จุดจบและจุดเริ่มต้น

เช้าต่อมาในท้องพระโรงวังหลวง แคว้นเหลียน เมื่ทุกคนมาพร้อมกันแล้ว รวมทั้งองค์หญิงซีซานและคณะฑูตจากทะเลใต้ \"ฮ่อาเต้เสด็จจจจจ ท่านอ๋องเสด็จจจจจจ\" เสียงขันทีข้างกายองค์ฮ่องเต้ประกาศเสียงดัง \"เอาหล่ะทุกคนตามสบายเถิด\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว \"วันนี้ตามที่องค์หญิงซีซานขอ ว่าต้องการพบหยางจิ้นอ๋อง เชิญ\" องค์หญิงซีซานเดินไปหาหยางจิ้นเฟย แล้วกล่าวว่า\"หม่อมฉันซีซาน ขอถามท่านอ๋องว่าทรงมีใจให้หม่อมฉันหรือไม่เพคะ\" คนที่ได้ยินเช่นนี้กลับมองว่าองค์หญิงจากทะเลใต้ผู้นี้ช่างไร้ยางอายยิ่งรัก กล้าถามเช่นนี้ได้เยี่ยงไร เมื่อตอนที่องค์หญิงซีซานเดินมาถึงตรงหน้ากยางจิ้นเฟยก็ได้กลิ่นที่ค่อนข้างฉุน ที่ถุงหอมนาง ในจังหวะที่นางเผลอ เขาจึงกระชากถุงหอมที่แขวนที่ข้างเอวนางออกแล้วส่งให้ไป๋เฟิ้งเพื่อเอาไปให้หมอหลวงตรวจสอบอีกที ในตอนทีเขาเดินเข้ามานั้นได้พาหมอหลวงมาด้วยอยู่แล้วแต่แรก \"ข้าคิดแค่ว่าท่านคือแขกที่มาจากต่างแดนเท่านั้น\" หยางจิ้นเฟยตอบออกไป ยานั้นไม่มีผลกับเขาเพราะยาที่ลี่เซียนให้ไว้นั้นใช้แก้ยาเสน่ห์ทุกชนิด บางชนิดอาจแก้ไม่หมดแต่ก็ทำให้ยังมีสติอยู่บ้าง \"ทำไมท่าน.....\" องค์หญิงซีซานตกใจไม่คิดว่าหยางจิ้นเฟยจะดูออก แถมยังมีสติครบถ้วนไม่เหมือนคนโดนยาใดๆ \"ข้าไม่เหมือนคนโดนยาเสน่ห์จากถุงหอมเจ้ารึ คนเช่นเจ้าไม่คู่ควรอยู่ที่แคว้นเหลียน\" ต่อมาหมอหลวงก็เดินออกมาบอกว่า \"ในถุงหอมขององค์หญิงนั้น มีก้านของก๊กม่วน(มะลินรก)ซึ่งมียางเต็มก้านเมื่อถูกความร้อนทำให้มีกลิ่นออกมาควบคุมจิตใจคนที่ได้รับกลิ่นโดยตรงได้\" พอทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็ตกตะลึงกันทั้งท้องพระโรง ไม่เว้นแม้แต่คณะฑูตที่มาเจริญสัมพันธะไมตรีด้วย \"พวกเรามิรู้เรื่องนี้ด้วยพะยะค่ะ ดังนั้นเราจะพาองค์หญิงกลับดินแดนและให้จักรพรรดิ์ทรงตัดสินโทษพร้อมทั้งทำหนังสือมาขออภัยในเรื่องนี้พะยะค่ะ\" ถึงแม้จะทำไม่ถูกไม่ควร แต่ก็ไม่อาจละทิ้งได้กลับไปค่อยว่ากันอีกที \"เราหวังว่าพวกท่านคงจะไม่ทำให้เราผิดหวัง อ้อ! อีกอย่างฝากบอกจักรพรรดิ์พวกท่านด้วยว่า แคว้นของเรามิขาดแคลนสาวงาม\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าวกับคณะฑูต พวกคณะฑูตรู้ว่าทรงหมายถึงสิ่งใด แต่ก็กล่าวสิ่งใดไม่ได้ ได้แต่ยอมรับแล้วพาตัวองค์หญิงซีซานจากไป แต่ก่อนไปนางยังได้กล่าวไว้ว่า \"ถึงอย่างไรท่านก็มิได้สมหวังกับนาง หึ!