ความจริงที่ท่านต้องรู้

เมื่อจะเดินทางไปแคว้นเหลียน ลี่เซียนเลือกใช้เส้นทางที่ไม่อ้อมคือต้องข้ามหุบเขาปีศาจไป \"เจ้าชื่ออะไรที่ข้าไม่ถามเจ้าเพราะข้าอยากให้เจ้าทิ้งตัวตนเจ้าไว้ที่บ้านเสีย ไม่ว่าจะเป็นความไร้เดียงสา ความอ่อนโยนอ่อนหวาน เจ้าต้องเปลี่ยนเป็น เข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว เด็ดขาด ความขลาดกลัวห้ามมีให้ข้าเห็น เพราะในโลกนี้ผู้อ่อนแอต้องแพ้แก่ผู้เข้มแข็งเสมอ ยกเว้นครอบครัวบางครอบครัวที่ไม่มีการแก่งแย่งชิงดีกันเช่นบ้านเจ้า\" \"ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ\" ใช่นางต้องเข้มแข็งเช่นท่านหมอให้ได้ เดินทางมาถึงเรือนพัก ครั้งนี้นางไม่พบตาเฒ่าปีศาจ ลี่เซียนก็เดาได้ทันที เขาก็คงไปแล้วเช่นกัน นางจึงหยิบตำรามา 3 4 เล่ม \"เจ้าอ่านได้หรือไม่\" \"ได้เจ้าคะ\" เด็กน้อยบอก \"เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าศึกษาตำรานี่ก่อนถ้าไม่เข้าใจให้ถามข้า และข้าจะให้เจ้าชื่อซูเม่ย จำไว้ต่อไปนี้เจ้าคือซูเม่ย ละทิ้งครอบครัวเจ้าไว้ข้างหลังเพื่อความปลอดภัย เจ้าจะต้องละทิ้งพวกเขาแต่อย่าหลงลืมว่าเจ้ายังมีครอบครัวเสมอ เข้าใจใช่ไหม\" \"เจ้าคะ ข้าจะเป็นซูเม่ยเจ้าคะ\" เด็กน้อยกล่าว \"เอาหล่ะ เจ้าเอาตำราไปอ่าน ไปพักที่เรือนเล็กนั่น ถ้ามีอะไรค่อยมาหาข้าที่นี่ ถ้าไม่เจอก็ให้รอข้า\" พูดจบก็เดินไปที่บ่อน้ำทิพย์ทันที \"อ้าาาา สบายจริงๆไม่ได้มาแช่นานแล้วหายเหนื่อยแล้วหล่ะ\" เมื่อลงแช่น้ำก็ทำให้สบายตัว จึงหลับตาลงเพื่อสัมผัสกับบรรยากาศแสนสบายนี้ หยางจิ้นเฟยทนทำงานอยู่นาน เมื่อได้พักจึงออกมาที่ห้องลับนั่งมองดวงดาวแล้วพูดว่า \"ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ไหน เซียนเอ๋อ ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก\" ในตอนที่คิดอะไรไปเรื่อยจึงคิดว่าไปนอนเล่นที่ศาลาบ่อน้ำทิพย์สักหน่อยต่อยกลับไปทำงานต่อ เมื่อคิดเช่นนั้นจึงออกจากห้องใช้วิชาตัวเบาเหาะมาที่บ่อน้ำทิพย์ หยางจิ้นเฟยแทบไม่อยากเชื่อสายตา คนที่เขาอยากพบมานานแสนนานกำลังนอนแช่น้ำอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยสักนิด เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาก็ยิ้มกว้างอย่างทรงเสน่ห์ \"กลับมานานแล้วรึ เซียนเอ๋อ\" หยางจิ้นเฟยถามลี่เซียน \"ข้าพึ่งมาถึง\" ลี่เซียนกล่าว พร้อมกับลืมตาขึ้นหันหน้าไปมองหยางจิ้นเฟย \"ไปดินแดนลึกลับมารึ เป็นเช่นไรบ้าง\" หยางจิ้นเฟยถาม