บทที่ 7 จับข้อเท้าต่อหน้าผู้คน

บทที่ 7 จับข้อเท้าต่อหน้าผู้คน เธอรีบเก็บเสียงหัวเราะ แล้วเปลี่ยนเป็นท่าทีที่เป็นมืออาชีพ ：“คุณผู้หญิงคะ ขอโทษนะคะ ถ้าหากอยากเจอประธานลี่ ข้อแรก แสดงบัตรพนักงาน ข้อสอง นัดไว้ล่วงหน้า ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงมีข้อไหนคะ?” หย่งเหยน：“.......” “ถ้าหากไม่มีเลย ก็กรุณาไปจากที่นี่โดยเร็วเลยค่ะ ไม่งั้นฉันจะเรียก ร.บ.ภ แล้วนะคะ” หย่งเหยนได้แต่ไปจากหน้าเคาน์เตอร์ก่อน ไปที่ข้างๆประตูแล้วค่อยคิดหาวิธี เธอเพิ่งหันหลังไป พนักงานหน้าเคาน์เตอร์สองคนนั้นก็เริ่มนินทาขึ้นมา “ประธานลี่ของเรานี่เสนห์แรงจริงๆเลยนะ บาดเจ็บถึงขั้นนั้นแล้วยังมีผู้หญิงเข้ามาเสนอตัวอีก” “ฐานะของประธานลี่ก็เห็นๆกันอยู่ อย่าว่าแต่แค่ถูกชนจนขาขาดไปสองข้างเลย ถึงแม้จะถูกชนจนกลายเป็นเจ้าชายนิทรานอนอยู่แต่บนเตียงทั้งวัน ก็มีคนเข้ามาเสนอตัวอยู่ดีแหละ ผู้หญิงสมัยนี้นะ ลูกไม้ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะจริงๆ” “ก็ใช่น่ะสิ แกล้งทำหน้าตาน่าสงสารแบบนั้นแล้วมาปลอมเป็นเลขาของประธานลี่ ยังบอกว่าเช้านี้เพิ่งได้เป็นเลขาของประธาน ฮ่าๆ คิดว่าพวกเราโง่รึไง?” “เธอเริ่มโทรหาคนแล้ว แกดูมือถือของเธอสิ แค่ซื้อมาในราคาพันกว่าหยวนมั้ง ยังสู้ของฉันไม่ได้เลย? เสื้อผ้าที่สวมอยู่ก็ต้องไปยืมเค้ามาแน่ๆเลย” “ผู้หญิงแบบนี้ ก็แค่อาศัยที่หน้าตาตัวเองสวย มีความทะเยอทะยานสูง คนอะไรก็กล้าเข้าไปเสนอตัว ก็ไม่กลัวว่าสักวันจะทำให้ชีวิตตัวเองสูญสิ้นไป” หย่งเหยนถูกนินทาประชดจนไม่เหลือจุดยืน เสื้อที่เธอใส่ไม่ได้ไปยืมใครมา เป็นเสื้อในตู้เสื้อผ้าของตระกูลลี่ แต่ ก็ไม่ใช่ของเธอจริงๆ เธอแต่งงานด้วยความเร่งรีบ เสื้อผ้ายังอยู่ที่ตระกูลหย่ง ไม่มีเวลาเก็บมาด้วยซ้ำ ดูแล้วต้องหาเวลากลับไปเอาของเสียแล้ว หย่งเหยนจับมือถือไว้ แล้วเปิดรายการสายที่เข้า แล้วโทรเบอร์ที่อยู่ด้านบนสุด นั่นคือเบอร์ที่เจียงสุนโทรเข้ามาตอนเช้า “ตื๊ด———ตื๊ด——ตื๊ด——” จนสุดท้ายตัดสายไปเอง ก็ยังโทรไม่ติด หย่งเหยนรวบรวมความกล้า โทรออกไปอีกครั้ง ณ ห้องทำงานประธาน เจียงสุนมองดูเบอร์ที่โทรเข้าโทรบนจอมือถือ：“ประธานลี่ คุณหญิงน้อยโทรมาอีกแล้วครับ จะให้รับสายมั้ยครับ?” ลี่ถิงเชินมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เจียงสุนก็เข้าใจและตัดสายไปทันที：“ประธานลี่ ห้องประชุมหมายเลข6 ผู้จัดการระดับสูง143คนมาครบหมดแล้ว การประชุมจะเริ่มขึ้นในอีกสิบนาทีข้างหน้าครับ” ลี่ถิงเชินตอบ“อืม” แล้วก้มหน้าเซ็นชื่อต่อ ณ ล็อบบี้ชั้น1 เห็นถูกวางสายไป หย่งเหยนกัดริมฝีปาก เธอเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์อีกครั้งนึง：“พวกคุณช่วยฉันหน่อยได้มั้ยคะ? ฉันเป็นเลขาของประธานลี่จริงๆ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องเจอประธานลี่ พวกคุณช่วยฉันหน่อยเถอะ” “คุณรีบไปจากที่นี่เถอะ อย่ามาเล่นละครที่นี่เลย คุณไม่มีทางได้เจอประธานลี่แน่นอน รีบไปๆ” พนักงานหน้าเคาน์เตอร์โบกมือไล่เธออย่างน่ารำคาญ “เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?” เสียงที่อ่อนโยนได้ดังขึ้น พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ทั้งสองคนตาสว่างขึ้นมาทันที แต่หย่งเหยนกลับตัวแข็งไปเลย “รองประธานลี่” “สวัสดีตอนเช้าค่ะรองประธาน” “สาวสวยทั้งสอง หวัดดีครับ” ลี่จิ่งหวยเดินมาตรงหน้าของหย่งเหยนด้วยรอยยิ้ม ：“มาหาพี่ใหญ่ผมเหรอ?” เขาสังเกตเห็นความทรมของหย่งเหยนอย่างรวดเร็ว แล้วก้มตัวลงไปจับข้อเท้าเธอ：“นี่มันอะไรกัน? ทำไมถึงบาดเจ็บแบบนี้?” เขาหันไปมองที่พนักงานสองคนนั้น แล้วพูดอย่างเย็นชา：“ฝีมือของพวกคุณหรือ?” ในเวลานี้พนักงานสองคนนั้นตกใจแทบแย่ เห็นลี่จิ่งหวยถาม เลยรีบอธิบาย：“ไม่ใช่ค่ะ! ไม่ใช่พวกเรานะคะ! ตอนที่คุณผู้หญิงคนนี้เข้ามาก็มีสภาพแบบนี้แล้วค่ะ ไม่เกี่ยวกับพวกเรานะคะ ถ้าหากรองประธานไม่เชื่อก็ไปดูกล้องวงจรปิดได้นะคะ” เป็รเพราะเรื่องตอนเช้า หย่งเหยนรู้สึกเกรงกลัวต่อลี่จิ่งหวย แล้วเวลานี้ยังถูกเขามาจับข้อเท้าต่อหน้าผู้คนแบบนี้ เธอก็ยิ่งอึดอัดจนอยากหารูแล้วมุดเข้าไปทันที “คุณปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันนะ”