ตอนที่435 อย่ากดดันตัวเองมากขนาดนั้น

ตอนที่435 อย่ากดดันตัวเองมากขนาดนั้น ที่เธอพูดไปแบบนั้นเมื่อครู่นี้ก็เพื่อเป็นการปลอบใจพี่นัฎ ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ยังไม่ได้เป็นการปิดเป็นความลับไว้เสียทีเดียว ถ้าหากถูกใครเอาไปโพสต์ลงในอินเตอร์เน็ต ก็จะเกิดความวุ่นวายที่ไม่จำเป็นเหล่านั้นขึ้นอีก ในเมื่อตรวจเลือดแล้ว อย่างอื่นก็คงยังไม่จำเป็น “ได้ค่ะ” หลังจากนั้นจิรภาสก็โทรมาหาเธอ ถามเธอว่ายังอยู่ที่กองถ่ายหรือเปล่า จะต้องให้เขาไปรับเธอไหม จิดาภามองไปยังพี่นัฎ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบาๆ “ฉันอยู่กับพี่นัฎข้างนอกค่ะ ไม่ได้เจอกันนานแล้ว เลยมีเรื่องที่ต้องคุยกันเสียหน่อยน่ะค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นผมจะรอคุณนะครับ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณทำงานเสร็จแล้วก็พักเร็วหน่อยก็ได้นะคะ” เมื่อได้ยินจิดาภาพูดเช่นนี้แล้วนั้น เขาจึงไม่ได้เอ่ยถามอะไรอีก เพียงแต่บอกให้เธอระวังตัวเอง แล้วกลับบ้านเร็วๆเพียงเท่านั้น หลังจากที่จิดาภาวางสายไปแล้วนั้น ทางด้านพยาบาลก็จัดการเรื่องห้องตรวจเสร็จเรียบร้อยแล้ว ให้พี่นัฎไปอัลตราซาวด์ พี่นัฎกำมือของตัวเองไว้แน่น ดึงจิดาภาด้วยความตื่นเต้น จิดาภาจึงเข้าไปด้านในเป็นเพื่อนเธอด้วย...... คุณหมอมองไปยังหน้าจอของเครื่องมือตรวจ แล้วเอ่ยบอกกับพวกเธออย่างนิ่งๆ “ไม่ได้ตั้งครรภ์แล้วแท้งหรอกค่ะ รอบเดือนของคุณมาแล้วต่างหาก” พี่นัฎได้ยินดังนั้น พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะผิดหวังหรือดีใจดี อย่างน้อย เธอก็ไม่ได้สูญเสียลูกไป..... “แล้วเมื่อไหร่ฉันจะมีลูกได้ล่ะคะ?” “ร่างกายของคุณแข็งแรงมาก ไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ อย่าให้จิตใจของคุณแบกรับภาระหนักเกินไป อย่างน้อยๆการตั้งครรภ์ บางครั้งก็จะต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ อารมณ์ที่แปรปรวนและมีความวิตกกังวลก็จะส่งผลต่อการตั้งครรภ์ของคุณได้นะคะ” คุณหมอตอบคำถามเธอ จิดาภาพยุงพี่นัฎขึ้น “วางใจได้แล้วใช่ไหมคะ?” พี่นัฎที่รู้สึกอึ้งอยู่ซักพักนั้น ค่อยๆพยักหน้า “ดีขึ้นหน่อยแล้วล่ะ” แต่ตอนนี้มือไม้เธอยังคงเย็นไปหมด ขาของเธอนั้นแทบจะไม่มีแรงเดินเลย การตรวจนี้ยังคงทำให้เธอดึงสติกลับมาได้ช้า ระหว่างทางกลับนั้น จิดาภามองไปยังพี่นัฎแล้วเอ่ยพูดกับเธอ “ทำไมไม่ให้คุณตฤณมาหาล่ะคะ? ถ้าหากเขาอยู่ข้างๆพี่ พี่อาจจะยิ่งรู้สึกปลอดภัยมากกว่านี้” “พี่....ไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง” เป็นเพราะเธอแคร์ตฤณมาก กลัวว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของเขา เลยต้องคอยระวังอยู่แบบนี้ จิดาภามองพี่นัฎ อย่างรู้สึกปลงๆ ในฐานะที่เธอเป็นคนรอบข้างที่อยู่กับพวกเขามาตลอดที่เห็นพวกเขาเดินมาด้วยกันนั้น จริงๆแล้วชีวิตการแต่งงานของพวกเขานั้นมีความสุขมาก แต่พี่นัฎเองที่มักจะรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย แม้กระทั่งการหายใจยังต้องระวัง.... “ต่อไปเรื่องพวกนี้พี่ต้องบอกคุณตฤณนะคะ พวกพี่ต้องแบกรับทุกอย่างร่วมกัน ถ้าหากพี่เอาแต่แบกรับความกดดันไว้เองแบบนี้ จะต้องเกิดเรื่องแน่ๆ” จิดาภาบอกกับพี่นัฎอย่างจริงจัง “ไม่เพียงแค่พี่ที่จะลำบาก คุณตฤณก็จะลำบากด้วยเหมือนกัน” “จะเป็นแบบนั้นหรือ?” พี่นัฎเงยหน้าขึ้นมา แล้วเอ่ยถามด้วยความประหม่า “ถ้าหากว่าฉันเป็นคุณตฤณ ฉันก็หวังว่าพี่จะโทรมาหาฉันก่อน พึ่งพาฉัน เพราะว่านี่เป็นสิ่งที่พวกพี่จะต้องเผชิญหน้าร่วมกันค่ะ” จิดาภาเน้นทุกคำพูดของเธอ “คุณตฤณชอบทุกอย่างที่เป็นพี่ ถ้าพี่ยังคงรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยแบบนี้ เขาก็จะลำบากนะคะ” “พี่รู้แล้วล่ะ แต่รายงานผลตรวจของเธอยังไม่ได้รับเลย จะกลับไปตอนนี้เลยไหม?” พี่นัฎมองกระจกหลัง ที่โรงพยาบาลอยู่ห่างออกไปทุกทีๆ พลางเอ่ยเตือนจิดาภา “ไม่ต้องค่ะ ฉันทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้เขาแล้ว พวกเขาจะติดต่อฉันกลับมาอีกที” .......... ช่วงกลางคืน ญาณิดามองแม่สามีของเธอที่กำลังโทรศัพท์อยู่ เธอนั่งรออยู่ข้างๆอย่างรู้สึกตื่นเต้น “แม่ เป็นอย่างไรบ้างคะ?” “จัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ หมอคนที่รับผิดชอบตรวจจิดาภารับเงินไปแล้ว ไม่ทำไม่ได้แล้วแหล่ะ!” “ดีจังเลยค่ะ!” ญาณิดาเอ่ยออกมาอย่างดีใจ แม่สามีเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง “ทำไมไม่รู้จักสงบนิ่งแบบนี้กัน? ตอนนี้เธอท้องอยู่นะ ต้องเริ่มคิดแผนที่จะกลับเข้าไปยังตระวีรภัทรเมธีได้แล้ว!” ญาณิดาก้มลงมองท้องเล็กๆของตัวเอง ใช่สิ เธอพยายามมานานขนาดนี้ ไม่ใช่เพื่อวันนี้หรอกหรือ? “แม่ส่งคนไปสืบมาแล้ว หลังจากที่แม่ของจิดาภามารับช่วงต่อนั้น คุณปู่ของเธอทุกวันก็ไปตกปลา เล่นหมากรุก และจะแวะไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแถวๆชานเมืองในทุกเดือน เพื่อไปทำบุญ ดูเด็กกำพร้าพวกนั้น นั่นก็แสดงให้เห็นว่า เขาเป็นคนที่ชอบเด็ก ถ้าหากรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่นั้น เขาจะต้องดีใจมากแน่ๆ” “พอถึงตอนนั้นเธอก็ไปบังเอิญปรากฏตัวตรงหน้าเขา ยังจะกลัวว่าเขาจะไม่รับเธอกลับเข้าตระกูลอีกหรือ?” เมื่อได้ยินสิ่งที่แม่สามีเธอพูดออกมาแล้วนั้น แววตาของญาณิดานั้นแฝงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอเพียงแค่อยากจะเอาชนะจิดาภา เธอยังต้องการที่จะไล่แม่ของจิดาภาให้ออกไปจากตระกูลด้วยเช่นกัน! ความเกลียดชังนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเธอ ไม่มีวันหายออกไปได้เลย.... .......... หลังจากจิดาภากลับมาถึงบ้านแล้วนั้น เธอผลักประตูห้องหนังสือเข้าไป จิรภาสกำลังนั่งพิงโซฟาดูข้อมูลอยู่ เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา จึงโบกมือให้กับเธอ จิดาภาเดินเข้าไปหาเขา