已经是第一章了
เรียกข้าว่า อาเฟย สิ
ฟ้าใกล้จะสว่าง ลี่เซียนที่นอนอยู่ก็รู้สึกว่าอากาศเย็น จึงใช้มือควานหาผ้าห่มแล้วซุกไปที่อกของหยางจิ้นเฟยยกแขนขึ้นกอดที่เอวเพื่อหาความอบอุ่น หยางจิ้นเฟยจึงรู้สึกตัวก็คว้าเอาลี่เซียนมากอดแนบอก หลับไปอีกคราด้วยรอยยิ้ม เมื่อฟ้าสางหยางจิ้นตื่นขึ้นมาแต่นอนก็มองลี่เซียนหลับอ้อมแขน มันช่างมีความสุขยิ่งนักเขาอยากให้เป็นเช่นนี้ทุกวันเหลือเกิน แต่เมื่อนึกถึงในอดีตที่ตนฆ่านาง เขามาคิดว่าตอนนั้นเขาทำได้เช่นไร แต่งงานกันแล้วแต่ฆ่าคนรักของตน แค่คิดมันก็ช่างเจ็บปวด แล้วนางหล่ะที่รู้ว่าโดนตนทำเช่นนั้นจะเจ็บปวดมากเพียงใดกัน เมื่อคิดเช่นนั้นก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดมากขึ้น
เมื่อลี่เซียนลืมตาขึ้นก็เห็นว่าตนนั้นอยู่ในอ้อมกอดหยางจิ้นเฟยก็พาลหน้าแดง แหงนหน้ามองคนตัวโต ตอนนอนเขาดูเย็นชาน้อยลงแต่แอบเซ็กซี่นิดๆ ถ้าฉันจะแอบกินเต้าฮูจะเป็นไรไหมนะ ลี่เซียนในคราบแววดาวกำลังคิดอยู่นั้นทันใดมือก็ไวกว่าความคิด ยกนิ้วขึ้นไปสัมผัสกับหน้าผากกว้างไล่ลงมาที่จมูกโด่งคมลงมาที่ปากหนาที่ชอบจูบนางยิ่งนักจังหวะที่จะไล่ผ่านปากไป หยางจิ้นเฟยก็ใช้ปากกัดนิ้วมือคนตัวเล็กเบาๆ แล้วใช้มือมาจับมือนางไว้
\"อย่าดื้อ เดี๋ยวอดใจไม่ไหว\" หยางจิ้นเฟยกล่าวยิ้มๆ นางช่างยั่วยวนจริงๆ เช่นนี้ปล่อยไปไม่ได้แล้ว ไม่คิดเปล่าดึงนางเข้ามาใกล้แล้วพลิกนางลงข้างล่าง แล้วปากก็กำลังจะประกบอยู่แล้ว ก็มีเสียงข้างนอกว่า
\"ท่านอ๋องพะยะค่ะ องค์ฮ่องเต้ให้เข้าเฝ้าพะยะค่ะ\" ไปเฟิ้งไม่รู้ว่ามีอีกคนอยู่ภายใน เมื่อได้รับคำสั่งจึงเดินทางมา
หยางจิ้นเฟยเมื่อโดนขัดจากอารมณ์ดีๆก็อารมณ์เสียทันที ช่างกล้านักต้องลงโทษเสียหน่อยไหม \"เจ้าไปกับข้าที่จวนก่อน เสด็จทรงบ่นถึงเข้าวังพร้อมข้า\" หยางจิ้นเฟยยังไม่อยากให้ลี่เซียนกลับเรือนหุบเขา
\"แต่ข้าต้องไปหาซูเม่ย อีกอย่างข้าไม่ได้เปลี่ยนชุด\" ลี่เซียนกล่าว
\"ที่จวนข้ามี ไปเถอะ\" ไม่ว่าเปล่าจูงมือลี่เซียนออกประตูไปทันที
ไป๋เฟิ้งที่ยืนรอด้านนอกประตู เมื่อเห็นว่าประตูได้เปิดออกกำลังจะกล่าวก็ต้องอ้าปากค้าง นั้นๆๆไม่ใช่องค์หญิงลี่เซียนรึ แบ้วทำไมออกมาจากในห้องรึว่า......?
