ตอบแทนข้าแล้ว

\"ข้าไม่ได้ต้องการสิ่งใดจากพวกเจ้าสักนิด อีกอย่างสมบัติของวังรึข้าก็ไม่เคยคิดไม่ต้องมาหาเรื่องข้าหรอก ข้าไม่ได้อยากอยู่ในกรงนี้ ดังนั้นแค่อย่ามายุ่งกับคนของข้าก็พอ\" กล่าวจบก็พาตัวขันทีจากไป เมื่อถึงตำหนักนางก็พบว่า จวินเฟิ้งเยว่ยืนรออยู่ที่หน้าตำหนัก \"ท่านจะไปแล้วรึ\" \"ข้าอยากคุยกับเจ้าก่อนไป\" ลี่เซียนเดินเข้าตำหนักนั่งในห้องรับรอง \"ยังไม่ทันได้เจอเสด็จพ่อข้าเลย ช่างเถอะว่ามาสิ\" ลี่เซียนกล่าว \"เจ้าได้ตอบแทนข้าแล้ว ดังนั้นเจ้าอย่ารู้สึกผิดต่อข้า ต่อไปข้าก็จะไม่ยึดติดกับคำในอดีตอีกเช่นกัน\" จวินอ๋องคิดว่าแค่นางมีความสุขก็พอ \"อืม แม้นว่าข้าจะรักท่านไม่ได้ในฐานะอื่น แต่ในฐานะพี่ชายข้ารักท่านที่สุด\" เขาถอดแหวนที่นิ้วกลางออกมา \"ถ้าเจ้าไปที่แคว้นหนานเจิ้น เจ้าสามารถใช้สิ่งนี้ได้ทุกที่\" ลี่เซียนรับมา \"ขอบคุณพี่เยว่\" พร้อมกับเข้าไปกอดเขา จวินเฟิ้งเยว่กอดนางตอบ \"พอดีมีงานด่วน ท่านพี่ฮ่องเต้ของเจ้าโวยวายใหญ่ที่พวกเราออกมาโดยไม่กำหนดวันกลับ\" \"ฮ่าๆๆ ท่านพี่ฮ่องเต้อิจฉาท่านล่ะสิไม่ว่าจึงได้เรียกตัวกลับ ไว้ข้าจะไปป่วนบ่อยๆ เดินทางดีๆนะ\" เมื่อคุยกันเรียบร้อยจวินเฟิ่งเยว่ก็ขึ้นหลังเสี่ยวไป๋จากไป ซวนเผิงกล่าวว่า \"ท่านอ๋องจากมาแบบนี้รึพะยะค่ะ\" \"มันดีต่อนางและต่อข้า เช่นท่านซีซวนบอก พลังภายในข้าแทบจะต้านนางไม่ไหว\" กล่าวจบก็กระอักเลือกออกมา \"ท่านอ๋องไหวหรือไม่ พะยะค่ะ\" ซวนเผิงกล่าวถามด้วยความเป็นห่วง ด้านลี่เซียนเอ่ยเบาๆว่า \"นี่แค่จูบสูบวิณญาณครั้งเดียวเล่นเอาบาดเจ็บภายในขนาดนั้นเชียวรึ\" \"เสี่ยวเป่ย เอายานี่ไปให้จวินอ๋อง\" กล่าวจบก็เดินเข้าห้องไปพักผ้ฝ่อนทันที นางรู้สึกเหนื่อยในชีวิตเหลือเกิน เมื่อก่อนแค่เรียนจบก็คงจำลำบากในการหางานทำ แต่นี่เหมือนชีวิตจะดีแต่เหนื่อยโคตรๆ คิดถึงแม่อ้อยจัง \"มีกันแค่สองคนแววยังทิ้งแม่มาตั้งไกล ไปหาก็ไม่ได้\" ฮือๆๆๆ ร้องไห้จนหลับไป เสี่ยวเดินทางมาทันเสี่ยวไป๋ \"นายท่านให้ข้าเอายามาให้ นางยังพูดว่าท่านแค่โดนจูบสูบวิณญาณครั้งเดียวถึงกับบาดเจ็บเลยรึ\" เสี่ยวเป่ยกล่าวยิ้มๆเชิงเย้ยหยันเสี่ยวไป๋ว่านายตนเก่งกาจ \"ก็นายเจ้าโหดร้ายเช่นนั้น ข้าอยากเจอนางแล้ว น่ากลัวจริงๆ\" เสี่ยวไป๋กล่าวเขายังจำที่นางทำได้ ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวจริงๆ เมื่อซวนเผิงเปิดจุกขวดก็ต้องตกตะลึง \"นี่มันยาสมานพลังขั้นสูง\" \"เอามาเถอะนางรู้ว่าข้าต้องกินยาใด\" กล่าวจบก็รับยามากินลงไปทันทีในระหว่างนั้นก็นั่งฝึกจิตให้ยาสมานบาดภายในและปรับขั้นพลังภายในด้วย เมื่อลืมตาก็รู้สึกดีขึ้นทันที \"นางยังคงเป็นเช่นนี้เสมอ\" \"นี่ก็ผ่านมาปีกว่าแล้ว เจ้าติดต่อท่านอ๋องมิได้อีกรึ ไป๋เฟิ้ง\" หมิงหลงฮ่องเต้ร้อนใจ น้องชายตนไม่เคยเงียบหายเช่นนี้นานๆ ทุกครั้งต้องติดต่อได้ \"ไม่ได้พะยะค่ะ ทำทุกอย่างแล้วพะยะค่ะ ก่อนที่จะติดต่อไม่ได้ท่านอ๋องส่งคำสั่งมาว่า จะติดต่อไม่ได้สักพัก ให้ทำตามคำสั่งที่ได้รับ รอท่านอ๋องติดต่อมาเองพะยะค่ะ\" ไป๋เฟิ้งก็ร้อนใจมิแพ้กัน ทุกครั้งท่านอ๋องจะต้องให้เขาไปด้วยเสมอ แม้แต่ไปห้องลับก็เถอะเพียงแค่เขาไม่ได้เข้าไปในห้องด้วยเท่านั้น \"หาข้ามีเรื่องอันใดรึ\" หยางจิ้นเฟยเดินเข้ามาพาในห้องหนังสือ \"ท่านอ๋อง...\" ไป๋เฟิ้งดีใจน้ำตาปริ่มๆ \"เจ้าไปที่ใดมา ทำไมผอมลงนัก แต่ว่าไอเย็นในตัวเจ้าเหมือนจะไม่มีแล้วนะ\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว \"อืม รายงานมา\" ไป๋เฟิ้งได้ยินเช่นนั้นก็เล่าทกเรื่องให้หยางจิ้นอ๋องฟัง จ่องมาก็หมิงหลงฮ่องเต้เล่าบ้าง สุดท้ายมาเรื่องลี่เซียน \"นางพาผูชายคนหนึ่งมาด้วยหน้าตาหล่อเหลาเชียวเห็นว่ามาจากดินแดนลึกลับ เดินตามนางแทบจะทุกฝีก้าวเชียว\" หมิงหลงฮ่องเต้ไม่เลยว่าที่ตนพูดมานั้นทำเอาคนน้องนั่งไม่ติด \"ไป๋เฟิ้ง\" หยางจิ้นเฟยใช้วิชาตัวเบาเหาะออกไป ตามไปด้วยไป๋เฟิ้ง มาถึงห้องลับหน้าผา \"เล่ามา\" \"ตามที่องค์ฮ่องเต้บอกพะยะค่ะ แต่ที่ได้รู้มาคือ เป็นญาติผู้พี่ เห็นว่าเชื้อท่านลุงทวดพะยะค่ะ\" \"อืม\" น้ำเสียงจากกระด้างก็อ่อนลงทันที \"ตอนนี้นางอยู่ที่ใด\" \"เห็นว่าเดินทางไปแคว้นเว่ยพะยะค่ะ\" ไปเฟิ้งตอบ คิดถึงเหลือเกินแมวน้อยของข้า นานเหลือเกินแล้วที่ไม่ได้พบเจ้า \"กลับจวนเถอะ\" \"องค์หญิงให้พวกเราไปด้วยเถอะพะยะค่ะ\" ขันทีเฉินกล่าวพลางคุกเข่าลง พร้อมด้วย ฮุ่ยหนิงและฮุ่ยหรง \"พวกเจ้าไปไม่ได้ ยิ่งท่านขันทีเฉิน ท่านต้องอยู่ที่นี่เป็นตัวแทนข้า ข้ารับรองต่อไปนี้ไม่มีใครมารังแกพวกเจ้าหรอก หืม\" \"เอาหล่ะ ข้าอยู่ที่นี่ก็นานมากแล้ว ข้าอยากไปดูอาเฉียงสักหน่อย\" เดินทางย้อนกลับมาที่แคว้นฉิน ถึงแคว้นฉินลี่เซียนสวมหน้ากาก \"ท่านหมอๆๆ\" มีชายสองคนวิ่งมาคุกเข่าที่ตรงกน้าลี่ดซียน \"มีเรื่องอันใดรึ\" ลี่เซียนกล่าว \"ท่านจำพวกเราได้หรือไม่ขอรับ ที่ท่านช่วยข้าแล้วท่านตัดชายเสื้อไว้\" ชายดังกล่าวเอ่ยขึ้น \"อ้อ! พวกท่านมีเรื่องอันใดรึ\" ลี่เซียนกล่าว \"คือพวกเราตามหาท่านอยากให้ท่านไปที่บ้านพวกเราหน่อย ขอรับ\" \"อืม ไปสิ\" ลี่เซียนไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อไปถึงก็ต้องตกใจ สภาพที่เห็นคือครอบครัวนี้อาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กหรือจะเรียกว่าเพิงก็ว่าได้ \"คือพวกเราแค่อยากขอบคุณ โดยเฉพาะท่านแม่ข้า ท่านอยากเจอท่านหมอยิ่งนักขอรับ\" \"อืม แล้วเงินที่พวกม่านมีหล่ะ\" ลี่เซียนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม \"เงินจำนวนนั้นเราเอาไปซื้อที่คืนแต่เขาไม่ย่อมขายคืน เราจึงเอามาซื้อที่ได้เพียงแตฝค่นี้ก็หมดแล้ว จึงไม่มีเงินทำบ้านขอรับ\" ทุกคนพายายแก่ๆคนนึงออกมา ครอบครีวนี้มีทั้งหมด 8 คน \"ขอบคุณท่านหมอที่ช่วยลูกชายข้า\" ยายแก่กำลังจะคุกเข่า ลี่เซียนจึงห้ามไว้ \"ข้าไม่มีสิ่งใดมอบให้นอกจากสิ่งนี้ มันคงดีหากอยู่กับท่าน\" เมื่อลี่เซียนขึ้นมามันคือมีดสั้น 1 คู่สีดำสนิท แต่เมื่อจับมันกลับให้ความรู้สึกดียิ่งนัก \"มันเหมาะกับเจ้ามากกว่าข้านะ\" ลี่เซียนมองเด็กสาวอายุประมาณ 11 12 ปี ที่เมื่อมองเห็นมีดสั้นคู่นี้ก็ตาโต \"เจ้าอยากไปอยู่กับข้าหรือไม่\" เมื่อลี่เซียนถอดหน้ากากออก ทำเอาคนในครอบครัวนี้ถึงกับตัวแข็งทื่อค้างนิ่งไม่ขยับไหวติ่ง \"ข้าไม่ได้บังคับนะ แค่ถามเท่านั้น\" ลี่เซียนเมื่อเห็นเช่นนั้นจึงพูดขึ้น เมื่อได้สติสาวน้อยคนนั้นก็เดินออกมา \"ข้าไปด้วยได้จริงรึเจ้าคะ\" \"ได้สิ แต่เจ้าต้องให้คำสัตย์กับข้าว่ามิว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น ต้องซื่อสัตย์กับข้ายิ่งกว่านั้นต้องเชื่อฟังคำสั่งข้ายิ่งกว่าชีวิต ทำได้หรือไม่\" นางเมื่อ 2 ปีกว่าที่แล้วก็คิดว่าถ้าเจอผู้มีคุณอีกครั้งจะขอติดตามไปด้วย ไม่คิดมาก่อนว่าท่านหมอจะเอ่ยปากก่อน \"ข้าทำได้เจ้าคะ ข้าทำได้แน่ๆ\" \"เช่นนั้นนี้ คือของเจ้า เพื่อปกป้องข้าเจ้าต้องใช้มัน\" ลี่เซียนอยากช่วยเหลือ แต่ไม่อยากหยิบยื่นให้อย่างเดียว \"ส่วนคนอื่นที่อยากทำงานให้ตามข้ามา\" ลี่เซียนกล่าวขณะกำลังจะไปก็หันมาบอกทุกคนว่า \"ในอีก 3 วันจะมีคนมาหาพวกท่านที่เหลือ เขาชื่อเจียงเฉียง ส่วนเรื่องใดนั่นเมื่อถึงวันให้พวกท่านตัดสินใจเอง\" กล่าวจบก็เดินจากไป มาถึงจวนที่อาเฉียงพักอยู่ มีผู้เข้าไปรายงาน เจียงเฉียงก็รีบวิ่งออกมา \"คุณหนูท่านมาแล้ว ท่านรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่รึขอรับ\" \"เข้าไปข้างในก่อน\" ลี่เซียนกล่าว \"เชิญขอรับ\" เจียงเฉียงดีใจอย่างยิ่ง เขาเดินทางมาดูแคว้นฉินตามคำสั่งหลังจากเดินทางกลับแคว้นหมิง \"คนพวกนี้เจ้ารับเขาไว้ด้วยนะ อีกสามวันไปรับครอบครัวพวกเขามา ให้พวกเขาเป็นคนจัดการภายในแคว้นฉิน เจ้าจะได้ไม่ต้องเดินทางบ่อยๆ\" กล่าวจบลี่เซียนก็ถอดหน้ากากออก เจียงเฉียงแอบมองห่างๆ คุณหนูงดงามขึ้นมากยิ่งนัก ทั้งมีรูปมีร่างมีขึ้นด้วย \"ลำบากเจ้าแล้ว ยุ่งจนไม่มีเวลาหาคู่เลยสิ\" ลี่เซียนแกล้งหยอกอาเฉียง \"คุณล้อข้าแล้ว ข้ายังไม่อยากมีภาระค่างหากขอรับ\" ใช่เขายังไม่อยากมีใครจนกว่าคุณหนูของเขาจะมีก่อน \"ข้าคงอยู่ไม่นาน กะว่าจะไปหาท่านพ่อท่านแม่แล้วก็เดินทางไปหุบเขาอสูรฝึกตนสักหน่อย ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาได้ฝึกตนเลย เรเวลไม่อัปเลย\" ลี่เซียนกล่าว ซึ่งภาษาที่คุณหนูใช้เขาชินเสียแล้ว เจียงเฉียงจึงกล่าวว่า \"มีอะไรที่หุบเขาอสูรรึขอรับ\" \"ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่มันสงบดี สมันไพรเยอะแถมสัตว์อสูรเยอะด้วย แค่นั้นเอง ข้าอยากพักแล้วหล่ะ\" ว่าแล้วเจียงเฉียงก็ให้คนเข้าไปจัดห้องให้ลี่เซียนกับเด็กคนนึงที่ไม่ยอมห่างกายนาง