ความจริงที่ต้องรู้

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เป็นกิจวัตรที่ลี่เซียนต้องวิ่งออกกำลังกายทุกเช้า \"ท่านแม่ทำไมตื่นแล้วเจ้าคะ\" ฟางเหม่ยเอินมองบุตรสาวบุญธรรมแล้วกล่าวว่า\"แม่ตื่นมาไม่พบลูกน่ะ เลยออกมาดู\" ลี่เซียนคิดว่านี่คงเป็นเรื่องใหญ่มากจริงๆ \"เข้าไปเถอะเจ้าคะ เดี๋ยวลูกก็เข้าไปแล้ว\" ลี่เซียนกล่าว หลังจากกินข้าวเสร็จสองสามีภรรยาฟางก็เรียกลี่เซียนไปนั่งในห้อง \"เป็นความลับมากใช่หรึอไม่เจ้าคะ\" ทั้งสองพยักหน้า \"เสี่ยวเป่ย กางเขตเก็บเสียง\" พร้อมกับเสี่ยวที่ปรากฎตัวในร่างมังกรตัวเท่าฝ่ามือ ร่ายเขตป้องกัน \"ว่ามาเถอะเจ้าคะ ไม่ว่าตอนไหนข้าก็ต้องรู้อยู่ดี\" เมื่อทั้งสองมองหน้ากันเสร็จก็เป็นฟางเหม่ยเอินที่เป็นคนเล่า \"เรื่องเกิดจากท่านยายของเจ้า เป็นคนมีเลือดพิเศษ คือรักษาได้ทุกพิษและสามารถถึงขั้นดึงชีวิตที่ใกล้ตายกลับมาจากปรโลกได้เชียวนะ และเป็นผู้อันเชิญสัตว์อสูรด้วย ความพิเศษนี้จะถูกส่งต่อมายังบุตรสาว ซึ่งคนที่ได้รับการสึบทอด เช่นยายเจ้าแม้นมีบุตรเป็นร้อยก็จะมีบุตรสาวแค่คนเดียวเท่านั้น ที่เหลือเป็นบุตรชายทั้งสิ้น และที่จริงแล้วข้าคือลุงเจ้า และเพื่อช่วยแม่เจ้าพวกเราจึงต้องเปลี่ยนชื่อแซ่ จากแซ่ซูมาใช้แซ่ฟางแทน เพราะมักจะมีคนจากหุบเขาเสียนซานมารบกวน ซึ่งก็คือต้องการนำเลือดพิเศษนี้ไป โดยการจับต้วไปแต่ถ้าตายแล้วเลือดก็จะใช้ไม่ได้ ต้องหาตัวผู้สืบทอดคนใหม่ ข้าก็ไม่รู้ว่าเพื่ออะไรแต่พวกเขาโหดเหี้ยมมาก จับคนในตระกูลเราไปฆ่าหมด เรื่องนี้ที่ข้ามั่นใจมากเพราะข้าเห็นหน้าชิงชิง สาวใช้คนนั้นที่แคว้นหนานของเจ้านางคือบุตรสาวบุญธรรมของหนึ่งในคนที่เคยมาจับตัวแม่เจ้า ที่ข้าจำได้เพราะนางคือหลานสาวลุงใหญ่เจ้าซูเชี่ยวเฉิน ข้าคิดว่าใช่แน่ๆ จึงถามนางดูนางเองก็บอกว่านางจำข้าได้ แล้วนางก็บอกว่านางโดนจับไปแทนเจ้าแต่พอใช้เลือดทดสอบแล้วใช้ไม่ได้จึงจะฆ่าแต่บุตรชายเจ้าของหุบเขาดันพึงใจนางนางจึงรอด ที่นางอยู่ได้นั้นเพราะนางแอบหนีออกมาแล้วเจอกับคนที่ช่วยนางไว้และได้มอบองครักษ์เงาให้นาง 5 คน ต่อมานางจึงหาเพิ่มมาเป็น 50 คนโดยให้ 5 คนนั้นช่วยฝึก เขาเชื่อฟังนางเพราะนางมีหยกสั่งการ และนางที่รอดจากการตามหามานานเพราะนางกลบซ้อนอำพลางตัวอย่างดี แต่น่าเสียดายที่นางทำหยกหายจึงสั่งการองครักษ์ไม่ได้ทำให้ป่วยและพบเจ้านั้นแหละ\" \"อ้อ พวกมันต้องการนางและข้างั้นรึ อืม\" ฟางหลิวจงเอ่ยขึ้นบ้างว่า \"พวกมันมีสายลับเต็มไปหมด เพราะเหตุนี้พวกเราจึงไม่ย่อมเข้าเขตเมืองอยู่แต่ในป่าหลบซ้อนตัวตามที่แม่เจ้าสั่งไว้\" ว่าพลางเอื้อมมือไปจับมือลี่เซียน \"แล้วคนที่ช่วยพี่ชิงชิง คือใคร?