ไม่เลือกก็ต้องเลือก

ณ แคว้นหนาน เมื่อลี่เซียนมาถึงจวนทุกคนก็แปลกใจที่มีใครบางคนตามมาด้วย ต่างก็คิดว่า คงเป็นองครักคนใหม่แน่ๆ \"พี่ชิงหลิน ท่านสบายดีหรือไม่\" ลี่เซียนถาม \"ข้าสบายดี แล้วเจ้าเล่า ทำไมผอมลงเช่นนี้\" ชิงหลินสำรวจลี่เซียนไปมา \"อ้อ นี่พี่เยว่ จวินเฟิ่งเยว่น่ะ เขาเป็นหลานของท่านลุงทวดเจ้าคะ\" ลี่เซียนแนะนำ \"ข้าคือขิงหลินเป็นบุตรสาวของลุงลี่เซียน เจ้าคะ\" ชิงหลินแระนำตัว พอดีกับองค์ชายสามหลินหลงเข้ามา จึงรีบมาบังตัวชิงหลินเอาไว้ แล้วกล่าวว่า \"นางเป็นของข้า\" \"ฮ่าๆๆ องค์ชายท่านเป็นเจ้าของพี่ชิงหลินตั้งแต่เมื่อใด\" องค์ชายหลินหลงด้วยความรีบจึงไม่ทันมอง ลี่เซียน \"ทำไมหยางจิ้นอ๋องไม่มาด้วย แล้วนี่เขาเป็นผู้ใด\" \"ท่านนี่ไม่มีมารยาทเลย พี่เยว่ท่านได้กลิ่นไหน้ำส้มแตกรึไม่\" ลี่เซียนกล่าว \"เจ้าว่างั้นรึ\" จวินอ๋องกล่าวขึ้น \"องค์ชายท่านทำอะไร นั้นคือญาติผู้พี่ข้านะ\" ชิงกลินพูดขึ้นมาบ้าง \"แล้วไงยังไม่แต่งงานยังไงก็ไว้ใจไม่ได้\" หลินหลงกล่าว \"เฮ้อ! พี่เยว่เราไปกันเถอะ ชิ! ใครสน\" ลี่เซียนกล่าวพลางจูงแขนจวินอ๋องเดินออกไป เมื่อออกมาจากจวนลี่เซียนก็กล่าวขึ้นมาว่า \"ข้าจะพาท่านไปที่นึง\" กล่าวจบก็พาจวินอ๋องเดินทางไปที่หุบเขาปีศาจทันที เมื่อเดินทางมาถึงก็พบกับเฒ่าปีศาจ \"ไม่น่าเชื่อว่าตาเฒ่าอย่างท่านกลับบ้านได้ด้วย นึกว่าจะไปเที่ยวเป็นชาติ\" ลี่เซียนประชดอาจารย์เอง \"ผ่านมานานปากยังเหมือนเดิมนะ พาใครมา\" ชายชรากล่าว \"ท่านน่าจะรู้ว่าใคร ท่านกับยายเฒ่านั้นมีเรื่องผิดใจกันแน่ๆ\" ลี่เซียนกล่าว จวินอ๋องทำความเคารพชายชรา \"ข้าจวินเฟิ่งเยว่ แห่งแคว้นหนานเจิ้น\" \"ข้ารู้ นังหนูเจ้าไปดูคนป่วยให้ข้าหน่อย ข้างล่างนั้น ส่วนเจ้าตามข้ามา\" ชายชรากล่าว เข้าคิดว่านี่ก็ครึ่งปีแล้วให้นางเจอเขาหน่อย เมื่อลี่เซียนเดินลงไปก็พบว่ามีบ่อเลือดอยู่มีคนผู้นึงนั่งหันหลังให้นาง \"ไม่ยักรู้ว่ามีที่แบบนี้ด้วย ตาเฒ่าไม่เห็นบอก\" หยางจิ้นเฟยที่นั่งแช่น้ำอยู่ เขารู้ตั้งแต่นางเข้ามาเพราะกลิ่นของนางที่มีเฉพาะตัวนางเท่านั้น เมื่อลี่เซียนยืนมอง อยู่ๆชายคนนั้นก็หันมา ทำเอานางอึ้งไปครู่นึง เขาป่วยรึ เป็นอะไร \"ดีใจนักที่ได้เจอเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าจะมาเจอข้าแล้ว\" หยางจิ้นเฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง \"ท่านป่วยรึ เป็นอะไร\" ลี่เซียนกล่าว \"ข้าไม่เป็นไร.....ข้าขอโทษ...