบแบบแสนจะเสียดาย \"ข้าคือคนของเจ้าแล้ว เจ้าต้องดูแลข้าด้วย\" หยางจิ้นเฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพล่าและสั้นๆ ด้วยอารมณ์ตอนนี้นั้นแทบจะทนไม่ไหว
ลี่เซียนหน้าแดง พลางพยักหน้า กล่าวว่า\"เป็นคนของข้านั้นต้องซื่อสัตย์ ห้ามมีคนอื่นนอกจากข้าต้องมีเพียงข้าเท่านั้น ของของท่านคือของข้าไม่ว่าสิ่งใด และห้ามปิดบังข้าไม่ว่าเรื่องใดๆก็ตาม ท่านทำได้หรือไม่\"
\"ข้าให้เจ้าหมดทั้งตัวและใจ\" ว่าแล้วก็เอามือลี่เซียนมาวางที่อกด้านขวา \"แต่ใจข้าอยู่ด้านนี้\"
ลี่เซียนคิดว่านี่คือความลับแรกที่หยางจิ้นเฟยบอกนาง จึงยิ้มอย่างสุขใจ พร้อมกับแขย่งปลายเท้าเพื่อหอมแก้มคนตัวโตแล้ว ถามว่า\"แล้วจะออกไปเช่นไร\"
หยางจิ้นเฟย อึ้งไปครู่นึง แถมส่งรอยยิ้มกว้างให้ลี่เซียน แล้วเดินมาที่ข้างกำแพงเมื่อเท้าสองข้างเหยียบพื้นประตูก็เปิดออกทีนที \"เจ้าออกไปก่อน\" พอลี่เซียนออกมาก็เห็นหยางจิ้นเฟยรีบออกมาทันที ลี่เซียนก็เข้าใจทันที เพื่อเป็นการป้องกันคนแอบเข้าไปนั้นเอง \"แล้วหน้าต่างล่ะ ไม่มีคนเข้าไปได้รึ\"
\"มันจะเปิดเมื่อมีคนอยู่ภายในเท่านั้น อีกทั้งมีหน้าผาชั้นและลึก ส่วนด้านบนก็สูงเฉียดฟ้า เมื่อเข้าไปก็กางเขตป้องกันไว้ เพื่อไม่ให้คนเห็นแสงไฟ เมื่อกี้ข้ากางไว้แล้ว\" อืม!นั้นสินะ รอบคอบดีจัง ลี่เซียนยิ้มกว้าง มองดูแล้งช่างงดงามยิ่งนัก เขาชักหวงรอยยิ้มนี้เสียแล้วสิ \"อย่ายิ้มเช่นนี้ให้ผู้รู้หรือไม่ หืม\" ลี่เซียนได้แต่มองหน้าแบบงง แบบนี้ก็มีด้วยหวงกระทั้งรอยยิ้มอีตาบ้านี่ ฮ่าๆๆ
เมื่อเดินทางกลับถึงจวน ลี่เซียนก็ได้รับรายงานว่า พ่อแม่บุญธรรมนางได้เดินทางมาถึงจวนอานฉวนเรียบร้อยแล้ว \"อืม วันนี้ข้าจะไปค้างที่จวนอานฉวน อาเฉียงข้าฝากด้วยนะ\" \"ขอรับ\"เจียงเฉียงตอบรับทันที ในตอนที่ลี่เซียนเดินออกมาจากจวนก็ได้ทักคนเฝ้าประตูว่า \"ลำบากพวกท่านแล้ว\" ว่าแล้วก็หยิบยาเพิ่มลมปราณขั้นกลางออกมา หนึ่งขวด \"เอาไปแจกผู้ที่มีกน้าที่เฝ้าประตูนะ คนละเม็ด\" ลี่เซียนยิ้มให้ทุกคนแล้วใช้วิชาตัวเบาจากไป จึงไม่เห็นพวกเขาคุกเข่าขอบคุณ แต่นางก็เดาไว้แล้วว่าพวกเขาต้องทำเช่นนี้
เมื่อเดินทางมาถึงจวนอานฉาน คนเฝ้าประตูทำความเคารพ\"คุณหนู\"
\"ตามสบาย งานหนักหน่อยนะ แต่ทุกอย่างในจวนต้องพึ่งพวกท่านแล้ว\" ลี่เซียนกล่าว
