ความคุ้นเคย

พอซวนเผิงออกไป จวินอ๋องก็ลุกขึ้นเดินวนไปวนมา พอซวนเผิงเข้ามาก็เห็นท่านอ๋องทำตัวแปลกๆยังไม่ทันทีจะกล่าวสิ่งใดประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับมีหญิงสาวนางหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมปิดใบหน้าครึ่งหนึ่ง \"พี่เยว่ ท่านวางหรือไม่ ไปเดินตลาดเป็นเพื่อนข้าหน่อย\" ลี่เซียนเดินเข้าไปพร้อมเ่อยปากชวน \"คือ....ข้า...\" ท่านวางใช่ไหมไปกันเถอะ ลี่เซียนเดินไปเกี่ยวแขนจวินอ๋องทันที ซวนเผิงอ้าปากค้าง นี่คืออะไร? มีนเรื่องอะไร? จวินอ๋อง\"อืม!อะแฮ่ม!\" \"ข้าทำท่านหนักใจรึ พี่ฮ่องเต้บอกข้าว่า ท่านนิยมตัดแขนเสื้อข้าจึงคิดว่าถ้าข้าทำเหมือนท่านเป็นพี่สาวท่านจะชอบเสียอีก\" ลี่เซียนกล่าวพลางปล่อยมือจากแขนจวินอ๋อง \"เจ้าว่าอะไรนะ เจ้านั้นว่าเช่นนั้นรึ\" สงสัยไม่อยากมีชีวิตแล้วแน่ๆ \"พี่ฮ่องเต้บอกว่าท่าน\"ไม่นิยมอิสตรี\" มิได้หมายความเช่นนี้รึ\" ลี่เซียนรู้ว่าหมายถึงสิ่งใด เพียงแต่อยากแกล้งเท่านั้น ความคุ้นเคยนี้คืออะไร พออยู่ใกล้จวินอ๋องแล้วรู้สึกว่าผ่อนคลาย สบายใจ ไม่ต้องกังวลสิ่งใด แตกต่างกับหยางจิ้นเฟย ต้องคอยคิดระแวงนิดๆ ทำตัวไม่ถูก หรือเพราะว่ามีสายเลือดเดียวกันเลยรู้สึกปลอดภัยกันนะ \"เจ้าอยากไปเดินตลาดรึ ทำไมไม่ชวนสาวใช้ไป\" จวินอ๋องกลับมาสู่มาดปกติ \"ก็ข้าอยากให้ท่านไปด้วย ไม่ได้รึ อึดอัดรึ บอกข้ามาตรงๆก็ได้ ข้ารับได้ ที่จริงข้าก็ไม่รู้เหมือนกันเวลาอยู่กับท่านข้าอยากเอาแต่ใจน่ะ เฮ้อ! ไม่เป็นไรข้าไปเองก็ได้\" พูดจบก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไป แต่ต้องชะงักเมื่อ จวินอ๋องขว้าข้อมือนางไว้ \"ข้ายังไม่ได้ว่าอะไรเลย รอข้าก่อนครู่นึง\" พูดจบก็วางมือลี่เซียนแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่การกระทำเมื่อกี้ของจวินอ๋องทำเอา ซวนเผิงและบรรดาองครักษ์เงาทั้งหลายอ้าปากค้าง ถามกันผ่านจิตว่า \"พวกเจ้าเห็นเหมือนข้าไหม\" \"ข้าก็เห็น ท่านอ๋อง...\" \"อยากไปห้องอสรพิษกันไหม\" จวินอ๋องกล่าว พอได้ยินเช่นนั้นทุกคนก็เงียบกริบ พอเก็บฎีกาเรียบร้อยก็เดินนำหน้าลี่เซียนออกไป ลี่เซียนกล่าวว่า \"ข้าถอดผ้าปิดหน้าดีไหม เดี๋ยวทำท่านขายหน้าเอา\" \"ใส่ไว้เถอะ\" เขาไม่ค่อยชอบให้คนมองนางเท่าไหร่ \"ท่านพ่อของท่านข้าต้องเรียกเช่นไรดี ท่านลุงรึเสด็จลุง\" ลี่เซียนกล่าวหยอกล้อ \"เรียกอย่างอื่นก็ได้\" จวินอ๋องเริ่มจับทางนางได้จึงเอาคืนบ้าง \"นั้นสิ เรียก เสด็จพ่อ ก็ได้ใช่ไหม ฮ่าๆๆๆ\" ลี่เซียนรู้ว่าโดนเอาคืนจึงตามน้ำไป