ณ หุบเขาเสียนซาน

เมื่อถึงเมืองชายเดินที่แทบจะไม่มีผู้คนเดินเลย ลี่เซียนจึงเขาไปในโรงเตี้ยมเพื่อหาที่พัก \"เจ้ายังพักไม่ได้ ต้องใก้ท่านเจ้าหุบเขาแจ้งมาก่อน\" สมุนหุบเขากล่าวขึ้น \"เจ้ากล้าขัดใจข้ารึ ก็น่าจะรู้ว่าข้าคือใคร ขัดใจได้รึหากข้าหนีไปล่ะ หึๆ\" ลี่เซียนกล่าวแบบนิ่งๆ พอได้ที่พักก็เดินเข้าห้องนอนพักผ่อนเอาแรงทันที นางคิดว่าเขาไม่มาตอนนี้หรอกด้วยศักดิ์ศรี และด้วยคิดว่าตนระดับนั้นคงไม่มารบกวนนางพักผ่อนหรอก ก็หลับไปในทีนที โดยให้เสี่ยวเป่ยออกมาเฝ้าดูเหตุการณ์เผื่อฉุกเฉิน เมื่อหยางจิ้นเฟยได้ยินเช่นนั้นก็ออกเดินทางไปที่หุบเขาเสียนซาน เช่นเดียวกันกับจวินเฟิ่งเยว่ที่เดินทางมา รุ่งเช้าลี่เซียนที่นอนอย่างเต็มตาก็สดชื่นแจ่มใส่ ทำเอาบรรดาคนของหุบเขางงงัน นางทำเหมือนมาเที่ยวไม่ใช่ว่าพวกเขาจับมาเลยสักนิด มีคนจากหุบเขามาแจ้งพักพวกครู่รึงก็เดินมากาลี่เซียน \"ท่านเจ้าหุบเขาบอกว่าให้เจ้าไปที่หมู่บ้านเจียงซู\" \"อืม กินข้าวก่อนละกัน\" กล่าวจบลี่เซียนก็เดินไปนั่งสั่งอาหาร 2 3 อย่าง \"นี่เจ้าไปกลัวเลยรึไง ไม่รู้รึว่าต้องเจอกับอะไร\" สมุนคนนึงทนไม่ไหว \"อยากให้รู้ก็บอกมาสิ\" ลี่เซียนคิดในใจ \"อย่างน้อยๆได้ข่าวจากคนพวกนี้บ้างยังดี \"ท่านเจ้าหุบเขานั้นโหดเหี้ยมนัก ยิ่งตอนที่ท่านจอมมารตื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยแค่เจ้าพูดผิดคำเดียว แค่มองหน้าเจ้าก็กลายเป็นเศษฝุ่นไปแล้ว\" สมุนคนนี้ด้วยความถูกยั่วยุจึงพูดออกมา จนอีกคนกล่าวเตือน \"เอ่ย! อย่าพูดมาก เดี๋ยวก็โดนดีหรอก ไม่ต้องไปพูดกับนาง\"สมุนอีกนายขัดขึ้น ลี่เซียนถามเสี่ยวเป่ย \"แปลว่ายังไงเจ้าหุบเขากับจอมมารคือคนเดียวกันรึ\" \"อาจเป็นไปได้นายท่าน ตอนที่ต่อสู้กันเมื่อ 9 พันปีที่แล้ว จอมมารคงหนีมาโดยการเข้าไปในร่างของเด็กที่มีด้านมืดมากกว่าด้านสว่างขอรับ แล้วก็คงย้ายร่างไปเรื่อยหรือไม่ก็คงเพราะมีจอมมารอยู่ในร่างเด็กคนนั้นเลยคงในสภาพโตเต็มวัยตลอด\" ้สีายวเป่ยกล่าว \"เมื่อก่อนเราสู้ 2 คนกับพี่เยว่ จริงสิแล้วบุตรชายจอมมารหล่ะคือใคร\" ลี่เซียนฉุกคิด เมื่อเดินทางมาถึงกมู่บ้านเจียงซูลี่เซียนก็เดินไปหา หัวหน้าหมู่บ้านแจ้งให้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าทุกคนย้ายออกจากหมู่บ้านจะดีที่สุดปลอดภัยด้วย แต่ทุกคนยินดีที่จะอยู่ที่นี่ ลี่เซียนจึงไม่กล่าวสิ่งใดต่อ สิ่งเดียวที่บอกคือใครมีเด็กแรกเกิดให้เข้าไปอยู่ในเขตเวทอาคมที่เสี่ยวเป่ยกางไว้ กันว่าจอมมารหนีอีก