ขอโทษที่ไม่ได้ถามเจ้า ขอโทษที่ทำร้ายเจ้า ยกโทษให้ข้าได้ไหมเซียนเอ๋อ หึม\" ด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ยังคงมีความนุ่มนวลอยู่ \"ข้าก็ไม่ได้โกรธท่าน เพียงแต่ท่านเป็นคนบอกเลิกข้าเอง จะให้ข้าทำเช่นไรได้\" ลี่เซียนกล่าว \"งั้นหลังจากนี้ ข้าเริ่มต้นใหม่ได้ใช่หรือไม่\" หยางจิ้นเฟยกล่าวแบบยิ้มๆ \"ชิ ไม่รู้แล้ว ไปแล้ว\" กล่าวจบก็หันหลังกำลังจะจากไป ก็เจอกับปิ่นหยกที่วางอยู่ นางชะงักนิดนึงก่อนเดินจากไป \"เจ้าถ้าได้ครองคู่กับนาง เจ้าจะตายด้วยพลังของนาง เจ้าก็รู้มิใช่รึยังจะฝืนทำไม แค่ที่เจ้าตามนางในตอนนี้พลังในกายเจ้าก็แทบจะต้านไม่ไหวแล้ว\" กล่าวจบก็ล้วงเอายาเม็ดนึงออกมายื่นให้จวินอ๋อง \"พวกเขาคือคู่ที่ถูกชะตาเลือกแล้ว ส่วนเจ้า...เฮ้อ!.....\" เฒ่าปีศาจเดินไปตบไหล่จวินอ๋องเบาๆ \"ข้ารู้เพียงแค่อยากอยู่กับนางให้นานขึ้นหน่อยเท่านั้น\"จวินอ๋องกล่าวพร้อมกับกินยาที่ได้รับลงไป \"เจ้าไม่คู่ควร ถึงแม้ว่าเจ้าจะดีมากเช่นไรนางก็ไม่เลือกเจ้าหรอก แม้นเขาจะได้เลือดมารมาแต่เขาได้มาเพราะชาติที่แล้ว มิได้ได้มาตอนนี้ หากเขาเลือกนาง เขาย่อมหาทางออกได้\" \"ส่วนที่ข้ายกมังกรเพลิงนิลให้เจ้านั้นเพราะเจ้าคู่ควรได้รับ คนที่เป็นคู่ของเจ้าจะมาในไม่ช้า เจ้าอย่าปักใจในอดีตมากเกินไปนัก มันจะทำให้เจ้าไม่มีความสุข ข้าบอกเจ้าได้แค่นี้\" \"ตกลงท่านกับยายคนนั้นเป็นอะไรกัน\" ลี่เซียนเดินมาได้ยินครู่ใหญ่แล้วแต่ไม่อยากขัด จริงอย่างอาจารย์ว่าวันที่นางโดนจูบนั้นที่นางรู้สึกดีเพราะเหมือนกับว่ามีพลังบางอย่างไหลเข้าไปทั่งร่างนาง โดยที่นางควบคุมไม่ให้ดูดมาไม่ได้ อ้อ ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง \"เจ้าออกไปก่อน ข้าจะคุยกับนางหน่อย\" จวินอ๋องจึงออกไปรอที่สวนสมุนไพรพลางเดินไปคิดไป \"เจ้าได้ยินแล้ว เจ้าจะเลือกเขารึ\" \"ข้าไม่เลือกผู้ใดได้หรือไม่ข้าเหนื่อยเหลือเกิน ทั้งเนื่องที่เกิดมามีเลือดแบบนี้การที่ต้องเข้มแข็ง ต้องต่อสู้ อีกหลายอย่าง ให้ข้าจนทำไร่ทำนายังจะดีกว่าอีก\" ว่าพลางหันหลังให้ \"มันเป็นชะตาเจ้า เฮ้อ!เจ้าอยากรู้เรื่องข้ากับยายแก่นั้นรึ มันก็เหมือนพวกเจ้านี่แหละ แต่นางเลือกอีกคน ทำให้คนคนนั้นตาย ข้ากับนางจึงเป็นเช่นนี้ ข้าถึงช่วยพวกเจ้า\" \"มิใช่ช่วยเขารึ ท่านกลัวว่าเขาจะเป็นเช่นท่านรึ\" ลี่เซียนกล่าว \"เฮ้อ! ข้าก็หวังเช่นนั้น เจ้า....ก็อย่าดื้อให้มากนัก\" ว่าพลางกำกำปั้นทุบศรีษะนางเบาๆ \"ท่านจะฆ่า ข้ารึ\" ลี่เซียนกล่าวยิ้มๆ \"แค่นี้เจ้าไม่ตายหรอก อีกอย่างพลังภายในเขาจะหมดเพราะเจ้าอยู่กับเขาแบบนี้ ปล่อยเขาไปได้แล้ว\" ชายชรายังไม่วายเตือนนาง \"ถึงว่าเวลาข้าอยู่ใกล้ ถึงมีชีวิตชีวา นี้ข้าเป็นนางพญามารดูดพลังคนรึ ฮ่าๆๆ น่าสนุกๆ\" \"โอ้ย!