บทที่ 5 เป็นเลขาของเขา

บทที่ 5 เป็นเลขาของเขา หย่งเหยนขนลุกไปทั่วร่างกาย หลังจากลี่จิ่งหวยจากไปแล้วครู่นึง เธอยังยืนนิ่งอยู่กับที่ “รำลึกขนาดนั้น? ทำไมไม่วิ่งตามเขาไปล่ะ?” เสียงประชดของลี่ถิงเชินดังเข้ามา หย่งเหยนมือกระตุก กล่องของขวัญบนมือหล่นลงไปที่พื้น สิ่งของข้างในกระจายออกมา เป็นชุด.......ชุดชั้นในเร้าอารมณ์ที่บางมาก หย่งเหยน：“......” ลี่ถิงเชินหัวเราะ เจียงสุนเข็นเขาเดินไปทางห้องอาหาร “คุณหญิงน้อยคะ คุณท่านจะมาแล้วค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ” สาวรับใช้เตือน หย่งเหยนรีบตั้งสติกลับมา หันหลังจะจากไป แต่เห็นสิ่งของที่ตกอยู่บนพื้น ร่างกายเธอได้หยุดนิ่งอีกครั้ง ทิ้งลงในถังขยะ......ไม่ทันแล้ว ไม่มีทางเลือกแล้ว เธอได้แต่เก็บขึ้นมาใส่เข้าไปในกระเป๋าของตัวเองก่อน หลังจากนั้นค่อยหาโอกาสเอาไปทิ้ง คุณปู่ลี่เข้าที่ อาหารเช้าได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ “จิ่งหวยล่ะ? ไหนบอกว่าเช้าวันนี้ก็สามารถกลับมาได้แล้วไง? คนล่ะ?” มองไปรอบๆ ไม่เห็นลี่จิ่งหวย คุณปู่ลี่เลยถามหา “คุณท่าน คุณชายรองเพิ่งกลับมา บอกว่าเมื่อคืนไปเที่ยวจนดึก รู้สึกเหนื่อยแล้ว ก็เลยกลับไปพักผ่อนในห้องนอนแล้วครับ” พ่อบ้านตอบ “ไอ้เด็กคนนี้นี่ ไม่ได้เจอฉันหลายวันแล้ว ก็ไม่รู้จักมาทักทายฉันก่อนค่อยไปพักผ่อน” คุณปู่ลี่พูดอย่างโมโห แต่บนใบหน้ามองไม่เห็นหน้าตาที่โมโหเลยสักนิด ภาพเหตุการณ์แบบนี้ ทำให้หย่งเหยนรู้สึกว่าตัวเองได้กลับมาถึงบ้านแล้ว ตระกูลหย่งก็เป็นแบบนี้ ดูเหมือนจะไม่พอใจและตำหนิหย่งหัน แต่ในน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความรักความเอ็นดู แต่กับเธอ....... แม้แต่สิทธิ์ที่ถูกตำหนิก็ไม่มี——เพราะเธอไม่เป็นที่สนใจเลยแม้แต่น้อย หย่งเหยนอดไม่ได้ที่จะมองไปคนที่ถูกละเลยในเวลานี้ ลี่ถิงเชิน ลี่ถิงเชินมือนึงจับมีดไว้อีกมือนึงจับส้อม กำลังหั่นไข่ในจาน และมีสีหน้าเรียบเฉย เหมือนกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างในรอบตัวไม่มีตัวตนแบบนั้น มือที่จับมีดกับส้อมไว้ของหย่งเหยนได้กำแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ：หนึ่งเดือนก่อนเขาเพิ่งเกิดอุบัติเหตุ ขาทั้งสองข้างถูกชนจนขาดไปแล้ว แล้วตอนนี้ยังนั่งอยู่บนรถเข็น ลี่ถิงเชินกินเสร็จอย่างรวดเร็ว เขาวางมีดกับส้อมลง