\"หำมิได้ขอรับ พวกเรารู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้รับใช้คุณหนู\" ลี่เซียนล้วงเข้าไปหยิบยาเพิ่มลมปราณ หนึ่งขวดออกมาส่งให้ \"เอาไปแบ่งให้ผู้มีหน้าที่เฝ้าประตูนะ\" ว่าแล้วก็เดินเข้าไปทันที ได้ยินเพียงคำขอบคุณแบบซาบซึ้งไล่ตามหลังมา
\"ท่านพ่อ ท่านแม่ มาถึงแล้วรึเจ้าคะ เดินทางเป็นเช่นไรบ้าง\" ลี่เซียนเอ่ยปากถามทันทีที่เห็นทั้งสองนั่งคุยกันเพื่อรอนางอยู่
\"แหมๆๆ มาเป็นชุดเชียวลูก หืม สบายดี เพียงแต่ท่านเริ่นเจินไปทำภาระกิจที่เจ้ามอบหมายให้จึงมาถึงช้าไปนิดน่ะลูก\"ฟางเหม่ยเอินตอบลี่เซียน พร้อมกับรับอ้อมกอดบุตรสาวบุญธรรมที่นางเลี้ยงดูมาแต่เล็กแต่น้อย
\"พวกเราคิดว่าถึงวันที่ลูกปักปิ่น พวกเราคงถึงเวลาต้องบอกบางเรื่องกับลูกความจริงบางอย่าง\"ฟางหลิวจงบอกกล่าวกับลี่เซียน
\"เจ้าคะ ข้ารู้ว่าคงเป็นเรื่องใหญ่มากและสำคัญด้วย ข้ารอได้เจ้าคะ\" ลี่เซียนกล่าว
\"แต่แม่ว่ากลัวจะไม่ถึงตอนนั้นน่ะสิ ตอนนี้พวกเขาเข้าใกล้มากขึ้นทุกที่แล้ว แม่ใจไม่ดีเลย\" ท่าทีร้อนใจของฟางเหม่ยเอินทำเอาลี่เซียนแปลกใจ นางไม่เคยเห็นอาการหวาดระแวงของพวกเขาแบบนี้
\"แต่เรารับปากนางไว้แล้วนะ เอินเอ๋อ\" ฟางหลิวจงกล่าวกับผู้เป็นภรรยา
\"เช่นนั้นเอาแบบนี้ดีกว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พวกม่านไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ ลูกก็จะพักที่จวน ไม่กลับจวนผิงอานเจ้าคะ\" ลี่เซียนกล่าวกับทั้งสองให้พวกเขาสบายใจ
\"เอาแบบนี้ดีกว่านะ เจ้านอนกับแม่นะ แม่ถึงจะวางใจ\" ฟางเหม่ยเอินกล่าว ลี่เซียนจึงยิ้มพร้อมกับเข้าไปกอดแล้วกล่าวว่า \"ข้าคงต้องขโมยท่านแม่ไปนอนกอดสักคืนแล้วล่ะท่านพ่อ ฮ่าๆๆ\" ทำเอาทุกคนในห้องหัวเราะเสียงดัง คล้ายความกังวลกันไปได้บางส่วน
ในหุบเขานอกเขต 5 แคว้น มีอาณาเขตติดกับแคว้นหนานและแคว้นหมิง \"พวกเจ้าใช้เวลานานมากไปแล้วนะ ได้เรื่องรึยัง\" ผู้ที่กล่าวอยู่ในชุดดำสวมหน้ากากปิดใบหน้า
\"เรียนท่านเจ้าหุบเขาได้ข่าวมาบ้างแล้ว ขอรับ\" คนผู้กล่าวคือลูกน้องที่ใส่ชุดดำเช่นกันแต่ไม่ปิดใบหน้า
\"ว่ามา ถ้าไม่ใช่ข่าวดี\" ว่าพลางพร้อมกับหงายฝ่ามือปารกฎลูกไฟลุกพรึบขึ้นมา
已经是最新一章了
加载中
