ครอบครัว (จบ)

เสียงที่แหบพล่าบงบอกว่า เขามีความต้องการอย่างมาก ลี่เซียนคิดว่าตอนนี้ถ้าห้ามเขาคงทัน แต่อีกใจจะห้ามทำไมทำตามใจสักครั้งเถอะ นางจึงเอื้อมมือไปจับใบหน้าเขาแล้วจูบลงที่ปากหนาของเขา เป็นเชิงบอกว่ายินยอม หยางจิ้นเฟยที่ตอนแรกยังพอมีสติอยู่บ้างแต่พอลี่เซียนจูบเขาเท่านั้นสติที่มีน้อยนิดก็หายไปจนหมดสิ้น เขาจูบตอบกลับไปพร้อมกับที่ไม่รู้ว่ามือไปก่อนความคิดหรือไม่ทันคิดร่างเปลื่อยเลฝปล่าของบี่เซียนก็ปรากฎแก่สายตา \"งดงามเหลือเกินเซียนเอ๋อของพี่\" เสียงที่พร่ำบอกกับลี่เซียนนั้นช่างนุ่มนวลนัก จากนั้นหยางจิ้นเฟยก็เริ่มรุกหนักจากจูบที่ดูดดื่มไล่ลงมาที่คอและมาที่ดอกบัวคู่งานที่เมื่อโดนมือเขามันช่างรู้สึกดีเหลือเกิน พร้อมกันนั้นลี่เซียนก็เผลอมี่เสียงร้องออกมา \"อะ อืมมมม อ๊าาาา\" ทำให้หยางจิ้นเฟยพอใจยิ่งนัก หลังจากนั้นเขาก็ไล่ลงมาที่ดอกบัวงามเด่นที่เขามองอยู่นานก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเพลงรัก \"เจ็บบบบ..อาเฟย..เจ็บ\" ลี่เซียนที่ร้องบอกเพราะจิ้นเฟยน้อยนั้นหาได้น้อยไม่ อีกอย่างก็เป็นครั้งแรกของนางด้วย \"เจ็บรึ พี่จะทำเบาๆนะคะ ขอโทษ\" หยางจิ้นเฟยตอบด้วยเสียงที่บงบอกว่าอดกลั้นอารมณ์มากเพียงใด จากนั้นเขาก็พรมจูบนางแล้วก็ค่อยๆขยับเข้าไป ที่ละนิดๆ จนสุดทางพอเห็นว่าลี่เซียนไม่มีอาการเจ็บแล้วเพลงรักที่หนักหน่วงก็เริ่มต้นตั้งแต่นั้นจนสว่างถึงสงบลง พร้อมกับการสลบไสลของลี่เซียน หยางจิ้นเฟยมองดู ดวงใจของตนแล้วก็นึกสงสารตามตัวนางมีร่องรอยความรักที่เขาฝากไว้ทั้งตัว หยางจิ้นเฟยเดินออกไปส่งสัญญาณให้สืออี้ออกมา \"เฝ้าไว้ให้ดี ปกป้องนางให้ดี\" กล่าวจบก็หายไปจากตรงนั้นทันที เมื่อหลับไปเต็มที่และนานลี่เซียนตื่นขึ้นมาก็ยามเว่ยแล้ว พบว่ารู้สึกเย็นๆที่เบื้องล่างจึงยกคอขึ้นด็ก็เห็น หยางจิ้นเฟยกำลังทายาให้ตนอยู่ ก็ตกใจหน้าแดงก่ำ พร้อมพูดว่า \"ทำอะไรน่ะ ข้าทำเอง\" นางทำท่าจะบุกไปหยิบยาที่มือหยางจิ้งเฟย แต่พอขยับตัวเท่านั้นก็ต้องร้อง \"ซี้ดดดด\" นี่เขาทำอะไรกับนาง เหมือนไปเกี่ยวข้าวล้มสมัยเด็กในตอนเป็นแววดาวเลย ปวดตั้งแต่บั้นเอวลงไปช่วงล่างเหมือนอะไหล่จะหลุด \"เซียนเอ๋อ เดี๋ยวพี่พาเจ้าไปล่างตัวนะ หืม\" หยางจิ้นเฟยมองดูผลงานของตนแล้ว ก็นึกตำหนิตนเองนิดๆทั้งที่นางเป็นครั้งแรกแต่เขาก็รังแกนางรุนแรงจริงๆ แต่ทำไงได้เพราะรักมากขนาดนี้กี่ทีก็ไม่พอจนสภาพนางเป็นเช่นนี้ พูดเสร็จไม่รอให้ลี่เซียนตอบรับก็ใช้ผ้าคลุมร่างบางออกมาจากห้องหน้าผาตรงไปที่บ่อน้ำทิพย์ทันที เขาคิดว่าที่นั้นนางจะหายเจ็บและสบายตัวขึ้น เมื่อคิดเช่นนั้นจึงรีบพานางไปทันที \"ดีขึ้นบ้างหรือไม่ หืม เซียนเอ๋อ\" หยางจิ้นเฟยกล่าวกับลี่เซียนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา \"อืม...