\" แล้วจากไป เมื่อจบการประชุม หมิงหลงฮ่องเต้ก็เรียกหยางจิ้นอ๋องเข้าพบเพื่อสอบถาม \"ตกลงนางไปที่ใด เจ้ามิรู้รึ\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว \"รู้แล้วอย่างไร ไม่รู้แล้วอย่างไร ข้ายังมีหวังอยู่รึ แค่เข้าใกล้นางยังร้องไห้หนักเช่นนั้น\"พักครู่นึงจึงกล่าวว่า \"ข้าจะไปเก็บตัวฝึก สักระยะเรื่องทางนี้ข้าจะให้ไป๋เฟิ้งดูแล ที่เหลือก็ฝากท่านด้วย\" \"ไปบอกเสด็จแม่ด้วยท่านคิดถึงนางและถ้าเจ้าจะไปก็ต้องบอกท่านด้วยเรื่องที่เจ้าจะไป\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว หลังจากที่ตกลงกันแล้วลี่เซียนก็เดินทางไปกับจวินอ๋อง \"ท่านพี่ข้าหิวจนท้องกิ่วแล้ว มีอะไรให้ข้ากินบ้าง\" ลี่เซียนเอ่ยกับจวินอ๋อง \"เจ้าจะได้กินก็ต่อเมื่อเจ้าเลิกเรียกว่า ท่านพี่\" จวินอ๋องกล่าว \"โอเคร อย่างนั้นก็ได้ งั้นข้าเรียกท่านว่า......\" ลี่เซียนแกล้งทำเสียงยานๆ \"พี่เยว่ ก็ได้นะ\" \"เช่นนั้นข้ากินได้ เพราะข้าไม่ได้เรียกท่านพี่แล้ว นะพี่เยว่นะ\" เฟิ่งเยว่ ได้แต่โอดครวญในใจว่าใครให้นางมาเป็นน้องสาวเขานะ ไหลลื่นจริงๆ หึๆ แต่ปากทำว่าไม่ห่วงแต่จริงเสด็จพ่อไม่มีธิดาสักคน ที่สำคัญไม่ยอมมีสนมในวังหลังให้ท่านแม่ทุกข์ใจจึงมีแค่เขากับพี่ชายสองคนเท่านั้น พอรู้ว่านางเป็นญาติผู้น้องแถมออดอ้อนเด่งซะขนาดนี้ ยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยที่นี้ได้หวงกันใหญ่แน่ ก็นางน่ารักแบบนี้ไม่ให้ใครมาสู่ของ่ายๆหรอก เมื่อเดินทางมาถึงวังหลวง หนิงหลงฮ่องเต้ก็เรียกประชุมด่วน \"ที่ข้าเรียกพวกท่านมาเพราะว่ามีเรื่องจะแจ้งดังนี้\" ทำมือให้ขันทีข้างกายประกาศออกไป \"ด้วยญาติผู้น้องของอดีตฮ่องเต้ได้สมรสกับคนแคว้นหลังเขาทำให้ไม่สามารถติดต่อได้ ต่อมาได้ทราบว่าทรงสิ้นพระชนไปแล้วเหลือไว้แค่ธิดา 1 คน ดังนั้นเพื่อรักษาคำสัตย์ที่อดีตฮ่องเต้เคยกล่าวไว้ว่าจะปกป้องญาติผู้น้องให้ปลอดภัย องค์ฮ่องเต้จึงได้นำตัวธิดาของญาติผู้น้องเข้าวัง โดยให้เรียกว่าองค์หญิงใหญ่ และใช้พระนามเดิมว่าเฟิ้งอวี้ลี่เซียน จบราชโองการ\" \"ขอพระองค์ทรงยิ่งยืนนาน หมื่นปีหมื่นๆปี\" ทุกคนกล่าว พร้อมกับที่ลี่เซียนเดินออกมาให้ทุกคนได้ยลโฉม และเมื่อทุกคนได้เห็นลี่เซียนก็พากันเงียบกริบแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงลมหายใจ \"ช่างงดงามยิ่งนัก งามหล่มแคว้นเลยเชียว\" ทุกคนต่างก็เห็นด้วยกับคำพูดนี้ จบการประชุมลี่เซียนก็ไปที่ตำหนักที่ฮ่องเต้ทรงเตรียมไว้ให้ \"ข้าต้องการล้างตัวหน่อย\" ลี่เซียนกล่าวบรรดาสาวใช้ก็เตรียมน้ำให้ทันที