ลี่เซียนเดินขึ้นมาใส่เสื้อนอกแล้วเดินไปที่ศาลาเพื่อนอนพักผ่อน \"ท่านก็รู้แล้วมิใช่รึ แต่มีเรื่องนึงที่ท่านไม่รู้\" \"สิ่งใดรึ\" หยางจิ้นเฟยถามและมองนางด้วยความสงสัย \"ข้าจูบกับชายอื่นมา จูบแบบสูบวิณญาณเชียวหล่ะ\" ลี่เซียนกล่าวแบบธรรมดาไม่ได้แสดงอาการใดๆ ด้านหยางจิ้นเฟย กำมือแน่น \"เพราะอะไร\" \"เพราะรักษาสัญญา แม้น้อยนิดที่ทำได้แต่นั้นคือคำสัญญา\" ลี่เซียนกล่าว หยางจิ้นเฟย คลายมือที่กำแล้วเดินไปหาลี่เซียน \"หมดแล้วใช่ไหม ไม่ต้องทำอีกแล้วใช่หรือไม่\" หยางจิ้นเฟยถาม \"หืม ก็.......อุ้บ...อู้\" ยังไม่ทันได้ตอบสิ่งใดก็โดนจูบทีนที มันช่างเป็นจูบที่เอาแต่ใจนัก หยางจิ้นเฟย โพลงเข้าไปจูบลี่เซียน เป็นจูบที่แสนคิดถึง เป็นจูบที่โหยหา พร้อมกันนั้นเขาจะไม่ให้เหลือรอยจูบคนอื่นบนกายนาง ต้องไม่มีของคนอื่นต้องมีแค่ของเขาเท่านั้น เมื่อทั้งคู่นอนจูบอยู่บนศาลามือที่เริ่มอยู่ไม่เป็นสุกของคนโตกำลังไต่ลงไปที่เอวคอด \"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนะ...ว้าย\" เสียงซูเม่ยร้องเรียกลี่เซียน ทำเอาหยางจิ้นเฟยถอนปากออกพลางหันไปมอง พร้อมกับลุกขึ้นนั่ง จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย \"นางเป็นใคร\" เสียงพูดที่แสดงความไม่พอใจนิดๆ ผิดกันกับลี่เซียนที่คิดว่าตนจะไม่รอดซะแล้ว \"นางจะเป็นคนสนิทข้ากำลังฝึกอยู่ ท่านมานี่มีอะไรหรือไม่\" \"ข้าคิดถึงเจ้า\" หยางจิ้นเฟยตอบแบบนุ่มนวล พร้อมส่งสายตาว่าคิดถึง \"รู้จักพูดหวานเอาใจคนด้วยรึ เดี๋ยวนี้\" ส่าพลางจัดการแต่งตัว เตรียมตัวออกไปจากศาลา \"กับเจ้าเท่านั้น จะมีแค่กับเจ้าเท่านั้น\" หยางจิ้นเฟยเอื้อมมือไปจับมือนางไว้ พร้อมกับหยิบกำไลหยกขาวที่เป็นเงาวาววับสวมให้ลี่เซียน \"ใส่ไว้นะเซียนเอ๋อ\" เมื่อสมใจแล้วหยางจิ้นเฟยตรงกลับจวนด้วยรอยยิ้ม อย่างน้อยๆนางก็ไม่คิดปิดบังเขาเท่านี้ก็ดีมากแล้ว เขาจะลืมเรื่องนั้นไปเสียเพราะยังไงนางก็เป็นของเขา เขาไม่ยอมให้ใครหรอก ด้านลี่เซียน \"เจ้าไม่เข้าใจบทไหนรึ\" แม้จะยังคงหน้าแดง แต่ก็กลบเกลื่อนได้ \"ข้าแค่เห็นว่าคุณหนูออกมานานแล้ว ข้าทำอาหารไว้เจ้าคะ\" ซูเม่ยคิดว่าไม่น่าออกมาเลยคุณหนูกับคุณชายท่านนั้นคงเป็นคนรักกันแน่ๆ \"ไปเถอะ เจ้าอ่านไปถึงไหนกัน\" ลี่เซียนเปลี่ยนเรื่องทีนที ภายในหุบเขาเสียนซาน \"เจ้าบอกว่าเจอสายเลือดจอมมารแล้วงั้นรึ ดีๆๆ แล้วเลือดผู้หญิงของข้าหล่ะ\" \"ได้ข่าวว่านางไปดินแดนลึกลับขอรับ แต่นางต้องกลับมาแน่ๆ เพราะพ่อแม่นางอยู่ที่นี่ ข้าให้คนไปเฝ้าไว้แล้วขอรับ\" \"ดี ข้าจะทนรอฟังข่าว ไปเอาผู้หญิงบริสุทธิ์คนใหม่มา คนนั้นเอาศพไปให้ สัตว์เลี้ยงข้า\" \"ขอรับ ท่านเจ้าหุบเขา\" ลูกน้องคิดในใจว่า ถ้าได้เลือดหญิงคนนั้นเร็วก็ดีสิ หญิงสาวที่ไปหามาเริ่มจะหายากขึ้นแล้วเพราะหญิงสาวบริสุทธิ์เริ่มจะไม่มี คนกลัวว่าตนบริสุทธิ์ถึงกลับยอมแต่งงานเร็วขึ้นเชียว ข้าต้องได้ตัวนางมาจะได้งานสบายขึ้นหน่อย เมื่อหยางจิ้นเฟยกลับไปถึงจวน ก็กล่าวกับไป๋เฟิ้งว่า \"วันนี้ฮ่องเต้ไม่มารึ\" น้ำเสียงอารมณ์ดีอย่างมาก \"ไม่มาพะยะค่ะ มีอะไรรึเปล่าพะนะค่ะ\" ไป๋เฟิ้งทำหน้าแปลก \"ไปเถอะ\" หยางจิ้นเฟยไม่ตอบสิ่งใดรีบไปที่วังหลวงทันที ฝั่งทางลี่เซียนเอายาผสานพลัง ยาปรับลมปราณ ให้ซูเม่ยกิน แล้วควบคุมการฝึกทุกอย่าง อย่างเข้มงวด เล่นเอาตกเย็นแทบไม่อยากทำสิ่งใด \"คุณหนูเจ้าคะ ข้าฝึกเป็นอย่างบ้างเจ้าคะ\" ซูเม่ยถามแบบเด็ก \"อืม ก็ใช้ได้ เดี๋ยวข้าจะให้เจาฝึกแบบขาโหดนะ สิ่งที่เจ้าต้องใช้อย่างเชียวชาญคืดมีดสั้น ต้องรวดเร็ว ต้องแม่นยำ ต้องอยู่ในระยะประชิด ทำพวกนี้คล่องแคล่วก็ถือว่าผ่านนะ\" \"ซูเม่ยรับทราบ\" เด็กน้อยรับคำลี่เซียนใช่ ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะอยู่ในโลกนี้ได้ \"อีกไม่นานข้าไปหาท่านพ่อท่านแม่บุญธรรม เจ้าฝึกให้ดี อย่าลืมเจ้าคือเงาข้า ข้าไปที่ใดเจ้าไปที่นั้นยกเว้นข้าสั่ง นี่คือตำราส่วนตัวข้าเอาไปอ่านให้แตกฉานแล้วฝึก\" เด็กรับตำรามาอย่างดีใจ คุณหนูให้ตำราส่วนตัวด้วย นางจะต้องไม่ทำให้คุณหนูผิดหวัง นางต้องทำได้ เมื่อว่างจึงลองไปห้องลับหยางจิ้นเฟยดู พอไปถึงไม่นึกว่าหยางจิ้นเฟยนั่งอ่านหนังสืออยู่ภายใน \"ข้าไม่รู้ว่าท่านอยู่ทื่นี่ งั้นข้าไม่กวนท่าน\" กำลังจะเปิดประตูออกไป หยางจิ้นเฟยกลับตรงเข้ามาอุ้มนางขึ้นไปบนเตียง \"เหนื่อยใช่ไหม ข้ารับรองจะมิทำสิ่งใด แค่เจ้านอนพักผ่อนที่นี่ก็พอ\" ลี่เซียนจึงเลิกดึงดันจะลุกขึ้น หลับตาลง เมื่อเคลิ้มๆตะหลับไปก็รู้สึกว่ามีคนขึ้นมาบนเตียงนอน หยางจิ้นเฟยคิดว่าแค่อยากจะกล่อมนางให้นอน จึงขึ้นไปบนเตียงกระซิบข้างหูว่า \"ไม่มีอะไรแค่ต้องการกล่อมเจ้านอนเท่านั้น\" เมื่อมองดูเห็นว่านางหลับไปแล้ว เขาก็เหมือนจะง่วงทั้งที่ตอนออกจากจวนมานั้นหาง่วงไม่และเพราะไม่อยากไปกวนนางจึงมาที่ห้องลับ ไม่นึกว่านางจะมา พอเห็นนางหลับเช่นนี้ทำให้เขาง่วงขึ้นมา จึงเอาแขนสอดเข้าไปกอดนาง แล้วพลอยหลับไปทั้งแบบนั้น