ไปดินแดนลึกลับ

ณ ดินแดนลึกลับ \"ท่านอ๋องปล่อยข่าวไปแบบนั้นมันดีแล้วรึ\" \"ทำไมรึพวกท่านอยากให้คนในดินแดนอื่นเข้ามาลุกล้ำแคว้นหนานเจิ้นของเรา แคว้นเราเป็นแคว้นใหญ่ มีประชาชนมากมาย พืชผลมากมี ธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ไม่มีสิ่งใดขาดแคลน แต่ชาวหลังหุบเขาชอบที่จะข้ามมาที่นี่เพื่อมาแย่งชิง แค่ตั้งชื่อให้มันน่ากลัวเท่านั้น มีอะไรไม่เหมาะสมกัน\" ฮ่องเต้จวินหนิงหลง ตอบแทนผู้เป็นน้อง \"แต่ฝ่าบาท....\" เสนาซ้ายกำลังจะกล่าว \"เราแค่ปล่อยไปหลังเขา\" จวินอ๋องกล่าว \"นั้นสิ แค่ปล่อยไปหลังเขา มิใช่แคว้นเพื่อนบ้านเสียหน่อย ท่านอย่าได้คิดมาก เสนาซ้ายเหวินเชี่ยวอู่\" ในเมื่อฮ่องเต้เอ่ยซะขนาดนั้นใครจะขัดได้เสนาเหวินคิดในใจ \"เช่นนั้นก็ปิดประชุม อ้อ! พรุ้งนี้งดประขุม เพราะข้าจะไปไหว้พระที่เชิงเขาอสูรหน่อย เอาหล่ะไปได้\" เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว หนิงหลงฮ่องเต้ก็เดินมาหาน้องชายถามว่า \"มีเรื่องอันใดรึ\" จวินอ๋องก็กล่าวว่า \"ไป๋เฮ่ยบอกว่า นางมาที่หุบเขาแล้ว นางต้องการอาศัยอยู่ในหุบเขา\" \"นาง...คนที่เจ้าฝันถึงนั้นรึ แต่เจ้าบอกว่าไม่เห็นหน้านางมิใช่รึ\" \"ใช่...แต่นางมีมังกรเพลิงหยก\" จวินอ๋องกล่าว \"เจ้าหมายถึง นางในฝันเจ้าก็มีมังกรเพลิงหยกเช่นนั้นรึ\" \"อืม\" \"ข้าจะไปหานาง\" จวินอ๋องกล่าว ยังไม่ทันที่ หนิงหลงฮ่องเต้จะกล่าวสิ่งใด จวินอ๋องก็ใช้วิชาตัวเบาเหาะจากไปทันที แววดาวเดินไปริมแม่น้ำสายเล็กๆที่ยาวมาจากแอ่งน้ำกลางหุบเขา แล้วนั่งลงมองผิวน้ำพลางคิดเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น ตั้งแต่ตนเองเข้ามาอยู่ในร่างขององค์หญิงลี่เซียน ที่จริงเธอก็ชอบหยางจิ้นเฟยหลงนะ แต่เหมือนกับว่าทุกครั้งที่เธอและเขาเหมือนว่าจะรักกันก็มีเรื่องให้มาแยกจากกัน เมื่อแยกจากกันก็คิดถึงนะแต่ไม่ถึงกับขาดไม่ได้ แปลว่ามันยังไม่ใช่ใช่ไหม รึว่าเธอหลายใจ แต่ถ้าเขาเป็นแบบนี้เวลาไม่พอใจจะไม่สนใจใคร ไม่ฟังใครมันก็มีแต่จะเข้าใจผิดและทะเลาะกันไม่หยุดสักวันก็ต้องเลิกกันไหม ผู้หญิงในโลกใบนี้ไม่ได้ต้องการคนรวย มียศมีศักดิ์ แค่ต้องการคนที่เข้าใจ รับฟังและซื่อสัตย์ใช่ไหม รึเป็นที่ฉันคนเดียวที่คิดแบบนี้ ผู้หญิงที่นี่เขาไม่ให้มีความคิดรึเปล่าถึงยอมมีผัวร่วมกันได้ ฮ่ายยยย..เป็นไอ้แววล่ะแม่เอ้ยยยย...