ส่วนหมิงหลงฮ่องเต้เรียกจวินอ๋องเข้าพบที่ห้องทรงอักษร \"เจ้าว่าข้าควรแต่งนางเป็นฮองเฮาเลยดีไหม\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าวหยอกๆ \"ท่านว่านางจะยอมรึ ถ้าโดนนางวางยาข้าจะไม่ช่วยท่าน\" จวินอ๋องกล่าว \"ใช่รึ ข้าไม่เคยเห็นหญิงใดเข้าใกล้เจ้าได้สักคน อยู่ๆเจ้าก็ยอมให้นางจับมือยังไม่พอยังให้นางควงแขนด้วย\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าวด้วยท่าทางตื่นเต้น จวินอ๋อง\".....\" เขาก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ว่าทำไมยอมให้นางเข้าใกล้และยังสัมผัสตัวโดยไม่รู้สึกรังเกียจ ผิดกับเมื่อก่อนที่พอมีบรรดาบุตรสาวจากตระกูลต่างมาเข้ามาใกล้ เขารู้สึกรังเกียจทั้งความเสแสร้งและกลิ่นตัวบ้าง กลิ่นน้ำหอมที่ใส่จนฉุลแทนที่จะหอมบ้าง ในระหว่างที่อยู่ในวังลี่เซียนก็รู้เรื่องหลายเรื่อง นางเข้าใจว่าอดีตฮ่องเต้นั้นคงสิ้นพระชนน์ไปแล้ว แต่ความจริงคือ ท่านสละบัลลังก์ให้กับโอรสเพราะท่านต้องการออกไปใช้ชีวิตที่เหลือภายนอกวังบ้างรวมทั้งไทเฮาที่แวะเวียนไปเยี่ยมบ้างที่วัดเจิงไห๋ เมื่อเดินทางมากเข้าก็เริ่มอิ่มตัวจึงไปจำศีลที่วัดเจิงไห๋ เชิงเขาอสูร เมื่ออยู่นานๆก็เริ่มเบื่อ จึงไปขอเข้าพบหมิงหลงฮ่องเต้ \"ข้าอยากไปหาพี่เยว่ ระหว่างนั้นก็จะไปเดินตลาดด้วย ได้หรือไม่เพคะ\" \"ถ้าข้าบอกว่าไม่เจ้าจะทำตามไหม\" หมิงหลงหลังจากที่รู้นิสัยนางก็ทำสิ่งใดไม่ได้ \"ไม่เพคะ\" ลี่เซียนกล่าวยิ้มๆ \"เช่นนั้นเจ้าก็ไปเถอะ อย่าไปแกล้งอาเยว่มากนัก รายนั้นเขาไม่นิยมอิสตรี\" \"ท่านจะบอกว่าพี่เยว่และท่าน เป็นพวกนิยมตัดแขนเสื้อรึเพคะ\" ลี่เซียนกล่าวพลางทำท่าทางขนลุก แล้ววิ่งหนีออกไป \"ไม่ใช่ๆ เจ้าอย่าเดามั่วเดี๋ยวข้าเดือดร้อน ผู้หญิงมีแต่เรื่องวุ่นวายเท่านั้น เลยรำคาญ ไม่ใช่ไม่ชอบผู้หญิง เจ้านี่จริงๆเลยนะ\"ร้องตามไปไม่รู้นางได้ยินหรือไม่ ลี่เซียนให้สาวใช้พานางไปที่จวนท่านอ๋อง เมื่อไปถึง \"สาวใช้จึงกล่าวว่า \"ช่วยไปแจ้งท่านอ๋องด้วยว่าองค์หญิงต้องการเข้าพบ\" ทหารยามที่เฝ้าประตูได้ยินเช่นนั้นจึงเข้าไปรายงาน ณ ห้องหนังสือ จวินอ๋องกำลังอ่านฎีการ้องทุกข์อยู่นั้น \"ท่านอ๋องทหารหน้าประตูรายงายว่า องค์หญิงมาขอพบ พะยะค่ะ\" ซวนเผิง องครักษ์คนสนิทกล่าวรายงาน ได้ยินเช่นนั้นมือที่ถือฎีกาก็ล่วงลง \"อืม! ให้นางเข้ามา\" ซวนเผิงจึงออกไปบอกทหารหน้าประตูตามที่ได้รับคำสั่ง แม้ในใจสงสัยว่าท่านอ๋องคิดสิ่งใดกัน ท่านยอมพบผู้หญิงรึ แถมให้เข้ามาในห้องหน้งสือด้วย เขาพลาดสิ่งใดตอนไปหุบเขาอสูร