已经是第一章了
บทที่ 9 ในกระเป๋าเสื้อใส่อะไรไว้
บทที่ 9 ในกระเป๋าเสื้อใส่อะไรไว้
ลี่จิ่งหวย：“พี่ใหญ่ พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง……”
หย่งเหยนรู้สึกอับอายในตอนแรก อึ้งไปครู่นึงถึงเข้าใจความหมายคำหลังของเขา ของที่เขาพูดคือหมายถึง……
ของนั้นยังอยู่ในกระเป๋าของเธอๆเกือบลืมไปเลย ต้องรีบหาเวลาทิ้งมันไปซะ
กลัวว่าลี่ถิงเชินกับลี่จิ่งหวยสองพี่น้องจะพูดคำที่เลยเถิดไปอีก หย่งเหยนรีบพูด：“ ฉันไปเทใหม่อีกแก้ว ประธานลี่โปรดรอสักครู่นะคะ”
พูดจบ เธอก็เร่งรีบเก็บเศษที่ตกอยู่บนพื้น รีบออกไปโดยไม่สนใจมือที่ถูกบาดเป็นแผล
“ประธานลี่ ”
หย่งเหยนเอากาแฟที่ชงเสร็จแก้วที่สามยื่นให้
ลี่ถิงเชินดื่มไปคำนึง กำลังจะอ้าปาก เจียงสุนก็ได้ยื่นเอกสารให้เขามา：“ประธานลี่ นี่เป็นเอกสารที่คุณท่านให้ผมมาเมื่อเช้านี้ครับ เชิญท่านดูก่อน ”
เอ่ยถึง“คุณท่าน”คำนี้แล้ว น้ำเสียงดูตั้งใจแน่นหนักขึ้น เตือนให้ลี่ถิงเชินอยากทำเกินไปหย่งเหยนกลางคืนยังต้องกลับบ้านคฤหาสน์ตระกูลลี่ ต่อ ทำเรื่องใหญ่แล้ว อาจผิดใจกับคุณท่านได้นะครับ
บริษัทลี่ซื่อ กรุ๊ปในวันนี้ กำลังตกอยู่ในความสมดุลที่ละเอียดอ่อน ถ้าเร่งรีบทำลายความสมดุลนี้ในตอนนี้ เป็นเรื่องที่ใครก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น
“แล้วนายมัวแต่ไปทำอะไรอยู่？”
ลี่ถิงเชินต่อว่าคำนึง แล้วรับเอกสารมา
เจียงสุนรีบส่งสายตาให้หย่งเหยนวางกาแฟลง แล้วให้เธอออกไป
หลังจากนั้น การประชมก็ยาวต่อเนื่องมาสองชั่วโมง หย่งเหยนก็ยืนอยู่ด้านนอกเป็นเวลาสองชั่วโมง
เพราะนอกจากยืนอยู่ด้านนอกนี้แล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหนได้
คุณปู่ลี่เป็นคนพูดเองว่าให้เธอเป็นเลขาส่วนตัวของลี่ถิงเชิน แต่ลี่ถิงเชินยังไม่จัดที่นั่งตำแหน่งให้เธอ เธอเลยจำเป็นต้องรออยู่นี่
หลังจบการประชุม ผู้บริหารระดับสูงต่างก็ออกมาจากด้านใน หลายคนต่างก็หันมามองหย่งเหยนที่ยืนอยู่ด้านนอก สายตาเต็มไปด้วยความสงสายและประเมินค่า
หย่งเหยนก้มหน้าเอาไว้ พยายามไม่ไปสนใจ ตอนที่ลี่จิ่งหวยออกมา เธอยิ่งเอาตัวเองถอยติดชิดกับกำแพง แทบอยากจะมุดหัวเข้าไปหลบ กลัวว่าลี่จิ่งหวยจะพูดอะไรหรือทำอะไรอีก
ดีที่ ลี่จิ่งหวยแค่มองเธอทีนึง แล้วจากไปโดยไม่พูดอะไรเลย
คนที่ออกมาสุดท้ายก็คือลี่ถิงเชินที่ถูกเจียงสุนเข็นออกมา
ลี่ถิงเชินมองเธอที่เต็มไปด้วยคราบกาแฟ เสื้อเปียกไปหมด ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ ：“มายืนขายขี้หน้าตรงนี้ทำไม？ยังไม่ไสหัวไปอีก！”
“ประธานลี่ คุณท่านสั่งให้ฉันเป็นเลขาของคุณ ถ้าจะให้ฉันไสหัวไป ต้องมีคำสั่งของคุณท่านถึงได้ค่ะ ”
“ที่เธอมายืนอยู่หน้าประตูก็เป็นคำสั่งของคุณท่านนั้นเหรอ？”
“เปล่าค่ะ……”หย่งเหยนอึ้งไปครู่นึง แล้วรีบได้สติกลับมา“นั้นประธานลี่ ฉันควรนั่งทำงานที่ไหนคะ？”
“เจียงสุน นายไปจัดกันเรื่องเธอ”
“ครับ ”
“คุณหย่ง ตามผมมาครับ ”
หย่งเหยนเพิ่งจะเดินตามหลังของเจียงสุนได้แค่สองก้าว ลี่ถิงเชินก็พูดไร้สาระขึ้นอีก：“หยุดก่อน ”
หย่งเหยนหน้าตาสงสัยหันกลับมา
“ในกระเป๋าเสื้อของเธอใส่อะไรไว้ ？หรือว่าเธอแอบขโมยของๆบริษัทใช่มั้ย ？”
กระเป๋าเสื้อ……
ในกระเป๋าเสื้อของเธอมีแต่ของสิ่นนึง นั่นก็คือ……
หย่งเหยนปิดกระเป๋าเสื้อตัวเองโดยสัญชาตญาณ ปฏิเสธอย่างคนโง่：“เปล่า……ไม่ได้ใส่อะไร”
ดวงตาที่คมลึกของลี่ถิงเชินจ้องมองเธออย่างร้ายกาจ：“เอาออกมา ”
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริงๆนะคะ ของนี่เป็นของฉันเอง ไม่……ไม่ใช่……เอาเป็นว่าไม่ใช่ของบริษัทก็แล้วกัน ”
หย่งเหยนพูดไปด้วยแล้วถอยหลังไปด้วย ใบหน้าที่เล็กเท่าฝ่ามือตื่นเต้นจนกลายเป็นสีม่วงแดง
ลี่ถิงเชินไม่มีกระจิตกระใจจะมาเถียงกับเธอ บังคับวีลแชร์ไปข้างหน้าแล้วจับแขนเธอไว้ มืออีกข้างล้วงเข้าไปเอาของออกมาจากกระเป่าของเธอ
เป็นเพราะแรงมากไป ฝากล่องถูกบีบจนเปิดออก ของข้างในได้ปลิวออกมา
หย่งเหยนได้รีบก้าวเทาไปรับ ลี่ถิงเชินดึงเธอมากดไว้ที่ต้นขาตัวเอง ยกมือไปรับของที่ตกลงได้พอดี
已经是最新一章了
加载中
