สิ่งที่ต้องเลือกและสิ่งที่ต้องทำ

\"เจ้าต้องล้างเลือดโดยการต้องแช่น้ำเพลิงโลกันต์ ที่ถ้ำด้านในหุบเขานี้เป็นเวลา 1 ปี ซึ่งมันจะทรมานเหมือนตายทั้งเป็น แล้วค่อยขึ้นมาแช่น้ำพิทย์ 7 ราตรีในคืนพระจันทร์เต็มดวง โดยระหว่างรอคืนจันทรเต็มดวงเจ้าต้องนั่งฝึกจิตในถ้ำตลอด เจ้าจะยอมหรือไม่\" เฒ่าปีศาจกล่าว \"ข้าจะทำ ในเมื่อข้าเลือกนาง\" หยางจิ้นเฟยคิดว่ากับแค่ความเจ็บปวดเท่านี้เขาต้องทำได้ แค่ได้รู้ว่าเมื่อก่อนนางเป็นของเขานั้นก็เป็นกำลังใจไม่น้อยแล้ว ในเมื่อนางเคยเป็นของเขาต่อไปนางก็จะต้องเป็นของเขา เมื่อกล่าวจบ เฒ่าปีศาจก็พาหยางจิ้นเฟยไปที่บ่อน้ำเพลิงโลกันต์ เมื่อหยางจิ้นมองลงไปเขาไม่คิดสิ่งใดถอดเสื้อนอกออก วางปิ่นหยกที่ทำการต่อแล้วกับผ้าผูกผมไว้ที่ที่มองเห็น ก่อนไปเขาจุมพิสเบาๆที่ปิ่นแล้วกล่าวว่า \"รอข้านะ ข้าจะต้องทำได้ เพื่อเจ้าข้าทำได้\" กล่าวจบก็เดินลงบ่อน้ำไปทันที ในช่วงแรกที่ลงไปหยางจิ้นเฟยก็พอทนได้แต่ต่อมาทนแทบไม่ไหว แต่ก็กัดฟันทน เพราะเมื่อเลือกแล้วเขาต้องผ่านมันไปให้ได้ นึกถึงใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา เขาจะทำให้นางต้องมีน้ำตาอีก คิดเช่นนั้นก็ทนเมื่อเริ่มทนไม่ไหวก็น้องออกมาแต่ไม่มีแม้ในความคิดที่จะลุกขึ้น น้ำสีเลือดที่แช่นั้นเหมาะกับคำว่าเพลิงจริงเหมือนในร่างกายถูกเผาไหม้ ไอสีดำที่ลอยออกมาจากตัวหยางจิ้นเฟยนั้นเมื่อมันทำท่าจะหลบหนีก็ถูกน้ำสีเลือดนั้นดูดกลับลงไปเป็นเช่นนี้ตลอดเวลา \"เจ้าต้องนั่งฝึกจิต ปล่อยใจให้ว่าง ปลดปล่อยให้สิ่งที่อยู่ถายในออกมา\" เฒ่าปีศาจกล่าว เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาจึงข่มจิตปล่อยใจตั้งท่านั่งขัดสมาธิเพื่อทำการฝึกจิตแม้นร่างกายแทบจะนั่งไม่ไหว เขาก็พยายาม ด้านลี่เซียนเมื่อรู้เช่นนั้นก็เข้าใจทันทีว่าทำไมร่างกายจึงต่อต้านหยางจิ้นเฟย ทั้งที่มีใจแต่เหมือนหวาดระแวงเขาตลอดเวลาเพราะแบบนี้สินะ ตอนนี้นางก็คงหนีโชคชะตาไม่พ้น แค่ว่าเราจะแก้ไขอย่างไร ช่างเถอะ คุณตาบอกนางว่านางยังมีเวลาอีก 1 ปีนี่น่า นางจะใช้ขีวิตตอนนี้ให้สนุกดีกว่าเมื่อคิดได้เช่นนั้นก็ปล่อยวางเรื่องต่างๆไว้ก่อน จวินอ๋องก็ยังไม่คิดจะถามสิ่งใด เขารอได้ ในเมื่อรอมาตลอด \"ดีขึ้นแล้วรึ\" จวินอ๋องกล่าว \"อืม ข้าอยากรู้ว่าที่นี่มีที่เที่ยวอีกรึไม่ แล้วที่นี่คือที่ใด\" ลี่เซียนไม่อยากเอ่ยถึง \"อ้อ ลืมไปท่านชอบชายคนใดรึ\" \"เจ้าเชื่อฮ่องเต้บ้าๆนั้นรึ\" จวินอ๋องพูดแบบไม่จริงจัง \"ฮ่าๆๆ รึไม่จริงท่านไม่ชอบในอิสตรีนี่นา\" ลี่เซียนแกล้งเอาหน้าไปจ้องใกล้ๆจวินอ๋อง \"อุ้บ\" จวินอ๋องทนไม่ไหวจึงใช้ปากตนปิดปากนางเสีย ด้วยความตกใจจึงลืมที่จะขัดขืน ตกตะลึงไม่คาดคิดว่าจวินอ๋องจะจูบตน \"จูบ\"รึ จวินอ๋องในตอนแรกแค่ต้องการแกล้งนาง กลับกลายเป็นว่าถอนปากตนออกจากปากนางไม่ได้ จึงใช้ลิ้นคว้านเข้าหาความหวานภายใน โดยใช้มือข้างนึงกดท้ายทอยนางไว้ เมื่อได้รับรสจูบแสนหวานจนอ่อนระทวย เมื่อเห็นว่านางแทบหมดแรงจวินอ๋องจึงถอนปากออกอย่างแสนเสียดาย แล้วพูดแบบเสียงแหบพล่าว่า \"เจ้าพักผ่อนเถอะ\" พูดจบก็ก้มลงมาจุมพิสที่หน้าผากให้นางได้นอนพัก ลี่เซียนกันหลังให้จวินอ๋องทันที จากนั้นก็ค่อยๆเผลอหลับไป ก่อนจะหลับยังคิดว่าทำไมจูบนี้นางถึงไม่ทุบเตือนเหมือนตอนจูบกับหยางจิ้นเฟย ในภพนั้นตอนที่นางจะตายได้เอ่ยปากบอกหยางจิ้นเฟยว่า \"ชาติที่แล้วข้าคงติดค้างท่าน ชาตินี้ก็ให้มันหายกัน หากชาติหน้ามีจริงขอให้เราไม่ต้องมีความแค้นใดๆ\" จบจากนั้นนางก็หันไปหาจวินอ๋องว่า \"ในชาตินี้ท่านทำเพื่อข้ามากมายนัก หากชาติหน้ามีหากได้พบกันหากท่านยังเหมือนเดิมข้าจะรักท่าน\" กล่าวจบนางก็สิ้นใจ พอดีกับที่นางก็หลับไปเช่นกัน จวินอ๋องนั้นนั่งมองลี่เซียนแล้วกล่าวขึ้นว่า \"ถึงมีหญิงอื่นหมื่นแสน ก็จะมีเพียงเจ้าที่อยู่ในใจข้า\" แล้วเดินออกจากห้องไป \"ข้ารอท่านอยู่ เรามีเรื่องต้องคุยกัน\" หญิงชรานางนั้นเอ่ยขึ้น จวินอ๋องไม่กล่าวสิ่งใด เดินตามหญิงชราไป \"อย่างที่ท่านรู้และนางรู้ ท่านจะทำเช่นไร\" หญิงชรากล่าว \"ท่านหมายถึงทำสิ่งใด ในชีวิตข้าไม่เคยเข้าใกล้สตรีนางใดเพื่อนาง แต่เขาคนแคว้นหลังเขานิยมมีผู้หญิงหลายคนแม้นไม่รักชอบก็เพื่ออำนาจ\" จวินอ๋องกล่าว \"แต่ไม่ว่าอย่างไรข้าก็มิเสียใจที่เลือกนาง\" \"เขาพบนางก่อนเจ้า แถมตาเฒ่าปีศาจก็กำลังช่วยเขา\" ยังไม่ทันที่จวินอ๋องจะตอบ ลี่เซียนก็เอ่ยขึ้นว่า \"ความหมายของการหักปิ่น คือ สิ่งใด\" หญิงชรามองลี่เซียนแล้วกล่าวว่า \"ถ้าเป็นสามีภรรยาก็คือการหย่าร้าง ถ้าเป็นคู่หมั้นหมายก็คือการถอนหมั้น ถ้าเป็นคู่รักก็คือการบอกเลิกรา\" \"เช่นนั้นข้าต้องหลับหูหลับตาเลือกเขารึ แค่ทำดีตอนนี้แล้วเรื่องราวก่อนหน้านั้นให้ข้าทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นรึ เป็นท่านๆทำได้รึตอบข้ามาสิ\" \"เหตุผลที่เขาทำ มันเป็นเพราะเจ้ามิใช่รึ เรื่องทุกเรื่องพวกเจ้าเท่านั้นที่รู้\" ลี่เซียนนึกย้อนไปตอนนั้น