ท่านออกไปก่อนได้หรือไม่ ข้า....\" ลี่เซียนกล่าว \"ไม่ได้ อะไรๆทั้งเจ้าและข้าก็เห็นกันหมดแล้วนะ เซียนเอ๋อ\" หยางจิ้นเฟยกล่าว เพราะตอนนี้ที่นางพยายามปิดบังร่างกายด้วยมืออันเล็กนั้นมันช่างเย้ายวนนัก \"ข้ามีเรื่องให้ท่านรับปากข้ามา 1 ข้อในตอนนี้\" ลี่เซียนกล่าวนางคิดว่าเขาคงจะทำอะไรนางอีกแน่ๆต้องกันไว้ก่อน \"ข้ารับปากเจ้า ไม่ว่าเรื่องใดข้าก็รับปากเจ้า\" หยางจิ้นเฟยกล่าว โดยไม่คิดสิ่งใด \"เช่นนั้นก็ดี ต่อไปนี้จนถึงวันแต่งงานท่านห้ามแตะต้องข้า นอกจากข้าจะอนุญาต\" ลี่เซียนกล่าว \"ไม่ให้แตะต้องเลยรึ เซียนเจ้าอย่าใจร้ายกับพี่นักเลย หืม\" หยางจิ้นเฟยคิดในใจว่า เขาต้องตายแน่ๆอย่างน้อยได้กอดก็ยังดี ไม่ใช่ไม่ให้แตะต้องแบบนี้ \"ไม่ได้พอได้คืบท่านก็จะเอาศอก ห้ามต่อรองตามนี้แหละ รับคำข้าแล้วนี่นา\" ลี่เซียนกล่าวทั้งรอยยิ้ม เดินขึ้นจากน้ำ พร้อมเอาเสื้อผ้าออกมาจากแหวนมิติ สวมใส่เรียบร้อยก็กลับไปที่เรือนในหุบเขา ไม่ได้ไปที่ห้องหน้าผา ถึงอย่างนั้นหยางจิ้นเฟยก็ยังคงอารมณ์ดี เดินทางกลับจวน เมื่อถึงจวนไป๋เฟิ้งก็รายงานทุกเรื่องทั้งราชกิจและราชโองการที่องค์ฮ่องเต้ส่งออกไปแล้ว \"แล้วเรื่องเตรียมงานล่ะ ของที่ต้องส่งให้เซียนเอ๋อหล่ะ เอารายการมา\" หยางจิ้นเฟยถาม ไป๋เฟิ้งเอาใบรายการมาให้หยางจิ้นเฟยดู เพื่อความถูกต้องเสร็จเรื่องที่จวนหยางจิ้งเฟยก็ไปที่วังหลวง เมื่อออกมาจากหุบเขาลี่เซียนก็กลับจวนผิงอาน ก็ได้รับราชองค์การแต่งงานในอีก 20 วัน ลี่เซียนบ่นเบาว่า \"อะไรจะรีบขนาดนั้นนึกว่าอีกสักปี เฮ้อ!\" ทำเอาขันทีแอบยิ้มๆ คิดในใจว่า \"ถ้าถึงปีวังหลวงมิวอดวายรึ ท่านอ๋องไปเร่งอยู่เช้าเย็นเช่นนั้น\" เมื่อรับราชองค์การลี่เซียนก็ส่งเรื่องไปที่แคว้นเว่ยเพื่อแจ้งแก่บิดา และคนของนางในแคว้นต่างๆ จนในตอนที่นางเดินทางไปที่จวนอ๋องเพื่อบอกบางอย่างก่อนจะแต่งงาน หยางจิ้นเฟยพอรู้ว่าลี่เซียนมาหาตนก็ดีใจยิ่งนัก \"เซียนเอ๋อ มีเรื่องอันใดรึ\" เมื่อลี่เซียนเดินเข้าไปในห้องหนังสือ นางมองรอบๆภายในห้อง ทำให้หยางจิ้นเฟยรู้ว่าต้องเป็นความลับจึงส่งสัญญาณให้องครักทั้งหมดออกไป \"ข้ามีบางเรื่องต้องบอกท่าน หากท่านรู้แล้วเปลี่ยนใจข้าก็จะไม่ว่าสิ่งใด\" ลี่เซียนมองหน้าหยางจิ้นเฟยแบบจริงจัง หยางจิ้เฟยพอเห็นเช่นนั้นก็ \"ไม่ว่าเจ้าจะเป็นเช่นไร มาจากไหน ในเมื่อข้าเลือกเจ้าแล้วก็มิอาจเป็นอื่นได้\" ลี่เซียนยิ้มพร้อมน้ำตาล่วงหล่น \"ข้าไม่ใช่คนของที่นี่ ข้าเป็นวิญญาณที่มาอยู่ในร่างของนาง ที่กลางป่า ข้ามาจากที่อื่น\" พร้อมสะอื้นไห้ หยางจิ้นเฟยโผล่เข้าไปกอดนาง \"แล้วที่นั้นเจ้ามีใครหรือไม่\" ความหมายของจิ้นเฟยคือคนในดวงใจของนาง \"ข้ามีแม่ ฮือๆๆๆ...