แล้วเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา รับความอบอุ่นจากร่างกายของเขา “คุณจิรภาสคะ....” “เกิดเรื่องกับพี่นัฎหรือครับ? ต้องให้ผมบอกให้ตฤณลาพักซักวันสองวันไหมครับ?” จิรภาสเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำ “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเพียงแค่รู้สึกว่าพวกเขาแต่งงานกันมานานขนาดนี้แล้ว พี่นัฎก็ยังคงรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยอยู่เหมือนเดิม” เธอถอนหายใจ “จริงๆแล้วก่อนหน้านี้ฉันเองก็รู้ค่ะ พี่นัฎดูเหมือนเป็นเฮฮา ไม่กังวลอะไร แต่ในใจของเธอนั้นเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากคนหนึ่งเลยนะคะ เธอแคร์คุณตฤณมาก จึงต้องคอยระวังตัวเองอยู่ตลอด จนกดดันตัวเองมากขนาดนี้” “วันนี้คุณเองก็เหนื่อยเหมือนกัน รีบพักผ่อนดีกว่านะครับ ภรรยาใคร ใครก็เป็นห่วง” จิรภาสลูบผมยาวของเธออย่างเบามือ แล้วเอ่ยพูดกับเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปนอนด้วยนะคะ” “ได้ครับ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ.......” เนื่องจากพรุ่งนี้ยังต้องไปตรวจร่างกาย ดังนั้นคืนนี้จิรภาสจึงทำเพียงแค่อุ้มเธอเข้านอนเพียงเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเธอมากไปกว่านั้น อ้อมกอดเขาอบอุ่นขนาดนั้น รอจนหลังจากที่จิดาภาหลับไปแล้วนั้น จิรภาสจึงลุกขึ้น แล้วกดโทรศัพท์โทรออกหาตฤณ หลังจากที่รับสายกลางดึกสายนี้แล้วนั้น เขานิ่งเงียบไปซักพักหนึ่ง ถึงได้เดินกลับไปยังห้องนอน แล้วเรียกให้พี่นัฎที่กำลังหลับอยู่นั้นตื่นขึ้นมา “วันนี้คุณไปทำอะไรมาครับ?” “อืม?” พี่นัฎลูบตาตัวเอง ไม่เข้าใจความหมายนี้ของตฤณ “เมื่อครู่นี้ท่านประธานโทรมาหาผม เขาพูดอย่างอ้อมคอมกับผมว่าให้ผมหาเวลาดูแลภรรยาตัวเองบ้าง ไม่ใช่ว่าจะคอยแต่จะทำให้ภรรยาของเขาต้องเหนื่อย.......” ตฤณมองพี่นัฎอย่างเลี่ยงไม่ได้ “คุณทำอะไรแล้วไม่ได้บอกผมหรือเปล่าครับ?” “ไม่มีอะไรค่ะ......” พี่นัฎก้มหน้าลง “หรือว่าเป็นเพราะเรื่องลูก?” ในใจของตฤณนั้นมีคำตอบอยู่แล้วแต่ไม่ค่อยชัดเจนซักเท่าไหร่ แต่อาการของพี่นัฎทำให้เขาดูออก พี่นัฎนิ่งเงียบไป “ผมบอกกับคุณกี่ครั้งแล้วครับ ผมรู้สึกว่ามันไม่สำคัญจริงๆ ทำไมคุณถึงมักจะบีบบังคับตัวเองแบบนี้?” น้ำเสียงของเขานั้นฟังดูโมโห “คุณก็ยังคงไม่เชื่อผม จะต้องให้ผมพูดอีกกี่ครั้ง สัญญาอีกกี่รอบ? ว่าผมจะไม่ไปจากคุณ จะไม่ทิ้งคุณ!” พี่นัฎกอดเขาด้วยความระมัดระวัง “ฉันรู้ค่ะ ฉันรู้ทุกอย่าง.....แต่ว่าฉันเองก็รู้สึกว่าไม่รู้จักตัวเองแล้วเหมือนกัน เป็นฉันเองที่มีปมในใจที่คลายไม่ออกเสียที ไม่ควรจะทำให้คุณต้องมากังวลแบบนี้ ต่อไปฉันมีอะไรฉันจะบอกคุณ จะไม่เป็นแบบนี้แล้ว” “ผมยังเชื่อคุณได้อีกไหม?” “ได้ค่ะ! ฉันสัญญา!” พี่นัฎยกมือขึ้นอย่างจริงจัง “ฉันรับประกันค่ะว่าต่อไปมีอะไรฉันจะบอกคุณก่อนเสมอ จะไม่ทำให้คุณต้องเป็นห่วงอย่างเด็ดขาด จริงๆนะคะ!”