已经是第一章了
เจอกันอีกครั้ง
การปลูกสร้างเรือนดำเนินการได้คราวเดียวเพราะลี่เซียนใช้ ธาตุลม ธาตุไม้ เสร็จแล้วนางจึงจะออกไปซื้อเครื่องใช้ ทั้งยังอยากไปเดินตลาดด้วยคลายเครียดบ้าง
เมื่อเดินมาที่หมู่บ้าน นางไม่ได้สวมหน้ากากมา แวะถามว่าบ้านครอบครัวจูนอยู่ที่ใด หลังจากเดินทางมาถึง ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปถึง ก็ได้ยินเสียง จางสง พูดขึ้น \"อิงอิง เจ้ามาแล้ว\"
พอทุกคนได้ยินเสียงจางสงพูดขึ้นจึงพากันออกมาจากบ้าน คนที่ไม่เคยเจอลี่เซียนก็กันตกตะลึง ช่างงดงามเหลือเกิน คนเช่นนี้รึที่เข้าป่า ไปคนเดียว
\"อืม พอดีออกมาหาซื้อของใช้น่ะ เลยแวะมาหาพวกท่าน\" ลี่เซียน
จางจงเห็น พ่อแม่ตนและน้องเล็กยังไม่ได้สติจึงพูดแนะนำว่า \"นี้คือพ่อข้าจูนจางเจี่ย แม่ข้าจูนฮุ่ยหมิง และนั้นน้องชายข้าจูนจางชิน พ่อแม่น้องเล็ก นี่คือแม่นางอิงอิง\"
\"แหม! ช่างงดงามเหลือเกินนะแม่หนู\" ฮุ่ยหมิงพูดพลางเอื้อมมือจะไปจับลี่เซียน แต่ถูกลูกชายคนเล็กเตือนว่า \"แม่ ท่านล้างมือแล้วรึ เดี๋ยวมือเปื้อนๆไปจับแม่นางอิงอิงหรอก\" ทำให้ฮุ่ยหมิงชะงักชักมือกลับไปมองมือตนเอง
ลี่เซียนเห็นเช่นนั้นก็อดขำไม่ได้ ช่างเป็นครอบครัวที่ใสซื่อจริง นางจึงยื่นมือไปจับมือฮุ่ยหมิงแล้วกล่าวว่า \"มิเป็นไรหรอกเจ้าคะ ข้าก็เป็นคนเช่นพวกท่าน ถ้าเปื้อนภายนอกก็แค่ใช้น้ำล้างออกก็ได้แล้ว แต่ถ้าเปื้อนภายในทำยังไงก็ล้างไม่ออกเจ้าคะ\" การกระทำของลี่เซียนนั้นทำให้ครอบครัวจูนซาบซึ่งยิ่งนัก นางมีบุตรชาย 4 คน แต่ด้วยฐานะยากจนแถมไม่มีที่ดินทำกิน บุตรชายคนโตจึงยังไม่ได้แต่งงาน
\"ข้าแค่มาเยี่ยม เอาไว้ถ้าข้ามีเวลาจะแวะมาใหม่ ลาพวกท่านนะ\"
\"เดี๋ยวก่อน คือ พวกเราได้รับเงินของแม่นางมามากแล้ว แถมยังได้แก่นอสูรจำนวนมากเช่นนั้นพวกเราคืนเงินแม่นางดีกว่า\" พูดจบจางเจี่ยก็ล้วงเอาถุงผ้ามาคืนลี่เซียน
\"มิได้ๆ ข้าจ้างพวกเขาไปนั้นคือเงินในถุง ส่วนที่ให้แก่นอสูรนั้นเป็นค่าจ้างที่ข้าใช้พวกเขาเป็นเหยื่อล่อสัตว์อสูร มันคนละอย่างฉะนั้นจะนำมาคืนได้อย่างไร เก็บไว้ใช้เถอะ ปลูกบ้านใหม่ซื้อที่ดินไว้ทำกินด้วย อีกหน่อยข้ายังจะให้ค่าตอบแทนที่บุตรชายพวกท่านเตือนข้านะ\"
\"ไม่เอาๆๆแล้ว\" ฮุ่ยหมิงรีบปฏิเสธทีนใด ทำเอาทุกคนหัวเราะไปตามๆกัน ตลกท่าทางของนาง
จางสงฟังที่ลี่เซียนพูดครั้งเฝแรกก็พอจะเข้าใจเพราะเขาเคยทำงานในจวนขนาดกลางพอจะได้รู้หนังสือบ้าง เมื่อลี่เซียนจากไปทุกคนจึงถามเขาว่า ที่นางกล่าวหมายความว่าเช่นไร
