บทที่ 1 เสียตัว

บทที่ 1 เสียตัว ค่ำคืน หย่งเหยนเดินอยู่บนถนนด้วยอารมณ์เศร้าโศก ในสมองเต็มไปด้วยภาพที่สามีจับขาของผู้หญิงคนอื่นและมีเพศสัมพันธ์กันบนเตียงของเธอ “ผมแต่งงานกับคุณก็หวังแต่เงินเท่านั้น ใครจะไปรู้ว่าไอ้พ่อแม่แก่ๆของคุณจะไม่ซื้อบ้านซื้อรถให้ แม้แต่แม่ผมป่วยก็ยังไม่ยอมให้ค่ารักษาอีก ผมยังจะอยู่กับคุณไปเพื่ออะไร?” “บ้าน? ซื้อบ้านใช้เงินคุณแค่เท่าไหร่เองถึงกับกล้าพูดถึงเรื่องบ้าน? ฉันไม่ได้เรียกร้องค่าเสียหายที่เสียเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตฉันไปก็บุญเท่าไหร่แล้ว ไสหัวไป! ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!” หย่งเหยนกำบัตรเครดิตในมือไว้แน่นๆ จนฝ่ามือถูกขอบของบัตรเครดิตกรีดจนเป็นแผล เลือดได้ค่อยๆไหลออกมา แล้วค่อยๆหยดลงบนพื้น ในบัตรธานาคารมีเงินหกหมื่นหยวน เป็นเงินที่เธอหามาด้วยการทำงานวาดทุกวันทุกคืนอย่างยากลำบากเพื่อเอามาเป็นค่ารักษาของแม่ยาย เพิ่งได้เงินมา เธอก็รีบวิ่งไปหาเหอฉอง แต่สุดท้าย........ น้ำตาคลอ จนบังสายตาเธอไว้ เธอไม่ทันระวังจนเตะขาแล้วล้มลงไปที่พื้น เธอล้มลงบนพื้นถนนพอดี เธอเจ็บซี๊ด ต้องตั้งตัวสักพักเธอถึงได้ลุกขึ้นจากพื้น เธอนวดแขนของตัวเองแล้วมองไปข้างๆ แล้วได้มองเห็นสามตาสีแดงคู่นึงที่น่าขนลุก หย่งเหยนหยุดหายใจ แล้วเห็นชัดว่ามีผู้ชายคนนึงนอนอยู่บนพื้น ผู้ชายคนนั้นงอตัวอยู่บนพื้นและกอดตัวเองไว้อย่างแน่น ตั่วสั่นไปหมด ดูแล้วท่าจะทรมานมากๆ เหมือนเขากำลังพยายามสกดอะไรบางอย่างไว้ “คุณเป็นอะไรหรอคะ? ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า? คุณอดทนอีกนิดนะคะ ฉันช่วยคุณโทรเรียกรถฉุกเฉินเดี๋ยวนี้เลยนะค่ะ” พูดแล้วก็จะหยิบมือถือออกมา ชายคนนั้นสูบหายใจลึกๆ แล้วสายตาที่แดงก่ำและดุร้ายจ้องมาที่เธอ “ไสหัวไป.......” หย่งเหยน：“...........” เธอก็อยากจะไสหัวไปไกลๆอยู่หรอกนะ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ดูแล้วช่างน่ากลัวจริงๆ แต่เวลานี้ก็ดึกแล้ว ที่นี่ก็เปลี่ยวๆและเงียบเหงาไม่ค่อยมีคน ถ้าหากเธอไม่ช่วยเรียกรถฉุกเฉินให้เขา ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีคนผ่านมาอีก ถ้าหากเขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมา......... หย่งเหยนเดินถอยหลังไประยะนึง รู้สึกว่าปลอดภัยแล้ว ก็ได้ก้มหน้าโทรเบอร์ออกไป “ตื๊ด——” เสียงมือถือเพิ่งดังแค่ครั้งเดียว จู่ๆหย่งเหยนก็รู้สึกผิดปกติ หันหลังกลับไปแล้วเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นสายตาที่แดงก่ำและเสียสติไปแล้วคู่นั้น “คุณ.......” ยังไม่ทันพูดจบ แขนของชายคนนั้นก็ได้ยื่นมากอดเธอไว้ ริมฝีปากที่มีกลิ่นเหล้าได้เข้ามาจูบเธอ “เฮ้ย....คุณ.....ปล่อย.....” ผู้ชายทั้งจูบและฉีกเสื้อเธอออก แล้วลากตัวเธอไปในทุ่งดอกไม้ที่อยู่ข้างๆ แล้วร่างกายเขาทับตัวเธอไว้ “อื้ม....ช่วย......” มือถือที่ตกอยู่บนพื้นมีเสียงของผู้หญิงดังขึ้น ：“ฮัลโหล? ไม่ทราบว่าคุณอยู่ที่ไหนคะ? ฮัลโหล?” “ฉัน......” หย่งเหยนพยายามดิ้นและยื่นมือไปเกี่ยวมือถือ แต่ก็ถูกมือเขาจับแขนเธอไว้ทันที “ฮัลโหล?ๆ พูดสิคะ?” “ฮัลโหล? ไม่ทราบว่าคุณได้ยินมั้ยคะ?” “ฮัลโหล?” “เด็กที่ไหนโทรมามั่วๆอีกแล้วสินะ นี่เป็นเบอร์โทรฉุกเฉิน ไม่รู้รึไงว่าโทรมามั่วๆแบบนี้อาจจะทำให้ชีวิตของคนอื่นตกอยู่ในอันตรายได้?” เสียงของผู้หญิงบ่นจบและได้วางสายไป ในทุงดอกมั้ยมีการเคลื่อนไหวขึ้นๆลงๆ และยังมีเสียงหายใจดังขึ้น จนวันรุ่งขึ้น หย่งเหยนอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่ยุ่งเหยิงไปหมด แววตาที่จ้องมองท้องฟ้ารู้สึกว่างเปล่าและสิ้นหวัง เธอผลักผู้ชายที่ทับอยู่บนตัวเธอออก แล้วหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ด้านข้างมาใส่ และหยิบมือถือขึ้นมาแล้วรีบเดินหนีไป ผ่านไปไม่นาน ลี่ถิงเชินก็ได้ตื่นขึ้นมา เขาขมวดคิ้วแล้วเก็บสร้อยคอที่ขาดอยู่ข้างๆ ด้านข้างของสร้อยคอ มีดอกไม้สีขาวที่ถูกทับจนแบน และมีรอยเลือดที่เห็นได้ชัดเต็มสองตา นึกย้อนไปเมื่อคืน มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่ ทันใดนั้นใบหน้าที่หล่อเหลาได้ปกคลุมไปด้วยความมืด เขาหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเลขาของตัวเองเจียงสุน：“มาหาฉันภัยในสิบนาที” หลังวางสาย ลี่ถิงเชินมองดูสร้อยคอบนมือ ต้องเป็นสร้อยคอของผู้หญิงเมื่อคืนแน่ๆ เขาจะต้องหาตัวเธอให้เจอโดยเร็ว