ณ หุบเขาเสียนซาน 2

\"นี่เจ้าทำอะไรกับข้า อ้ากกกกก\" จอมมารร้องเสียงดังขึ้น \"ข้าก็แค่ขังท่านไว้เท่านั้น\" ลี่เซียนกล่าว จวินอ๋องเรียกกระบี่วายุเยือกแข็งออกมา เมื่อเริ่มการต่อสู้โดยมีลี่เซียนเรียกเสี่ยวยู่ที่ที่เป็นกระบี่เพลิงหยกสอดประสานกับจวินอ๋องต่อสู้กันได้ 2 ชั่วยามผลสรุปคือจังหวะที่จอมมารหันมาเรียกหยางจิ้นเฟยก็ถูกกระบี่คู่เย็นร้อนแทงทะลุยังจุดถันเตียน ทำให้จอมมารร้องลั่น ส่วนหยางจิ้นเฟยนั้นเก็บบรรดาสมุนคนสนิทและเข้าไปทำลายรังจอมมารที่ภายในหุบเขา เมื่อออกก็พบว่าเมื่อทำลายจอมมารแล้วอาศัยจีงหวะที่ทุกคนคิดส่าจอมมารจะตาย ก็ปรี่ตรงมาจะเข้าร่างหยางจิ้นเฟย เพราะจอมมารคิดว่าหยางจิ้นเฟยมีสายเลือดตน แต่เมื่อพุงตรงเข้าไปกับกระแทกอย่างแรงเข้าไม่ได้พร้อมกับที่หยางจิ้นเฟยยกกระบี่ทลายโลกันต์ขึ้นแทงเข้าที่หัวใจที่ถูกถอดเก็บไว้ภายในห้องลับในหุบเขา \"ม่ายยยยยยยยย ทำไมๆๆ อ้ากกกกก\" จอมมารที่กำลังถูกเพลิงเผาไหม้กล่าว \"ข้าได้ล้างเลือดท่านออกไปแล้ว ข้าเลือกนาง\"กล่าวพร้อมกับปักกระบี่ลงพื้นดินทำให้พื้นดินยุบลงแล้วส่วนที่เป็นเถ้ากระดูกจอมมารก็ถูกดูดลงไปจนหมด ลี่เซียนเมื่อจบการต่อสู่ที่ยาวนานและเนื่องจากใช้พลังเยอะไปก็ล้มพับไปจังหวะที่จวินอ๋องจะรับไว้ แต่อีกคนเร็วกว่า หยางจิ้นเฟยอุ้มลี่เซียนแล้วกล่าวว่า \"ขอบคุณท่านอ๋อง ต่อจากนี้ข้าจะดูแลนางเอง\" \"ไป๋เฟิ้งกาที่พัก\" \"พะยะค่ะ\" ไปเฟิ้งจากไปทันที กยางจิ้นเฟยก็ตามไปเช่นกัน โดยทิ้งจวินอ๋องไว้ลำพัง \"ท่านอ๋อง\" ซวนเผิงกล่าวด้วยสงสารนายตนจับใจ \"ข้าไม่เป็นไร นางคือน้องสาวข้า นางเจอคนที่ดีข้าก็ดีใจแล้ว ไปเถอะ\" จวินอ๋องยืนมองหยางจิ้นเฟยอุ้มลี่เซียนจากไปจนสุดสายตาจึงเดินทางกลับ ในตอนที่จะไปก็พบว่ามีเด็กน้อยอายุ 13 คนนึงกำลังเดินไป \"เจ้าเป็นใครรึ\" ในตอนที่นางหันมา จวินอ๋องก็แทบลืมหายใจ นางงดงามและมีส่วนคลายลี่เซียนอยู่ 5 6 ส่วนเชียว \"ข้าคือคนของคุณหนู แต่....ข้าไม่รู้ว่าท่านอ๋องพาคุณหนูไปที่ใด จึง....ตามไปไม่ถูก เจ้าคะ\" ซูเม่ยกล่าวหงอยๆ \"อืม เดี๋ยวพาไป\" ขวินอ๋องก็ไม่เข้าใจตนเองเช่นกันว่าทำไมต้องอยากช่วยนาง \"จริงรึเจ้าคะ ขอบคุณเจ้าคะ\" ซูเม่ยยิ้มแก้มปริ ดีใจที่ตนจะได้ไปอยู่ข้างๆคุณหนูของนาง คุณหนูสั่งแล้วว่าให้อยู่ข้างกายยกเว้นคุณหนูสั่ง เมื่อมาถึงที่พักหยางจิ้นเฟยก็ให้ลี่เซียนนอนพักโดยมีจวินอ๋องที่ตามมาพร้อมด้วยเด็กน้อยข้างกายนาง ทำเอาหยางจิ้นเฟยอดอยู่ตามลำพังกับดวงใจสองต่อสอง ถ้าอยู่แคว้นเหลียนเขาคงพานางไปที่ห้องหน้าผาแล้ว น่าโมโหจริงๆจะตามมาทำไมกัน \"ท่านไม่กลับแคว้นรึ\" หยางจิ้นเฟยอดถามไม่ได้ จวินเฟอ่งเยว่นึกอยากแกล้งคนขึ้นมาจึงตอบไปว่า \"นางเป็นคนเรียกข้ามา ก็ต้องรอนางก่อน\" หยางจิ้นเฟยทำหน้าอึมครึมแล้วเดินจากไป ไปเฟิ้ง กำลังจะตามไปก็เห็นจวินอ๋องยิ้มขำๆ \"ท่านทำให้ข้างานเข้าแล้ว\" \"งั้นรึ ขออภัยๆ ฮ่าๆๆๆ\" จวินอ๋องหัวเราะอย่างอดไม่ได้พูดไล่หลังตามไป๋เฟิ้งไป เมื่อลี่เซียนตื่นขึ้นก็พบว่า มีซูเม่ยนั่งข้าง พร้อมด้วยจวินเฟิ่งเยว่ และที่สำคัญหยางจิ้นเฟยที่นั่งหน้าตึงอยู่ \"มีเรื่องอันใดกันรึ\" \"ก็คุณหนูหลับไปตั้ง 3 วันแน่ะเจ้าคะ ข้าเป็นห่วงท่าน\" ซูเม่ยกล่าว \"ข้าก็เป็นก่วงเจ้า\" จวินเฟิ่งเยว่พูดขึ้นมาบ้าง ลี่เซียนชำเลืองไปมองหยางจิ้นเฟย \"แล้วนั้นเป็นอันใดรึ\" ไป๋เฟิ้งจึงกล่าวขึ้นนบ้างว่า \"กินน้ำส้มทั้งคลอง พะยะค่ะองค์หญิง\" \"เจ้าไม่อยากอยู่กับข้าแล้วใช่ไหม\" หยางจิ้นเฟยกล่าว \"ทำไมต้องว่าไป๋เฟิ้งด้วย ท่านใช้งานเขาอย่างหนักมาตลอดยังจะมาพูดอีก แล้วท่านยังมีโทษติดตัวอยู่นะ หึ\" ลี่เซียนกล่าว ทำเอาหยางจิ้นเฟยกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง \"เฮือก\" จวินเฟิ่งเยว่จึงจับมือซูเม่ยเดินออกไป พร้อมกับซวนเผิงและไป๋เฟิ้ง \"เซียนเอ๋อ ข้าก็แค่ไม่อยากให้เจ้ากังวลเท่านั้น หืม\" หยางจิ้นเฟยหมดมาดนิ่งเสียแล้วเมื่ออยู่ต่อหน้าแมวน้อยของเขา เพราะถ้านางหายไปอีกเขาคงได้บ้าตายแน่ๆ \"ข้า...รู้เป็นคนสุดท้าย...งั้นรึ\" ลี่เซียนกล่าวหน้าตึงเสียงแข็ง แต่ภายในใจกลั้นขำจนแทนจะทนไม่ไหวแล้ว \"...อืม...แต่เพื่อเจ้าแล้วข้ายอมทุกอย่างเลยนะ เซียนเอ๋อ...หืม...?\" หยางจิ้นเฟยเมื่อเห็นลี่เซียนสบัดหน้าหนีก็ใจผ่อ นี่นางไม่อภัยให้เขารึ ทั้งเรื่องนั้นยังมาเรื่องนี้ เขาจะทำเช่นไรถ้าไม่มีนาง แต่พอมองดูนางอีกทีก็พบว่าไหล่นางนั้นสั้นไหว \"เจ้าถึงกับร้องไห้เลยรึ พี่ขอโทษเซียนเอ๋อ พี่ยอมเจ้าทุกอย่างเพียงแค่เจ้าอภัยให้กับพี่เท่านั้น คนดี\" หยางจิ้นเฟยจึงเอื้อมมือไปจับลี่เซียนหันกลับมาก็พบว่านางไม่ได้ร้องไห้แต่นางกำลังหัวเราะจนน้ำตาเล็ด หยางจิ้นเฟยนั้นใจนึงก็ดีใจที่นางไม่โกรธ แต่อีกใจกลับคิดว่าต้องโดนลงโทษเสียแล้ว เซียนเอ๋อรอบนี้ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าเด็ดขาด หึๆ หยางจิ้นเฟยคิดได้ดังนั้นก็เรียกวิหคเหมันออกมาแล้วช้อนอุ้มเอาลี่เซียนขึ้นหลังวิหคเหมันจากไป \"นี่จะพาข้าไปไหนปล่อยข้านะ\" ลี่เซียนกล่าว \"อยู่นิ่งๆมิเช่นนั้นข้าจะจูบเจ้าเสียตรงนี้\" หยางจิ้นเฟยกล่าว พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเลห์ \"คุณหนูๆๆ ท่านอ๋องจะพาคุณหนูข้าไปไหน รอข้าด้วย\" ซูเม่ยขณะจะวิ่งตามไปก็ถูกจวินเฟิ่งเยว่จับตัวเอาไว้พร้อมกับกล่าวว่า \"เจ้าจะไปเช่นไร เดี๋ยวข้าค่อยพาเจ้าไปทีหลัง\" แต่คนที่ยิ้มไม่หุบคือไป๋เฟิ้ง ซวนเผิงจึงกล่าวว่า \"ท่านยิ้มสวยนะ หืม\" พลางจ้องมองหน้าไป๋เฟิ้งเขม่ง ไป๋เฟิ้งทำท่าทางขนลูกก่อนจะรีบตามหยางจิ้นอ๋องไปในทันที เมื่อเดินทางมาถึงห้องหน้าผา ลี่เซียนก็หลับไปเรียบร้อยแล้ว เพราะทางค่อนข้างไกล ทำให้นางที่ร่างกายพึ่งจะฟื้นตัวเพลียอีกครั้ง \"เจ้าไปที่จวน ดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อย\" หยางจิ้นเฟยสั่งไป๋เฟิ้ง ไป๋เฟิ้งรับคำแล้วจากไปพร้อมกับคิดในใจว่า \"แหม!ท่านอ๋องอยากอยู่กับองค์หญิงลำพังก็บอกมาตรงๆเถอะ\" หลังจากที่ไป๋เฟิ้งออกไปหยางจิ้งเฟยก็อุ้มลี่เซียนไปวางไว้ที่เตียง จากนั้นก็ถอดเสีฝื้อนอกให้นาง แล้วห่มผ้าให้ ส่วนเขาออกไปทำธุระส่วนตัวครู่นึงก็กลับเข้ามา ล้มตัวนอนกอดลี่เซียนหลับไปด้วยกัน กลางดึกลี่เซียนตื่นขึ้นมาก็เห็นว่ามีคนนอนกอดนางอยู่จะเป็นใครได้นอกจาก.....เฮ้อ ลี่เซียนทำท่าจะลุกขึ้น คนตัวโตก็ลืมตาแบบสลึมสลือ....อืม...เซ็กซี่แฮะ ลี่เซียนคิด \"เจ้าจะไปไหม หืม\" หยางจิ้นเฟยว่าพลางกอดลี่เซียนแน่นขึ้น \"ข้า....เอ้อ.....ปล่อยก่อนได้ไหม\" ลี่เซียนกล่าว รอบนี้เพราะลี่เซียนขยับคลายดิ้นจึงไปเผลอปลุกน้องชายหยางจิ้นเฟยให้ตื่นขึ้นมา หยางจิ้นเฟยจึงพลิกตัวขึ้นมาด้านบนขังลี่เซียนไว้ให้อยู่ด้านล่าง พร้อมกับกล่าวเสียงแหบพล่าว่า \"เซียนเอ๋อต้องรับผิดชอบ หืม เจ้าทำมันตื่นแล้ว\" หยางจิ้นเฟยกล่าวจบก็ก้มหน้าลงไปจูบลี่เซียนอย่างหนักหน่วง ทั้งใช้ลิ้นสอดแทรกเข้าไปคว้านหาความหวานภายในปากลี่เซียน ในตอนแรกลี่เซียนก็ผลักให้หยางจิ้นเฟยหยุด แต่ผ่านไปกลับกลายเป็นว่ามือที่ใช้ทุบอกหยางจิ้นเฟยกลับเลื่อนขึ้นไปคล้องที่คอ แถมมีการจูบตอบหนฝยางจิ้นเฟยด้วย ทำให้ตอนแรกยังพอจะยั้งใจได้ เมื่อเป็นแบบนี้เขาก็จะไม่ยั้งใจแล้ว เซียนเอ๋อของข้า จากจูบที่หยางจิ้นเฟยมอบให้ สมองลี่เซียนขาวโพลนจากที่จะห้ามกลายเป็นยิ่งมีความรู้สึกต้องการมากขึ้น หยางจิ้นเฟยแอบดีใจที่เห็นนางตอบจูบแบบคนไม่เคยเก้ๆกังๆ เขาจึงคลางออกมาเบา \"อืมมม\" มือที่ในตอนแรกกอดที่เอวและท้ายทอย ตอนนี้ทันเคลื่อนที่มีทั้งเบื่อนขึ้นและลง สุดท้ายมือข้างนึงวางที่สะโพกลี่เซียนส่วนอีกข้างเกาะอยู่ที่หน้าอกนาง พร้อมกับปากที่เลื่อนออกไปทางใบหู \"เซียนเอ๋อ..พี่ขอนะ...ไม่ไหวแล้ว\"