แกตายแน่ไอ้ผัวชีกอ ฮ่าๆๆๆ โดยที่ลี่เซียนหรือแววดาวไม่รู้ว่ามีบางคนแอบมองนางจากที่ไกลๆ เขามองอยู่เนินนานแล้ว ตอนแรกนางทำหน้าเศร้าๆสักพักนางก็ยิ้มๆต่อมานางก็หัวเราะ แต่มันก็ทำให้เขาแอบหัวเราะตามนางไปด้วยเช่นกัน พอคิดอะไรเพลินๆ เฮ้อ! ตอนนี้ร่างกายเราเปลี่ยนไปมากยิ่งนัก เมื่อก่อนจะว่าผอมก็ไม่เท่าไหร่ น้ำหนักน่าจะประมาณ 48 49 มั้ง หน้ารูปไข่แต่คงเป็นไข่เป็ดมั้งดูกลมๆ ผิวขาวออกไปทางเหลือง ส่วนสูงน่าจะประมาณ 159 แต่ตาโต คิ้วโก่งสวย ปากกระจับได้รูป ผมดำสนิทยาวสลวย แต่ตอนนี้ รูปร่างผอมบางน้ำหนักน่าจะ 45 46 ได้มั้ง หน้ารูปไข่ไก่เรียวเล็ก ผิวขาวอมชมพูนุ่มน่าสัมผัส ความสูงก็เพิ่มขึ้นน่าจะ 162 แล้วมั้ง ตาโต คิ้วยังโก่ง ปากยังเหมือนเดิม แต่ผม ออกไปทางประกายม่วงไม่ดำสนิทเหมือนก่อน แปลกจริงๆเพราะตอนกลับมานางแช่น้ำ ใช่!! เป็นที่น้ำแน่ๆ เจ้าตะขาบสองตัวนั้นไม่ยอมบอกนาง ลี่เซียนรีบลุกขึ้นก็ปรากฎว่ามีความรู้สึกเหมือนถูกมอง คิดในใจว่า \"ไหนบอกว่าปลอดภัยไม่มีคนเข้ามาได้ไงเดี๋ยวก่อนได้เจอกันแน่ ไอ้ตะขาบสองตัวนั่น\" \"จะมองข้าอีกนานหรือไม่\" ลี่เซียนเอ่ยปากทั้งที่ยังยืนหันหลังให้ จวินอ๋องเดินออกมา \"เจ้ามาแล้ว ข้ารอเจ้าอยู่นานมากแล้ว\" \"รอข้างั้นรึ\" ลี่เซียนหันหน้ากลับไปก็ต้องตะลึง แต่ก็แค่ครู่เดียว คนตรงหน้านั้นหล่อเหลามาก คิ้วหนา ตาโตยาวทรงอำนาจ จมูกโด่งเป็นสัน ปากหนาน่าจูบนั้น ผิวขาว สูงประมาณ 180 ได้มั้ง ทั้งหุ้นที่ดูยังรู้เลยว่าจะต้องมี 6 แพ๊ค 8 แพ๊คแน่ๆ น่ากินจริงๆ \"เก็บน้ำลายเจ้าด้วย\" จวินอ๋องกล่าวแบบขำๆ \"บ้าเรอ มีน้ำลายที่ไหนกัน\" ลี่เซียนกล่าวแบบงอลๆ \"ก็เจ้ามองเหมือนจะกินข้าขนาดนั้น\" \"ก็แค่หน้าตาหล่อหน่อยเท่านั้นแหละ ช่างเถอะ!! ว่ามามารอข้าทำไม\" \"เจ้ามีมังกรเพลิงหยกใช่หรือไม่\"จวินอ๋องถามออกไปทันที \"ใช่ ทำไมรึ\" ลี่เซียนถามอย่างสงสัย \"เพราะมังกรเพลิงนิลคือของข้า\" \"อีกอย่างข้าฝันเห็นเจ้ามาหลายเดือนแล้ว\" \"อืม แต่ทำไมข้าไม่เห็นฝันถึงเจ้าล่ะ มุขเปล่า\" ลี่เซียนเผลอใช่คำพูดสมัยเป็นแววดาวออกมา \"ข้าไม่มีมุข เจ้าอยากได้รึ ต้องไปเอาที่จวนข้า\" จวินอ๋องกล่าว ทำไมอยู่ๆนางถึงอยากได้มุขหล่ะ เขาไม่เข้าใจเลย \"ฮ่าๆๆๆๆ\" ลี่เซียนหัวเราะจนตัวงอ ลืมไปว่าคนที่นี่ไม่รู้ว่านั้นคือคำอะไร \"ไปที่เรือนข้าก่อน\" ว่าพลางเช็ดน้ำตาที่เมื่อกี้หัวเราะจนน้ำตาเล็ด \"เรือนเจ้าภายนอกดูธรรมดาแต่พอเข้ามาภายในกลับแปลกเสียจริง\" จวินอ๋องเอ่ยปากบอกตามความคิด \"ท่านมาหาข้าเพื่อเพราะแค่เสี่ยวเป่ยกับเสี่ยวไป๋รึ\" \"เปล่าที่ข้ามาเพราะจะมาเชิญเจ้าไปที่แคว้นหนานเจิ้น\" \"ไปแคว้นหนานเจิ้นเพื่ออะไร ข้ามาที่นี่เพราะข้าอยากพักผ่อน\" ลี่เซียนรีบตอบทันที \"ถ้าหากเจ้าไม่ไป ข้าจะมารบกวนเจ้าทุกวัน\" จวินอ๋องกล่าว \"งั้นข้าจะวางยาพิษแปลกๆให้ท่าน ฮ่าๆๆๆ\" \"เจ้ารู้เรื่องพิษด้วยรึ\" จวินอ๋องถามอย่างประหลาดใจ \"แคว้นท่านไม่เคยรู้เรื่องหมอปีศาจรึ ออกจะโด่งดัง\" ลี่เซียนถามแบบแกล้งหยอก \"รีว่าเจ้าคือ.....