บทที่ 4 ถอด

บทที่ 4 ถอด “......” หย่งเหยนงงไปครู่นึง ถึงรู้ตัวว่าคำที่ลี่ถิงเชินพูดหมายความว่าอะไร สีหน้าเธอขาวซีดทันที ลี่ถิงเชินควบคุมรถเข็นขยับมาตรงหน้าเธอ “ดูแล้วอยากให้ฉันลงมือถอดให้เธอเองสินะ” พูดแล้วก็ยื่นมือไปจะจับเธอ หย่งเหยนตกใจจนหันหลังหนี แต่ปรากฏว่า ไม่รู้เมื่อไหร เจียงสุนออกไปแล้ว ประตูห้องถูกปิดเอาไว้ เปิดยังไงก็เปิดไม่ออก เธอหันหลังด้วยความตื่นกลัว เห็นลี่ถิงเชินตามหลังเธอมาติดๆ มือนึงจับแขนเธอแล้วดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด อีกมือนึงฉีกชุดแต่งงานบนตัวเธอ ฝันร้ายเมื่อเดือนที่แล้วได้ฉายซ้ำอีกรอบนึง หย่งเหยนกรีดร้องด้วยความกลัว：“คุณปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วยๆ!” ถึงยังไงลี่ถิงเชินก็เป็นคนป่วยที่นั่งอยู่บนรถเข็น ภายใต้การดิ้นขัดขืนของเธอ แป๊บเดียวหย่งเหยนก็หลุดจากเงื้อมมือของเขาได้ แล้วหยิบจับชุดแต่งงานมาบางร่างกายของตัวเองไว้และไปหลบอยู่ที่มุมห้อง หายใจด้วยความกลัว “มีควาสามารถแค่นี้ ยังกล้ามาเป็นภรรยาฉันอีกหรือ? รับไสหัวไปซะตอนนี้จะดีกว่าน่ะ” พูดจบก็ควบคุมรถเข็นแล้วออกไปด้านนอก คืนนี้หย่งเหยนนอนไม่หลับทั้งคืน มุดตัวอยู่ในหัวมุมจนถึงวันรุ่งขึ้น จริงๆแล้วก็ไม่ใช่แค่คืนนี้เท่านั้น ตลอดหนึ่งเดือนมานี้ เธอไม่กล้าหลับเกือบทุกคืน หากง่วงจนหลับไปแล้วจริงๆ ก็จะตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายทันที อาศัยแสงที่ส่องมาจากนอกหน้าต่าง หย่งเหยนขยับขาที่นั่งจนเมื่อยชาเบาๆ แล้วไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ เห็นในตู้เสื้อผ้ามีชุดที่เธอพอใส่ได้ แล้วเลือกชุดที่ดูธรรมดาที่สุดชุดนึงมาสวมใส่ หลังจากนั้นเธอเดินไปที่หน้าต่าง ได้มองเห็นป่าและภูเขาที่กว้างใหญ่ บ้านตระกูลลี่อยู่ที่ภูเขาเหมยของเมืองเหมย แค่บ้านก็กินพื้นที่ไปครึ่งภูเขาแล้ว ที่จริงจะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ใช่ น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์จะถูกเหมาะสมกว่า ข้างในคฤหาสน์ตระกูลลี่ได้ออกแบบดีไซน์ตามสไตร์โบราณจีนแบบโบราณ ด้านในมีศาลาและห้องใต้หลังคา ก้อนหินใหญ่กองเหมือนภูเขา ดอกไม้หายาก สัตว์แปลกๆที่เห็นได้ยาก จนนับไม่ถ้วน สิ่งปลูกสร้างที่สูงที่สุดในนี้ ก็คือตึกหูซานอีหลั่งที่หย่งเหยนยืนอยู่ ชั้นที่สี่ในตึก เป็นที่พักสำหรับคุณปู่ลี่ หลังจากนั้นคุณปู่ลี่อ้างว่าเพื่อความคึกคัก ก็เลยให้หลานชายทั้งสองคนมาอยู่กับเขาที่นี่ เรือนหอของหย่งเหยนกับลี่ถิงเชินอยู่ชั้นสองของตึกนี้ “คุณหญิงน้อยคะ ลงไปทานอาหารเช้าได้แล้วคะ” สาวรับใช้มาเคาะประตู(**คุณหญิงน้อยเป็นคำที่คนรับใช้เรียกภรรยาของคุณชายใหญ่) “ค่ะ ฉันลงไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” หย่งเหยนจัดเสื้อให้เรียบร้อย แล้วไปที่โต๊ะเครื่องแป้งทาคอนซีลเลอร์ปิดรอยช้ำใต้ตาไว้ เห็นใบหน้าดูไม่ออกอะไรแล้ว ถึงได้เดินออกจากห้อง เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบน ก็เห็นชายวัยรุ่นที่รูปร่างสง่ามีรอยยิ้มเดินเข้ามา ท่าทีในการเดิน ช่างสง่าดูดีและมีบุคลิกภาพ เห็นหย่งเหยนแล้ว เขาก็เดินเข้ามายื่นมือออกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน：“พี่สะใภ้ใหญ่ใช่มั้ยครับ? สวัสดีครับพี่สะใภ้ใหญ่ ผมเป็นน้องชายของลี่ถิงเชินผมชื่อว่าลี่จิ่งหวยครับ” “เมื่อวานเป็นพิธีงานแต่งของพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่ ผมติดธุระที่บริษัทเลยกลับมาไม่ทัน ก็เลยเตรียมของขวัญเล็กๆน้อยๆไว้ขอโทษพี่สะใภ้ใหญ่ หวังว่าพี่สะใภ้ใหญ่จะไม่ถือสานะครับ” “คุณเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” หย่งเหยนรีบพูด เธอลังเลไปครู่นึง แล้วยื่นมือไปรับของขวัญ ตอนที่คิดจะเก็บมือกลับมา ปรากฏว่ามือที่อยู่ใต้กล่องของตัวเองถูกคนจับเอาไว้ หย่งเหยน：“........” หย่งเหยนดึงมือกลับมาแรงๆสองที แต่ก็ดึงไม่ออก เธอขมวดคิ้วแล้วมองไปที่ลี่จิ่งหวย ในสายตาเต็มไปด้วยความเกรงกลัว ลี่จิ่งหวยยิ่งมีรอยยิ้มที่เข้มข้น บีบนิ้วเธอแรงๆแล้วถึงได้ปล่อยมือออก แล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ กระซิบข้างหูเธอ：“มือของพี่สะใภ้ใหญ่นุ่มจริงๆ”