นางแค่ลองใจเขาว่าที่เขาบอกว่า \"ข้าคือคนของเจ้า\" เขาจะทำได้รึไม่ แต่เขากลับประชดนาง เมื่อนางประชดกลับ กลายเป็นว่าเขารับไม่ได้ที่สำคัญเขาไม่เคยถามนางว่าที่นางทำไปเพราะเหตุใด ทั้งที่เขาสามารถทำได้แต่เขาเลือกที่จะไม่รับฟังสิ่งใด นางนึกย้อนไปในสมัยที่เป็นแววดาวตอนที่เคยดูละครน้ำเน่าส่วนใหญ่นางเอกอภัยให้ตัวร้ายเสมอ แต่ถามว่าแรกก็ทำตัวดีแต่ต่อไปใครจะรู้ นางไม่เหมือนพวกเมียหลวงที่ยกโทษให้ผัวที่มีเมียน้อย แล้วโทษพวกเมียน้อยว่ามาแย่งผัวตนเอง ทำไมไม่โทษผัวตนเองล่ะ และที่สำคัญนางคือหมอปีศาจที่ไม่ได้มีจิตใจดีอะไรมากมายนี่นา \"ความรักมันขึ้นอยู่ที่การมาก่อนมาหลังด้วยรึ ถึงข้ามาทีหลังแล้วยังไง เขามาก่อนแล้วยังไง\" จวินอ๋องกล่าว \"ถามใจเจ้าดูว่าเจ้าเลือกเขาเพราะอะไร และเลือกอีกคนเพราะอะไร ข้าเป็นห่วงเจ้าหลานข้า\" หญิงชรากล่าว \"ข้ายังไม่เลือกผู้ใด อีกอย่างมันยังไม่ถึงเวลา ส่วนท่านข้าไม่รู้จัก\" ลี่เซียนตอบไป \"อีกอย่างนั้นข้ารักทุกคนนั้นแหละ\" ลี่เซียนกล่าวยิ้มๆ \"เจ้าว่าอะไรนะ\" หญิงชรากล่าว \"ตามนั้น\" ลี่เซียนคิดในใจ ประโยคต่อมา \"แต่สถานะใดนั้นค่อยว่ากัน อิๆ \"ไปพี่เยว่ เราไปเที่ยวกันเถอะ พี่ฮ่องเต้ไม่ได้บอกว่าให้ข้าไปกี่วัน ฉะนั้นเราไปนานหน่อย\" ว่าพลางจูงแขนจวินอ๋องเดินทางออกไป \"ข้าอยากไปหาท่านพ่อท่านแม่บุญธรรมก่อน ข้าจากมา ครึ่งปีแล้วนะ\" \"อืม\" จวินอ๋องไม่ขัดสิ่งใด แล้วแต่นางขอแค่นางสบายใจ ทั้งสองให้เสี่ยวไป๋พาไป โดยลี่เซียนอ้างว่าเสี่ยวเป่ยทำงานหนักมากแล้วให้เสี่ยวเป่ยทำบ้าง เสี่ยวไป๋ได้แต่โอดครวญในใจ ปีศาจจริงๆ เมื่อมาถึงจวนอานฉวน ลี่เซียนก็พาจวินอ๋องไปพบ ฟางหลินจงและฟางเหม่ยเอิน \"นี่คือพ่อแม่บุญธรรมของข้า ท่านพ่อท่านแม่นี่คือจวินเฟิ่งเยว่หรือจวินอ๋องเจ้าคะ\" จวินอ๋องยิ้มทักทาย ส่วนสองสามีภรรยาฟางก็มองแบบตะลึงนิดๆในใจคิดว่า \"ว่าหยางจิ้นอ๋องหล่อเหลาแล้วพอมาเทียบจวินอ๋องก็ยังสู้ไม่ได้ \"พวกท่านได้ไปดูจวนผิงอานบ้างรึไม่เจ้าคะ เป็นเช่นไรบ้าง อาเจิน ทำงานดีไหม\" ลี่เซียนถาม \"เริ่นเจินทำงานดีมาก ดูแลความเรียบร้อยได้อย่างดี แล้วเจ้าจะกลับมาที่แคว้นเหลียนอีกหรือไม่\" ฟางเหม่ยเอินถาม \"นี่ท่านไล่ข้ารึ ข้าไปก็ได้\" ลี่เซียนทำท่าน้อยใจ ทำเอาฟางเหม่ยเอินรีบพูดว่า \"ไม่ใช่ๆ เจ้า.....\" ฟางเหม่ยเอินอยากพูดต่อได้แต่เหลือบมองจวินอ๋อง \"ข้ารู้ว่าท่านคิดถึงสิ่งใด ข้าไม่เป็นไร พวกท่านดูแลตัวเองดีๆก็พอ ข้าจะมาเยี่ยมบ่อยๆถ้าทำได้