\" ลี่เซียนถามคนที่สามารถมีองครักษ์เงาได้ต้องเป็นเชื้อพระวงศ์แน่ๆ \"นางว่านางไม่แน่ใจ เพราะตอนนั้นนางแทบไม่ได้สติเขาก็จากไป ส่วนนางก็หลบซ้อนตัวทำให้ไม่เคยได้เจอกัน\" ฟางเหม่นเอินตอบ \"สงสัยคงต้องไปแคว้นหนานอีกสักครั้ง\" \"ไม่ได้ๆ พวกเราและชิงชิงตกลงกันว่า จะต้องไม่ให้พวกมันรู้เรื่องเจ้า\" สองสามีภรรยากล่าวขึ้นพร้อมกัน \"ข้าว่าไม่นานพวกมันก็คงรู้ เพราะถ้าพวกมันรู้ว่าท่านแม่เคยเข้าวัง แล้วยิ่งตอนนี้ก็มีองค์หญิงสิบเอ็ดโผล่มาแบบนี้ ไม่นานหรอก ส่วนพวกท่านไม่ต้องกลัวข้าจะหาองครักษ์มาดูแลเอง ข้าไม่ยอมใครก็ไม่สามารถทำอะไรพวกท่านได้ ร่วมทั้งพี่ชิงชิงด้วย\" \"เอาหล่ะ พวกท่านไม่ต้องห่วงข้าดูแลตัวเองได้\" ลี่เซียนคิด นี่ให้ฉันเกิดมาแบบธรรมดาไม่ได้รึไง ทำไมต้องให้เป็นอะไรที่พิเศษด้วย เฮ้อ! หลังจากคุยกันเสร็จ \"เสี่ยวอินเจ้าดูแลจวนอานฉวนนะมีอะไรให้บอกฉัน\" \"ขอรับ นายท่าน\" \"เสี่ยวเป่ยพาข้าไปแคว้นหนาน\" ว่าแล้วลี่เซียนก็เดินทางทันที ณ แคว้นหนาน ชิงชิง กำลังเตรียมตัวเข้านอน ก็ได้ยินเสียงภายนอกว่า \"พี่ชิงชิง คุณหนูมาถึงแล้ว\" ชิงชิงแอบตกใจแต่ก็ดีใจที่คุณหนูกลับมา \"คุณหนูท่านมาแล้ว\" ชิงชิงเดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม \"อืม มาที่ห้องข้าหน่อย ส่วนพวกเจ้ามีอะไรก็ไปทำ อ้อ!ห้ามให้ใครมาพบข้าและห้ามให้คนนอกรู้ว่าข้ามา\" ทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็รับคำแล้วจากไป ชิงชิงคิดว่าสองสามีภรรยาฟางต้องยอกนางแล้วแน่ๆ เมื่อเข้าห้อง เสี่ยวเป่ยก็ทำหน้าที่โดยไม่ต้องบอก คือกางเขตป้องกัน \"เอาหล่ะถอดหน้ากากออกมา ใครให้ท่านและใครช่วยท่าน\" ลี่เซียนไม่อ้อมค้อม ชิงชิงก็ทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อถอดหน้ากากหนังออกกฌพบว่านางมีใบหน้าคล้ายลี่เซียนอยู่ 3 ถึง 4 ส่วน \"คนที่ช่วยข้าก็คือฮ่องเต้แคว้นเว่ย เพื่อสืบหาตัวเจ้าท่านถึงกับเดินทางตามหาเจ้า และท่านรู้เรื่องหมู่บ้านร่วมถึงเรื่องแม่เจ้าด้วย แต่ก็มารู้ทีหลังตอนที่ไม่มีคนในตระกูลซูเหลือรอดแล้ว\" \"เหตุใดท่านไม่บอกข้า\" ลี่เซียนกล่าว \"เพราะถ้าข้าทักเจ้าข้ากลัวว่าอาจมีคนของพวกมันมาสอดแนมแล้วรู้เข้า เจ้าจะลำบาก พวกเราไม่เป็นไรแต่เจ้านั้นสำคัญที่สุด\" ว่าพลางยื่นมือไปจับมือนาง \"ท่านพอเคยบอกข้าตอนที่ท่านยังมีชีวิตว่า คนแต่ละรุ่นในตระกูลต่างต้องดูแลท่านน้าและเจ้า เพราะท่านน้าและเจ้ามีภาระที่หนักหนานักแถมยังต้องมีชีวิตที่ต้องหลบๆซ้อนๆมันเลือกไม่ได้\"ชิงชิง กล่าวพลางนึกถึงคำพูดบิดา \"ตอนนี้พวกมันคงรู้แล้วล่ะ ตาต่อตา ไม่จำเป็นต้องหลบแล้ว ท่านเองก็ใช้ชีวิตปกติเถอะ ไม่ต้องสวมหน้ากากแล้ว ดูแลจวนนี้ในนาน \"ท่านพี่\" ข้าเถอะนะ ที่จริงข้าดีใจมากที่ยังมีคนรอดโดยเฉพาะท่านลุงซูเเชียวหลิน ข้าจะทำให้ท่านมีทายาทเพื่อรักษาตระกูลซูของเรา\" \"ท่านมีนามจริงๆว่ากระไรเจ้าคะ\" ลี่เซียนถามญาติผู้พี่ของตน \"ซูชิงหลิน เป็นชื่อที่ท่านพ่อตั้งให้น่ะ\" นางกล่าวยิ้มๆนานแล้วที่ไม่มีคนถามถึงชื่อนาง \"งั้นข้าเรียกท่านว่า พี่ชิงหลิน นะเจ้าคะ แล้วเรื่องที่ทำหยกหายล่ะ ท่านจะทำเช่นไร\" \"ข้าไม่ได้ทำหายหรอกจริงแล้ว ข้าแค่คืนใหพวกเขาเท่านั้น คนที่ไม่พอใจทำตามคำสั่งก็ให้อิสระภาพ แต่ใครจะอยู่ก็ไม่บังคับน่ะ ก็ไม่มีใครไปไหนกันน่ะยังอยู่ครบทุกคน\" \"หึๆตามหาตั้งนานสุดท้าย ก็ไม่ได้หายไปไหนเลย องค์หญิงสิบเอ็ดงั้นรึ\"เจ้าหุบเขากล่าว \"แล้วนางล่ะ\" \"ยังไม่มีใครพบ ขอรับคาดว่า....\" ลูกน้องคนสนิทไม่กล่าวต่อ \"ข้าไม่เชื่อหรอกว่านางจะหายไปไหน ตามหาต่อ หึ!\" ทำเขาอารมณ์เสีย ไปหาที่ผ่อนคลายดีกว่า คิดแล้วก็เดินเข้าไปในห้องที่มีผู้หญิงสองนางคนอยู่ เมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาพวกนางก็ลุกขึ้นโดยทั้งสองคนอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ตรงเข้าไปหา เจ้าหุบเขาทันทีเหมือนคนอดอยากมานาน \"ท่านมาแล้ว อืมๆๆ\" อีกคนก็ไม่ต่างกัน \"อืมๆๆ\" \"มาดูแลข้าให้เต็มที่ ข้าก็จะเติมให้พวกเจ้าจะเต็ม ฮ่าๆๆๆ\" ลี่เซียนคิดว่า พี่สาวนางก็สวยงดงามแถมนิสัยดีใช้ได้ นางต้องการหาคู่ให้แต่ใครจะเหมาะสมและดูแลนางได้นะ \"พี่ชิงหลิน ท่านเรียกข้าว่า ลี่เซียนนะ เสด็จพ่อประทานให้\"นางกล่าวยิ้มๆ \"เอ้อ.....\" เมื่อมองอีกคนที่พยักหน้าก็จำต้องเรียกสินะ \"น้องเซียนเอ๋อ ดีกว่านะ\" ลี่เซียนยิ้มแก้มปริ ดีใจที่ตนไม่ได้ตัวคนเดียว นางต้องรักษาครอบครัวท่านแม่ไว้ให้ได้ ต้องทำให้ได้