ระหว่างนั้นจวินเฟิ่งยว่ก็มาถึง เมื่อเดินหาอยู่นานก็พบว่าชาวบ้านบอกว่ามีหญิงสาวที่สวยมากๆ ไปที่เชิงเขาเสียนซานคนเดียว จวินเฟิ่งเยว่จึงรีบตามไปทันที่ หยางจิ้นเฟยก็เช่นกัน มาช้ากว่าจวินเฟิ่งเยว่เพียงชั่วอึดใจ เมื่อได้ยินขาวบ้านว่าเช่นนั้นก็รีบตามไปทันที ไม่ได้ชายคนนั้นมาได้เช่นไร เซียนเอ๋อเรียกมารึ ทำไมต้องเรียกแค่มีเขาก็พอนี่นา ลี่เซียนใช้ธาตุดินและธาตุไม้สร้างเพิงเล็กๆขึ้นมาเพื่อนั่งพัก ทำเอาพวกลูกสมุนทั้งหลายของเจ้าหุบเขามอง พร้อมคิดว่านางไม่ได้เป็นคนธรรมดา มีธาตุถึง 2 ธาตุเชียวรึ \"เจ้ามาแล้วรึ! ช่างงดงามสมชื่อจริงๆ ข้าจะถนุถนอมเจ้าอย่างดี ฮ่าๆๆ\" เจ้าหุบเขาหรือจอมมารกล่าว \"เช่นนั้นรึ ไม่คิดรึว่าเจ้าจะมีโอกาสนั้นหรือไม่\" ลี่เซียนกล่าว \"อย่างเจ้ารึจะสู้กับข้าได้ ฮ่าๆๆ น่าขำนัก\" \"ข้าไม่ได้สู้กับเจ้าเพราะเจ้าไม่คู่ควร แต่ข้าสู้กับเขา ให้เขาออกมาดีกว่า\" ลี่เซียนกล่าว \"เจ้ารู้เรื่องเขารึ ไม่ได้เป็นไปไม่ได้เจ้าตะรู้ได้อย่างไร\" เจ้าหุบเขาเสียนซานกล่าว \"ข้าถึงบอกให้เขาออกมา เขาจะจำข้าได้\" ลี่เซียนยังกล่าวนิ่งๆ เจ้าหุบเขาเมื่อเห็นเช่นนั้นจากหน้าธรรมดา พอเมื่อจะถอดหน้ากากก็เห็นได้ว่าใบหน้าครึ่งนึงที่หล่อเหลานั้นเมื่อเทียบกับอีกข้างที่มีลักษณะเหี่ยวห่นเป็นคนแก่นั้นปิดหน้าดีกว่าเยอะ ลี่เซียนคิดในใจ \"เจ้าจะทำให้ข้า คืนชีพได้\" เสียงที่แหบแห้ง คล้ายคนแก่ชราที่ป่วยหนักเอ่ยออกมาของจอมมาร \"ข้าไม่คิดเช่นนั้นนะ ท่านไม่คิดเช่นข้ารึ\" ลี่เซียนกล่าว \"ฮ่าๆๆๆ เจ้ากลัวตายงั้นรึ ความตายมันไม่น่ากลัวหรอก แค่แว๊บเดียวแทบไม่รู้สึกอะไร\" จอมมารกล่าว \"ถ้ามันไม่น่ากลัวทำไมเจ้าไม่ตายหล่ะ แต่กลับอยากให้คนอื่นตายแทน\" คนที่ตอบหาใช่ลี่เซียนแต่เป็น จวินเฟิ่งเยว่ \"มาแล้วรึ ทั้งสองคนพร้อมหน้าสินะ พวกเจ้าลืมไปแล้วรึ ข้ายังมีสายเลือดอีกคน ที่จะมาล้มพวกเจ้า หึ!\" จอมมารรู้ว่าตนนั้นไม่สามารถสู้ทั้งสองคน แต่ถ้าคนเดียวสบายอยู่ ดังนั้นเขาคิดว่าในไม่ช้าเขาคงมาผู้มีเลือดเขาคงต้องตามนางมา \"พี่เยว่จอมมารเขาอาศัยอยู่ในจุดถันเตียน ดังนั้นต้องทำลายถันเตียนเขาเท่านั้นจอมมาจึงจะดับสูญได้\" ลี่เซียนบอกจวินอ๋อง จวินเฟิ่งเยว่ใช้ร่างกายยืนบังลี่เซียนเอาไว้แบบปกป้องเพื่อกล่าวกับจอมมารว่า \"เขามาคงไม่ทันหรอก\" พอดีกับที่หยางจิ้นเฟยมาพบเข้า เขาตรงเข้าไปดึงลี่เซียนเขามากอดแนบอกตนแล้วกล่าวว่า \"ข้าปกป้องนางได้\" จอมมารพอเห็นว่าหยางจิ้นเฟยมาก็หัวเราะร่า \"ฮ่าๆๆ ในที่สุดสายเลือดข้าก็ปรากฎ\" \"มาเถิด เอาตัวนางมาให้ข้า\" \"นางเป็นของข้า ทำไมข้าต้องให้ท่าน\" หยางจิ้นเฟยกล่าว จอมมารเริ่มร่ายเวทเพื่อสะกดหยางจิ้นเฟย เพื่อให้เขาพาลี่เซียนไปหาตน แต่ในตอนที่หยางจิ้นเฟยเดินทางมาด้วยความเร็วจึงมาทันจวินอ๋องและได้ปะมือกันมาก่อนที่จะมาถึง หลังจากปะลองกันสุดท้ายหยางจิ้นเฟยเป็นฝ่ายชนะจึงถามเรื่องลี่เซียน \"เจ้าเป็นอะไรกับนาง\" \"เราคือญาติกัน ข้าคือญาติผู้พี่ แล้วเจ้าคือใคร\" จวินอ๋องแม้นจะรู้อยู่แล้วแต่ก็อดถามไม่ได้ ในสายตาที่หยางจิ้นอ๋องมองจวินอ๋องนั้น เขาดูอย่างไรก็เห็นความเป็นห่วงเกินพี่ แอบมีแววห่วงหาอาทรในแววตานั้น บอกตรงๆเขาไม่ไว้ใจ เมื่อพูดคุยกันเข้าใจก็บอกกล่าวแผนการกันอย่างดีจนมาถึงนาทีนี้ จังหวะที่ดึงตัวลี่เซียนมาหยางจิ้นเฟยแอบกระซิบบอกกับลี่เซียนว่า เขาจะทำว่าต้องมนต์ของจอมมารเมื่อเข้าไปใกล้จอมมารให้ลี่เซียนสกัดไม่ให้จอมมารไปไหนได้ เมื่อลี่เซียนได้ฟังเช่นนั้นดราม่าก็เกิดทันที \"นี่เป็นท่านเช่นนั้นรึ ท่านงั้นรึ\" สีหน้าที่บงบอกว่าผิดหวังนั้นทำเอาหนางจิ้นเฟยแอบใจคอไม่ดีอยู่บ้าง \"ท่านทำกับข้าได้อย่างไร ฮือๆๆ ทำได้อย่างไร ฮือๆๆ\" ลี่เซียนแอบนึกถึงตอนที่ตนเป็นแววดาวที่ตายจากแม่อ้อยมา ทำให้น้ำตานางไหลออกมาเป็นทาง หยางจิ้นเฟยใจไม่ดีเลยนางร้องไห้หนักมาก นางคงเสียใจจริงๆสินะ แล้วนางจะยังแต่งงานกับเขาหรือไม่ ไม่สิยังไงเขาก็จะไม่ปล่อยมือจากนาง ไม่มีวัน \"มันยังคงเป็นเช่นเมื่อเก้าพันปีก่อน เจ้ายังคงรักข้า ท่านพ่อข้านำนางมาให้ท่านแล้ว\" \"ดี! ดีมาก! เจ้าจงกรีดเลือดในอกนางมาให้ข้าได้ดื่มกินแล้วข้าก่อนจะกลับมามีขึสิตนิรันดร์ ฮ่าๆๆ\" จอมมารกล่าวอย่างตื่นเต้น \"ท่านทำกับข้าได้รึ ท่านหามีใจให้ข้าไม่งั้นรึ อาเฟย\" ลี่เซียนกล่าว และในตอนที่แกล้งเดินถอยหลังไปทางจอมมานั้นลี่เซียน ได้ใช้เลือดของ 2 มังกรผสมกับเลือดนางปรุงเป็นยาผลึกมาร เพื่อกันไม่ให้จอมมารออกจากร่างเจ้าหุบเจ้าเสียนซานไปหาร่างอื่นได้และยังไม่ให้เคลื่อนย้ายไปยังส่วนต่างๆภายในร่างกายเพื่อง่ายต่อการต่อกร และเมื่อจอมมารตายใจลี่เซียนจึงเบี่ยงตัวเอี่ยวแขนหันไปซัดเข็มทองปักเข้าที่หลังคอของเจ้าหุบเข้าทันที \"เอาหล่ะเสี่ยวเป่ย เสี่ยวไป๋กางเขตป้องกัน พี่เยว่จัดการเลย\" ลี่เซียนร้องเตือนจวินเฟิ่งเยว่ พร้อมกับหันไปหา หยางจิ้นเฟยแล้วกล่าวว่า \"อาเฟยเจ้าต้องทำได้นะ\" หยางจิ้นอ๋องหลังจากได้ยินลี่เซียนเรียกจวินอ๋องทีแรกก็ไม่พอใจนิดๆแต่พอได้ยินคำหลังก็ยิ้มกว้างทันที \"ใช่ข้าต้องเชื่อใจนาง ต้องเชื่อในตัวนาง\"