เมื่อเดินมาถึงตลาดลี่เซียนเดินจับโน่นหยิบนี่ เมื่อเดินมาเรื่อยๆก็พบร้านค้าเล็กขายของเก่าเหมือนไม่สำคัญอันใดแต่สะดุดตาลี่เซียนยิ่งนัก \"ท่านยาย นี่ราคาเท่าไหร่\" \"อืม ของชิ้นนี้ไม่มีราคาต้องมีของมาแลกเปลี่ยนเท่านั้น\" หญิงชรากล่าว ของที่ลี่เซียนหยิบขึ้นมาคือกระจกดูภายนอกนั้นธรรมดายิ่งนัก แต่พอลี่เซียนมองกลับมีภาพบางอย่างเกิดขึ้นในสมอง \"ท่านยายต้องการสิ่งใด\" \"ข้าอยากได้ปิ่นไม้นั้น\" หญิงชรากล่าวพร้อมชี้มาที่ปิ่นไม้ที่เป็นของต่างหน้ามารดานาง \"เช่นนั้นก็ไม่เป็นไรเจ้าคะ\" ลี่เซียนเตรียมจะเดินจากไป \"เจ้าเก็บมันไว้ มันจะเป็นภัย พวกมันจะมาหาเจ้าในไม่ช้า พร้อมกับคนที่เจ้าไม่คาดคิด\" ลี่เซียนจึงหันกลับไป \"เช่นนั้นข้าจะแลก แต่ว่าท่านจะทำเช่นนี้จริงรึ ของของคนคนนั้นท่านยังต้องการจะเก็บไว้รึ\" ว่าแล้วลี่เซียนก็ดึงปิ่นที่ปักบนศรีษะออกให้หญิงชรา นางพอมองออกว่า หญิงชราตอนมองนางดวงตาสั้นไหว คิดว่าต้องรู้จักนางแน่ ยิ่งพอขอแลกกับปิ่นยิ่งแน่ใจว่าคนคนนี้คือใคร \"มันเป็นโชคชะตา ไม่อาจฝืนได้\" หญิงชรากล่าว \"แต่มันใช้ไม่ได้กับข้า และเรื่องนั้นข้าพอมองออก สักพักแล้ว อีกอย่างทุกคนคิดถึงท่าน\" กล่าวจบลี่เซียนก็วางปิ่นไว้แล้วหยิบกระจกเดินจากไป \"พี่เยว่เรากลับกันเถอะ ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีเลย\" ลี่เซียนพอรับกระจกมาก็เหมือนกระจกนั้นพบเจ้าของมันรีบคืนความทรงจำให้ลี่เซียนทันที แต่เพราะได้รับการฝึกจิตใจและร่างกาย ลี่เซียนจึงต่อต้านได้แต่ก็คงไม่นานดังนั้นนางต้องรีบกลับตำหนักก่อน เมื่อจวินอ๋องเห็นท่าทางลี่เซียนไม่ดีจริงๆจึงกอดเอวลี่เซียนพาไปที่ ตำหนักบนเขานอกเมืองริมแม่น้ำเป่ยเจี้ยน \"ท่านพาข้ามาที่นี่ทำไม ข้าจะทนไม่ไหวแล้วนะ\" ลี่เซียนกล่าว \"ข้ารู้ จึงพาเจ้ามาให้ห่างจากผู้คน\" จวินอ๋องกล่าว เมื่อเข้าไปในตำหนักยังไม่ทันได้ถึงห้องพัก ลี่เซียนก็มีเหงื่อซึม และร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ในสมองมีภาพเหมือนกับเป็นเรื่องราวเมื่อครั้งในอดีตนั้น นางกับหยางจิ้นเฟยนั้นรักกันมากจนแต่งงานกัน นางเชื่อใจและเชื่อมั้นในตัวหยางจิ้นเฟยมากแต่เขากลับหักหลังนางและเขาเป็นคนฆ่านางเพื่อเลือดของนาง โดยที่เขาคือทายาทจอมมาร เมื่อภาพในสมองหายไปสติลี่เซียนก็มืดลงทันที จวินอ๋องมองดูลี่เซียนแล้วก็ได้แต่ถอนใจ นางคงพึ่งจะได้รับรู้เรื่องราวสินะ แต่เขาที่เริ่มฝันถึงเรื่องราวต่างๆตั้งแต่อายุได้ 15 ปี ทำให้เขาเริ่มไม่สนใจในตัวผู้หญิงคนอื่น เพียงเพื่อรอนางเท่านั้น เมื่อลี่เซียนได้สติก็หันไปมองจวินอ๋อง \"ท่านรู้เรื่องนี้มานานเท่าใดแล้ว\" \"ตั้งแต่อายุ 15 ปี ที่ข้าเริ่มฝันถึงเรื่องนี้ แต่ข้าบอกเจ้าไม่ได้จนกว่าเจ้าจะรู้ด้วยตนเองเท่านั้น\" \"ข้ายังคงเหมือนเดิมสินะ ใช่หรือไม่\" \"นั้นอยู่ที่เจ้าเลือก\" จวินอ๋องกล่าว จริงที่ชาติก่อนนางเลือกเขา เพราะตนมาทีหลังแถมยังมีฐานะเป็นญาตินาง ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม แต่ต่างตรงที่นางยังไม่แต่งงานเท่านั้น ตามที่นางพูดมานางคงเจอเขาแล้วและคงมีใจให้เขาแล้วด้วย ลี่เซียนนึกย้อนไป จวินอ๋องนั้นรักนางในชาติที่แล้วแต่นางไม่ได้เลือกเขา แต่ตอนที่นางจะตายเขาเป็นคนที่เข้ามาช่วยนาง แม้นจะสู้ไม่ได้เพราะหยางจิ้นเฟยได้เลือดนางไปแล้วก็ตามแต่เขาก็อยู่เคียงข้างนางจนนาทีสุดท้าย นางจะทำอย่างไรดี ความทรงจำยังมาไม่ครบ กระจกบอกนางว่ายังขาดอีกหนึ่งสิ่งที่เก็บความทรงจำนาง นั้นก็คือแหวนแต่งงานที่ยังหาไม่เจอไม่รู้ที่ใด ด้านหยางจิ้นเฟยที่มาฝึกตนที่หุบเขาซานเว่ย ก็พบกับแหวน 1 คู่ ที่รู้สึกถึงความคุ้นเคยอย่างมาก เหมือนมีคนนำมาวางไว้ เมื่อสัมผัสก็เกิดภาพต่างๆที่ย้อนไปในอดีต เรื่องราวที่เขากับลี่เซียนแต่งงานกันจนอยู่ๆเขาก็พบความจริงว่าผู้เป็นบิดาของเขานั่นคือจอมมารที่ถูกขังไว้ใต้พิภพและเรื่องเลือดพิเศษของภรรยาเขา ในตอนที่เขาตั้งใจว่าจะไม่มีวันทำร้ายภรรยาตนก็ถูกผู้เป็นบิดาปลุกมารในตัวเขาจนในที่สุดก็เป็นเขาที่ฆ่านางเพื่อเอาเลือดนาง และตอนที่ได้เลือดนางแล้วมารในตัวก็สงบลง ตอนที่มองเห็นว่านางตายก็มองมือตนเองก็รู้ทันทีว่าตนต้องเป็นคนฆ่านางแน่ๆ เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาก็ตรอมใจมากจนทนไม่ได้ตายตามนางไปในที่สุด เมื่อภาพต่างๆจบลง หยางจิ้นเฟยก็แทบไม่มีสติ จนตั้งสติได้โดยการใช้เวลาครู่ใหญ่ ก็คิดว่าถ้าเช่นนั้นตอนนี้เขาก็มีเลือดมารงั้นรึ คิดได้เช่นนั้นเขาก็ออกจากหุบเขาซานเว่ยมาที่ หุบเขาปีศาจ มุ่งตรงไปยังเรือนพักที่ลี่เซียนเคยอาศัยอยู่ ก็พบกับเฒ่าปีศาจที่เหมือนกับนั่งรออยู่ก่อนแล้ว \"ในที่สุดเจ้าก็มา ข้ารออยู่นานแล้ว\" ชายชรากล่าว \"ท่านเป็นคนเอาไปไว้รึ\" หยางจิ้นเฟยกล่าว \"ไม่เช่นนั้นเจ้าจะรู้รึ เจ้าฆ่าตัวตายจึงถูกลบความจำ แต่มันยังติดตีวเจ้ามา เจ้าจะเลือกสิ่งใด\" ชายชราถามหยางจิ้นเฟย \"ข้าเลือกนาง\" หยางจิ้นเฟยตอบแบบแทบไม่ได้คิดเลย \"มันหนักหนาอยู่นะ และไม่รู้ว่านางยังจะเลือกเจ้าหรือไม่\" เฒ่าปีศาจกล่าว \"ข้าต้องทำเช่นไร\" หยางจิ้นเฟย ไม่สนใจว่านางยังจะเลือกเขาหรือไม่ แค่ตอนนี้เขาไม่อยากซ้ำรอยเดิมเท่านั้น