หยางจิ้นเฟยเหมือนเดาความคิดไป๋เฟิ้งออกก็ตบที่หลังไม่เบาไม่หนักแล้วเอ่ยว่า \"อย่าคิดไปไกลนัก ไปได้แล้ว กลับจวน\" ทำเอาสติที่ล่องลอยของไป๋เฟิ้งกระดอนกลับมาทันที พร้อมกับยิ้มแห้งๆ
ลี่เซียนหัวเราะเบาๆ \"ข้ายังไม่ได้มีอะไรกับท่านอ๋องหรอก\" เมื่อได้ยินลี่เซียนกล่าวว่าท่านอ๋องหยางจิ้นเฟยก็ขมวดคิ้ว ไปถึงจวนต้องให้เรียกใหม่อีกที
ภายในจวนหยางจิ้นอ๋องได้จัดการทุกอย่างไว้รอแล้ว เพราะกยางจิ้นเฟยให้ไป๋เฟิ้งล่วงหน้ามาก่อนให้ขันทีในวังออกมาเพื่อช่วยลี่เซียนแต่งตัว
\"เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ\" หยางจิ้นเฟยบอกลี่เซียน
หลังจากล้างตัวใส่ชุดใหม่เรียบร้อย โดยชุดที่หยางจิ้นเฟยเตรียมให้นั้นมีสีเหลืองอ่อนปักลวดลายด้วยทองเส้นเล็ก ชุดเครื่องประดับเป็นทองเป็นช่อดอกกล้วยไม้สวยงามติดที่ใต้ที่รัดอกและที่กลัดเสื้อคลุมและเครื่องประดับศรีษะ 2 ช่อ ในระหว่างที่ลี่เซียนแต่งหน้าเสร็จแล้วด้วยลักษณะการแต่งเพียงเล็กน้อยและบางก็เข้าสู้กระบวนการทำผม หยางจิ้นเฟยก็เดินเข้ามาเขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วโดยชุดของเขานั้นสีดำแต่งด้วยลวดลายสีทองเข้ากันกับชุดของลี่เซียน เมื่อทำผมเสร็จลี่เซียนกำลังจะลุกขึ้น
\"เดี๋ยวก่อน\" หยางจิ้นเฟยหยิบปิ่นปักผมทองลายกล้วยไม่ฝ้มีระย้ามาปักที่ศรีษะนาง เรียบร้อยก็กล่าวว่า \"ไปเถอะ\"
\"ขอบคุณท่านอ๋อง\" ลี่เซียนกล่าว
\"ไม่ให้เรียกเช่นนี้ เรียกว่า อาเฟย สิ\" หยางจิ้นเฟยกล่าว \"ถ้าเรียกผิดข้าจะจูบเจ้า\"
\"เออ อา..เฟย\" ด้วยเสียงเบาๆ
\"ไม่ได้ยิน กระซิบอะไร หืม\" กยางจิ้นเฟยกล่าวยิ้มๆหยอกล้อ
\"ก็! อาเฟยไง ชิ\" ตระโกนเสียงดังเสร็จแล้วก็เดินจากไปด้วยใบหน้าสีแดงแป๊ดลามไปถึงใบหู
บรรดาขันทีที่ยืนช่วยแต่งตัวอยู่ 3 คนก็แอบยิ้มในความน่ารักของทั้งคู่ ท่านอ๋องที่ว่ายิ้มยากยังยิ้มกว้างขนาดนั้นบวกกับน้ำเสียงอ่อนโยน และไม่มีอารมณ์โกรธใดๆสักนิดเช่นนี้ ต้องรายงานด่วน
หยางจิ้นเฟยเดินยิ้มตามลี่เซียนออกไป ขึ้นรถม้าเดินทางไปวังหลวง
มีขันทีเข้ามารายงานว่า หยางจิ้นอ๋องเดินทางมาถึงแล้วและได้พาองค์หญิงลี่เซียนมาด้วย ก็ทำเอาหมิงหลงฮ่องเต้แย้มยิ้มบางเบา คิดในใจว่า \"คงรอนางอยู่นานสินะ หึๆ ต้องแกล้งสักหน่อย\"
\"ถวายพระพรขอพระองค์อายุยืนหมื่นปี หมื่นๆปี เพคะ/พะยะค่ะ\" ทั้งสองย่อกายทำความเคารพองค์ฮ่องเต้
\"ตามสบายเถอะ น้องชายข้านี่ถ้าข้าไม่เรียกก็คงไม่คิดจะเข้ามาทักทายบ้าง\" หมิงหลงฮ่องเต้กล่าว
\"องค์หญิงคงปักปิ่นแล้วสินะ\"
\"เพคะ\" ลี่เซียนกล่าวตอบ
\"ไม่คิดอยากจะมาเป็นมารดาแผ่นดินแคว้นเหลียนบ้างรึ\" เมื่อกล่าวจบหมิงหลงฮ่องเต้ก็แอบชำเลืองมองผู้เป็นน้องชายและตามคาด