เจ็บนะ\" ชายชราทนไม่ไหวจึงกล่าว \"เป็นเพราะพวกเจ้ามีพันธะมังกรต่างหาก มังกรถ้าตัวไหนแข็งแกร่งอีกฝากต้องเป็นที่หนึ่งแต่พวกเจ้าไม่แข่งขันแต่อยู่ด้วยกันแปลว่ามังกรเพลิงหยกพลังเหนือกว่ามังกรเพิงนิลทำให้ผู้ที่ทำพันธะดึงดูดพลังอีกฝ่าย\" \"เช่นนั้นเสี่ยวไป๋จะตายหรือไม่ ไม่ได้ๆข้าต้องไม่อยู่ด้วยกับเขาแล้ว....โอ้ย! อะไรอีกเนี่ย เดี๋ยวสมองเสื่อมพอดี\" \"สมควร...ใครให้ห่วงสัตว์อสูร เขาให้ห่วงคน เฮ้อ!อยู่กับเจ้านี่เหนื่อยจริงๆ ไปๆๆ\" ชายชราส่ายหน้าเหมือนเบื่อหน่ายแต่กลับยิ้มแย้ม หยางจิ้นเฟยนั่งยิ้มอยู่ด้านล่าง แม้นนางจะลงมาแค่เพียงครู่เดียว แต่ก็เป็นกำลังใจให้เขายิ่งนัก นางผอมลงงดงามขึ้นมากยิ่งนัก อยากออกไปได้โดยเร็ว อยากจับมือนางอยากกอดนาง เขาต้องทำให้ได้ ว่าแล้วก็ห้ามใจนั่งหลับตาฝึกจิตต่อทันที ลี่เซียนเดินออกมา \"พี่เยว่ ท่านเป็นเช่นไรบ้าง ข้าขอโทษทะ....\" \"อย่าได้พูดเช่นนั้น มันเป็นความต้องการของข้า มิใช่ความผิดของเจ้า\" จวินอ๋องกล่าว \"เช่นนั้นข้าจะพาท่านไปพบท่านพ่อของข้า ไปเถอะ\" ว่าพลางเดินนำทางไป โดยครั้งนี้นางเลี่ยงที่จะไม่สัมผัสโดนตัวจวินอ๋อง แต่จวินแฝอ๋องหายอมไม่ ข้าเดินไปจับมือนาง \"ข้าอยากให้เป็นเช่นเดิม ก่อนที่ข้าไม่มีโอกาสนัันอีก\" ลี่เศียนก็ไม่ได้ว่าอะไร เพื่อชดใช้และชดเชยจึงทำเหมือนว่าไม่มีเรื่องราวต่างเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เมื่อเดินทางมาถึงแคว้นเว่ย \"องค์หญิงท่านมาแล้ว\" ฮุ่ยหรงกล่าวอย่างดีใจ \"อืม คิดถึงข้าไหม ฮ่าๆๆ\" ลี่เซียนกล่าว \"องค์หญิงทำเช่นนี่มันไม่งามเพคะ\" ฮุ่ยหนิงกล่าว \"พวกเจ้ายังไม่ชินอีกรึ อ้อ พาท่านอ๋องไปพักผ่อนพรุ้งนี้ข้าจะพบท่านพ่อ แล้วขันทีเฉินไปไหน\" บี่เซียนถามหาคนสนิทอีกคน \"ท่านขันทีไปหาองค์เก้าเพคะ\" ฮุ่ยหรงกล่าว \"ไปหาพี่เก้าทำไม คนของนางก็ไม่ใช่ พาข้าไปหาพี่เก้าหน่อยสิ\" เมื่อเดินมาใกล้ถึงตำหนักองค์หญิงเก้าก็ได้ยินเสียง \"น้องสิบเอ็ดไปไหน ไม่บอกงั้นรึ เจ้าปกติก็มีไม่ครบอยู่แล้วนี่ถ้าขาดไปอีกอย่างสองอย่างจะเป็นไรไป จัดการตัดลิ้นมัน ในเมื่อมันไม่อยากพูดดีนัก\" ทหารที่ทำหน้าที่มองหน้ากันก่อนที่จะได้ทำสิ่งใด ลี่เซียนก็เดินเข้าไปถามว่า \"ท่านมีธุระกับข้ารึ แล้วเหตุใดต้องทารุณคนของข้า\" ไม่ว่าเปล่านางซัดเข็มลมปราณอาบยาไปทางทหารและแม่นมพร้อมด้วยบรรดาสาวใช้ทั้งหลายต่างมีอาการชาและอ่อนแรงลงไปทันที \"ในเมื่อท่านทำได้ ข้าทำบ้างคงไม่ต่างกัน นี่คือยาอ่อนแรงแบบธรรมดาไม่รุนแรงแต่คนอื่นไม่มียาถอนนอกจากข้า ฮุ่ยหนิง ฮุ่ยหรง ไปเอาตัวขันทีเฉินมา\" เมื่อได้รับคำสั่งสาวใช้ทั้งสอวก็รีบวิ่งไปเอาตัวขันทีเฉินมา \"เจ้าทำเช่นนี้ไม่กลัวข้าเอาไปฟ้องท่านพ่อรึ\" องค์หญิงลี่อินกล่าว