\" จวินอ๋องถามอย่างตกใจ นี่นางงดงามแบบนี่แล้วยังเก่งแบบนั้นอีกรึ \"อ้อ! แปลว่าข่าวไปไกลเหมือนกันนี่ อืม! ใช้ได้ๆ\" \"งั้นยิ่งเจ้าต้องไปแคว้นข้า ตอนนี้เลย\" \"จะบ้ารึ ข้าลาพักร้อนอยู่ ไม่รับงาน\" ลี่เซียนกล่าว \"ที่แคว้นข้ายังไม่ถึงหน้าร้อน อากาศกำลังดี เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น\" จวินอ๋องเอ่ยบอกลี่เซียน \"พอๆๆ ท่านเป็นใคร? ชื่ออะไร? จะไม่บอกข้ารึ\" ลี่เซียนกล่าว \"จริงสิ ข้าจวินเฟิ่งเยว่ หรือเรียกข้าว่าจวินอ๋องก็ได้ แล้วเจ้าเล่า\" \"ข้าหมอปีศาจ หรือ ฟางเหม่ยอิง จะเรียก อิงอิงก็ได้\" ลี่เซียนเลี่ยงที่จะใช้ชื่อเฟิ้งอวี้ลี่เซียน เพราะมันเด่นเกินไป \"แต่ข่าวว่าเจ้าเป็นองค์หญิงด้วยนี่\" จวินอ๋องกล่าว \"มีคนบอกไหมว่าเจ้าเป็นอ๋องที่พูดมากจริงๆ\" ลี่เซียนเริ่มเหนื่อยกับจวินอ๋อง \"เฮ้ออ! เขาเรียกว่าหนีเสือปะจรเข้จริงๆ\" \"เฉพาะกับเจ้า\" จวินอ๋องกล่าวพลางมองดูหน้าลี่เซียนไปด้วย \"เช่นนั้น ข้าขอพักร่างกายหน่อย อีก 3 วัน ท่านค่อนกลับมา\" ลี่เซียนต้องตรวจดูสมุนไพรที่มีและที่เอาปลูกในมิติด้วยว่ามีมากพอรึไม่ จะเดินทางไปต่างดินแดนต้องเตรียมหลายอย่าง \"2 วันได้หรือไม่ พอดีฮ่องเต้จะออกมาไหว้พระที่เชิงเขาตอนกลับจะแวะมารับเจ้า\" กล่าวจบก็ไปทันที \"เฮ้อ! คนที่นี่เขาไปมากันแบบนี้เรอ\" ลี่เซียนพึมพำเบาๆ \"เสี่ยวยู่ สมุนไพรเป็นอย่างไรบ้าง\" ลี่เซียนถามเสี่ยวยู่ทางจิต \"งามมากขอรับ ที่ลงใหม่ก็ขึ้นเต็มแปลงแล้วขอรับ\" \"อืม ดีแล้วพอถึงเวลาเดินทางจะได้ไม่ขาดสมุนไพร\" เมื่อตะวันใกล้จะตกดิน มีงกร 2 ตัว ต่างสายพันธ์ก็กลับมา ในร่างคน ลี่เซียนพอเห็นก็หันไปมอง \"อืม มีอะไรจะบอกข้ารึไม่ ถ้าคำตอบไม่น่าพอใจ ผลตอบแทนนั้นหนักหนาเอาการอยู่นะ\" เสี่ยวเป่ยนั้น แอบกลืนน้ำลายลงคอ ส่วนเสี่ยวไป๋นั้นยังไม่รู้ฤิทธิ์เดชของลี่เซียนจึงทำหน้างง \"นายท่าน....คือว่า...เรื่องน้ำในบ่อนั้น...อันที่จริงมันคือบ่อน้ำสวรรค์ที่มีอานุภาพมากกว่าบ่อน้ำทิพย์ 10 เท่า ขอรับ\" เสี่ยวเป่ยพลางยกแขนกระทุ้งเสี่ยวไป๋เป็นเชิงเตือน \"เอ้อ! ที่จริงข้าก็มีนาย แต่นายจะให้ข้าดูแลหุบเขาเป็นบางครั้งซึ่งก็ตรงกับวันที่พวกท่านมาพอดี