\"แปลว่านางเจอคนไม่ดีมามากแน่ๆ \"เปื้อนภายใน\" นางคงหมายถึงจิตใจที่สกปรกน่ะ\"
\"ตอนที่ข้ากับน้องรองเดินทางไปกับนาง นางเคยบอกว่า \"พวกท่านยังมีครอบครัว\" พ่อ แม่ พวกท่านคิดว่านางเป็นคนไม่มีครอบครัวหรือไม่ ถึงพูดแบบนี้\" จางจงเอ่ยปากถาม
\"แม่ว่า นางคงโดดเดี่ยวมาก คงโดนคนใจร้ายรังแกมาแน่ๆ ถึงได้หวาดกลัวที่จะอยู่กับผู้คนเช่นนั่น ช่างน่าสงสารจริงๆ\" ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ไม่เว้นแม้แต่จางจู ที่เป็นเด็ก 8 ขวบ
\"ทำไม ไม่ให้นางมาเป็นพี่สาวข้าละ\" จางจูพูดขึ้นตามความคิดเด็ก
แต่ทุกคนกลับเห็นด้วย ถ้าจะให้แต่งงานกับใครสักคน อิงอิงคงไม่เห็นด้วย เช่นนั้นก็ให้นางมาเป็นบุตรสาว คงจะดี คิดได้เช่นนั้นจึงพูดขึ้นว่า \"จางจงไปตามนางมาให้นางเป็นน้อง 4 เจ้า\" จางจงได้ยินเช่นนั้นก็รีบตามลี่เซียนไปทันที
\"ท่านอ๋อง เป็นข่าวลวงขอรับ องค์หญิงมาที่หุบเขาอสูรขอรับ มีคนเคยถูกท่านหมอปีศาจรักษาระหว่างที่เดินทาง คนคนนั้นบอกว่าท่านหมอบอกว่าจะไปที่หุบเขาอสูร ขอรับ\"
หยางจิ้นเฟยที่นั่งดื่มชาที่โรงเตี้ยมขนาดกลาง เพราะเป็นหมู่บ้านไม่ใหญจึงไม่มีโรงเตึ้ยมขนาดใหญ่ นั่งมองออกไปที่ผู้คนที่เดินจับจ่ายซื้อของ จากนั้นก็หันไปมอวไป๋เฟิ้งที่ยืนอยู่ \"เดี๋ยวนี้ไม่มีการกรองข่าวเลยรึ ถึงมีการได้ข่างบวงมา ใครไปสืบให้ไปรับโทษที่ ห้องอสรพิษ 5 วัน\" กล่าวจบก็หันหน้ากลับไปมองผู้คนต่อ แล้วก็ต้องสะดุ้งลุกขึ้นยืน เมื่อสายตาพบกับคนคนหนึ่งที่คุ้นเคย คนที่เขาให้บรรดาองครักษ์ออกสืบข่าว แต่กลับมาพบโดยไม่ต้องสืบแล้ว เมื่อมองแล้วใช่แน่ๆจึงรีบเดินออกไป แต่ก็ไม่กล้าทักแค่เดินตามนางไปเรื่อยๆ แค่ได้เดินมองนางเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว เขาไม่อยากให้นางเห็นเขากลัวนางจะหนีไปอีก
ลี่เซียนมั่วตื่นเต้นกับการเลือกของ และเข้าใจว่าปกติก็มักมีคนแอบมองอยู่แล้วจึงมิได้สนใจ ยังคงเดินเบือกซื้อของที่ต้องใช้อย่างมีความสุข
หยางจิ้นเฟยมองดูลี่เซียนเดินหยิบโน่นเลือกนี่ กับรอยยิ้มมีความสุขของนางก็เผลอยิ้มตามนาง เหมือนว่าเขาก็กำลังมีความสุข สิ่งใดที่นางหยิบจึ้นมาแล้วลังเลว่าจะเอาสิ่งใด ถ้านางเลือกอันนึง เขาก็จะไปหยิบอีกอันที่นางลังเลทันที จนนางเดินมาได้สักพัก อยู่นางก็หายไป เขาจึงรีบเดินตามหาจนทั่วไม่พบ เมื่อหันหลังกลับมาพบว่านางยืนมองเขาอยู่
\"ท่านเดินตามข้ามีประสงค์ใด\" ลี่เซียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เหมือนคนไม่รู้จัก
หยางจิ้นเฟยเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ปวดใจนัก นี่นางทำเหมือนไม่เคยรู้จักเขาเลยรึ \"เซียนเอ๋อ เจ้าจะไม่อภัยให้พี่จริงๆรึ หึม\" น้ำเสียงที่นุ่มนวลที่คนอื่นไม่เคยได้ฟังทำเอาทุกคนอ้าปากค้าง
\"เรารู้จักกันด้วยรึ ท่านเป็นใครช่างกล้าเรียก....อืม!!\" ยังไม่ทันได้พูดจบหยางจิ้นเฟยก็ประกบปากจูบนางทันที \"ตุบๆๆๆ\" ลี่เซียนใช้มือน้อยทุบหยางจิ้นเฟย แต่ก็ถูกมือใหญ่ของหยางจิ้นเฟยจับเอาไว้
เมื่อสัมผัสได้ว่ามีหยดน้ำโดนที่ใบหน้าตน หยางจิ้นเฟยก็ถอนปากออกจากปากลี่เซียน จึงเห็นว่านางร้องไห้
\"ฮือๆๆ ท่านเห็นข้าเป็นอะไร อยากทำร้ายก็ทำ อยากได้ก็ต้องได้เช่นนั้นรึ ฮือๆๆๆ ข้าไม่มีชีวิตจิตใจหรือไร\" ลี่เซียนตระโกนเสียงดังก่อนที่ นางจะใช้วิชาตัวเบาเหาะหนีหายไป
ซึ่งหยางจิ้นเฟยได้แต่นิ่งอึ้ง ด้วยไม่คิดว่านางจะร้องไห้หนักเช่นนี้
\"ท่านอ๋อง\" ไป๋เฟิ้งเมื่อมองดูนายที่นิ่งเหมือนโดนสะกด ก็อดไม่ได้ที่จะเรียก
\"กลับจวน\" หยางจิ้นเฟยพอได้สติก็กลับจวนทันที
เมื่อเดินทางมาถึงจวน \"ไป๋เฟิ้ง วันนั้นนางร้องไห้แบบนี้รึ\" หยางจิ้นเฟยถามคนสนิทตน
\"ะะยะค่ะ เช่นนี้พะยะค่ะ\" ไป๋เฟิ้งตอบ
\"ข้า....เมื่อเห็นรอยยิ้มนางข้าก็อดไม่ได้ที่จะทำแบบนั้น\" หยางจิ้นเฟยเอ่ย
\"กระหม่อมทราบดี ว่าท่านอ๋องคิดเช่นไร แต่องค์หญิงคงยังไม่พอใจท่านเรื่องวันนั้น\"
หยางจิ้นเฟย ล้วงเข้าไปเอาห่อผ้าออกมา ภายในมีปิ่นหยกที่สวยงามแวววับอยู่หนึ่งอัน \"ข้าให้ช่างแก้ให้ใหม่ แต่ไม่รู้เจ้าของมันจะอยากได้คืนรึเปล่า\"
\"ท่านอ๋องพรุ้งนี้มีว่าราชการแต่เช้า พะยะค่ะ\"
\"อืม ข้ารู้แล้ว\" หยางจิ้นเฟยเก็บปิ่นหยกกลับเช้าไปในอก แล้วจึงเดินไปที่อ่างเพื่อล้างตัว เข้านอน
ลี่เซียนมาถึงเรือนก็รีบลงไปอาบน้ำล้างตัวโดยมุดลงไปในบ่อน้ำทันที
เสี่ยวเป่ย \"เจ้าจะไม่บอกนางรึ เรื่องบ่อน้ำสวรรค์ที่นางอาบ\"
ไป๋เฮ่ย \"มันเป็นของของนางอยู่แล้ว มันดีกว่าแช่น้ำทิพย์เป็นไหนๆมิใช่รึ\"
\"เฮ้อ! แค่น้ำทิพย์ก็แทบจะฆ่ากันตาย นี้มาน้ำสวรรค์ มิหล่มแคว้นเลยรึ\"
เมื่อลี่เซียนโผล่ขึ้นมาจากน้ำโดยเผลอกินน้ำเข้าไปด้วย 2 ถึง 3 อึกทีเดียว ความรู้สึกเหมือนร่างกายจะมีการปรับเปลี่ยนไป จึงยกแขนขึ้นมาดู ถึงกับอ้าปากค้าง
已经是最新一章了
加载中
