บทที่ 2 แต่งงานแทน

บทที่ 2 แต่งงานแทน ตระกูลหย่ง หลังจากแช่อยู่ในอ่างน้ำเย็นตั้งนาน หย่งเหยนสวมชุดนอนแล้วนั่งกอดขาตัวเองอยู่บนเตียง แม่หยวนมั่นลี่นั่งมองเธออยู่ข้างเตียง：“แม่บอกลูกตั้งแต่แรกแล้ว ไอ้เหอฉองคนนั้นไม่ใช่คนดีอะไรหรอก บอกให้ลูกทิ้งมันไปซะ แล้วหาคนรวยๆสักคน แต่แกกลับไม่เชื่อฟัง ตอนนี้รู้แล้วใช่มั้ยว่าคำพูดของแม่ในตอนนั้นไม่ผิด?” น้ำตาของหย่งเหยนไหลออกมา “เอาล่ะๆ ฝ่ายนี้หย่ากันก็ดีแล้ว อีกหนึ่งเดือนข้างหน้าก็แต่งงานกับลี่ถิงเชินพอดี” หย่งเหยนแทบจะคิดว่าตัวเองหูฝาดไป “แม่พูดว่าอะไรนะ?” “แม่บอกว่าอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าให้แกแต่งงานกับลี่ถิงเชิน” “ลี่ถิงเชินแห่งบริษัทลี่ซื่อ กรุ๊ปคนนั้นลูกรู้จักมั้ย? ทั้งหน้าตาหล่อและก็ร่ำรวย ณ ปัจจุบันเป็นประธานของบริษัทลี่ซื่อ กรุ๊ป ลูกแต่งงานกับเขาไม่เสียเปรียบแน่นอน” หย่งเหยน：“.......” “แม่ หนูเพิ่งหย่าเองนะ” “ก็เพราะว่าลูกเพิ่งหย่าถึงได้ให้ลูกแต่งงานยังไงล่ะ” “พูดตามตรงก็ได้ ที่จริงงานแต่งนี้เป็นงานแต่งของน้องสาวของแกที่เราคุยกันมาอย่างยากลำบากกว่าจะสำเร็จ แต่ใครจะไปรู้ว่าเมื่อคืนไอ้ลี่ถิงเชินคนนั้นจะไปเกิดอุบัติเหตุ จนขาพิการทั้งสองข้างและยังสลบไม่ตื่น และฝ่ายตระกูลลี่ก็รีบร้อนเรื่องงานแต่งเพื่อขจัดเสนียดจัญไร แกก็ไปแต่งๆไปซะ” ทันใดนั้นหย่งเหยนรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว “ฉันไม่แต่ง” “แกไม่แต่ง? แกมีสิทธิอะไรที่จะไม่แต่ง?!” “แกมันก็แค่ลูกสาวของไอ้ผีพนันคนนึง ตระกูลหย่งให้แกมีอยู่มีกินและส่งแกไปเรียน ใช้เงินไปตั้งเยอะจนแกเติบโตเป็นผู้ใหญ่ แกแต่งงานแทนหันหันแค่นี้จะเป็นอะไรไป?” “หย่งเหยนฉันจะบอกแกนะ แกแต่งก็ต้องแต่ง ไม่แต่งก็ต้องแต่ง!” พูดจบ หยวนมั่นลี่ก็ปิดประตูแรงๆแล้วเดินออกไป สุดท้ายหย่งเหยนก็ทนไม่ไหว แล้วร้องไห้อยู่ข้างเตียง ลูกสาวของผีพนัน....... ใช่ เธอเป็นลูกสาวของผีพนัน เธอรู้ว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงที่ตามแม่เข้ามาในตระกูลหย่งและมีฐานะที่อึดอัดใจมาก เพราะอย่างนั้น สิ่งที่เธอทนได้เธอก็ทนเอาไว้แล้ว สิ่งที่ยอมได้ก็ยอมแล้ว ทำไมแม่ยังจะบีบบังคับเธอแบบนี้? อีกอย่าง เธอนอกจากจะเป็นลูกสาวของผีพนันแล้ว