บทที่ 8 เหยียดหยามซ้ำแล้วซ้ำเล่า

บทที่ 8 เหยียดหยามซ้ำแล้วซ้ำเล่า หย่งเหยนขัดขืนสุดแรงเกิด เพิ่งรู้สึกโล่งอกไปที จู่ๆก็รู้สึกฟ้าดินหมุน ทั้งคนถูกอุ้มขึ้นมา ทันใดนั้นเธอตกใจ：“คุณทำอะไรน่ะ?” “ข้อเท้าคุณบวมขนาดนี้ ผมพาคุณไปโรงพยาบาล” “ไม่เอา! คุณรีบปล่อยฉันลงนะ! ตอนนี้อยู่ที่บริษัท เป็นเวลาทำงานนะคะ ฉันยังต้องไปหาประธานลี่ กรุณาปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!” หย่งเหยนรีบเตือนเขาให้ดูสถานที่ด้วย ลี่จิ่งหวยหยุดเท้า แล้วหันหลังอุ้มเธอเข้าไปในลิฟท์ พนักงานหน้าเคาน์เตอร์เห็นพวกเค้าสองคนเข้าไปในลิฟท์ แล้วทั้งสองมองหน้ากัน： ผู้หญิงคนนี้ที่อ้างว่าเป็นเลขาใหม่ของประธานลี่นี่ไม่ธรรมดาจริงๆเลยนะ ในลิฟท์ หย่งเหยนพยายามหลบอยู่ในมุมลิฟท์ เพื่อรักษาระยะห่างกับลี่จิ่งหวยให้ไกลที่สุดเท่าที่ทำได้ “พี่สะใภ้ใหญ่ครับ ขอโทษครับ ตอนเช้าผมล้อเล่นกับพี่สะใภ้เท่านั้นนะครับ เมื่อกี๊ก็แค่อยากพาพี่สะใภ้ใหญ่ไปโรงพยาบาลเท่านั้นเองครับ ในเมื่อพี่สะใภ้รู้สึกไม่ชอบ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ” “ขอโทษครับ พี่สะใภ้ใหญ่” พูดแล้ว ลี่จิ่งหวยก็ก้มคำนับ หย่งเหยนไม่พูดอะไร “ติ๊ง——” ชั้นที่88มาถึงแล้ว ลี่จิ่งหวยหลบไปข้างๆ แล้วยื่นมือ：“เชิญครับ พี่สะใภ้ใหญ่” ช่างเป็นสุภาพบุรุษอย่างไร้ที่ติ หย่งเหยนรีบออกมาจากลิฟท์ทันที “พี่สะใภ้ใหญ่ครับ ตรงนั้นก็คือห้องทำงานของพี่ใหญ่ครับ” เพิ่งพูดจบ ประตูของห้องทำงานประธานก็ถูกเปิดออกมาจากด้านใน เจียงสุนเข็นลี่ถิงเชินเดินออกมา เห็นสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ลี่ถิงเชินยิ้มประชด “ทั้งสองคนช่างอารมณ์ดีจริงๆ แต่ว่าก็ควรระวังสถานที่ด้วย เจียงสุนไป” หย่งเหยนถูกเขาว่าจนหน้าซีด จึงรีบเข้าไปอธิบาย：“ฉันถูกขวางเอาไว้ตรงหน้าเคาน์เตอร์ คุญชายรองแค่พาฉันขึ้นมาแค่นั้นเอง” “เป็นอย่างนั้นจริงๆนะครับ พี่ใหญ่ พี่เข้าใจเราผิดแล้ว อีกอย่าง พี่ใหญ่ครับ พี่สะใภ้ใหญ่ข้อเท้าพลิก พี่พาเธอไปหาหมอที่โรงพยาบาลด้วยนะครับ” ได้ยินคำพูดแล้ว เจียงสุนรีบมองไปที่ข้อเท้าของหย่งเหยน แล้วกำลังลังเลว่าควรจะให้คนพาเธอไปที่โรงพยาบาลหรือเปล่า “เจียงสุน ยังไม่รีบไปอีก?” เจียงสุนรีบดึงสายตากลับมา แล้วเข็นเขาไปทางห้องประชุม หย่งเหยนรีบเดินตามไป “ปัง!” ประตูกระจกของห้องประชุมถูกปิดลง เกือบจะชนโดนหน้าผากของเธอ เจียงสุนยืนมองเธอจากด้านในประตูกระจก ：“ประธานลี่ให้คุณรอก่อนครับ” การประชุมเพิ่งเริ่มได้ไม่นาน ลี่ถิงเชินมองหย่งเหยนที่ยืนรอเงียบๆตรงหน้าประตู：“บริษัทไม่เลี้ยงคนไม่ทำงานทำการหรอกนะ ให้เธอชงกาแฟมาแก้วนึงสิ” ไม่ต้องรอให้เจียงสุนมาบอกเธออีกที เจียงสุนก็ได้ยินแล้ว และรีบไปชงกาแฟทันที สอบถามความชอบของลี่ถิงเชินกับคนอื่นแล้ว เธอได้ไปถึงที่วางเครื่องบดกาแฟและเมล็ดกาแฟ จนผ่านไปห้าสิบนาที หย่งเหยนถึงชงกาแฟเสร็จแล้วเอาเข้าไปเสิร์ฟ “ประธานลี่ กาแฟของคุณค่ะ” ลี่ถิงเชินรับแก้วกาแฟไว้ แค่จิบคำเดียว ก็เอากาแฟเททิ้งตรงหน้าเธอ “นี่ชงยังไงกันแน่? ไม่มีรสชาติเลยแม้แต่นิดเดียว ไปชงใหม่สิ!” หย่งเหยนกระพริบตา กาแฟได้กระเด็นใส่หน้าเธอ เธอพยายามไม่สนใจสายตาเป็นร้อยที่มองมาที่ตัวเธอ และหยิบกาแฟเปล่าขึ้นมาไปชงใหม่ “ประธานลี่ กาแฟของคุณค่ะ” ครั้งนี้ หย่งเหยนได้ยืนห่างๆจากลี่ถิงเชิน ลี่ถิงเชินรับเอาไว้ แล้วชิมดู แล้วขว้างใส่เธอทั้งแก้ว：“เธออยากรั่วฉันให้ตายรึไง?” กาแฟสาดมาที่ตัวของหย่งเหยน แก้วกาแฟทุบโดนที่หน้าอกเธอ แล้วหล่นลงไปที่พื้น “เปี้ยง” เสียงดัง แล้วแหลกเป็นเสี่ยงๆ ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องประชุมต่างก็ดูออกแล้วว่า ลี่ถิงเชินกำลังหาเรื่องชัดๆ “พี่ใหญ่”ลี่จิ่งหวยเปิดปากพูด “ตอนนี้ เรากำลังประชุมอยู่นะครับ” “ทำไม? น้องรู้สึกสงสารแล้วหรือ? หรือว่าคืนนี้ฉันยกเธอให้น้องเลยว่าไง? ไหนๆพวกคุณก็เตรียมของไว้แล้วนี่ ก็ขาดแค่โอกาสแล้ว”