\"สงสัยท่านพี่คงมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้ว หรือไม่คงไม่อยากได้ข้ามาช่วยราชกิจกระมั้ง\" หยางจิ้นเฟยตอบแบบนิ่งๆ
\"หม่อนฉันก็คิดๆอยู่เพคะน่าจะสนุกดี แต่....\" พอถึงแต่ลี่เซียนก็แสร้งทำว่าลากเสียงยาวๆแล้วใช้หางตามองหยางจิ้นเฟย
\"ไม่แม้แต่จะคิด ห้ามคิดยิ่งดี เจ้าเป็นของข้า\" หยางจิ้นเฟยก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูลี่เซียนเบาๆ
ลี่เซียนหันมองควับตาเขียวใส่คนตัวโต
หมิงหลงฮ่องเต้มองแล้วอมยิ้ม \"ไปหาเสด็จแม่ก่อนเถอะองค์หญิง ข้าจะคุยราชกิจกับจิ้นเฟยสักหน่อย\"
ลี่เซียนทำความเคารพก่อนจะตามขันทีไปตำหนักไทเฮา
\"มีเรื่องอะไรต้องตามด่วนขนาดนี้\" หยางจิ้นเฟยเมื่อมองลี่เซียนจนลับตาแล้วจึงถามขึ้น
\"เฮ้อ! แคว้นหนานส่งสารมาบอกว่าต้องการให้เจ้าสมรสกับองค์หญิงเหม่ยฮวา เพื่อสัมพันธะไมตรีจึงต้องเรียกเจ้ามาว่าจะทำเช่นไร\" หมิงหลงฮ่องเต้ถอนหายใจด้วยรู้ว่าน้องชายตนจะตอบเช่นไร \"แถมยังแจ้งมาว่า ถ้าเจ้าปฎิเสธทางนั้นจะตัดความสัมพันธ์กับแคว้นเหลียน\"
\"เช่นนั้นก็ไปตามเซียนเอ๋อมาฟังด้วยเถอะ เพราะถึงอย่างไรข้าก็ไม่ทีทางแต่งกับคนอื่น\" หยางจิ้นเฟยกล่าว
ด้านลี่เซียนเดินมาถึงตำหนักไทเฮา ก็ทำคาวมเคารพตามมารยาท
\"ไฉนเลยต้องมากพิธีกันเล่า ไม่เข้ามาเที่ยวเล่นกับป้าบ้างเล่า หืม\" ไทเฮากล่าวอย่างรักใคร่
\"พอดีมีหลายเรื่องให้ทำเพคะ\" ลี่เซียนกล่าวตอบ
\"อาเฟยพามารึ แล้วอาเฟยเล่า\" ไทเฮาตรัสถาม
\"พอดีองค์ฮ่องเต้มีราชกิจต้องปรึกษาเพคะ จึงให้หม่อมฉันมาพูดคุยกับองค์ไทเฮา\" ลี่เซียนกล่าว
\"ยังจะมาไทเฮาป่านนี้แล้ว เรียกเสด็จป้าสิหรือเสด็จแม่ตามอาเฟยก็ได้\" ไทเฮาพูดอย่างเอ็นดู นางหมายมั้นไว้หนักหนาว่าลี่เซียนต้องได้เป็นลูกสะใภ้ของนาง นางมั้นใจเต็มที่
ครู่ต่อมา ไป๋เฟิ้งก็เข้ามาคำนับไทเฮาแล้วกล่าวว่า \"ท่านอ๋องทรงให้มาตามองค์หญิงพะยะค่ะ\"
\"อะไรกันเฝนางพึ่งจะมา มีเรื่องอะงันใดงั้นรึ\" ไทเฮากล่าวเสียงแข็งๆเชิงหมั่นไส้โอรสตน
\"มิทราบได้พะยะค่ะ\"ไป๋เฟิ้งก็ไม่รู้จะบอกยังไง ท่านอ๋องสั่งว่าห้ามไม่ให้องค์ไทเฮารู้เรื่องนี้
\"งั้นหม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ เอาไว้วันหน้าหม่อมฉันค่อยมาเยี่ยมใหม่\" ลี่เซียนกล่าวลาองค์ไทเฮา
\"ไม่ใช่หม่อมฉัน ต้องเป็นเซียนเอ๋อ พูดซิ\" ไทเฮาเตือนลี่เซียน
\"เซียนเอ๋อ เพคะ\" ลี่เซียนกล่าวตามเพราะไม่งั้นคงไม่ได้ออกไปแน่ๆ
เมื่อดเินออกมาจากตำหนักไทเฮา ลี่เซียนจึงถามไป๋เฟิ้งว่า \"มีเรื่องอันใดรึ ถึงต้องเรียกข้ากลับไป\"
\"องค์หญิงไปถึงก็จะทราบเรื่อวพะยะค่ะ\" ไป๋เฟิ้งกล่าวตอบ
已经是最新一章了
加载中