เธอก็ยังเป็นลูกสาวของแม่ด้วยนะ เธอน่าสงสารถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมแม่ของเธอยังบีบบังคับเธออย่างนี้? เธอเป็นลูกสาวแท้ๆของแม่รึเปล่า? ด้วยจิตใต้สำนึกหย่งเหยนยื่นมือไปจับสร้อยคอ สร้อยคอเส้นนั้นเป็นของขวัญที่หยวนมั่นลี่ให้เธอในวันปีใหม่ตอนนั้นเธออายุแค่เก้าขวบ ถึงแม้จะเป็นของที่แถมที่ซื้อของให้หย่งหันก็ตาม แต่นั่นเป็นของขวัญชิ้นแรกในชีวิตของเธอ ทุกครั้งที่ถูกหยวนมั่นลี่ทำร้ายจิตใจ เธอก็จะกำสร้อยคอเส้นนั้นไว้แน่นๆ แล้วบอกกับตัวเองว่า แม่ยังมีความรักให้กับตัวเองอยู่ถึงแม้จะเพียงน้อยนิด แต่มือกลับสัมผัสไม่ถึงสร้อยอย่างที่คิด หย่งเหยนลุกยืนขึ้นแล้วก้มหน้ามองหา บนคอว่างเปล่า หายไปแล้ว สร้อยคอหายไปแล้ว แบบนี้เป็นการที่จะบอกกับเธอว่า ความรักที่เหลืออันน้อยนิดที่แม่มีต่อเธอจะไม่ปรากฏอีกแล้วหรือ? หนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก็มาถึงวันมงคล หย่งเหยนถูกปลูกให้ตื่นมาตั้งแต่เช้าเพื่อแต่งหน้าเปลี่ยนเสื้อ “มงกุฎนี้สวยจังเลย เพชรบนนั้นเม็ดใหญ่จริงๆ ฉันยังไม่เคยเห็นเพชรที่เม็ดใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย ยังมีต่างหูนี่อีก และสร้อยคอ” “แม่ เครื่องประดับชุดนี้เราเก็บเอาไว้นะคะ? หนูชอบจริงๆอ่ะ หนูเอาเครื่องประดับที่อยู่ในห้องหนูให้พี่สาวแทน” หย่งหันกอดกล่องเครื่องประดับไว้ไม่ยอมปล่อย ถึงแม้หยวนมั่นลี่จะรักลูกสาวคนเล็ก แต่ก็ไม่ถึงกับเสียสติ ：“นี่เป็นเครื่องประดับที่ทางตระกูลลี่ส่งมา พี่สาวของลูกจะแต่งเข้าตระกูลลี่ หากในวันแต่งงานไม่สวมใส่ แล้วไปใส่ชุดเล็กของลูก จะให้คนอื่นหัวเราะเยาะรึ?” “แม่~” “เชื่อฟังแม่นะ”หยวนมั่นลี่ตบมือหย่งหันเบาๆ “พี่สาวของลูกแค่ใส่ในวันแต่งงานวันเดียวเท่านั้น พองานแต่งจบลง เครื่องประดับชุดนี้ก็ไม่ต้องใช้แล้ว พี่สาวก็ต้องเอาให้ลูกอยู่แล้ว ใช่มั้ยหย่งเหยน？” “ขอบคุณนะพี่ งั้นหนูรอให้พรุ่งนี้หนูก็มาเอาเครื่องประดับชุดนี้นะคะ” หย่งหันรีบพูดอย่างมีความสุข หย่งเหยนขยับมุมปากด้วยความหมั่นไส้ เพราะว่าลี่ถิงเชินบาดเจ็บหนัก พิธีงานแต่ง มีแต่หย่งเหยนคนเดียวเท่านั้น จนสุดท้ายเข้าเรือนหอแล้ว เธอถึงได้เห็นลี่ถิงเชินที่ใส่เสื้อผู้ป่วยแล้วนั่งอยู่บนรถเข็น