แล้วให้เจียงสุนเข็นเขาจากไป “แกจะไปไหน?” น้ำเสียงต่างจากตอนที่เอ่ยถึงลี่จิ่งหวยอย่างสิ้นเชิง เต็มไปด้วยความเข้มงวด “บริษัท” น้ำเสียงของลี่ถิงเชินก็เย็นชาไม่แพ้กัน “แกเพิ่งฟื้นขึ้นมาไม่กี่วันก็ไปที่บริษัทรึ? บริษัทขาดแกไปก็ไม่สามารถทำงานได้แล้วหรือ? แกอยู่ในบ้าน มีจิ่งหวยอยู่ที่บริษัทก็พอแล้ว” ลี่ถิงเชินเชอะใส่ แล้วโบกมือให้เจียงสุนเข็นเขาเดินไปข้างหน้า “แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ลี่ถิงเชินไม่พูด เจียงสุนก็ไม่มีทางหยุดอยู่แล้ว “ลี่ถิงเชินนี่แกอยากจะทำให้ฉันเครียดจนตายใช่มั้ย?!” มือที่จับมีดกับส้อมไว้ของหย่งเหยนยิ่งกำไว้แน่นขึ้นอีก ลมหายใจค่อยช้าลง และพยายามทำให้ตัวเองไม่เป็นที่สนใจ “หย่งหัน？” “ค่ะ? ค่ะ! คุณท่านหนูอยู่นี่ค่ะ” หย่งเหยนรีบตอบสนองแล้วยืนขึ้น “เธอไปบริษัทกับเขา ตอนอยู่ในบ้านเธอก็ดูแลเรื่องชีวิตประจำวันเขา อยู่ในบริษัทเธอก็คือเลขาของเขา มีเรื่องอะไรก็รายงานฉันทันที หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอต้องเป็นคนตอบคำถามฉันเอง!” หย่งเหยน：“........” นี่ให้เธอไปเป็นสายลับชัดๆ? “คุณท่าน หนูมีงานของหนูอยู่แล้วค่ะ” “เธอแต่งเข้าตระกูลลี่ของเราแล้วยังคิดถึงงานของตัวเองอยู่หรือ? ต่อไปนี้งานที่สำคัญที่สุดของเธอก็คือดูแลสามีของตัวเองให้ดี ยังไม่รีบไปอีก!” หย่งเหยนรีบเดินออกจากห้องรับแขก แล้วได้เห็นเจียงสุนปิดประตูรถพอดี “รอด้วยค่ะ!” “คุณท่านให้ฉันไปเป็นเลขาของคุณลี่ ให้ตามคุณลี่ไปที่บริษัทพร้อมกัน” ลี่ถิงเชินที่นั่งอยู่ที่เบาะนั่งหลังไม่เหลวตาเธอด้วยซ้ำ และสั่งเจียงสุนโดยตรง：“ออกรถ” หย่งเหยนได้แต่ยืนมองรถโรลส์-รอยซ์ขับออกไปจากประตูเหล็กใหญ่ แล้วขับลงไปจากภูเขา เธอขมวดคิ้ว ตอนนี้ทำไงดีอ่ะ? เสียงมือถือดังขึ้น เป็นเบอร์โทรที่ไม่รู้จัก หย่งเหยนรับสาย：“ฮัลโหล? ไม่ทราบว่าโทรหาใครคะ?” “คุณหย่ง ผมเป็นเจียงสุน ประธานลี่ให้ผมเตือนคุณว่า เวลาทำงานของพนักงานทั่วไปของบริษัทลี่ซื่อ กรุ๊ปคือเก้าโมงเช้า หากมาสายครึ่งชั่วโมงจะถูกหักเงินเดือนหนึ่งเดือน” ไม่รอให้เธอพูด เจียงสุนก็วางสายไปแล้ว “.......” หย่งเหยนรีบก้าวเท้าเดินออกไปทางด้านนอก ในรถ ลี่ถิงเชินมองออกไปที่นอกหน้าต่าง วิวข้างนอกได้ถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว ：“ผู้หญิงคนนั้นตรวจสอบไปถึงไหนแล้ว?”