ข้าคิดถึงท่านมาก\" ลี่เซียนกล่าว หยางจิ้นเฟยกอดนางแน่นขึ้น พร้อมกับลูบหลังให้นางเบาๆ\"แล้วคนอื่นล่ะ\" \"ฮือๆๆ..ข้าไม่เคยมีคนในดวงใจเลย...ข้าอยู่คนเดียวตลอด ฮือๆๆๆ..รู้อย่างงี้ข้าน่าจะหาคนในดวงใจตั้งนานแล้ว ฮือๆๆ\" หยางจิ้นเฟยได้ฟังตอนแรกก็ยิ้มออก พอได้ฟังประโยคหลังถึงกับชะงักมือที่ลูบหลังลี่เซียนทันที \"ไม่มีก็ดีแล้ว ไม่งั้นพี่....\" หยุดพูดเพราะยังไงนางก็ไม่มี เขาไม่ได้คิดเรื่องนางมาจากที่ใด เพราะเขาพบนางตอนที่นางเป็นเช่นนี้มิใช่นางคนก่อน \"ท่านไม่สนเรื่องที่ข้ามาจากที่อื่นรึ\" ลี่เซียนถาม หยางจิ้นเฟย อุ้มนางขึ้นพาเดินไปยังห้องนอนของตนก่อนจะวางนางลง แล่วเขาก็นอนตามลงไปกอดนางแนบอก \"พี่รู้จักเจ้า ตอนที่เจ้าเป็นเจ้ามิใช่นาง ดังนั้นมีอะไรให้กังวลเล่า หืม เจ้าจงวางใจเถอะเซียนเอ๋อ พี่บอกเจ้าไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ในเมื่อพี่เลือกเจ้าแล้วก็มิอาจเปลี่ยนแปลงได้หรอกนะ\" \"ขอบคุณ ฮือๆๆๆ\" ลี่เซียนกล่าวออกมาจากใจ นางกังวลมากหากว่าบอกออกไปแล้วเขารับไม่ได้นางก็ไปอยู่ที่หุบเขาอสูรเสียเพื่อจะไม่ต้องมานั่งเสียใจ แต่เขากับไม่ว่าอะไร ช่างโชคดีเหลือเกิน ระหว่างที่ร้องไห้นางก็คิดนั้นนี้โน่นจนพล่อยหลับไป หยางจิ้นเฟยจึงพูดเบาๆว่า \"เจ้าต้องทุกข์ใจขนาดไหนนะ ที่ต้องมาอยู่ในที่ที่ไม่รู้จักนี่ ทั้งไม่มีคนที่รู้จักเลยแบบนี้ แมวน้อยของข้า\" ว่าแล้วก็ก้มลงจูบหน้าผากนางแผ่วเบาก่อนที่จะหลับตามนางไป ในวันแต่งงาน ทุกคนมาร่วมงานเพื่อแสดงความดีใจกับนาง พร้อมอวยพรให้นางมีความสุข อีกทั้งขบวนสินสมรสของนางที่ยาวจนมองไม่เห็นหางขบวนเดินทางไปจวนอ๋อง หยางจิ้นอ๋องแต่งองค์ทรงเครื่องเจ้าบ่าวเต็มที่นั่งบนหลังม้าอย่างสง่างามมารับเจ้าสาวของเขา พร้อมกับเกี้ยวสีแดงสวยกับคนแบกเกี้ยว 8 คน อย่างสมเกียรติ เมื่อดำเนินการเรียบร้อยระหว่างรอเจ้าบ่าวบี่เซียนก็เรียกชายชราให้ออกมา \"ข้าอยากไปพบแม่อ้อยสักครั้งได้หรือไม่\" กล่าวพร้อมกับการกลั้นน้ำตา \"ไปสินี่คือพรของเจ้านิ\" ชายชรากล่าว \"ขอบคุณเจ้า ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้ดาว\" กล่าวจบก็เดินเข้าไปกอดชายชรา พน้อมกับถอยออกมาพยักหน้าว่าพร้อมไปแล้ว เมื่อมาถึง แววดาวยืนมองแม่อ้อยที่ดูเหมือนจะผอมลง \"แม่ค่ะ แม่\" เสียงที่เรียกออกไปนั้นแหบแห้งพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม